februari 2013 - St. Benedictusparochie

´Het raakt me mensen los te moeten laten´
Herveld wordt Ommen, Elst wijkt voor Slagharen.
Voor pastoor Hans Hermens verandert er veel dit jaar.
Hij krijgt een nieuwe werkomgeving. Waar in de Betuwe
teleurstelling heerst over zijn onverwachte vertrek, staat
op de website van zijn nieuwe Emmanuelparochie te lezen
dat het bestuur daar zeer verheugd is met de komst van de
zeereerwaarde heer Hans Hermens. Verdriet en blijdschap
gaan als vanouds hand in hand.
Hij heeft afgelopen zondag afscheid genomen van de St.
Benedictusparochie. Op zaterdag 9 maart is in Slagharen
de presentatieviering. Hij neemt tussendoor bewust de tijd
om afstand te nemen van zijn ene werkplek en zich voor te
bereiden op zijn nieuwe werkomgeving.
Heeft het vertrek u overrompeld?
“Je weet dat je een bepaalde tijd in een parochie werkzaam
bent. Je weet nooit wanneer je vertrekt. Misschien is het
tijdstip verrassend omdat ik hier pas vierenhalf jaar ben.
Maar ik ben priester van het bisdom en ga daarheen waar
ik geroepen word. In noordoost Salland hebben ze me
nodig. Daar is al anderhalf jaar geen priester meer. Het
vertrek voelt wel heel dubbel. In die vierenhalf jaar heb je
toch een band opgebouwd met mensen. Het raakt me dat
te moeten loslaten. Het afscheid komt dan altijd te vroeg.”
Had u de benoeming kunnen weigeren?
“Natuurlijk had dat gekund, maar ik ga uit vrije wil. Ik ben
nog jong en dan is het goed grenzen te verleggen. Niet dat
ik sta te popelen om weg te gaan. Maar de Grote Baas,
Jezus, bleef ook niet op één plek. Dat rondtrekken hoort
erbij. Ze zien bij het bisdom ook dat ik veel rondtrek in de
Interview met Hans Hermens
4
parochie en dan is deze verhuizing dus logisch.”
Is vertrekken wel verstandig na afscheid Dick Juijn?
“Beide zaken staan los van elkaar. Ik ga naar een plek
waar ook een priester nodig is. Daar zitten ze al heel lang
zonder. Bovendien worden in de St. Benedictusparochie
dit kwartaal de vacatures opgevuld, zo is mij duidelijk
gemaakt.”
Hoe laat u de parochie achter?
“Het is moeilijk om los te laten omdat je met mensen een
band hebt opgebouwd. Meer niet. Overal wordt brood
gebakken.”
Hans Hermens pauzeert even, neemt de tijd om na te
denken en zorgvuldig te formuleren.
“In de parochie zullen belangrijke beslissingen genomen
moeten worden. Die liggen niet in handen van één
man. Ik ben wel de voorzitter maar besturen doe je met
elkaar. Een ander is net zo hard nodig. Er is de afgelopen
jaren wel wat veranderd. Het besef is gegroeid dat
geloofsgemeenschappen elkaar nodig hebben. Het besef
is toegenomen dat we het met elkaar moeten doen en dat
we niet allemaal op een eiland zitten. Die ontwikkeling
biedt perspectief. Mensen zijn gewend aan hun eigen
kerk, maar ze moeten dat meer loslaten en ontdekken dat
er ook andere plekken zijn. Ik ben positief en blij dat men
elkaar steeds meer gaat vinden. Dat we als gelovigen met
elkaar zoeken naar datgene dat ons bindt.
“Veranderingen roepen altijd weerstand op. Maar het
moet wel anders. Het aantal kerkgangers daalt, het aantal
priesters wordt minder en ook de kerkbijdrage neemt af.
We zitten als kerk in een crisis. Dat betekent dat we iets
moeten veranderen, maatregelen moeten nemen. We
kunnen wel zeggen: we gaan door zoals het was, maar