58 SPORTWEEK - Joost Posthuma

58 S P O RT W E E K
Twee

debutanten
Posthuma & Weening
Ze zijn jong, hebben talent
en dus zijn de verwachtingen
hooggespannen. Maar
Joost Posthuma (l) en
Pieter Weening laten zich
niet zo snel gek maken.
Twee Tourdebutanten
stellen zich voor.
DOOR MANON COLSON
FOTOGRAFIE: DIRK-JAN VAN DIJK
S P O RT W E E K 59

Joost Posthuma (24) komt uit Hengelo, Pieter
Weening (24) uit Harkema.
Dan gaan de gedachten
niet meteen uit naar bekende wielrenners
die de kleine Joost en Pieter op
straat wilden zijn. Nou, corrigeert Posthuma,
Hengelo ligt toch vrij dicht in de
buurt van Denekamp. En daar komt niemand
minder dan Hennie Kuiper vandaan.
Posthuma: “Bij onze wielervereniging
zit ook een aantal renners dat de
Tour heeft gereden, zoals Erwin Nijboer.”
En over Harkema vergissen we ons al
helemaal, verzekert Weening. Het Friese
dorp, met zo’n vierduizend inwoners,
blijkt het epicentrum van het Friese
wielrennen te zijn. “Een beetje wel ja,”
zegt hij trots. “Er komen niet zoveel beroepsrenners
uit Friesland, maar we
hebben toch Wiebren Veenstra en zijn
broers natuurlijk: Wopke en Wietze.
Zijn toch geen slechte coureurs geweest.
Ja, ik denk dat de meeste Friese wielrenners
bij ons vandaan komen.”
Net als voetbalhooligans, grijnst Posthuma.
Weening knikt: “Harkema is een
fanatiek sportdorp, de mensen zijn er fa-
Weening: ‘Het is alleen: dat wat ze
over mij schrijven in het wielertijd-
schrift De De De Muur, Muur dat ik de Tour ga
winnen in 2008, daar denk ik wel
eens van dat het te overdreven is’
60 S P O RT W E E K
natiek. Voetbal, volleybal, korfbal; in
elke competitie staan we met het dorp
bovenaan.” Posthuma: “Van de sporthistorie
van Hengelo weet ik niet zo veel.
Maar de wielervereniging is groeiende.”
Overigens luistert de held van Weening
niet naar de naam van een wielrenner,
maar naar die van een bokser: Muhammad
Ali. “Als je die man ziet, hij is een
echte kampioen. Hij had praatjes, maar
hij maakte ze waar. Dat vind ik mooi, je
kunt nooit tégen zo iemand zijn.” In het
wielrennen kent hij niemand zoals Ali.
Tourdebutanten Rabobank
Jaar Debutant Nationaliteit Leeftijd Ritzege
1996 Michael Boogerd Ned 24 1
1997 Robbie McEwen Aus 25 0
1998 Koos Moerenhout Ned 24 0
Aart Vierhouten Ned 28 0
1999 Marc Lotz Ned 25 0
2000 Jan Boven Ned 28 0
Grischa Niermann Dui 24 0
Marcus Zberg Zwi 26 0
2001 Bram de Groot Ned 26 0
2002 Levi Leipheimer VS 28 0*
Addy Engels Ned 25 0
Karsten Kroon Ned 26 1
2003 Remmert Wielinga Ned 25 0
2004 Michael Rasmussen
*8ste in eindklassement
Den 30 0
Daar is het de sport ook niet voor, denkt
hij. Posthuma blijft trouw aan zijn sport,
hij ziet de Tourwinnaar van 1980, Joop
Zoetemelk, als een groot voorbeeld.
“Joop liet zijn benen spreken. Hij zegt
weinig, maar ik vind hem wel een persoonlijkheid.
En wat hij zegt is waar.”
Posthuma woont nog steeds in Hengelo,
thuis bij zijn ouders. Volgend jaar gaat
hij op zoek naar een woning in België.
Net als Weening, die in het Belgische
Riemst een appartement heeft. Weening:
“Maar ik ben nog vaak thuis. Als ik een
week weinig te doen heb, en in de winter.
Al mijn sociale contacten zitten in Harkema,
en dat ligt toch een kleine vierhonderd
kilometer verder dan Riemst.”
Hoe zijn jullie begonnen met wiel rennen?
Weening: “Ik had nooit het idee om
wielrenner te worden. Ik heb eerst aan
taekwondo gedaan.”
Posthuma: “Oh?”
Weening: “Ja, en ik was er best goed in.”
Posthuma: “Echt waar? Moet ik gaan
uitkijken...”
Weening: “Ach, het is al heel lang geleden.
Want ik ben op mijn elfde begonnen
met wielrennen, een jaar later reed
ik al wedstrijden. Bij ons in het dorp is
elk jaar standaard een criterium. Ging ik
kijken, zei mijn vader: ‘Is dat niks voor
jou?’ ‘Ja,’ zei ik, ‘ik weet het niet, ik ga
het wel eens proberen.’ Eerst ben ik een
keer ’s avonds wat gaan fi etsen, daarna
een keer met de club gaan trainen. Eén
keer clubtraining wordt twee keer, en
ja, dan moet je ook wedstrijdjes rijden.
Maar had mijn vader niet gezegd dat die
sport er was, dan had ik het nooit gedaan.
Ik had er zelf nooit over gedacht
dat ik aan wielrennen kon gaan doen.”
Posthuma: “Ik ben op mijn zesde begonnen
met atletiek. Mijn vader deed vrij
veel aan hardlopen en zo, dus dan kom
je daar een beetje mee in aanraking.
Omdat mijn oom fi etste, stonden we
altijd naar criteriums te kijken. Wielrennen
vond ik wel mooi en interessant. Op
een gegeven moment had ik het in de
atletiek wel gezien, en wilde ik gaan
wielrennen. Maar mijn ouders vonden
dat te gevaarlijk. Ben ik maar gaan
mountain biken. Dan viel ik zachter!
Heb ik een paar jaar gedaan, en dat ging
goed. Maar het begon me tegen te staan,
omdat ik elke week tegen dezelfde jongens
reed, en ik in de zomer vrij veel
gaten in mijn agenda had. Heb ik de districtskampioenschappen
gereden op de
weg, en zo is het balletje gaan rollen.”
Gezien jullie afkomst zouden jullie
bescheiden en nuchter moeten zijn.
En in ieder geval geen grote mond
moeten hebben.
Posthuma: “Ja, dat stempel krijg je altijd.”
Weening: “Ze zeggen het.”
Dus voor jullie gaan die vooroordelen
niet op?
Weening: “Voor wie wel? Als ik kijk
naar mensen bij mij in de buurt, nou, die
hebben misschien niet zo’n grote mond.
Inderdaad meer daden dan woorden.
Maar als een westerling iets tegen ons
zegt, hebben wij zoiets van...”
Posthuma: “Het zal wel!”
Weening: “Ja. We laten ons niet intimideren
of zo. Ik heb me nooit laten gek
maken, zeker niet.”
Maar jij komt uit Harkema. Daar komen
bloedfanatieke mensen vandaan.
Weening: “Het is wel een apart volk.”
Posthuma: “Het is een aparte kolonie,
joh. Moet gewoon losgeweekt worden
van Nederland, een eiland worden, hup,
naast Ameland leggen!”
Weening: “Ze bouwen ook allemaal hun
eigen huizen daar. Iedereen helpt elkaar.
Iedereen is bij elkaar betrokken.”
In hoeverre bepaalt waar je bent
opgegroeid hoe je op de fi ets zit?
Posthuma: “Je ouders vormen je karakter.
Je naaste omgeving. Je vroege jeugd.
Waarden en normen krijg je mee van je
ouders. Dus die neem je ook mee op de
fi ets. Lijkt me niet meer dan logisch.”
En hoe zit dat dan bij jullie?
Posthuma: “Dat kan je niet over jezelf
zeggen. Dat moeten anderen doen.”
Zo op het eerste gezicht lijken jullie
keurige, goed opgevoede jongens.
Posthuma: “Ik denk het wel...”
Weening: “We hebben in elk geval weinig
problemen met anderen, dus dan zal
het wel goed zijn. Ik denk niet dat we
veel vijanden hebben.”
Heb je op de fi ets soms niet een grote
mond en wat bluf nodig?
Posthuma: “Ik laat liever mijn benen
spreken, moet ik zeggen.”
Weening: “Inderdaad. Als je niet goed
bent en je hebt wel een grote mond, dan
ga je alleen maar af.”
Posthuma: “Je hebt er niemand anders
mee, alleen jezelf.”
Weening: “Joost is tijdrijder. Als hij van
tevoren praatjes heeft, en hij maakt het
niet waar, dan zeggen ze ook: ‘Hallo!’
Lachen ze hem uit. In deze sport gaat
het denk ik niet op om een grote mond
te hebben, en zeker niet bij de profs.”
Posthuma: “Hoe harder je roept, hoe
harder je kunt vallen.”
Maar als je jong bent, denk je vaak dat
je de hele wereld aankan.
Posthuma: “Bij de beroepsrenners is het
toch heel anders dan bij de amateurs. Je
hebt bepaalde taken in de ploeg, die
moet je naar behoren uitvoeren. En daar
word je op het einde van het jaar op afgerekend.
Dus wat dat aangaat... Je
moet eerst zelf een plekje verwerven
binnen de ploeg. Dat is overal zo. Ook
bij werk in de maatschappij. Je zit in een

Pieter
Weening
Geboren
5 april 1981
Geboorteplaats
Harkema
Lengte
1,86 meter
Profdebuut
2004
1ste jaar Rabobank
1999
Joost
Posthuma
Geboren
8 maart 1981
Geboorteplaats
Hengelo
Lengte
1,89 meter
Profdebuut
mei 2004
1ste jaar Rabobank
2002
62 S P O RT W E E K
apart wereldje, en daar moet je je eigen
plek vinden.”
Jullie maken deel uit van een gouden
generatie waar we erg veel van verwachten.
Hoe zien jullie dat zelf?
Weening: “De laatste jaren hebben we
met het Trade Team III (nu Continental
Team) van Nico Verhoeven grote koersen
gereden, dan heb je best veel tegenstand.
Toen hebben we laten zien dat we
in enkele koersen met de beteren mee
konden. Daarom rijden de renners die
van Nico overkomen beter. Ze hebben
meer zelfvertrouwen, ze weten wat ze
kunnen. Het is niet zo dat we van de
Ronde van Zuid-Holland ineens naar
Parijs-Nice gaan. Dat is jarenlang gebeurd,
nu is dat niet meer zo.”
Posthuma: “Bij Nico hadden we de goede
combinatie. We reden niet alleen
profkoersen, waar we fi naal naar huis
werden gereden, maar ook de neo-koersen
om weer moraal te krijgen. Want
daar deden we mee om de eindoverwinning.
Maar een gouden generatie? Je
wordt snel in een hokje geplaatst.”
Weening: “Mensen willen het heel graag.
Ze willen iets zien. Begint er een iets te
schrijven, neemt een ander het over.”
Posthuma: “Als je kijkt naar het programma
dat we rijden, dan denk ik dat je
kunt zeggen dat we goed bezig zijn. Dat
we in elk geval een vast plekje hebben
binnen de ploeg. Tja, ze zeggen ook dat
we de nieuwe Boogerd en Dekker zijn.
Nou, als ik hun erelijsten zie, dan eh...”
Weening: “Dan zijn wij... Nou, zo goed
zijn we nog zeker niet. Hopelijk gaat het
ooit zover komen. Maar wie weet kunnen
wij niet meer groeien in onze ontwikkeling.
Dat is nog maar de vraag.
Misschien blijven we stilstaan, of over-
komt dat een van ons. Dat is afwachten.
Je kunt gewoon niet zeggen dat er over
vier of vijf jaar een supersterke Nederlandse
lichting rondrijdt.”
Irriteren die hooggespannen ver wachtingen
wel eens?
Weening: “Tuurlijk.”
Posthuma: “Echt?”
Weening: “Nou, het irriteert me niet écht.
Het is alleen: dat wat ze over mij schrijven
in het wielertijdschrift De Muur, dat
ik de Tour ga winnen in 2008, daar denk
ik wel eens van dat het te overdreven is.
Meestal lach ik erom.”
Posthuma: “In De Muur is het als grap
bedoeld, maar het wordt gelezen en vervolgens
als waarheid aangenomen.”
Weening: “Inderdaad, ja.”
Posthuma: “Mensen gaan jou volgen, en
verwachten datgene te zien wat ze hebben
gelezen.”
Weening: “Ze gaan erin geloven. Ach,
zoals ik al zei: echt irriteren doet het me
niet. En je kunt er wel iets aan doen natuurlijk.
De schrijver van die stukken,
Bert Wagendorp, kan toch niet zomaar
over me schrijven? Ik wist er niks van
toen hij ermee begon .”
Posthuma: “Wat ze over je zeggen en
schrijven is natuurlijk wel positief, hè.
Als je je alles moet gaan aantrekken wat
ze over je zeggen en schrijven...”
Weening: “Dan heb je geen leven meer.”
Posthuma: “Ik weet zelf wie ik ben, waar
ik mee bezig ben. Wat mensen die dicht
bij je staan vinden, dat is belangrijk. Belangrijker
dan de mensen die in de tweede
cirkel staan.”
Weening: “Ik rijd voor mezelf, niet voor
anderen. Zolang ik zelf tevreden ben, is
het goed. Hoe goed je bent, vertaalt zich
ook niet altijd in de uitslagen. Vooral
niet in de rol die wij hebben binnen de
ploeg. Ja, af en toe kunnen we voor onszelf
iets doen. Maar voor het grootste
deel moeten we voor de ploeg werken.
Daardoor kunnen mensen je eigenlijk
niet afrekenen op je resultaten.”
Hoe moeilijk is het om je geduld te bewaren?
Want hoe meer ambitie je hebt,
hoe meer ongeduld er in je zit.
Weening: “Het is maar net wat je jezelf
oplegt. In de toekomst wil je wedstrijden
winnen. Maar ja, als je kijkt hoe je
er nu voor staat... Wat voor renners we
in de ploeg hebben. Om als ploeg wedstrijden
te winnen, is ook een ambitie.”
Jij hebt vorig jaar maanden niet kunnen
koersen vanwege een slepende blessure.
Dat moet lastig geweest zijn in je eerste
profjaar.
Weening: “Je wilt snel naar een hoger niveau,
en dat lukt dan niet. Als je een
beetje ambitie hebt, is dat heel erg. Je
loopt tegen de muren op. Maar ik ben er
toch redelijk goed doorheen gekomen.
Ik reed erna alweer vrij goed, heb er
mentaal niet echt een tik van gekregen.
Ik ben drie maanden uitgeschakeld geweest,
als het daarbij blijft, dan valt het
wel mee. Er zijn renners die ergere dingen
hebben meegemaakt.”
Posthuma: “Het is allemaal relatief, hoor.”
Het lijkt me dat je als 24-jarige prof
niet te veel moet relativeren.
Posthuma: “Vind ik wel. Anders heb je
zelf geen leven meer. Dan kom je in een
cirkel terecht waarin je alleen met jezelf
bezig bent. De wereld draait niet alleen
om jou. En zeker niet alleen om wielrennen.
Het is een sport. En sport is ontstaan
als iets dat erbij gedaan wordt.”
Weening: “Ben ik het mee eens. Je kunt
niet je hele leven wielrenner blijven.”
Posthuma: “En als je het over ambities
hebt: het rijden van de Tour is ook een
ambitie. Aan het begin van dit jaar heb
ik dat tegen de ploegleiding en de buitenwereld
gezegd. Zeiden sommigen
dat het te hoog gegrepen was voor me.”
Weening: “Als wij aan de start staan van
de Tour, is dat eigenlijk een overwinning.
En dan komt het volgende doel: de
Tour uitrijden.”
Posthuma: “Zo komt er steeds een andere
stap die je moet zetten.”
Weening: “Stap voor stap naar een hoger
niveau. Er komt een dag dat het ophoudt,
dan is het te hopen dat je een heel hoog
niveau hebt. Voor nu is het meedoen aan
de Tour gewoon een kick.”
Posthuma: “Als mensen thuis horen dat
je prof bent, vragen ze meteen: ‘Heb je
de Tour gereden?’ Nee? Nou, dan ben je
geen beroepsrenner. Zo is het toch? Als
je in juli aan het trainen bent, roepen ze
naar je: ‘Frankrijk is de andere kant op,
Posthuma: ‘Als mensen
thuis horen dat
je prof bent, vragen
ze meteen: ‘Heb je de
Tour gereden?’ Nee?
Nou, dan ben je geen
beroepsrenner. Zo is
het toch?’
hoor!’ Drie weken lang hetzelfde grapje.”
Weening: “Mensen mogen dat zeggen.
Ik hoor wel eens: ‘Hé, Michael Boogerd!’
Hebben ze tegen jou ook vaker gezegd:
‘Hé, Erik Dekker!’ Dat zijn gewoon
grappen, mensen denken dat je trimmer
bent ofzo. Is lekker klieren. Kan ik om
lachen.”
Posthuma: “Het geeft wel aan dat de
meeste mensen alleen de Tour kennen.
Vooral mensen die geen verstand hebben
van wielrennen. Iedereen krijgt wel
iets van de Tour mee.” l