Dorpskrant 4.2 maart 2009.pdf - Mildam

De eenzame Indiaan
Mildamster Brêge 30
SAMENLEVING
“Zie je dat, hij zit er weer”, stootte mijn vriendin mij aan.
“Durf jij hem wat te geven?” Nee, gek was dat, eigenlijk deed niemand
dat.
De man, die in elkaar gedoken in een portiek van een grote showroom
zat, straalde iets waardigs uit. Hij was duidelijk van Indiaanse afkomst,
zoals zoveel mensen uit Honduras. Wie weet stamde hij af van de oude
Maya‟s met hun prachtige cultuur. In Copan zijn daarvan nog veel stille
getuigen in de vorm van ruïnes met bijzondere uitgehouwen figuren in
de enorme stenen. Zou zijn bet-bet-overgrootvader daar nog gevoetbald
hebben op het grote stenen voetbalveld?
Iedereen in de stad kende hem. Hij zat daar altijd, elke dag weer, zonder
iets te vragen, zonder iets te zeggen.
Hoevelen bedelden daar altijd of lieten voor zich bedelen...!
Je kende ze onderhand allemaal. De kleine schoffies, die ‟s avonds hun
geld telden in een steegje, om dan bij McDonald‟s een „big mac‟ te halen
van de opbrengst. De twee oude vrouwtjes, die er hard voor wilden
werken en langs de huizen gingen voor naaiwerk. De stakkers, die kartonnen
dozen vroegen om op te slapen, droog, warm. Maar ook de
profiteurs, die extra naadjes van hun kleren scheurden en zelfverzonnen
zielige verhalen vertelden.
Hij echter, vroeg niets. En door zijn eenzame waardigheid kreeg hij ook
nooit iets, bang als iedereen was hem te beledigen.
Op een dag kwamen mijn vriendin en ik weer langs die hoek.
“Kijk eens, hij zit er niet meer”, zei mijn vriendin. Wat onthutst keken
we elkaar aan. Dikwijls kwamen we er nog langs en altijd keken we. Hij
is er nooit meer terug geweest.
Waardoor, waarom? Wie weet... Misschien is het voor hem te hopen,
dat één van die oude voorvaderen hem voor altijd is komen halen om
hem mee te nemen, in hun midden, om zo een einde te maken aan een
onwaardig bestaan van een zo waardige man.
Dorothy Vel