Jill Kleuters, juridisch consultant Bestuursadvisering ... - TurnPages

More documents

Recommendations

Info

Jonge Ambtenaar van het Jaar 2011 Pieter van Hofwegen Pieter van Hofwegen is adviseur online media bij de Dienst Publiek en Communicatie, onderdeel van het ministerie van Algemene Zaken. Daar zet hij zich in voor de verdere professionalisering van de (online) overheidscommunicatie. Pieter is in 2011 verkozen tot Jonge Ambtenaar van het Jaar. 26 Wegwijzer ‘De publieke opinie is genadeloos: we zijn met te veel, we kosten te veel en doen te weinig. Het stereotype beeld van de ambtenaar is dat van een nutteloze memo’s producerende, koffieleutende serievergaderaar, die gezichtjes tekent in de door zijn mok achtergelaten kringen op zijn bureau en vreugdeloos opveert om zijn spullen te pakken en naar huis te gaan nog voordat de klok half vijf heeft geslagen’. Met deze weinig opbeurende woorden begon ik mijn slotbetoog van de verkiezing Jonge Ambtenaar van het Jaar 2011. Ik moet eerlijk toegeven dat ook ik niet helemaal vrij was van vooroordelen toen ik in 2003 als trainee bij het toenmalige ministerie van VROM aan de slag ging. En hoewel ik er snel genoeg achter kwam dat de werkelijkheid een stuk genuanceerder ligt, ben ik altijd ergens de drang blijven voelen om het aloude cliché van de lanterfanterende ambtenaar en een inefficiënt werkende overheid te ontkrachten. De afgelopen jaren hebben we binnen de overheidscommunicatie laten zien dat we door slim samen te werken niet alleen geld kunnen besparen, maar ook met minder mensen een kwalitatief sterke dienstverlening kunnen blijven leveren. In plaats van bij de pakken neer te zitten als zich weer een nieuwe bezuinigingsronde aandiende, zijn de directies Communicatie van de ministeries steeds kritisch blijven kijken waar het beter kan. Of het nu gaat om het scherper inkopen van communicatiediensten, het inrichten van shared services als de website Rijksoverheid.nl of het komen tot meer eenheid in de vorm en inhoud van communicatie. Zelf ben ik nu als projectleider betrokken bij de realisatie van de internationale website van de Rijksoverheid. Deze vervangt straks de bestaande, losse internationale websites van de ministeries. Daarmee wordt het internationale online landschap van de Rijksoverheid een stuk overzichtelijker en besparen we ook nog eens flink in de kosten. De overheid is geen bedrijf. Wat niet wegneemt dat we ook binnen de overheid kunnen nadenken over een efficiëntere en effectievere inrichting van onze organisatie en werkprocessen. Als we dat iets meer laten zien komt het met dat suffe imago van ons ambtenaren heus nog wel eens goed.
Column... Wie-zwijgt-stemt-toe De financiële crisis heeft voor heel Nederland aan het licht gebracht wat de pensioenwereld al jaren roept, namelijk dat werknemers minder pensioen hebben opgebouwd én meer pensioenrisico lopen dan ze denken. Niet dat er geen moeite is gedaan om werknemers te informeren. Pensioenwet 2007, het Uniform Pensioen Overzicht, het vermaledijde en stilletjes door de zijdeur verdwenen indexatielabel, en last but not least het Nationaal Pensioenregister: allemaal voorbeelden van beleid gericht op informatie en bewustwording. De informatieaanpak berust op de gedachte dat goed geïnformeerde mensen in actie zullen komen als ze dat nodig achten. En dat is, zo is overtuigend aangetoond, een misverstand. Informatie Henriëtte Prast is deskundige op het gebied van beïnvloedt op zijn best persoonlijke financiële planning en de rol van intentie, maar niet of gevoelens en emoties daarin. nauwelijks gedrag. De Prast is hoogleraar aan de Universiteit van onderzoeken die dat hebben Tilburg en lid van de Wetenschappelijke Raad aangetoond voor voor het Regeringsbeleid. pensioengedrag in Nederland en daarbuiten dateren van ver voor de crisis. Zou het inmiddels anders zijn, nu de harde pensioenwaarheid boven tafel is gekomen? Het lijkt er niet op, zo laat recent onderzoek zien. Tilburg studente Anouk Smits deed voor haar Netspar Master thesis onder mijn supervisie een peiling onder een representatieve steekproef van Nederlandse werknemers en gepensioneerden. Ze legde ze de vraag voor wat ze zouden doen als ze te horen kregen dat hun opgebouwde pensioen maar 75% was van wat ze tot dan toe hadden gedacht. Zouden ze hun gedrag aanpassen? Sommigen antwoordden van wel, en dat waren vooral de gepensioneerden. Logisch, want als je een inkomensdaling van 25% voor de kiezen krijgt moet je wel. Van de werkenden antwoordde een flinke groep ‘weet niet’, en was er ook een hoog percentage dat het vakje ‘het zou verstandig zijn mijn leefstijl aan te passen, maar ik zou het toch niet doen’ aankruiste. Dat is eigenaardig. Je weet dat je bij een tegenvaller in je pensioenopbouw van 25% eigenlijk meer zou moeten sparen, maar tegelijkertijd geef je toe dat je het toch niet zou doen. De ondervraagden gaven een paar redenen voor dit verschil tussen ‘droom en daad’. De meestgenoemde was ‘Ik zou het uitstellen tot later’ gevolgd door ‘Ik zou niet weten wat ik zou moeten doen’. Het getuigt van zelfkennis, dat wel. En het sluit aan bij een van de conclusies van de SER Pensioencommissie in 2008, die luidde ‘Mensen hebben moeite met het verzamelen en verwerken van (financiële) informatie, en hun keuze- en beslisproces wordt bovendien mede beïnvloed door vele niet-rationele factoren en andersoortige overwegingen’. Als informatie niet werkt, wat moet je dan als overheid, pensioensector, werkgever die zich bekommert om het welzijn van zijn werknemers? Twee suggesties. De eerste houdt in dat de werknemer van zijn pensioenfonds het volgende bericht krijgt: ‘Als we niet van u horen, gaan we ervan uit dat u per maand bedrag x extra wilt sparen voor uw pensioen, en houden we dat via uw werkgever in op uw loon. We beleggen het in staatsobligaties, tenzij u aangeeft meer risico te willen lopen’. Aan een dergelijk ‘wie-zwijgt-stemt-toe’-systeem zitten de nodige haken en ogen. Hoe kan het pensioenfonds weten dat het te maken heeft met een deelnemer die meer wil sparen, maar er niet toe komt? Er zou een objectief criterium gebruikt kunnen worden, zoals de verhouding pensioeninkomen/eindloon op basis van de UPO-vooruitblik. Beter nog is hiervoor het Pensioenregister te gebruiken, want dat brengt alle opgebouwde pensioenrechten bijeen. Dat kan alleen als de werknemer zijn pensioenfonds machtigt om toegang tot zijn Pensioenregister te krijgen. Nog beter is het, als het pensioenfonds, al dan niet op ‘wie-zwijgt-stemt-toe’basis, toegang krijgt tot de belastingaangifte van de deelnemer. Daarin staan immers gegevens die relevant zijn voor de eventuele noodzaak tot extra pensioensparen, zoals het inkomen van de partner, het financiële vermogen, de waarde van de eigen woning, en de hypotheekschuld. De tweede suggestie is dat de werkgever een zelfbindingscontract aanbiedt aan de werknemer. Daarin machtigt de werknemer zijn werkgever/pensioenfonds om in de toekomst en tot wederopzegging zijn vakantiegeld, 13de maand, en bonus rechtstreeks in een aanvullende pensioenpot te storten. Als er ooit een moment was om hier serieus mee aan de slag te gaan, is het wel nu dankzij de financiële crisis het woord pensioen in neonletters op ons netvlies staat. Oktober 2011 27
Page 1 and 2: Informatie voor werkgevers van over
Page 3 and 4: 4 Joop van Lunteren en Xander den U
Page 5 and 6: Van oudsher hebben pensioenfondsen
Page 7 and 8: Vraag & antwoord René Reinaerts Me
Page 9 and 10: Eenbes in Geldrop Krimp en bezuinig
Page 11 and 12: De grootste van Nederland en één
Page 13 and 14: aangevoerde en direct gesorteerde v
Page 15 and 16: Nieuwe uitdaging Ja, volmondig zeg
Page 17 and 18: zer Het werk van Jill Kleuters, Jur
Page 19 and 20: Werkgevers hebben behoefte aan een
Page 21 and 22: Week van het geld Inmiddels hebben
Page 23 and 24: Eenvoudig met duurzaam ondernemen a
Page 25: Onderzoek en onderwijs Van oudsher

Jill Kleuters, juridisch consultant Bestuursadvisering ... - TurnPages

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?