Samen van september 2012 - Heilige Suitbertus

Je gelooft of je gelooft niet…
Kun je eigenlijk bewijzen dat God bestaat? Nee. Laten we heel eerlijk zijn. Keiharde
wetenschappelijke bewijzen zijn er niet. Ja, er zijn zogenoemde “godsbewijzen” van
de heilige Thomas van Aquino (1225-1274), maar die leveren geen onvoorwaardelijk
bewijs op. Aan de andere kant: kunnen we bewijzen dat God niet bestaat. Nee, ook
niet!
Hoe kom ik hier zo op? Volgens het onderzoek “God in Nederland 1996-2006” door
Ton Berns en anderen (Uitgeverij Ten Have, 2007) gelooft maar 27 procent van de
Nederlandse katholieken dat er een God is die zich met iedere persoon bezighoudt.
Daartegenover is 55 procent van de Nederlandse katholieken “ietsist”: ze vinden dat
er iets moet zijn als een hogere macht die het leven beheerst, maar meer over God
willen of durven ze niet te zeggen. Cijfers uit de periode 1996-2006. Hoe is het anno
2012? vraag ik mij dan af.
Ik kan mij een televisie”weddenschap” herinneren, alweer enkele jaren geleden,
tussen aartsbisschop Eijk en Jan Marijnissen (van-huis-uit-katholiek), voorman van de
Socialistische Partij. Monseigneur Eijk zou bewijzen dat God bestaat en Jan
Marijnissen speelde voor tegenstander. Een verloren weddenschap. De godsbewijzen
waren niet overtuigend (genoeg). Achteraf zou de moeder van Jan tegen haar zoon
hebben gezegd: “Luister eens, jongen: je gelooft of je gelooft niet. Daar komt het op
neer.”
Nu kom ik veel mensen tegen die “dit” dan wel geloven en “dat” ook nog wel, maar…
Zeg maar: de gelovigen die diep nadenken en alles proberen te beredeneren. Op zich
heel verdienstelijk, maar het helpt nu eenmaal niet. Wij mensen (dat is mijn stellige
overtuiging) hebben nu eenmaal een beperkt verstand. Als mensen zitten we
gevangen tussen de grenzen van tijd en ruimte. Kunnen we niets aan doen, maar geef
dan ook eerlijk toe dat je “denkraampje” als gevolg daarvan begrensd is. Helaas!
Geloven, zo leerde ik tijdens de diakenopleiding in Utrecht en Dijnselburg, is een
kwestie van vertrouwen, en vertrouwen is een kwestie van overgave. Geloven is een
gave, een genade. Dat heb je (gekregen) of dat heb je niet.
Als je een klein kind de trap opdraagt, dan gelóóft dat kind in jou, als vader of als
moeder. Als je met een jongen of een meisje dúrft te trouwen (jazeker, daar is
volgens mij wis en waarachtig durf voor nodig) dan geloof je onvoorwaardelijk in hem
of in haar. Dan durf je je partner volledig te vertrouwen. Eeuwige trouw beloven aan
elkaar is nogal wat. Laten we eerlijk zijn.
Ik denk dan direct (misschien wat al te eenvoudig, ik geef het toe) aan dat liedje van
André Hazes: “Ik gelóóf in jou!”
Vergelijkingen gaan heel vaak mank. Je moet daar heel voorzichtig mee zijn. Maar,
denk ik dan hardop, zo is het ook een beetje met God. Ik geloof onvoorwaardelijk in
God. Ik vertrouw op Hem, durf mijn diepste gedachten met Hem te delen, durf vrijuit
met Hem te praten, al mijn geheimen, angsten, problemen en zorgen aan Hem toe te
vertrouwen. Ja, in een persoonlijk gesprek. En niet alleen Onzevaders en
Weesgegroetjes bidden. Mooi natuurlijk, maar spreken met
God mag ook heel persoonlijk. Van schepsel tot Schepper,
zal ik maar zeggen.
Wij zoeken God, steeds opnieuw (gelukszoekers die wij
zijn!) maar laten we niet vergeten dat Hij op zijn beurt ook
óns zoekt. En Hij zal ons nooit in de steek laten. Hij is ons
eeuwig trouw.
Hans Nijhuis, diaken
-11-