Hans Achterhuis: 'Met Alle Geweld' - Humanistisch Vredesberaad
Hans Achterhuis: 'Met Alle Geweld' - Humanistisch Vredesberaad
Hans Achterhuis: 'Met Alle Geweld' - Humanistisch Vredesberaad
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
<strong>Hans</strong> <strong>Achterhuis</strong>: ‘Met <strong>Alle</strong> Geweld’<br />
een kritische beschouwing<br />
Hobbesiaanse val: Om je tegen potentiële vijanden te beschermen heb je een wapen nodig; om te<br />
voorkomen dat de ander als eerste zijn wapen gebruikt, begin je zelf met schieten<br />
Inleiding<br />
Professor <strong>Hans</strong> <strong>Achterhuis</strong> is een bekende Nederlandse filosoof. Hij studeerde theologie en<br />
filosofie en promoveerde op een proefschrift over Camus. Hij doceerde sociale filosofie aan de<br />
Universiteit van Amsterdam en was bijzonder hoogleraar milieufilosofie in Wageningen. Tot zijn<br />
emeritaat in 2007 was hij hoogleraar wijsbegeerte aan de Universiteit Twente. Hij bekleedde<br />
daarnaast functies bij diverse maatschappelijke organisaties (o.a. bij het Werelddiaconaat) en<br />
schreef een aantal spraakmakende, maatschappijkritische boeken over ontwikkelingshulp,<br />
gezondheidszorg, arbeid en techniek. Eind 2008 verscheen zijn boek ‘Met <strong>Alle</strong> Geweld’. Het bevat<br />
een filosofische zoektocht naar alle mogelijke aspecten van geweld vanuit zeer uiteenlopende<br />
invalshoeken en mag met bijna 800 pagina’s gelden als een magnum opus.<br />
Definitie van geweld<br />
We zijn al op pagina 78 als <strong>Achterhuis</strong> geweld definieert als “het min of meer intentioneel<br />
toebrengen of dreigen toe te brengen van schade aan mensen of voorwerpen”. Uit de toelichting<br />
blijkt dat de term ‘min of meer intentioneel’ inhoudt dat er ook sprake is van geweld als je had<br />
kunnen weten wat de gewelddadige gevolgen zijn van je handelen. Dat zou dus betekenen dat, als<br />
je als burger instemt met het sturen van Nederlandse soldaten, terwijl je uit de rijke historie van<br />
gevoerde oorlogen kunt weten dat er hoe dan ook onschuldige burgers als slachtoffer zullen<br />
vallen, je medeplichtig bent. Met deze definitie wordt het een stuk moeilijker de dood of narigheid<br />
van onschuldige burgers aan vijandelijke zijde af te doen als ‘collateral damage’. Het lijkt me dat de<br />
meeste mensen zich dit aspect van geweld niet of nauwelijks realiseren. Voorts vraag ik mij af of<br />
ze bereid zijn die medeplichtigheid te erkennen, als ze zich de gevolgen wel realiseren.<br />
Oorzaken van geweld<br />
Hanna Ahrendt is voor <strong>Achterhuis</strong> de belangrijkste inspiratiebron bij het onderscheiden van zes<br />
oorzaken of perspectieven van geweld:<br />
1. het doel-middeldenken: Bij het streven naar allerlei meer of minder verheven doelen<br />
kunnen zich allerlei obstakels voordoen; geweld is dan een middel om die obstakels te<br />
elimineren. Dit is een technische en instrumentele benadering die favoriet is bij generaals<br />
van het leger.<br />
2. de mimetische of nabootsende begeerte: De ene mens wil datgene hebben waarover de<br />
andere beschikt; deze hebzucht kan zich richten op andermans geld, macht,<br />
bodemschatten, land, vrouw, etc. Het is in feite een vorm van doel-middeldenken.<br />
3. de spanning tussen moraal en politiek: Door in de politiek onderscheid te maken tussen<br />
goed en kwaad wordt het gebruik van geweld voor veel mensen acceptabel en zelfs nobel<br />
als het erom gaat de goede zaak te verdedigen tegen het rijk van het kwaad. Het wordt<br />
lastig als de andere partij er andere opvattingen over goed en kwaad op na houdt. Wie<br />
maakt uit wie (geheel of gedeeltelijk) gelijk heeft?<br />
4. de ‘dierlijke’ natuur van de mens: Geweld is een irrationeel en door de evolutie<br />
overgeleverd mechanisme. Dus geweld zit in de aard van het beestje, of zoals Lorenz het<br />
uitdrukte “de hedendaagse mens is een opvliegende aap die over wapens beschikt”.<br />
5. de strijd om erkenning: Geweld kan ontstaan als mensen zich niet geliefd voelen door<br />
affectieve verwaarlozing en mishandeling, of als ze zich door discriminatie en uitsluiting niet<br />
gerespecteerd voelen, of als ze zich persoonlijk beledigd of vernederd voelen.<br />
6. het wij/zij-denken: Meestal wordt hierbij gedoeld op de tegenstelling tussen ‘wij’ (vertrouwd,<br />
gelijkgezind, per definitie goed) en ‘zij’ (vreemd, andersdenkend, niet per definitie goed<br />
misschien zelfs slecht). Dus bijvoorbeeld, “wij, Nederlanders” (autochtonen) versus “zij, die<br />
buitenlanders” (allochtonen), terwijl veel zogenaamde allochtonen in Nederland zijn<br />
geboren en geschoold. Het mag vooral geen discriminatie heten want dat doen “wij” niet.<br />
Volgens mij worden deze zes oorzaken of perspectieven van geweld gekenmerkt door het centrale<br />
begrip egocentrisme. Het gaat om mijn idealen, mijn hebzucht, mijn opvattingen over goed en<br />
kwaad, mijn instinct, mijn slachtofferschap en mijn groepsgevoel. De opvattingen, gevoelens,<br />
1
idealen en wensen van anderen worden niet als gelijkwaardig aan de mijne erkend; ‘de ander moet<br />
wijken voor mij’ is steeds de impliciete of expliciete drijfveer, als het moet met geweld.<br />
Ik mis als belangrijke oorzaak van geweld het begrip angst. Als mensen zich bedreigd voelen door<br />
een reële of een gecreëerde dreiging, wordt hun bereidheid met geweld te reageren groter, zoals<br />
ik recent beschreven heb in “Angst, macht en geweld” (Vredesmagazine, 2009).<br />
Ook mis ik de beschrijving van de rol en de belangen van de wapenindustrie en van de<br />
wapenexporterende landen bij de in stand houding, de vergroting en zelfs misschien het<br />
(doelbewust?) creëren van geweld.<br />
Rationeel en emotioneel geweld<br />
<strong>Achterhuis</strong> plaatst het geweld van de Romeinse keizers Hadrianus en Marcus Aurelius die hij<br />
uitgesproken goed noemt, tegenover dat van de keizers Caligula en Nero die hij beschrijft als<br />
waanzinnig en met wrede grillen. De eersten hadden ambitieuze ideeën over de omvang van het<br />
Rijk. De grootheid van Rome, niet die van henzelf, ging hun ter harte, en daarom voerden zij uit<br />
plichtsbesef veel bloedige grensoorlogen. De laatsten doodden uitsluitend uit persoonlijke lust.<br />
<strong>Achterhuis</strong> associeert het rationele en idealistische geweld van Hadrianus en Marcus Aurelius niet,<br />
althans veel minder, met het kwaad dan het emotionele en perverse geweld van Caligula en Nero;<br />
de omgekeerde redenering noemt <strong>Achterhuis</strong> absurd.<br />
Ik ben het niet met <strong>Achterhuis</strong> eens. Het zogenaamde rationele geweld komt voort uit de ratio van<br />
de ene partij, het perspectief van de Romeinen, waarmee <strong>Achterhuis</strong> zich kennelijk identificeert.<br />
De overwonnen ‘barbaren’ (een door de Romeinen gehanteerde term) die verdreven worden van<br />
huis en haard of het gezag over hun grondgebied moeten opgeven en die hun doden betreuren,<br />
zullen er een heel andere rationale op na houden en de Romeinen zien als brute agressor.<br />
<strong>Achterhuis</strong> vervalt hiermee in het wij/zij-denken en toont zich wat al te goed gelovig wat betreft de<br />
nobele doelen van Hadrianus en Marcus Aurelius. Hij gaat voorbij aan het feit dat de door leiders<br />
officieel opgegeven doelen om het geweld te rechtvaardigen niet altijd de echte doelen zijn, die<br />
vaak veel minder nobel en idealistisch zijn.<br />
Je zou zogenoemd rationeel geweld kunnen ontmaskeren door het in zijn emotionele<br />
consequenties voor de burgers aan gene zijde te beschrijven; dan besef je wat je aanricht.<br />
Is geweld altijd slecht?<br />
Volgens <strong>Achterhuis</strong> is de simpele gelijkstelling van geweld aan het kwade onhoudbaar. Van<br />
geweld dat goed kan zijn, geeft hij het volgende voorbeeld: Tijdens de eerste Intifadah van de<br />
Palestijnen in 1988 moedigde de Israëlische minister van defensie Rabin zijn soldaten aan dat ze<br />
naar de relschoppers ‘toe moesten gaan en alle botten in hun lijf moesten breken’. Zich beroepend<br />
op Machiavelli (“In een wereld die niet perfect is, moeten goede mensen die het goede nastreven,<br />
weten hoe ze kwaad kunnen doen”) betoogt <strong>Achterhuis</strong>: “Het geweld van botten breken opende<br />
hier een perspectief op vrede, op een toekomst zonder eeuwigdurende strijd tussen Israël en de<br />
Palestijnen. Het moreel goede, het wijken voor de Intifadah, zou dat ongetwijfeld niet hebben<br />
gedaan. Het zou eerder meer geweld hebben gebaard”. Ook hier is duidelijk met wie <strong>Achterhuis</strong><br />
zich identificeert en ook is duidelijk dat de daaropvolgende 21 jaren de verwachte vrede niet<br />
hebben gebracht.<br />
De kern van het probleem bij het Palestijns-Israëlisch conflict is volgens mij juist dat er meestal<br />
partij wordt gekozen waarbij het goede aan de ene en het kwade aan de andere partij wordt<br />
toegeschreven. Dat moreel kiezen houdt het conflict juist in stand. Het besef dat er twee partijen<br />
zijn die allebei voor een deel gelijk hebben en zich allebei schuldig maken aan onaanvaardbaar<br />
geweld kan de weg effenen voor een compromis dat voor beide partijen aanvaardbaar is en waarin<br />
het eigen gelijk niet meer met geweld hoeft te worden opgelegd aan de ander.<br />
Toch is er in de loop van het boek een kanteling zichtbaar in het denken van <strong>Achterhuis</strong>, als hij zijn<br />
twijfels uit ten aanzien van zogenoemde rechtvaardige oorlogen. Hij werkt die uit aan de hand van<br />
de humanitaire interventies en besluit met de opmerking, dat het de vraag is of humanitaire<br />
interventies niet meer geweld hebben voortgebracht dan voorkomen. Hiermee is dan wel het<br />
resultaat van de humanitaire interventies in twijfel getrokken maar nog niet de rechtvaardiging<br />
ervan. Pas tegen het einde van zijn zoektocht stelt hij de gewetensvraag: “Hoe onze collectieve en<br />
aanvankelijk ook mijn eigen blindheid hiervoor te verklaren? “ Als antwoord op deze vraag stelt hij,<br />
dat de blinde vlek van de moraal ons wel het kwaad van de vijand jegens ons doet zien, maar niet<br />
ons kwaad jegens de vijand. In dit verband citeer ik gaarne Japin die in zijn boek ‘de Overgave’<br />
een van zijn personages laat dromen: “Als de dingen meerdere kanten zouden hebben zonder dat<br />
wij alles opdeelden in goed of kwaad, en wij zouden hun kant kunnen zien en zij die van ons…”<br />
2
Autochtonen en allochtonen<br />
De schadelijke gevolgen van het wij/zij-denken worden ook uitgewerkt aan de hand van de<br />
problemen tussen autochtonen en allochtonen. Volgens <strong>Achterhuis</strong> verzetten multiculturalisten<br />
zich terecht tegen de strijd der culturen, maar vervallen ze toch in dezelfde fout omdat ze een<br />
dialoog tussen culturen propageren waarbij elk individu toch weer in de eerste plaats als<br />
representant van zijn cultuur wordt beschouwd en niet als individu met ook talloze andere<br />
identiteiten. Import-Nederlanders worden vaak gereduceerd tot een van hun identiteiten, namelijk<br />
dat ze moslim zijn. Het verwerpen van de Islam heeft dan tevens tot gevolg dat personen,<br />
gereduceerd tot hun enkele identiteit van moslim-zijn, ook worden verworpen. Men voelt zich<br />
vervolgens gedwongen zich te verdedigen vanuit de naam (identiteit) waaronder men aangevallen<br />
wordt. Mensen die de Islam belijden en die door vernederingen en verdachtmakingen in hun<br />
identiteit als moslim worden getroffen, nemen dan ook deze identiteit aan om zich te verdedigen.<br />
Dat verklaart mogelijk het fenomeen dat sommige moslims steeds orthodoxer en radicaler worden<br />
in hun geloofsbeleving. Je zou kunnen zeggen dat Wilders (en in zijn kielzog iedere andere<br />
politicus die hem de populistische wind uit de zeilen wil nemen) het probleem creëert dat hij zegt te<br />
willen oplossen.<br />
Toekomstperspectief<br />
Volgens <strong>Achterhuis</strong> bergt elke poging het geweld radicaal uit te bannen het risico in zich het<br />
geweld ongewild op te roepen en te vergroten; geweld is een oerdrift die zich niet laat<br />
onderdrukken. <strong>Alle</strong>en wanneer we leren leven met geweld, kunnen we leren het beter te<br />
kanaliseren en te domesticeren.<br />
In de wij/zij-discussie is het beter te spreken van tegenstanders in plaats van vijanden. Met<br />
tegenstanders deel je wel dezelfde politieke/symbolische ruimte, met vijanden niet. De taak van de<br />
democratie is om antagonisme (vijanddenken) om te zetten in agonisme (denken in termen van<br />
tegenstanders).<br />
Het altijd streven naar consensus moffelt bestaande tegenstellingen weg, hetgeen zich later altijd<br />
wreekt. Beter is te pogen in een democratische discussie de tegenstellingen hanteerbaar te<br />
maken. Hij haalt Schuyt (2006) aan die in zijn boek ‘Steunberen van de Samenleving’ betoogt dat<br />
het essentieel is structureel ruimte te organiseren voor de tegenkrachten (andere meningen,<br />
waarheden etc.), omdat daarmee de samenleving overeind kan blijven staan.<br />
<strong>Hans</strong> <strong>Achterhuis</strong> heeft een indrukwekkend boek geschreven dat door ieder gelezen dient te<br />
worden die streeft naar meer geweldloze conflictoplossing.<br />
juli 2009,<br />
John Zant<br />
3