juni - Oosterhoutse Golf Club

PENESTAFETTE
Afgelopen winter volgde ik voor mijn plezier een cursus Engels.
De leraar was een aardige, maar anarchistische jonge Brit, met een
hekel aan o.a. zijn koningshuis en golf. In een conversatieles vroeg hij
me waarom ik golf speelde en ik probeerde het uit te leggen, wat nog
niet meeviel. Beleefd prees hij mijn Engels, maar hij vond het nog
steeds “a good walk spoiled”. (Naar Mark Twain)
Ik vind het een gek, intrigerend en spannend spel, meer een
bezigheid eigenlijk. Al van het begin af aan, láng geleden, toen
ik mijn eerste golflessen kreeg. Ik had een 7, een 9 en een putter
aangeschaft en mijn bereik was niet meer dan 60 meter.
Het schoot nog niet erg op. Tot ik op een middag, voor de golfles,
samen met mijn man ons eerste eigen huis vond. We waren
er allebei weg van, een zonnige laan, een vriendelijk huis,
met een vlammende vuurdoorn naast de voordeur. Ik was in
de zevende hemel. Gedachteloos pakte ik een emmertje ballen
en liep naar een mat. Mijmerend over de kleur van de keuken
legde ik een bal neer en sloeg af. Een zoevend geluid en de
bal suisde ver weg. “Roomwit”, dacht ik, en legde nog een bal
neer. Opnieuw een soepele swing en weer verdween de bal
naar het eind van de driving-range. De pro stopte me en vroeg
stomverbaasd wat ik de afgelopen week gedaan had. Toen
kwam ik op aarde terug en besefte ik wat me gelukt was. “Ik
kan het ineens, riep ik, zag je dat? Het is zó makkelijk!” Vastbesloten
greep ik de stok, controleerde mijn grip. Nam een
goede stand in, bedacht dat mijn linkerschouder naar achteren
moest draaien, en dan mijn hoofd stil, en eerst mijn heu-
DE HEIHOEF • JAARGANG 21 • NR 116 • JUNI 2008 9
pen terugdraaien en sloeg! Mis! Het effect was weg en ik kon
die mooie slagen niet herhalen.
Hoewel er daarna dankzij veel oefening een zekere stabiliteit
in mijn prestaties is gekomen ervaar ik nog steeds dat het het
beste gaat als ik er met mijn hoofd maar niet bij ben. Fascinerend
is het, dat iets beter gaat als je er geen moeite voor
doet. Beter dus niet denken en al helemaal niet de gedachten
die door je hoofd spelen bij een rondje golf, want die zijn over
het algemeen niet erg behulpzaam. De droom van Enid in de
vorige aflevering heeft niet voor niets het karakter van een
nachtmerrie: iedereen is beducht voor het monster van de vijver
op hole 5!
Blijkbaar is er een goed werkende automatische piloot aanwezig,
maar hoe zet ik hem erop als ik ga spelen?
Geestelijke ontspanning, mentale stilte waar het het spel betreft,
zonder al teveel ambitie of prestatiedrang. Ook buiten
de golfbaan heel gezond! Soms heb je het en merk je het pas
als alles lukt. En vaak is het er niet.
Dan probeer ik maar te laten zijn wat er is, te genieten van
onze mooie baan en alles te relativeren: het blijft maar een
spelletje!
En de pen? Die geef ik door aan Lia Vrolijk.
Marion Vermeij - Gorinchem
Ons vrijgezelle lid Marijke
Speelde niet maar kwam wel steeds kijken
Ze zat bij een tee
Het liefst bij hole drie
En zocht naar een vent liefst een rijke.
RE