Katrijn Van Nieuwenhuyse en Steve Behaeghel

Gebeten door het virus | Katrijn Van Nieuwenhuyse en Steve Behaeghel
30 | Op Weg 2011-4
Onder de beroemde granietnaald Cerro Fitz Roy in het
Nationaal Park Los Glaciares (Argentijns Patagonië).
Noem ons gerust laatbloeiers. Tot voor 2005
bleef ons palmares zo goed als leeg, op een
occasionele wandeling rond de kerktorens van
de Vlaamse Ardennen na. Het wandelvirus
kreeg ons pas te pakken op het eiland Madeira.
Eigenlijk was het een last minute reis. Wandelschoenen
hadden we, maar de dag voor het
vertrek moesten we nog op zoek naar goede
kousen. Rondtrekken in het bergachtige bin-
Een passie voor
Patagonië
Vier dagen verlengd weekend is voor Katrijn en Steve
het perfecte excuus om de oversteek te maken naar een
Zwitserse Alpentop. Getuige daarvan de cover van deze Op
Weg. Maar voor hen is het slechts een aanloop naar meer.
Naar hoger, uitgestrekter, ongerepter.
nenland van Madeira beviel ons echter zo goed,
dat we plannen begonnen maken. En omdat
het een beetje avontuurlijk mocht zijn, viel de
keuze op Zuid-Amerika, en in de eerste plaats
Patagonië.
Midden in de winter gingen we ‘oefenen’ in
de Ardennen. Het was onze eerste meerdaagse
trekking en we hadden geïnvesteerd in ‘gloed-
nieuw’ materiaal. Onze rugzak woog wel 30 kilo
en het vroor dat het kraakte. Maar de test was
geslaagd. We voelden ons klaar voor de andere
kant van de wereld.
Hoewel het in Patagonië in juli en augustus
winter is, vallen de weersomstandigheden
best mee. Vanuit Antartica zorgen hogedrukgebieden
voor een vrij stabiel, mild maar koud

Een heldere ochtend onder de oostflank van de Yerupaja en de Jirishanca in de Cordillera Huayhuash van Noord-Peru.
klimaat, waarin het nog aangenaam wandelen
is. En vooral: zonder de stormachtige winden
die je in de zomer van de sokken blazen.
Natuurlijk moet je goed materiaal hebben om
’s nachts bij -8°C in een tentje te slapen. Maar
voor het eerst overviel ons het zalige gevoel ver
weg van alle beschaving en comfort te zijn, te
midden van de natuurelementen. Sindsdien
hebben we aan dit soort bestemmingen definitief
ons hart verloren…
Al snel volgden Peru en Bolivië, Canada en
Alaska, Pakistan en Marokko. Of beter: de
Andes, de Rocky Mountains, de Himalaya en de
Atlas. Eén dag de bergen in en je komt in een
compleet andere wereld terecht. Je leeft op het
ritme van de natuur. Slapen, eten en wandelen,
aan meer moet je niet denken. Alhoewel, er zijn
nog vragen die ons op zo’n momenten bezig
houden. Waar vinden we een plekje voor de
tent? Hoe geraken we die rivier over? En daarnaast
denken we altijd twee stappen vooruit en
houden we rekening met een resem alternatieven.
Voor het geval we die pas niet over kunnen
of de kaart nog maar eens onnauwkeurig is…
Aymara, Berbers, Pakistanen,... Zo kan je de
opsomming ook maken. In alle streken waar
wij kwamen zijn we heel gastvrij ontvangen. En
zeker niet alleen door gidsen of ezeldrijvers. In
Zuid-Amerika voelen we ons het meest thuis
omdat we Spaans spreken. In de Atlas knikten
de Berbers altijd beleefd ja als we de weg
vroegen, ook al bleek later dat ze ons gewoon
niet verstaan hadden. Maar de vriendelijkste
mensen die we op onze reizen tegengekomen
zijn, wonen in het noorden van Pakistan. Dan
zie je maar hoe media en vooroordelen onze
kijk op de wereld vertroebelen. In het begin
durfden we het gordijntje van het busraampje
amper opzij schuiven. Het enige wat we zagen
waren mannen met lange baarden in witte
gewaden. Maar we zijn nog niet goed weg uit
Islamabad of we stappen al uit en mengen ons
onder de Pakistani, die allemaal een peperkoeken
hartje bleken te hebben.
Canada en Alaska is een verhaal apart. Het
landschap is vergelijkbaar met Patagonië:
hooggebergte, parken, meren, gletsjers,…
Maar in tegenstelling tot het bijna faunaloze
Patagonië - de poema’s zijn zo schuw dat er
nauwelijks gevallen van agressie bekend zijn
- moet je in de Rocky Mountains wel reke-
2011-4 Op Weg | 31

32 | Op Weg 2011-4
Het helderblauwe water van Lake O’Hara in de Rocky Mountains (Canada).
ning houden met andere bewoners. Met de
koningen van de wildernis: beren en wolven.
Folders en Canadese rangers drammen de
regels voor een veilige trekking in je hersenpan.
De bepakking tijdens trektochten breidt
uit met een bear-cannister, een hermetisch
afgesloten koker voor het geurloos bewaren
van je voedsel en kleren, en een heuse bearpepperspray.
Beren worden vooral aggressief
als ze opgeschrikt worden, dus is het best om
je komst van ver aan te kondigen door luid te
zingen. ‘Ik zag twee beren broodjes smeren’
werd onze populairste hit. Canada was prachtig,
maar het voelde aan alsof we ons begaven
in een habitat die niet van de mens is, maar
van beren, elanden, wolven en herten.
Wees gerust, wij kunnen nog genieten van
een Vlaamse GR. Heerlijk om met een topogids
in de hand, zonder voorbereiding, de route
te volgen dwars door de mooiste stukjes Vlaanderen
of Wallonië. Net zoals we altijd weer uitkijken
naar de ontmoeting met een steenbok of
een luie marmot op een Zwitserse Alpenalm.
Of de sportieve uitdaging om weer eens een
zetelliftje links te laten liggen en die 1000 meter
zelf te klimmen. Maar we zijn ‘verwend’ en we
voelen ons in de Alpen vaak nog te dicht bij
comfort en beschaving.
Dat is wat ons zo aantrekt in Patagonië: de
uitgestrektheid en de ongereptheid. Dagenlang
rondtrekken met als enige metgezel een
eenzame condor die boven je hoofd zweeft. Af
en toe kom je een gaucho tegen die met zijn vee
ver van de bewoonde wereld leeft. Of een kleine
vissersgemeenschap met als enige uitweg de zee.
Of Chileense en Argentijnse grenswachters, die
midden in een oerbos meteen vragen of ze voor
jou mogen koken om wat gezelschap te hebben.
Patagonia is emoties ontdekken, waarvan je
niet wist dat ze in je zaten. Ontgoocheling
omdat het plan in duigen valt, maar daarna
vreugdekreten omdat je tijdens een alternatieve
route plots boven op een een naamloze
top staat.
Valle Francés is voor ons een plek met een
verhaal. Het is een gigantisch alpien amfitheater,
gelegen in het het Nationaal Park Torres
Del Paine, één van de mooiste natuurgebieden
van Patagonië. In 2006, midden in de winter,
stranden we op sneeuw en ijs omdat we geen
stijgijzers meehebben. In 2008 plannen we
opnieuw een 12-daagse trektocht, maar na
9 dagen worden we door regen- en sneeuwstormen
uit het park gejaagd. Uiteindelijk is
het 2010 wanneer we voor het eerst in Valle
Francés ons tentje kunnen opzetten en deze
gigantische ijsmassa kunnen aanschouwen.
Twee dagen genieten we er van. Maar tegelijk
beseffen we dat we nog bij de gelukkigen zijn.
Als we ons allemaal verder gedragen zoals we
bezig zijn en de aarde opwarmt, zullen toekomstige
generaties iets heel anders te zien
krijgen...
Interview: Peter Cristiaensen
Meer info:
www.travelblog.org/bloggers/stevekatrijn

Kamperen op Snowlake, 4.800m hoog in de Karakorum Mountains (Noord-Pakistan).
Oudejaarsavond met zicht op de Ighil Mgoun in de Hoge Atlas (Marokko).
De perfecte kegel van de vulkaan Lanin tijdens een zesdaagse trekking in Chileens Patagonië.
2011-4 Op Weg | 33