Niet voor watjes! - De Afrit

Vliegvissen op witte marlijn
Niet voor watjes!
“Hei, Jossiiiiieeee, todos naar de klotos?” roept Onno
vanachter de stuurconsole waar hij net de buitenboord
in zijn vrijloop heeft gezet. Ikzelf hang nog
half overboord, mijn armen bengelend in de golven
waarin ik zojuist mijn eerste aan de vliegenhengel
gevangen witte marlijn heb laten bijkomen van de
schrik, alvorens hem vrij te laten. Ik kijk de vis na,
die langzaam vervaagt in het diepblauwe water, kom
met moeite overeind in een zwaar schommelende
boot en blik dan recht in de lens van een draaiende
camera: “Ja, Onno, helemaal naar de kloten, maar
wel ook helemaal top man!”
40 Zeehengelsport 25 jaar only for pro's | uitgave december 2006
H
Het idee om in Marokko te gaan vliegvissen
op marlijn is eigenlijk ontstaan
met de aanschaf en het inrichten van
mijn boot. Ik kocht die oude politieboot,
een Boston Whaler met 150 PK’s
geheel kaal. De trailer heb ik apart
aangeschaft en zelf afgesteld. De elektronica
-dieptemeter, GPS, marifoon
etc.- .. heb ik met veel zorg geselecteerd
uit het uitgebreide marktaanbod en
zelf ingebouwd. Verder heb ik de boot
uitgerust met een zeewaterbestendige
elektromotor, hulpmotor, ankerlier,
kantelbare RVS T-top, hengelsteunen...

En toen het spulletje er stond was ik
in mijn portemonnee ongeveer een
Mercedes lichter en had het hele seizoen
niet kunnen zeebaarzen. Want één
ding weet ik intussen: “Koop een boot,
werk je dood!”
Een jaar later kon ik terugblikken op
talrijke aan de vlieg gevangen zeebaarzen,
bakken van baarzen die aan de
pilker sneuvelden op verre wrakken.
zEn toch wil je die boot die na het
investeren van zóveel geld en energie
als een stuk van jezelf is geworden, nog
meer gaan inzetten. In juni 2006 rijd
ik daarom met de boot op de trailer en
drie vismaten 3.000 km noordwaarts,
om daarna varend langs de kust van
de Witte Zee op het schiereiland Kola
ongerepte zalmrivieren te bereiken.
Prima! Maar waar moet ik dan naartoe
voor de septembervistrip?
Ik had weleens gehoord dat er onder
de kust van Marokko witte marlijn kan
worden gevangen. Marokko ligt binnen
mijn range en wat doe je dan? Dan ga je
surfen met Google. Voer maar eens in:
‘Marokko - vliegvissen - marlijn’ en je
komt al meteen op een site waarop een
compleet verzorgd ‘arrangement witte
marlijn’ wordt aangeboden. En ga je in
de franse taal surfen, dan kom je nog
veel meer aan de weet, want Marokko is
tenslotte ook Frans sprekend. De keuze
voor Marokko was dus snel gemaakt,
maar nu... met wie?
Vismaat gezocht
“Hallo Wout, heb jij mogelijk ook klanten
die gaan vliegvissen op marlijn?”
vraag ik in mijn favoriete vliegvistoko
in Overschie. Zonder nadenken tovert
Wouter het telefoonnummer tevoorschijn
van Onno van Veen. Diezelfde
avond nog word ik in Delft warm
ontvangen bij Onno. We kennen elkaar
nog uit onze karperperiode. Vier jaar
geleden ving Onno zijn eerste billfish
aan de vliegenhengel en nu is hij helemaal
verknocht aan deze spectaculaire
visserij. Onno toont foto’s van blauwe
en zwarte marlijn en zijn aan de vlieg
gevangen sailfish.
“En heb je ook al witte marlijn gevangen
aan de vlieg?”, vraag ik voorzichtig.
“Neen, die ontbreekt nog op mijn
lijstje; wanneer gaan we?”
De dag erop heeft Onno al uitgevist dat
B u i t e n l a n d
het op 8 september 2006 volle maan
is, want met springtij is het altijd goed
vissen op zee.
- “We vertrekken dus op 5 september?”
- “D’accord monsieur.”
Als je met Onno iets afspreekt, dan kan
je daar ook voor de volle 100% van op
aan. En zo komt het dat we die vijfde
september ‘s avonds de auto staan in te
laden: één reistasje van mezelf en de
rest van het laadruim van mijn Landcruiser
tot de nok vol met de spullen
van Onno. Verschil moet er wezen...
Een goede zet
In mijn ruime jeep wordt de passagiersstoel
omgebouwd tot comfortabele slaapplaats.
We hebben afgesproken continu te
rijden, met enkel de benodigde tankstops,
en om de vier uur wisselen van chauffeur.
Voorbij de Franse grens neemt Onno het
De mannen en jongens uit het dorp zijn wát
nieuwsgierig naar wat die Hollanders eigenlijk
komen doen.
Zeehengelsport 25 jaar only for pro's | uitgave december 2006
25 jaar , only for pro’s
41

stuur over. Voordat ik in slaap val, laat ik
nog even weten dat je op de ‘Peage’ sneller
opschiet door het creditcardrijvak te
kiezen. Waarschijnlijk was ik toen al te
moe, want ik had me moeten realiseren
dat die creditcardsluis een maximale
hoogte heeft van twee meter… Daar
komt Onno snel achter, als hij de T-top
van mijn boot tegen het verkeerspaneel
ramt en ik op brute wijze uit mijn slaap
word gewekt. Schade: twee breekpennen
en enkele deukjes in het paneel.
Fotokopie van mijn groene kaart en de
reis kan weer verder via Parijs, Bordeaux,
Biarritz, Madrid, Granada, en uiteindelijk
de ferry van Algericas naar Tanger.
Voorbij Rabat verlaten we de autobaan
en besluiten de kustweg te volgen tot
Casablanca, zodat we in elke plaats langs
de kust kunnen informeren naar haventjes
en trailerhellingen. Dat bleek achteraf
een goede zet te zijn, want uiteindelijk
belanden we in een dorp waar de vissersboten
met een tractor en trailer elke
ochtend weer te water gaan en ‘s avonds
op een pleintje komen te staan met bewaking.
Na enig onderhandelen wil de man
Onno kreeg de eerste witte marlijn aan boord
en kon de prachtvis daarna voorzichtig weer
laten zwemmen)
met de tractor ook onze boot te water
laten en de nachtwachters ontvangen
graag wat Euro’s en sigaretten voor extra
bewaking. We vinden een betaalbare
vakantiewoning vlak in de buurt en varen
in de ochtend van 8 september daadwerkelijk
al uit richting marlijngronden.
Teamwork
We kiezen koers ongeveer haaks op de
kustlijn en dat blijkt bijna pal Noord te
zijn. Her en der zien we de lokale vissers
in houten sloepen hun lijnen en netten
uitzetten, maar als we zo’n zeven-acht
mijl gevaren hebben, is de Atlantische
Oceaan verder helemaal van ons. Bij
een kalme zee zet ik het gas open en
B u i t e n l a n d
een uurtje later zijn we 30 mijl van de
thuishaven waar het water diep blauw is
en de zee zo’n 250 meter diep.
Ik heb het boek “Bluewater Fly Fishing”
van Trey Combs (ISBN 1558213317)
weliswaar aandachtig gelezen, maar heb
totaal geen praktijkervaring met deze
specialistische tak van de vliegvisserij.
Die heeft Onno wel en is daarom als
eerste aan de beurt. Op die manier kan
ik alles eerst eens rustig observeren. Dat
betekent dus dat ik mij moet toeleggen
op de teaserhengel en ook dát is beslist
geen eenvoudige taak.
Aan stuurboord worden twee boothengels
uitgezet met teasers zonder
haken. Aan de eerste hengel wordt een
wateropspattende ‘bird’ gehangen, met
daarachter drie roze lures die vluchtende
prooivis imiteren. Een meter of
vijf daarachter aan de tweede hengel
de eigenlijke teaser: een cone-head met
slierten uit zacht plastic in de kleuren
blauw en wit, want volgens de broodvissers
zitten er al volop blauwe tonijntjes.
Van de vliegenreel wordt een meter
of tien lijn getrokken en keurig in
kringen op het visdek gedeponeerd,
waarna de vliegenhengel rustend tegen
de bootrand aan bakboordzijde wordt
neergelegd. Onno vaart de boot met een
snelheid van vijf-zes knopen, waarbij
hij voortdurend de horizon afspeurt op
zoek naar duikende vogels. Want dat
betekent sardienen die omhoog worden
gedreven door tonijntjes en daarop
jaagt weer de marlijn.
Jos met een van de witte marlijnen die ook daadwerkelijk tot aanbijten konden worden verleid.
Zeehengelsport 25 jaar only for pro's | uitgave december 2006
25 jaar , only for pro’s
43

Marlijn aan de ‘vlieg’.
Ik kijk door mijn polaroid geconcentreerd
naar de teaser die met regelmaat in de
golven duikt en daarbij een bellenspoor
trekt, een fascinerend gezicht. In het
diepblauwe water zie ik een blauwe vlek
achter de teaser. Ben ik gek? De reel geeft
enkele tikken en ik zie de rugvin door het
44 Zeehengelsport 25 jaar only for pro's | uitgave december 2006
water breken en als een zeil achter de teaser
hangen. ONNO, VISSSS!
Ik ruk de hengel uit de steun terwijl Onno
snel de bird met lures binnendraait en de
vliegenhengel pakt. Als ik de marlijn even
voel of zie toehappen, trek ik de teaser
uit zijn bek en de vis volgt. Soms haal ik
iets te snel binnen en zie ik de vis niet
meer. Even wachten, wat lijn vieren, daar
komt ie weer. Binnenhalen! Met de teaser
nog zo’n meter of tien van de boot, roept
Onno: “Eruit!”
Ik zwiep de teaser binnenboord en zie
de vlieg een seconde later op het water
landen, enkele meters achter de vis. Ik
haal het gas eraf en kijk geconcentreerd
naar de marlijn die op zoek is naar zijn
verdwenen tonijn en dan de vlieg in
het vizier krijgt. Als Onno de vlieg met
een paar stevige rukken heen en neer
beweegt, draait de vis resoluut en grijpt
toe. De reel loopt af... Onno pakt de lijn
stevig vast en doet een stap achteruit om
de haak te zetten. De vis hangt meters in
de lucht en als het opspattende water tot
rust is gekomen, springt de vis opnieuw,
maar nu zo’n vijftig meter verderop.
“Binnen 20 minuten heb ik zo’n marlijntje
in de boot!”
Dat waren Onno’s gevleugelde woorden
toen we gezellig zaten te keuvelen tijdens
de lange autorit. Hiermee baseerde
hij zich op zijn ervaring met vele aan de
vlieg gevangen zeilvissen.
Maar zo’n sail is géén marlijn!
We zijn nu ruim 20 minuten verder en
de vis is nog dik honderd meter weg.
Het zweet druipt van zijn rood aangelopen
gezicht in zijn natte T-shirt.
Pompend en binnendraaiend komt de
vis meter voor meter dichterbij... Uiteindelijk
komt de eigenlijke vliegenlijn
in zicht en glijdt even later door het
topoog en op de reel. Helaas, de triomf
is van korte duur, want de vis gaat
er voor de zoveelste keer vandoor en

zwemt de gewonnen lijn met gemak
weer helemaal uit.
Nog eens 20 minuten verder krijgt Onno
de witte marlijn eindelijk langszij. Ik heb
een handschoen aangetrokken, kan de
vis aan de onderlijn dichterbij trekken en
grijp hem dan stevig bij de speer. “Onno,
we did it!”
Marlijnen aan de ‘vlieg’
Net als de gestreepte marlijn, licht ook
zo’n witte marlijn aan de bovenzijde kop,
de rugzone en flanken helemaal op tot
neon blauw als ze de prooi benaderen.
“Pure opwinding!”, vertelt Onno. Dat was
dus die blauwe vlek die ik achter de teaser
zag.
Vooral Amerikaanse vliegvissers zijn erop
uit een IGFA World Record te vestigen
door zo’n reusachtige blauwe of zwarte
marlijn aan de vliegenhengel te vangen
aan een zo licht mogelijke leader. Met
deze ervaring in Marokko achter de rug,
kan ik wel stellen dat deze witte marlijn
voor mij duidelijk de grens is als het om
vliegvissen gaat. Ik ben er niet op uit een
nieuw record te vestigen; ik vis en vliegvis
voor mijn plezier…
Wij hebben gevist met 9 ft vliegenhengels
in de klasse AFTMA 12 en 14 met een 60ponds
leader en 120 ponds onderlijn. Als
je dan gemiddeld nog 50 minuten zwaar
aan het drillen bent, dan zegt dat genoeg.
Andere billfish-soorten die nog redelijkerwijze
aan de vlieg gevangen kunnen worden
zijn die eerder genoemde zeilvis en
de ‘Striped Marlin’ oftewel ‘Stripy’. Maar
daarvoor moet je dan nóg verder weg,
op georganiseerde trips. En zonder eigen
boot mis ik toch de uitdaging.
Niet voor watjes!
De witte marlijn heeft overigens alles te
bieden wat je vliegvissershartje begeert.
De vis is totaal onberekenbaar. De ene
keer valt hij de teaser aan als een Fox Terriër
die een rat achterna zit . De andere
keer is hij loom, volgt aarzelend, pakt de
vlieg en spuwt hem direct ook weer uit
of slaat erop met zijn speerpunt. Soms
neemt hij een razendsnel schot en staat
vervolgens als een standbeeld weer stil
vlak voor de vlieg. Dit tafereel herhaalt
zich, telkens van een andere kant aanval-
De uitdaging geslaagd!
lend, als een speelse kat met een balletje.
Met een goede polaroid kun je dat hele
spektakel in het heldere water gadeslaan,
werkelijk schitterend. Dat maakt vliegvissen
op die billfish juist zo spannend. Aan
de traditionele (Little) Big-Game uitrusting
maak je dat niet mee, althans nooit
zoals wij.
Natuurlijk vang je niet elke vis die de
teaser volgt. Ons gemiddelde lag bij één
op vijf.
Maar ook met de niet gevangen vissen
beleef je onvergetelijk avonturen.
Ik zal nooit die dag vergeten waarop ik
voor Onno elf Marlijnen tot vlak achter
de boot kan ‘teaseren’ en hij er niet eentje
vangt. Haken-springen-los! Niet één,
maar wel drie keer na elkaar. De vierde
vis is wél gehaakt en in de eerste run slaat
Onno nog een keertje na, want deze keer
moet en zal de haak blijven zitten. Een
doffe knal en weg is de vliegenlijn!
En dan moet ik absoluut mijn Titanenstrijd
nog vermelden. Na bijna een uur
heeft Onno de onderlijn te pakken,
maar de vis schiet naar voren. Ik sta in
de punt van de boot en zie de speerpunt
vlak beneden mij binnen handbereik. Ik
leg de hengel neer (FOUT!) en reik naar
de vis. Die ziet mijn hand en neemt een
ongelooflijk schot. Onno moet de lijn
lossen en ik heb nog net de hengelgreep
te pakken, maar de hengel kan de klap
niet opvangen en breekt als een luciferhoutje.
De geringste fout wordt genadeloos
afgestraft.
Frustraties van gemiste en verspeelde
vissen, ...blauw geslagen vingers door
de hendel van de reel, want het schot
is onvoorspelbaar en keihard. Bij mijn
eerste vis slaat de reelhendel tegen
mijn pink, die meteen twee keer zo
dik opzwelt. Ik schreeuw het uit van
de pijn en nog harder roept Onno: “Ja
Jos, vliegvissen op marlijn is niet voor
watjes!”
Avontuur
We hebben het allemaal meegemaakt.
Duikende meeuwen op zo’n
van Discovery Channel bekende ‘bal
sardientjes’ en nog geen minuut later
marlijn achter de teaser. Soms zelfs
diverse vissen tegelijk. Een keertje teaser
ik een vis en zie in een ooghoek
nog twee marlijnen naast de boot mee
zwemmen. Dorado’s (goudmakrelen)
achter de teasers. Dolfijnen... Ik heb ze
zo vaak bewonderd op TV, maar nu vaar
ik live in eigen boot met de duikende
en springende dolfijnen mee. Zijn het
er honderd, een paar honderd, ...misschien
wel duizend?
Het is mooi geweest.
We hebben elk drie vissen kunnen
landen en terugzetten. Op de terugreis
zit ik met een voldaan gevoel achter het
stuur. Want ONZE pilot-trip met MIJN
boot heeft alle verwachtingen overtroffen.
Marokko: tot volgend jaar!
Jos Vanrunxt
Zeehengelsport 25 jaar only for pro's | uitgave december 2006
25 jaar , only for pro’s
45