Jim Humble - MMS - DE DOORBRAAK - UnityNet

Vaak helpt hij daklozen of mensen die door het geluk in de steek werden gelaten aan
een baan: Ofwel bij zichzelf of hij zoekt ergens anders werk voor hen. Hij helpt mee in
verschillende sociale instellingen in Reno en hij deelt o.a, met kerstmis eten uit aan
daklozen. Ook mij heeft hij in velerlei opzichten geholpen en hij is sinds zes jaar bezig
om mijn preparaat in Afrika te verspreiden.
Het probleem was echter dat hij zich nooit aan de afspraken hield die wij in het
contract hadden vastgelegd. In plaats hiervan vond hij steeds weer mensen die
„misschien“ de verspreiding van het preparaat in Afrika wilden financieren. Steeds
hadden wij geld in het vooruitzicht, dat binnen enkele weken of maanden zou komen
om MMS in Afrika uit te delen of om klinische studies te kunnen laten uitvoeren, die
de wereld zouden kunnen bewijzen, dat het middel inderdaad helpt.
Arnold behandelde ook zelf mensen met het preparaat, want hij is tegenover
zieken erg sociaalvoelend. Hij gaf hun het middel en lette erop dat ze het ook op de
juiste manier innamen. Hij hielp oorlogsveteranen bij wie oude malariasymptomen
steeds weer de kop opstaken en gaf hun het middel. Op die manier kon hij zich zelf van
de werking overtuigen. Op een gegeven moment begreep ik echter dat een gesprek
tussen mij en die verschillende geïnteresseerde groeperingen, bij wie hij ogenschijnlijk
interesse voor de verspreiding van MMS had gewekt, nooit tot stand zou komen. Ik wist
niet met welke argumenten hij deze groepen benaderde, maar het begon erop te lijken
dat hij bij intermenselijke omgangsvormen toch niet zo geschikt was als hij dacht. De
ene groep na de andere verloor haar interesse in MMS en liet het contact met Arnold
inslapen. De geïnteresseerden verdwenen net zo vlug als ze kwamen.
Omdat ik buiten in de woestijn woonde kreeg ik nooit iemand van die
geïnteresseerden te zien. Arnold vertelde me wel steeds over hen, stelde me echter nooit
persoonlijk aan iemand voor. Toen ik hem tenslotte zei persoonlijk met hen te willen
spreken, ging hij hierop niet in. Dat ging zo vijf jaar lang. Hierbij maakte Arnold vele
fouten: Hij stelde o.a. een kind aan voor de opzet van onze internetpagina. Als wij erop
stonden de internetpagina zo te maken zoals wij deze wilden hebben, diende hij een
aanklacht tegen ons in. Hij daagde ons voor het gerecht en wendde zich met brieven tot
regeringsfunctionarissen, waarin hij beweerde dat wij bedriegers waren en dat onze
mineraaloplossing zwendel was. Met deze brieven verhinderde hij dat wij door de USbelastingsdienst
als vereniging tot algemeen nut erkend zouden worden. Vijf jaar nadat
de internetpagina klaar zou zijn – en meerdere duizenden dollars geïnvesteerd waren -
hadden wij nog steeds geen internetpagina. Wij gaven hierna nog eens aan vier mensen
de opdracht en allen lieten ons in de steek. Ze namen het geld en verdwenen zonder iets
tot stand te hebben gebracht. Hield ik slechts een deel van het geld in handen, dat ons op
die manier afhandig werd gemaakt, dan kon ik zonder veel problemen klinische studies
in Kenia laten uitvoeren. Arnold nam zelfs iemand in dienst die ermee belast werd
giften voor ons te beheren. Ook hij keerde zich tegen ons. Arnold had niet het minste
talent om met mensen om te gaan, maar hij zag zichzelf als volmaakt in dit opzicht. Ik
haal alleen daarom deze negatieve kant aan om duidelijk te maken waarom ik dit boek
moest schrijven. Dit negatieve behoort nu eenmaal tot de geschiedenis en al deze
informatie wereldwijd bekend te maken was en blijft nu eenmaal mijn enige doel.
Ik wil hier nogmaals benadrukken dat Arnold in zijn hart geen slecht mens is,
maar uiteindelijk moest ik erkennen dat een verdere samenwerking geen zin meer had.
Wanneer ik wilde dat de wereld over mijn preparaat zou horen, dan moest ik de
samenwerking verbreken, want Arnold zou niet toestaan, dat ik van zijn voorstellen
afweek. Dus moest ik mij losmaken en de kar zelf trekken.