Jim Humble - MMS - DE DOORBRAAK - UnityNet

120. Hij had ieder moment dood kunnen neervallen. Ik gaf hem direct de hoogste dosis
die ik voor nog verantwoord hield, namelijk 30 druppels. Normaliter had iemand met
zo’n malariawaarde doodziek en bewegingloos in bed moeten liggen, maar in sommige
gevallen onderdrukken pijnstillers de symptomen.
De volgende ochtend voelde de pastoor zich al veel beter, maar tegen de middag
had hij een terugval. Zijn waarde lag bij zes, wat voor een malariapatiënt de normale
doorsnee waarde was. Ik gaf hem nog eens 18 druppels en de volgende ochtend vertelde
hij dat hij zich prima voelde. Hij zag er ook goed uit. De volgende bloedonderzoeken
lieten een waarde van nul zien – geen malariaveroorzaker meer. Hij had geluk gehad.
Het gebeurt niet zelden dat mensen tegen de een of andere klacht pijnstillers
slikken en net als pastoor Ommani – die me gelukkig geloofde – helemaal niet merken
dat ze malaria hebben. Omdat de hoofd- en gewrichtspijnen steeds erger worden, nemen
de betrokkenen steeds meer pijnstillers. Dit is zeer gevaarlijk omdat de
malariaveroorzaker zich zo ongemerkt verder vermeerderen kan. Sommigen vallen dan
eenvoudig dood neer.
Pastoor Ommani zorgde ervoor dat de
mensen zich in de omliggende kerken verzamelden,
zodat wij ze daar ter plaatse konden behandelen. Zo
persten wij ons iedere ochtend met acht personen in
een klein busje van Peter Mwangi, een inheemse
pastoor, die de bus ook bestuurde. De bus had er
ruim 20 jaar op zitten en bestond uiteindelijk nog uit
het chassis en de motor. Al het andere was gesloopt.
De deurscharnieren stonden kort voor hun einde: ze
Deze foto laat een groep mensen
zien die in de kerk op ons
wachtten. In totaal kwamen er
meer dan 300 mensen.
konden net nog voorkomen dat de portieren eruit
vielen, ze lieten ze echter flink klapperen. Als enige
blanke nam ik natuurlijk plaats op de bijrijderstoel –
samen met drie andere personen. Alles aan het
voertuig was volledig versleten, maar Peter scheen
technisch begaafd te zijn en hij hield de bus op de een of andere manier aan het lopen.
Wanneer een auto op jaren komt en de losse bestanddelen na elkaar de geest geven, dan,
zo luidt zijn motto, kan men ze demonteren en weggooien. In principe heeft men slechts
het chassis, de wielen en de motor nodig.
Peter reed ons dagelijks naar meerdere kerken en maakte ook foto’s. Bij elke
kerk wachtten 30 tot 200 mensen. Men stelde mij aan de menigte voor en vroeg mij om
voor de behandeling nog enkele woorden te spreken. Ik hield het kort en zei slechts dat
het mij verheugde hier te mogen zijn en dat ik hoopte dat het hun vlug beter mocht
gaan. Dan stelden de mensen zich in een rij op en wachtten totdat ik de glazen gevuld
had, die iedere kerk had klaar gezet.
Waren er enkele honderden mensen aanwezig, dan verzocht ik om meer glazen
en men kreeg het steeds voor elkaar, die te organiseren. We zetten 20, 30 glazen naast
elkaar en ik doseerde de oplossing. Hiervoor had ik een kleine maatlepel georganiseerd
die precies 30 druppels mat. Dan voegde ik azijn toe en vulde ik ieder glas voor
driekwart met ananassap. Iedere patiënt kreeg een vol glas. (Na het toevoegen van de
azijn wachtten wij altijd drie minuten voor we het sap erbij deden.)
Het kwam meermalen voor dat de mensen teleurgesteld waren als ze merkten dat
we ze niet wilden inenten. Ze geloofden dat iets anders dan een inenting niet sterk
genoeg kon zijn om hen te helpen. Maar in de loop van de dag begonnen ze zich dan