Deelnemerslijst Rome groep Vesta's - Links - Stellingwerf College

Het Colosseum
Het Colosseum (Colosseo) is met niets
anders in Rome te vergelijken. Wat ooit
het toneel van gladiatorengevechten en
ander amusement was, is nu het meest
majestueuze en indrukwekkende
monument uit de Oudheid.Met een lengte
van 188 m, een breedte van 155 m en een
hoogte van 48,5 m is dit bouwwerk het
grootste amfitheater (openluchttheater). Er
konden 50.000 toeschouwers in en had 80
ingangen. In 72 na Chr. werd met de bouw
begonnen en in 96 was de constructie
klaar.
In tegenstelling tot de populaire mythe
zijn weinig tot geen christenen in het
Colosseum gedood, want er werden
voornamelijk gladiatorengevechten en
andere spelen gehouden.
Tegenwoordig is het doolhof van tunnels
en schachten onder het toneel zichtbaar,
waarlangs dieren uit verafgelegen hokken,
gladiatoren en andere hoofdrolspelers
naar het toneel werden gebracht. In het
midden van dit amfitheater lag de arena.
Het Latijnse woord arena betekent zand.
De Romeinen gooide namelijk zand op de
zware houten vloer. Zo kon het weer
makkelijk verschoond worden als er veel
bloed was gevloeid. Naar het schijnt was
het door ingenieuze waterkanalen ook
mogelijk om het podium onder water te
zetten en zeegevechten na te bootsen.
De toeschouwers werden gescheiden naar
status en geslacht en moesten zich speciaal
voor de gelegenheid kleden. De keizer en
de Vestaalse Maagden zaten tegenover
elkaar in speciale loges op de laagste
verdiepingen. Op brede platforms zaten
naast hen de senatoren, die geacht werden
in witte toga‟s te verschijnen en eigen
stoelen (bisellia) mee te brengen. Boven
hen zaten de ridders en aristocraten, dan
kwamen de gewone Romeinse burgers
(plebejers) en ten slotte – zo‟n 40 meter
hoog en 50 meter van het toneel
verwijderd – de vrouwen, slaven en armen
(hoewel naar het schijnt zich maar weinig
vrouwen naar de spelen waagden).
Sommige groepen hadden aparte plaatsen,
met name soldaten, schrijvers en bodes.
De plaatsaanwijzer was een functionaris
die ervoor zorgde dat iedereen op de voor
hem bestemde plaats terechtkwam.
Keizers en toeschouwers hadden vaak het
lot van een hoofdrolspeler in handen. Een
gewonde man kon om genade vragen
door een vinger van zijn linkerhand op te
steken. Het zwaaien met een zakdoek
betekende dan gratie, terwijl de uit Asterix
zo bekende naar beneden gestoken duim
de dood inhield. Gewonden werden vaak
afgemaakt, of de menigte het er nu mee
eens was of niet. En degenen die
probeerden aan hun lot te ontkomen door
zich dood te houden, werden met
roodgloeiende ijzers gepord om te zien of
ze nog leefden.