jaargang5_nr.1 - MosaLira

P3
Opening Talentenschool Maastrich
P5
Namaste!
Het gevoel
P5
Persoonlijk meesterschap
Zoals het begrip ‘dag’ bestaat dankzij het begrip ‘nacht’ en ‘vrijheid’ dankzij
‘gebondenheid’, zo zijn ook de begrippen ‘belonen’ en ‘straffen’ onlosmakelijk
met elkaar verbonden. Als ‘belonen’ wordt vervangen door ‘waarderen’ of
‘complimenteren’ of door welk ander begrip dan ook, vervaagt een en ander
want een tegenhanger van ‘waarderen’ en ‘complimenteren’ is niet zomaar
voorhanden en zeker niet zo duidelijk.
Jo Voorst
Als de (financiële) waardering in geen enkele
verhouding staat tot de geleverde prestatie, is
het land in rep en roer en roepen we schande
over de hoge bonussen maar gebeurt er verder
weinig. Wie als interim op pad gaat, krijgt zonder
meer een hoge beloning, los van de geleverde
prestaties. Zelf af te dragen pensioenpremies zouden
o.a. verantwoordelijk zijn voor de exorbitante
vergoedingen. Wie zich er een beetje in verdiept,
weet wel beter.
Met andere woorden: je krijgt de indruk dat in ons
beoordelingssysteem iets scheef is gegroeid. Zo is
het aanwezig zijn bij veel cursussen al voldoende
om het certificaat te ontvangen en vormen rapporten
met enkel cijfers een uitzondering. Geen
wonder dat de inspectie bij de beoordeling van
een school kiest voor de CITO-resultaten. Die
laten aan duidelijkheid namelijk niets te wensen
over. In een gesprek mag de directie als eindverantwoordelijke
nog wel een toelichting geven,
maar het resultaat bepaalt de uiteindelijke vorm
van toezicht. Maar weinig van de door de inspectie
aangemerkte ‘zeer zwakke scholen’ durven de
hand in eigen boezem te steken. Het volgende
voorbeeld is wat dichter bij huis en maakt e.e.a.
misschien nog duidelijker. Wie ‘opgaat voor zijn
rijbewijs’ weet wat hem of haar te wachten staat.
Een uur lang laten zien wat je kunt, onder het
oog van een strenge examinator die pas wat
laat blijken, als je terug bent op de plaats van
vertrek. Wie slaagt (zeker voor de 1e keer) heeft
het gevoel iets gepresteerd te hebben. Want een
Jaargang 5 nr. 1 februari 2010
P12
Heij zit iech gere
rijvaardigheidsexamen doen, is niet niks. En zo
hoort het ook, want als potentiële verkeersdeelnemer
behoor je geen brokken te maken. Indien
we de wijze van examineren voor de rijvaardigheid
zouden toepassen op tal van andere (beroeps)
takken, was de kans groot dat het land in rep en
roer was vanwege het hoge percentage gezakten.
We blijven wel praten over het kwaliteitsniveau
maar willen toch niet echt in de rol van “examinator”.
Hoe het zo gekomen is, voert hier te ver. Wie
qua leeftijd zo rond zijn fpu zit en nog rapporten
van vroeger heeft bewaard, kijkt met gemengde
gevoelens terug. Zo toont het rapport van de 6e
klas van de St. Aloysiusschool uit schooljaar 1958-
1959 voor elke maand een cijferoverzicht. Een 5
was toch echt wel een 5. En ontdekken dat je op
de HBS niet veel van meetkunde bakte, maakte
de 1 voor het proefwerk wel duidelijk. Dat je een
goede keuze had gemaakt door voor het beroep
onderwijzer te kiezen werd niet alleen, maar ook
door de cijferlijst vastgesteld. Op 18 september
’69 heette de uitslag Geslaagd. De maand september
was geen gevolg van een late vakantie of
een backpack-tocht, nee zo werkte het systeem.
Je deed pas na de zomervakantie je examen. Je
had wel het gevoel, net als bij het rijexamen, iets
gepresteerd te hebben. Woorden als deskundigheid
en professional waren voor het dagelijks
gebruik nog niet uitgevonden. Je was het als geslaagde
van de kweekschool echter wel. Daarvoor
hadden de leraren, voornamelijk broeder-leraren,
de lat namelijk akelig hoog gelegd. Omdat na een
echte ‘inspanning’ ‘ontspanning’ mag volgen,
neem ik na 40 jaar en enkele maanden onderwijs
en 17 afleveringen in De Brug met een goed gevoel
afscheid. Het was boeiend, leuk, afwisselend,
inspannend, soms op het randje maar nu mag
er tijd zijn voor andere dingen. Het ga jullie goed
en tot ziens op een terras, in een café, gewoon in
Maastricht, in het museum, in de bioscoop, in het
bos, de bieb, in Zuid-Frankrijk of op een school…
Jo Voorst
P1

P2
Wie wil er nou geen
conciërge zijn bij MosaLira?
De opkomst is groot op de eerste gezamenlijke bijeenkomst van ‘onze’ conciërges
in basisschool Het Mozaiek. Daar blijkt solidariteit uit en belangstelling
voor elkaar. Niet voor niets hebben ze besloten om gezamenlijk gezellig
uit eten te gaan bij ‘de Griek’ in Maastricht.
Algemeen directeur Pieternel van Horssen hoort
het met genoegen aan. “Ik vind het geweldig dat
jullie op eigen initiatief dit organiseren. Daar blijkt
een bepaalde grondhouding uit. Van initiatief
tonen, samen willen werken, samen delen, weten
dat je deel uit maakt van een groter geheel. Stuur
de rekening van dat etentje maar naar mij.”Een
spontaan applaus is haar deel.
Vorig jaar december is MosaLira officieel gestart
met conciërges voor iedere school, aangesloten
bij de stichting. Na een strenge selectieprocedure,
niet minder dan 687 geïnteresseerden reageerden
op de vacatures, zit het eerste jaar erop. “Als
stichting zijn we er rotsvast van overtuigd dat een
school niet zonder een conciërge kan, het is de
smeerolie tussen alle bewegingen in de school.
Vandaag wil ik graag horen hoe jullie je baan ervaren.
De inzet binnen de school, de bovenschoolse
inzet en de professionalisering naar de toekomst
gericht. Maak van je hart geen moordkuil, laat
horen waar zich knelpunten voordoen, waar zaken
kunnen worden verbeterd”, spoort Pieternel de
conciërges aan. Dat is niet tegen dovemansoren
gezegd. De inzet binnen de eigen school is voor
iedereen zo helder als glas. Natuurlijk, loopt niet
altijd alles van een leien dakje,- het duurt soms
allemaal zo lang voor een definitieve beslissing
wordt genomen en de stroperigheid van de ambtenarij
– zijn opmerkingen die naar voren komen.
Meer tempo in de besluitvorming zorgt ervoor dat
klussen kunnen worden opgepakt en uitgevoerd.
Over het uitvoeren van bovenschoolse activiteiten
is men het eens: dat werkt zonder meer plezierig.
De conciërges hebben hierin als groep zelf verantwoordelijkheid
en initiatief genomen. Het is een
prima insteek geweest om samen de klussen te
klaren. Wel is het belangrijk om goed in het oog te
houden dat de bovenschoolse activiteiten niet in
de weg lopen bij de dagelijkse praktijk op de eigen
school. Een jaarplanning is dus erg belangrijk.
Waar ook eens over nagedacht kan worden is de
mogelijkheid om het inkoopbeleid daar waar het
voordeel oplevert te centraliseren. Pieternel zegt
toe daar werk van te maken. Tenslotte komen
de gedragscode en de professionalisering aan
de orde. Iedere conciërge heeft de gedragscode
van MosaLira ondertekend. “Wij hechten er aan
dat die code er is en dat iedereen zich ernaar
gedraagt”, aldus Pieternel. “Zeker jullie als conciërges
horen en zien vaak veel in en rondom de
school. Neem ook hierin je verantwoordelijkheid
en meld zaken waarvan je denkt dat ze in strijd zijn
met onze gedragscode bij je direct leidinggevende.”
Kansen bieden voor scholing maakt ook deel
uit van het MosaLira beleid. Daar horen natuurlijk
ook beoordelings- en functioneringsgesprekken
bij. Vooral over dat laatste bestaan nog wel wat
misverstanden over de wijze waarop die gesprekken
moeten plaatsvinden. Niet iedere conciërge
vindt dat een en ander voldoende serieus wordt
genomen. Maar dat is uiteraard heel persoonlijk.
Wat deze middag vooral duidelijk maakt is dat
‘onze’ conciërges zich betrokken voelen bij hun
eigen school, kiezen voor open communicatie
met hun collega’s op de andere scholen en dat ze
een voorkeur hebben voor snelheid van handelen
en daadkrachtig optreden. Niet voor niets zijn
alle aanwezigen het er in een mum van tijd over
eens dat deze bespreking navolging verdient. De
vervolgafspraak in maart is dan ook snel gemaakt.
Frans Hermans

Opening Talentenschool
Maastricht
Op donderdag 14 januari werd in een warme en enthousiaste sfeer de Talentenschool
officieel geopend. Volwassenen, maar ook de kinderen van de Talentenschool
waren bij dit evenement aanwezig. De Talentenschool is al enige
tijd actief en biedt in het kader van het Project Onderwijstijdverlenging van
het Ministerie van OC&W extra leertijd aan kinderen van 10 tot 14 jaar in de
Maastrichtse wijken Nazareth, Limmel, Wyckerpoort en Wyckerveld. De Talentenschool
is een initiatief van de Stichting MosaLira, de gemeente Maastricht,
Stichting Trajekt en het Sint Maartenscollege.
In de Talentenschool krijgen kinderen 4 uur extra
leertijd na school, vier uur in het weekend via
de Wie-Kentschool en twee weken in de zomer
tijdens de zomerschool. Deze extra leertijd zorgt
voor een verbetering van de schoolprestaties,
voorkomt achterstanden en biedt de leerlingen
een breder beroepsperspectief. De Talentenschool
wil kinderen zo motiveren om hun talenten
tot ontwikkeling te brengen.
Pieternel van Horssen, algemeen directeur van
MosaLira verrichtte de aftrap tijdens de feestelijke
bijeenkomst. “We krijgen van 2009 tot 2013 de
tijd om een succes te maken van dit project,”
sprak zij. “Eindelijk krijgen alle partijen die ertoe
doen de kans om via dit project met één stem te
spreken. We gaan er samen voor om de wereld
voor kinderen ingrijpend te veranderen en de
kansen te bieden die zij verdienen. Want dat is
waar wij van uitgaan: talenten in de dop!”
Annette Wijnen, projectleider van de Talentenschool,
vertelde over het ontstaan van de Talentenschool:
“Wij hoorden van de subsidie die werd
beschikbaar gesteld voor Onderwijstijdverlenging
en we waren meteen enthousiast. Dat moet hier
ook komen, dachten we! Geerte Courtens van
de Wie-Kentschool en ik bezochten vele bedrijven
om sponsors te zoeken. En die vonden we!
Het begin van de Talentenschool was gemaakt.”
Projectontwikkelaars en leerkrachten van de Talentenschool
Imke Houben en Sanne Creuëls bespraken
vervolgens de praktische uitvoering van
de Talentenschool. Huiswerkbegeleiding, extra
cursussen, bijv. op het gebied van computervaardigheden
of weerbaarheid, op twee middagen na
schooltijd, en kennismaken met beroepen op de
zaterdagochtend. Allemaal om de leerprestaties
van de kinderen te verhogen en betere kansen
voor de beroepstoekomst te garanderen.
Wethouder Costongs sprak zijn grote vertrouwen
uit: “Dit is een logisch project. Want het ligt voor
de hand dat je van een paar uurtjes langer leren
slimmer wordt. Onderzoek heeft dat bovendien
uitgewezen. En de Wie-Kentschool heeft al
bewezen dat je leert van kijken en praten. Je
hoort en ziet dan namelijk wat anderen doen. En
dat geeft je een beter inzicht in wat je later wilt
worden. Dit project wordt een succes, daar heb
ik het volste vertrouwen in.” Voordat de wethouder
het gloednieuwe logo en de website (www.
Het onthullen van het nieuwe logo door Wethouder Costongs, Sadile Acar en Erwin Swampillia
talentenschoolmaastricht.nl) onthulde, werd één
van de talentjes speciaal in het zonnetje gezet:
Erwin Swampillai, de leerling die de prachtige
tekening maakte voor de uitnodiging van de
opening. Hij staat symbool voor alle talenten in
de Talentschool!
Na de officiële opening kregen de aanwezigen de
kans om alle partners van de Talentenschool te
bezoeken en meer over hun functie te weten te
komen. Verspreid in de verschillende klaslokalen
gaven de combifunctionarissen sport, kunst en
cultuur en de coördinator dagarrangementen een
korte presentatie over de inhoud van hun functie.
Ook kon men een kijkje nemen bij de activiteiten
die de kinderen uitvoeren in de Talentenschool.
Zo was er door de kinderen een presentatie over
de weerbaarheidcursus en kon men zien waar
in de huiswerkbegeleiding mee gewerkt wordt.
MadScience verzorgde ook een presentatie aangezien
zij wekelijks, aansluitend op de kerndoelen
techniek, lessen geven aan de kinderen van
de Talentenschool.
Onder het genot van een hapje en drankje, geserveerd
door de kinderen, werd de opening met
een gezellig samenzijn afgesloten.
Sanne Creuëls en Imke Houben
Projectontwikkelaars en leerkrachten van de
Talentenschool
P3

P4
Anne Frankschool
Waar Jo vertrekt en
Carla begint…
De locatie voor de foto heeft onze fotografe Moniek al snel in het
vizier. Het Jo Voorstplein vindt ze wel een passende plaats.
Jo Voorst relativeert het glimlachend. “Als mijn
kleindochter straks in groep 8 de basisschool
verlaat, weet niemand meer wie Jo Voorst was.”
“Je hebt in ieder geval je sporen verdiend en
iets wezenlijks achtergelaten”, constateert Carla
Ruyters. “Daar mag je trots op zijn.”
Ze treffen elkaar op de Anne Frank school. Jo
Voorst, die jarenlang zijn stempel drukte op
het onderwijsbeleid van ‘zijn’ school en Carla
Ruyters die het directeurstokje van hem heeft
overgenomen. Na veertig jaar heeft Jo zijn
onderwijsschoenen definitief aan de wilgen gehangen.
“De maaltijd was perfect, maar ik heb
genoeg gegeten”, verwoordt Jo op eigen wijze
zijn onderwijscarrière. Klaargestampt om, in
Voorstjargon te blijven, door de kweekschoolbroeders
van de Tongerseweg startte hij in
1969 zijn onderwijzersloopbaan. “De jaren zijn
omgevlogen er is ontzettend veel gebeurd in de
zin van onderwijsvernieuwing, waarbij ik de w
van vernieuwing af en toe wel eens veranderde
in een l. Als onderwijzer had je een klas waarmee
je iets opbouwde, je was didactisch goed
geschoold, pedagogisch onderlegd. Je had een
kweekschooldiploma, je was er voor opgeleid
dus je was deskundig. Klip en klaar.”
Toen zich een aantal jaren later de mogelijkheid
voordeed om directeur van de school te worden,
aarzelde Jo niet lang. Overtuigd van zijn
eigen kunnen solliciteerde hij en werd prompt
aangenomen. “De contacten met de kinderen is
voor mij altijd het meest waardevolle geweest.
Nu wordt dat wel eens ondergesneeuwd door
factoren van buitenaf die in mijn ogen weinig
met onderwijs an sich te maken hebben. Je
wordt als school door de inspectie beoordeeld
op basis van kengetallen die je moet produceren
aan de hand van een toetskalender. Ook de
aandacht voor plusklassen bevreemdt me wel.
Zijn we dan vergeten dat die kinderen dertig
jaar geleden ook hun kansen kregen? Met
povere leermiddelen, zeker, maar met bevlogen
leerkrachten.” In de loop der jaren zag Jo ook
een ander type leerkracht de scholen binnenstappen.
De generatie die weinig parate kennis
was aangeleerd en het klassikale
onderwijs verafschuwde. “De
broeders van de kweekschool
legden de lat enorm hoog. Ik
had het gevoel dat ik bij broeder
Martinus iedere week het groot
Nederlands dictee aflegde”, lacht
Jo. “Nu heb ik wel eens het idee
dat je je best moet doen om te
zakken op de Pabo.” Een gevoel
dat Carla onderschrijft. “Ik heb in
de jaren tachtig de Pabo gevolgd
en heb me ook regelmatig
geërgerd aan de wijze waarop ongemotiveerde
leerlingen toch een diploma behaalden.” Zelf
was Carla wel goed gemotiveerd. Ze begon
haar carrière als groepsleerkracht aan basisschool
de Schans en werd al snel betrokken
bij managementtaken. “Dat ging me goed af,
ik had er gevoel voor en plezier in.” In 2004
werd ze benoemd aan basisschool Joppenhof
als locatiedirecteur. “Een school met twee
afdelingen in één gebouw. De afdeling ID, waar
volledig in het Engels wordt lesgegeven volgens
het Engels systeem en een NA afdeling waar in
het Nederlands wordt lesgegeven volgens het
Nederlandse systeem. Dat was een enorme
ervaring voor me.” Carla volgde Magistrum, een
schoolleidersopleiding en vorig jaar vond ze zelf
dat ze genoeg bagage had om de sprong tot
directeur aan basisschool Anne Frank te wagen.
Driehonderd leerlingen en 25 leerkrachten
verwelkomden haar. Met Jo verdwijnt de laatste
mannelijk leerkracht aan de Anne Frank school.
“Ik trek af en toe wel een pak aan”, zegt Carla
gekscherend. Maar ze zijn het er over eens dat
v.l.n.r.: Carla Ruyters, Jo Voorst
die vorm van feminisering niet goed is voor
het basisonderwijs. Carla heeft respect voor
wat Jo en zijn team hier heeft neergezet. “De
school heeft een eigen identiteit. Aandacht voor
elkaar in een gedisciplineerde omgeving staat
hier hoog in het vaandel.” Wat wil Jo aan Carla
meegeven? “Leg zelf je accenten. Natuurlijk
zijn er nu nog blinde vlekken, werk daar aan
en blijf je zelf.” Carla, gedreven als ze is, neemt
de goede raad graag aan. “Met wat hier is
opgebouwd heb ik een uitstekende basis om
de toekomst met vertrouwen tegemoet te zien.
Natuurlijk wil ik het samen met het team op mijn
manier doen, mijn ideeën gestalte geven. Andere
inzichten, nieuw impulsen. Maar ik wil nog
graag aan Jo vragen: hoe ziet jouw toekomst
eruit?” Jo: “Ik moet nog een beetje wennen aan
het nieuwe levensritme. In ieder geval heb ik
me al wel opgegeven voor de cursus stadsgids
van de VVV Maastricht. Wie weet leid ik in de
toekomst mijn oude collega’s en leerlingen nog
eens rond in het Stokstraatkwartier en de kazematten
vaan Mestreech
Frans Hermans

Namaste!
Bezoek aan de Oazora school in Bodhgaya, India (Azië).
Bodhgaya is een rustig stadje in de provincie Bihar (noordoosten). Bihar is
een van de armste provincies van India. Mensen leven hier vaak onder de
armoedegrens.
Je ziet dan ook veel bedelaars. Het stadje staat
bekend als een van de vier heilige Boeddhasteden
die door redelijk veel boeddhisten eenmaal
in het leven wordt bezocht. Het is een soort
bedevaartsoord.
Mithun
In een van de restaurantjes aan het centrale
plein ontmoeten we Mithun. Zoals de meeste
Indiërs is hij nieuwsgierig naar onze herkomst.
Hij vraagt waar we vandaag komen, hoe we heten,
of we kinderen hebben, wat voor werk we
doen, etc. Mithun vertelt ook het een en ander
over zichzelf. Zo vertelt hij dat hij werkt voor de
Oazora school. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt!
Als ik Mithun vraag of we een bezoek mogen
brengen aan het schooltje, reageert hij positief.
Omdat het schooltje even buiten de stad ligt,
regelt Mithun twee scooters. Even later springen
we ieder bij een Indiër achter op de scooter en
rijden we naar het schooltje. In India kan alles
worden geregeld!
Het schooltje
Nadat we, volgens Indiaas gebruik, onze schoenen
hebben uitgedaan, lopen we het schooltje
binnen. Het gebouw heeft grijze betonnen muren
en het is er donker. De elektriciteit is uitgevallen.
Een van de leerkrachten vertelt dat de school
’s ochtends om zeven uur begint en om vijf uur
eindigt. De school telt 110 leerlingen, waarvan
tien weeskinderen. Iedere dag krijgen de kinderen
zes vakken, waaronder Hindi en Engels. Er
wordt iedere dag gekookt. De enige vrouwelijke
leerkracht zorgt voor het eten. ’s Middags krijgen
de kinderen rijst en ’s avonds eten ze chapati
(Indiaas brood). De weeskinderen blijven ook slapen.
Ze slapen met z’n vieren in een kleine kamer
op een dekentje op de grond.
Weeskinderen
“Namaste!” (Hallo!) Zo worden we begroet door
de groep weeskinderen. Ze zijn blij ons te zien
en willen heel graag Engels met ons praten. We
praten met de kinderen over voetbal, cricket en
het leven in Nederland. Op deze school wordt
er iedere dag Engelse les gegeven. De kinderen
willen zo het geleerde in het praktijk oefenen. Ze
spreken behoorlijk goed Engels! Volgens henzelf
nog niet goed genoeg… Engels leren vinden
ze erg belangrijk. Het kan voor een goede
toekomst zorgen.
Donaties
De kinderen krijgen gratis onderwijs. De
schoolspullen, het eten, de salarissen van de
directeur en de vijf leerkrachten en de onkosten
voor het gebouw worden uit donaties betaald.
Volgens de begroting heeft de school iedere
maand 2000 euro nodig. De hoofdsponsor is
een Australisch bedrijf. Zij brengen ieder jaar in
juni een bezoek aan de school. Op de foto’s aan
de muur kunnen we daar het een en ander van
terugzien. Nadat we de directeur, Nikesh Kumar
Sinha, een donatie hebben gegeven, verlaten
we het gebouw en genieten we nog even van
de ondergaande zon die over de rijstvelden
schijnt. Wie ook een donatie wil doen, kan
contact opnemen met Nikesj Kumar Sinha:
nikesj_sinha2000@yahoo.com
Petra Elie
P5

P6
De kunst van het beoordelen
Een goed schoolbestuur besteedt aandacht aan de professionele ontwikkeling van haar medewerkers. Daarin past
ook een beoordelingsbeleid van de leerkrachten. Maar als het gaat om de beoordeling van die leraren, leeft er in het
onderwijs vaak nog enige terughoudendheid. Dagelijks nemen we onze leerlingen de maat, maar om onszelf een spiegel
te laten voorhouden, ja dat zijn we niet gewend. Beoordelingsbeleid, als onderdeel van integraal personeelsbeleid,
behoort niet tot de onderwijscultuur.
Een goed schoolbestuur besteedt aandacht
aan de professionele ontwikkeling van haar
medewerkers. Daarin past ook een beoordelingsbeleid
van de leerkrachten. Maar als het
gaat om de beoordeling van die leraren, leeft
er in het onderwijs vaak nog enige terughoudendheid.
Dagelijks nemen we onze leerlingen
de maat, maar om onszelf een spiegel te
laten voorhouden, ja dat zijn we niet gewend.
Beoordelingsbeleid, als onderdeel van integraal
personeelsbeleid, behoort niet tot de onderwijscultuur.
Toch is beoordelen van belang voor de professionele
ontwikkeling van leraren, maar ook
voor de ontwikkeling van de school. Beoordelen
is één van de instrumenten om vanuit
integraal personeelsbeleid te werken aan de
ontwikkeling van de school en de mensen die
daarin werkzaam zijn. Over weerstanden en
kansen van beoordelen en waarderen buigt
Desiree Huntjens
zich in deze uitgave ‘onze tafel
‘De Tafel’ bestaat deze avond uit Jan Cobbenhagen,
hij is vader van twee kinderen. Een
zoon studeert in Eindhoven, de andere zoon is
leerling van groep 8 bs. De Burght. Vanuit zijn
professie als directeur UM Holding wordt Cobbenhagen
zelf geconfronteerd met waarden en
beoordelen. Per Ebbelink, directeur
bs. Amby, Els Hassink, leerkracht bs.
St. Aloysius, Lou Lahaye, leerkracht
bs. Scharn en voorzitter GMR,
Desirée Huntjens, leerkracht bs. ’t
Spoor en bezig met een project om
bij leerlingen via een computerspelletje
sociaal-emotionele vaardigheden
te ontwikkelen en Dave Huntjens,
directeur bedrijfsvoering. Moet je
leerlingen en leraren beoordelen, wie
vraagt daarom en is het belangrijk?
is de eerste vraag die ter tafel komt.
Jan Cobbenhagen bijt het spits af.
“Beoordelen doen we in feite constant.
Als je leerlingen of studenten
een cijfer geeft, geef je een beoordeling.
Het is een onderdeel van een
leerproces. Maar docenten worden
ook beoordeeld is het niet expliciet,
dan impliciet. Mensen hebben er een
mening over. Ga maar eens aan het
schoolhek staan of kijk maar eens
naar bepaalde websites waar leerlingen
docenten beoordelen.” Is er
discrepantie tussen leerlingen beoor- Jan Cobbenhagen
delen en zelf worden beoordeeld? “Ik
ben dagelijks met leerlingen bezig”, aldus Lou.
“Ik controleer voortdurend of datgene wat ik wil
overbrengen ook aankomt bij de leerlingen. Dat
beoordeel ik dus. Dat is een constante reflectie
op mijn eigen functioneren.” “Als directeur wil ik
iets overbrengen aan mijn team”, reageert Per.
“Dan vraag ik aan de ander of het doel dat je
wilt bereiken ook goed overkomt. Dat check je
toch constant. En waarom kun je kinderen niet
vragen of dat wat je hebt verteld goed is overgekomen.
Leerlingen van groep 8 hebben toch
een eigen mening? Kinderen mogen ook iets
van leerkrachten verwachten. Ik denk dat het
wel interessant is om kinderen veel meer te betrekken
bij dat wat je met elkaar wilt bereiken.”
Jan: “Hou het zelf in de hand, ga het gesprek
met de klas aan.” “Natuurlijk”, antwoordt Per.
“We hebben tegenwoordig de mond vol over
het verbeteren van leeropbrengsten en kritisch
naar onszelf kijken. Daar past beoordelen van
je eigen handelen toch ook in?” “Beoordelen
is ook je kwetsbaar durven op te stellen”, zegt
Els. “In mijn optiek zijn zowel leerkrachten als
kinderen voortdurend in ontwikkeling, in die
voortdurende ontwikkeling wil ik onderweg
ijkpunten tegenkomen. Weten waar ik sta.
Want je hebt een doelstelling waar je heen wilt.
Wat wil ik nog leren, waar ben ik sterk in, waar Els Hassink

Per Ebbelink
moet ik me in verdiepen? Beoordelen of beoordeeld
worden vraagt om een veilige omgeving.
Dat is een eerste voorwaarde.” “Daar sluit ik
me bij aan”, zegt Desirée. Die veilige omgeving,
dat vertrouwen is heel belangrijk als je over
Lou Lahaye
beoordelen praat want dat is iets anders dan
functioneringsgesprekken. Beoordelen moet
juist leiden tot een positieve ontwikkeling van
de medewerker, tot beter functioneren, tot ‘de
juiste man of vrouw op de juiste plaats’. Dat
moet dus heel zorgvuldig gebeuren.” “Zeker’,
riposteert Lou. “Dat klopt allemaal maar er zijn
ook leerkrachten binnen de stichting die niet
dat vertrouwen genieten om zich open en bloot
te geven in een beoordelingsgesprek.”
Hoe is eigenlijk de stand van zaken binnen
MosaLira? Maken beoordelingsgesprekken
deel uit van het integrale personeelsbeleid?
Dave: “Ja, recent is de nota beoordelingsbeleid
binnen het directeurenberaad vastgesteld.
Die nota gaat nu naar de GMR voor
instemming. Zodra dat er is kunnen we aan
de slag.” Beoordelen is niet iets dat je zomaar
even invoert. Wat vooral nodig zal zijn, is een
cultuurverandering binnen de scholen. Het
moet vanzelfsprekend worden om op basis van
duidelijke criteria en afspraken te kijken naar
het functioneren van medewerkers. Leidinggevenden
moeten op een professionele manier
een oordeel hierover uit spreken en met de
medewerkers daarover in gesprek te gaan.
“Beoordelen als instrument om de organisatie
beter te maken”, aldus Dave. Daar wil Desirée
wel even op reageren. “Ik hoop dan ook dat
die organisatieverbetering leid tot een meer
zakelijke benadering van het onderwijs.
De onderwijscultuur wordt steeds
meer een netwerk van vrouwen, die
elkaar in bescherming nemen, betuttelend
naar elkaar toe binnen de teams
Meer zakelijkheid binnen het onderwijs
kan geen kwaad.”
Beoordelen staat niet los van de
ontwikkelingen binnen de school.
Per:“We zijn steeds vaker bezig met
trendanalyses, dwarsdoorsneden, en
zelfevaluatie, dat brengen we in beeld,
je kunt het effect meten en daar interventies
op los laten. Zo zet je stappen
om een veel beter inzicht te krijgen
in je prestaties.” Dave: “Resultaten
analyseren is belangrijk, maar nog belangrijker
is de professionele dialoog
hierover met elkaar aan durven gaan.
Voorwaarde is dan wel dat je vooraf
hebt bepaald wat je wilt bereiken, anders
kun je natuurlijk niet beoordelen
of je je doelen hebt gerealiseerd.” Jan:
“Binnen onze businessschool werken
we regelmatig met externe docenten,
die worden beoordeeld door onze studenten.
Ligt je beoordelingsscore onder
de zes dan kan dat consequenties
hebben voor de honorering en de toekomstige
inzet in cursussen. Een Amerikaanse universiteit
gaat daar wel heel ver in en beëindigt ieder
jaar het contract met de docent met de laagste
beoordeling.” Zo extreem is het nog niet in het
basisonderwijs, maar de omslag in het denken
dat beoordelen binnen het onderwijs een kans
biedt, bestaat wel degelijk. Niet als een zwaard
van Damocles, als een bedreiging, maar als
een proces van kansen, van ontwikkeling van
leerkrachten en onderwijs. ‘De Tafel’ is het er
over eens: beoordelen biedt kansen. Het gaat
niet om afrekenen van medewerkers, maar om
Dave Huntjens
positieve groei, praten over je vak, reflecteren
op ontwikkelingen, inzicht krijgen in je functioneren,
steun ontvangen bij de problemen die
je in je werk tegenkomt, waardering oogsten
voor je inspanningen en uitgedaagd worden
om jezelf verder te verbeteren en je kansen
te vergroten. Dat daarbij nog grote hobbels
genomen moeten worden staat buiten kijf. In
een maatschappij waarbij kwaliteitsdenken
allang zijn intrede heeft gedaan moet ook de
school zich verder ontwikkelen tot een professionele
arbeidsorganisatie. Daarin moet het
een vanzelfsprekendheid zijn om op basis van
argumenten te kijken naar het functioneren
van medewerkers. Hoort dat ook niet bij de
essentie van onderwijs geven?
Frans Hermans
P7

P8
Prietpraat...
Twee kleuters op de wc: “als je bent gaan
plassen moet je goed je handen wassen,
anders kun je ziek worden.” “Ja, dan kun je
de Mexicale griep krijgen hoor!!” en derde
kleuter komt erbij: “Als je niet je handjes
wast zitten er basteriën op. Maar die jaag ik
gewoon weg hoor, als ik ze zie zitten.”
De juf heeft alle benodigdheden voor een
uitgebreide knutselles na schooltijd op de
vensterbank gelegd. Als we de dag erna in
de klas komen, is alle papier doorweekt….
terwijl de ramen dicht waren. “Hèhè, hoe kan
dat nou?” verzucht de juf. Een jongetje lost
het mysterie op: er waren een paar slimme
regendruppels die een gatje in het raam
zagen en die zijn toen door dat gatje naar
binnen gekomen omdat het binnen lekker
warm is en die hebben al ons papier nat
gemaakt…”
Twee kleuters komen te laat, toevallig allebei
door hun oma en opa naar school gebracht.
“Die oma’s en opa’s,” zegt de juf, “die hebben
niet op de tijd gelet.” “Jawel hoor”, zegt
een kindje, “maar oma’s en opa’s zijn al oud
dus die rijden in oude auto’s en die gaan erg
langzaam…”
Een kleuter heeft een school geknipt en geplakt.
De juf vindt het echter wel een beetje
slordig gedaan. “Ja maar juf, dat is een oude
school, die zijn gewoon niet meer mooi!.”…..
Vivianne Rijnders
Een zoen van de juf
Ella Janssen loopt al heel wat jaartjes mee in het
onderwijs. In alle groepen tussen 3 en 8 heeft ze
ervaring opgedaan. Een bescheiden, invoelende
leerkracht die meer op heeft met het creatieve
aspect in het onderwijs dan met, vaak energievretende,
methodieken en protocollen. Ella is nu
coördinator helpdesk HB (hoogbegaafdheid).
Een dag per week voor MosaLira, en anderhalve
dag per week voor basisschool Amby. “Dit
werk is niet alleen uitermate boeiend, het is ook
een verrijking voor jezelf.”
“Tot leerlingen met andere persoonlijkheidskenmerken
heb ik me altijd aangetrokken
gevoeld. Een aantal jaren geleden volgden we
hier op school een cursus handelingsgericht
en doelmatig werken. Een van de opdrachten
was de casus: een kind met leerproblemen. Ik
had toen ik groep 3 een leerling met problemen
vanwege zijn meer- dan wel hoogbegaafdheid.
Die leerling stelde ik centraal in mijn werkstuk en
ik merkte dat de interesse in dat soort leerlingen
alleen maar aanwakkerde. Ik wilde er iets
mee doen. Toenmalig directrice Alda Meijers
begreep mijn belangstelling en juichte het toe.
In ben toen in Nijmegen de internationale ECHA
opleiding gaan volgen. Dat heeft uiteindelijk
geresulteerd in de functie die ik nu bekleed.”
Die functie behelsde aanvankelijk een aanspreekpunt
te zijn voor ouders met vragen op
het gebied van meer- en hoogbegaafdheid maar
is geleidelijk uitgegroeid naar scholen, ib’ers
en aandachtsfunctionarissen binnen Mosa-
Lira op het gebied van hb. Daarnaast is er de
plusklas, waar kinderen één keer per week
bij elkaar komen. In Amby doet ze dat samen
met collega Marjolein Willemse. “De leerlingen
waar we over spreken hebben andere
persoonlijkheidskenmerken, dus ook andere
behoeften. Een doorsnee klas is afgestemd op
de gemiddelde leerling. Waar we eigenlijk over
praten is verrijking, verdieping, versnelling. In
een plusgroep werk je op een andere manier,
met een ander lesprogramma. Het is ook zorg
en aandacht bieden. Bij dit soort leerlingen zie
je, generalistisch gesproken, dat als ze niet
genoeg uitdaging krijgen ze voor een gemakkelijke
houding kiezen, ze een hekel hebben aan
oefenen en er problemen in de communicatie
kunnen ontstaan met leeftijdgenoten. Een plusklas
biedt naast pedagogische aandacht vooral
het inzichtelijk maken van analytisch, creatief en
praktisch denken. Ofwel, leren leren, leren denken,
leren zijn. Maar het blijft niet alleen bij een
plusklas. Het is ook belangrijk dat in de reguliere
klas aandacht wordt geschonken aan verrijking
van contacten en leerstof. Indikken van datgene
wat ze al kennen en kunnen en daarnaast extra
uitdaging bieden om een hoger denkniveau
met deze kinderen te bereiken.” Of zoals een
van haar leerlingen ooit treffend opmerkte: ‘dan
schrikken je hersenen.’
Frans Hermans

Persoonlijk meesterschap
Ongeveer een jaartje geleden kregen alle docenten van MosaLira een uitnodiging
om deel te nemen aan de training “Persoonlijk meesterschap in een
professionele cultuur” o.l.v. Will Kuijpers en Laura van Gennip.
Wij lieten deze kans niet aan ons voorbij gaan
en gaven ons op voor deze training. Zo zaten
we op 2 juni op de eerste bijeenkomst samen
met veertien anderen. Allemaal met verschillende
redenen, maar wel met hetzelfde doel bij
elkaar gekomen. Tijdens de eerste bijeenkomst
vulden we de LIFO test in, een vragenlijst om
persoonlijke gedragsstijlen, kenmerkend in
gewenste omstandigheden en ongunstige
omstandigheden te onderzoeken. We hebben
onze stijlen gezamenlijk verkend en hier een
presentatie over gegeven. Ook leerden we om
deze stijlen te koppelen aan andere personen
waarmee we communiceren om zo deze personen
in te kunnen schatten tijdens een gesprek.
Rode draad
De voor ons kenmerkende stijlen liepen als een
rode draad door de zes bijeenkomsten. Na een
trainingsdag gingen we moe, maar voldaan naar
huis met voldoende stof om over na te denken
en oefenstof. We stelden ons steeds een doel
voor de periodes tussen de bijeenkomsten,
zodat we goed aan onze ontwikkeling konden
werken. Binnen ons onderwijs komen we wel
eens een ongunstige situatie tegen. Dit kunnen
oudergesprekken zijn, maar ook collegiale ge-
Anouk Willems, Jacqueline Herberichs
Jacqueline Herberichs, Michel Hardy
sprekken met leerkrachten, directies, IB-ers
en bouwcoördinatoren. Door middel van onder
andere rollenspellen hebben we bekeken hoe
we reageerden binnen bepaalde situaties en
hoe we zouden kunnen reageren.
Veel collega’s hebben positief of een beetje minder
positief kunnen ervaren dat we met de training
bezig waren. Binnen de organisatie waar
we werken, hebben we gemerkt dat we steviger
in onze schoenen staan en op een professionele
manier de communicatie hoog kunnen houden
met steeds een bepaald doel voor ogen. Wij
kunnen vooral zeggen dat we bewuster omgaan
met onze manier van communiceren binnen de
professionele organisatie. Deze training is een
aanrader voor elke professional!
Via deze Brug willen we Will en Laura enorm
bedanken voor hun inzet en steun tijdens de
bijeenkomsten. Collega’s; succes met ons!
Anouk Willems en Ellis Houben
P9

P10
Beoordelen binnen MosaLira
Beoordelen is voor veel mensen een zwaar beladen term. Toch heeft
deze ‘tak van sport’ in ons werkzame leven mooie kanten. Iedereen
heeft immers recht op eerlijke feedback van zijn leidinggevende!
Binnen MosaLira komt het moment dichterbij
dat de IPB gesprekkencyclus voor het eerst
wordt afgesloten met een beoordelingsgesprek.
Een echte afsluiting is het echter niet; de uitkomst
van de eerste cyclus biedt input voor de
volgende! Zo blijf je dus continu in gesprek met
je leidinggevende.
Daarnaast is het belangrijk om te weten dat je
met de juiste dingen bezig bent. In de nieuwe
regeling voor het voeren van beoordelingsgesprekken
van MosaLira wordt een koppeling
gemaakt tussen de hoofdaandachtspunten van
MosaLira, de speerpunten van de school en –
als afgeleide daarvan – de individuele leerdoelen.
Die individuele leerdoelen worden beoordeeld.
Zo draagt iedereen op zijn manier en op
zijn functieniveau bij aan de doelen (en daarmee
aan het voortbestaan) van de stichting.
Eind januari is de nieuwe regeling voor het
voeren van beoordelingsgesprekken naar de
GMR om instemming gegaan. Samen met het
instemmingsverzoek is een communicatieplan
aangeboden, waarin ook infobijeenkomsten
voor het personeel zijn opgenomen. Wordt
vervolgd dus!
Jacqueline Herberichs,
HR manager
LeerKracht van Nederland
Op 23 november 2007 heeft minister Plasterk zijn Actieplan Leerkracht van
Nederland gelanceerd. Het actieplan is een antwoord op het advies van de
Commissie Leraren o.l.v. de heer Rinnooy Kan. Het actieplan schetst een aanpak
om het dreigende lerarentekort (in bepaalde delen van Nederland) op te
lossen en daarnaast de kwaliteit van het onderwijs te verhogen. Op de basis
van het actieplan hebben de sectoren po, vo, mbo en hbo het convenant Leer-
Kracht van Nederland opgesteld.
OCW en de sociale partners hebben in het convenant LeerKracht onder
andere afspraken gemaakt ter verbetering van de kwaliteit van het onderwijs.
Eén daarvan is gericht op een betere beloning van leerkrachten. Binnen
de zogenaamde functiemix worden hogere leraarfuncties gecreëerd,
waardoor leerkrachten meer loopbaanmogelijkheden geboden kunnen
worden. De sociale partners hebben afgesproken dat de functiemix uitsluitend
voor leerkrachten geldt, waarbij een leerkracht diegene is die voldoet
aan de eisen van de WPO/WEC en de Wet BIO, die pedagogische en
didactische verantwoordelijkheid draagt voor een groep leerlingen en die
voor de helft of meer van de 930 lesuren per schooljaar (deeltijders naar
rato) les geeft.
Elk schoolbestuur heeft de opdracht ervoor te zorgen dat in 2014 minimaal
46% van de leerkrachten in salarisschaal LB zit in het (reguliere)
basisonderwijs. Voor het speciaal (basis)onderwijs geldt een percentage
van 14% in LC.
Om de LB-functie op te waarderen en discriminerend te maken ten opzichte
van de LA-functie hebben de sociale partners voorbeeldfunties LA
en LB in het (regulier) basisonderwijs beschreven. Ditzelfde is gebeurd voor
LB en LC in het speciaal (basis)onderwijs. In de voorbeeldfuncties onderscheidt
LB zich op de volgende onderdelen ten opzichte van LA:
• een opleidingsniveau HBO+ (aantoonbaar door relevante cursussen,
master-classes, danwel HBO-masters in aansluiting op de Kwaliteitsagenda
primair onderwijs onder andere op de deelgebieden rekenen en
taal, zorg en achterstand);
• (mede)verantwoordelijkheid dragen voor de ontwikkeling van, het
uitdragen en verdedigen van onderwijskundig beleid;
• signaleren en analyseren van behoeften tot vernieuwing van het onderwijs
en hiervoor concepten aanleveren.
Momenteel is binnen MosaLira een werkgroep Functiemix bezig om
bovenstaande te vertalen in beoordelingscriteria die een eenduidige implementatie
van de functiemix naar de totale organisatie op zowel stichtings-
als schoolniveau mogelijk maken.
Leon Kik, werkgroep Functiemix
Jo, bedankt
voor je
woordkunst
Schrijven is een vak. Het schrijven van
columns is een kunst. Shakespeare zei het
al: beknoptheid is de ziel der geestigheid.
Dus ga er maar aan staan. Binnen een
afgebakend raamwerk wordt een snedig
stukje verwacht dat verwondert, vragen
oproept, ergert, een glimlach tevoorschijn
tovert. Kortom, dat uitnodigt tot reageren.
Jo, jij verstaat die kunst. Als redactie keken
we zeventien afleveringen lang uit naar
je bijdragen. En wij niet alleen maar ook
voor de talrijke lezers van de Brug was
onze uitgave niet compleet zonder jouw
overpeinzingen. Je combineerde feitelijke
informatie met humor en zelfspot in een
aangename lezenswaardige stijl. Na veertig
jaar onderwijs en zeventien afleveringen
in de Brug neem je nu definitief afscheid.
In een interview elders in onze uitgave zeg
je over je onderwijscarrière: ‘de maaltijd
was perfect, maar ik heb genoeg gegeten.’
Met fpu dus, ofwel werken in je vrije
tijd. Geniet ervan, je hebt het verdiend. En
denk er aan: wie schrijft die blijft!
De redactie

Een warm hart…
Er is op landelijk en lokaal niveau meer dan ooit behoefte aan de
realisering van een sluitende aanpak voor 0- tot 12-jarigen, zodat
kinderen zich via een ononderbroken lijn en in een stabiele omgeving
kunnen ontwikkelen.
Dat is voor STEPS in ieder geval niets nieuws.
STEPS is er van overtuigd dat door samenwerken
met een sterke partner, in dit geval
MosaLira, je samen meer kunt bereiken in
het voordeel van het kind. Daar moet het
toch om gaan? De kracht in samenwerken
is dat iedere instelling zijn specifieke deskundigheid
inzet en door het aangaan van een
samenwerkingsrelatie er een ononderbroken
ontwikkelingslijn kan ontstaan. Dinsdag 12
januari jl. werd in de Tweede Kamer het wetsvoorstel
ontwikkelingskansen door kwaliteit
en educatie (OKE) plenair behandeld. Voor het
wetsvoorstel over harmonisatie en onderwijsachterstanden
van onderwijsstaatssecretaris
Dijksma is een Kamerbrede steun. De steun
werd gegeven met een warm hart voor
peuterspeelzaalwerk. Alle kinderen moeten
een eerlijke kans krijgen om zich lichamelijk en
sociaal te ontplooien en daarmee kun je niet
vroeg genoeg beginnen. Dit wetsvoorstel door
een aantal fracties binnen de Kamer gezien
als ‘een eerste stap’ naar harmonisatie. De
Tweede Kamer stemt op 19 januari over het
wetsvoorstel (inclusief amendementen) en de
ingediende moties. Streven is om na goedkeuring
door het parlement het wetsvoorstel
met ingang van 1 augustus 2010 in werking te
laten treden. Vanaf die datum krijgen gemeenten
de wettelijke verantwoordelijkheid om
een goed voorschools aanbod te doen aan
alle jonge kinderen met een taalachterstand.
Zo komt er ondermeer voor gemeenten een
inspanningsverplichting om bijvoorbeeld in
samenwerking met de consultatiebureaus
al deze kinderen te bereiken. Onderdeel van
de wet is een landelijk kwaliteitskader voor
peuterspeelzalen. STEPS scoort op een groot
aantal onderdelen op dit moment al hoog en
is hard op weg om aan alle kwaliteitseisen die
aan kinderopvang worden gesteld te voldoen.
In Maastricht is ervoor gekozen om door
een extern bureau een onderzoek te laten
plaatsvinden naar de meest wenselijke optie
voor onze stad. Een volgende keer kom ik hier
graag op terug.
Adje Syrier-Notten, Directeur STEPS
Bruggetjes
Tour de MosaLira
Een spetterend en sprankelend programma aanbod.
Aan alle leerkrachten is gevraagd of zij willen aangeven
wat ze graag op andere scholen willen zien.
Wat wil je leren? De werkgroep heeft al deze wensen
geïnventariseerd en aan de ontvangende scholen
gevraagd of ze bij het programma aanbod rekening
wilden houden met de wensen. Dat is gelukt. 250
leerkrachten zijn op donderdag 21 januari bij andere
scholen gaan kijken naar het aanbod van die school.
Allerlei onderwerpen zijn aan de orde gekomen.
Passend onderwijs, kennismaken met een speciale
basisschool, Smartboard gebruik, internationaal
basisonderwijs enz. De leerhonger bij de leerkrachten
blijkt onverminderd groot en als lerende organisatie
is MosaLira daar blij mee. De tweede Tour is op 16
maart. Ook STEPS heeft op 21 januari een Tour de
STEPS gehouden. De helft van de leidsters is gaan
kijken bij de collegae in andere zalen. Op 16 maart
volgt ook hier de tweede ronde.
Afscheid Harry Bakels
Harry Bakels heeft in december afscheid genomen
van MosaLira. Harry is al heel lang betrokken bij het
onderwijs en heeft dat altijd op vrijwillige basis gedaan.
Hij is lange tijd bestuurslid geweest maar sinds
zes jaar heeft hij zich vooral bezig gehouden met allerlei
zaken rondom beheer en gebouwen. Harry, vanaf
deze plek willen we jou en jouw vrouw Thea van harte
bedanken voor je tomeloze inzet voor de kinderen op
onze scholen.
Zin in een feestje?
Hou dan zeker en vast (= Belgische uitdrukking)
vrijdagavond 28 mei in je agenda gereserveerd. Dan
zal er beslist iets te doen zijn voor alle personeelsleden
binnen MosaLira en STEPS. Wat er dan gaat
gebeuren zal t.z.t. wel duidelijk worden maar nu nog
even niet.
Nieuwjaarstoost
Op woensdag 6 januari hebben de MosaLira kinderen
allemaal een gezamenlijke toost uitgebracht op het
jaar 2010. Een traditie binnen onze stichting die elk
jaar gehouden wordt. Samen het glas met kinderchampagne
heffen om elkaar het allerbeste toe te
wensen is een goede zaak. Vooral het feit dat je de
ander alle goeds toewenst is waardevol. Op deze
dag zijn ook op veel scholen gasten geweest van
buiten het onderwijs, die aan de kinderen een en
ander kwamen vertellen over hun beroep of hobby. De
relatie tussen school en maatschappij is één van de
hoofdgedachten van MosaLira. Aan alle leerkrachten
de oproep om dit regelmatig gedurende het jaar te
doen.
P11

Colofon
De Brug is een uitgave van MosaLira, onderwijsstichting
en verschijnt ieder kwartaal in een
oplage van 1200 exemplaren.
Redactie:
Petra Elie, Frans Hermans, Eef Karsten, Linda
Keerssemeeckers, Jan Slangen
Bijdragen van Robin Creuwels, Jan Cobbenhagen,
Sanne Creuëls,Per Ebbelink, Els
Hassink, Jacqueline Herberichs, Ellis Houben,
Imke Houben, Dave Huntjens, Desiree
Huntjens, Ella Janssen, Leon Kik, Lou Lahaij,
Vivianne Rijnders, Carla Ruyters, Adje Syrier,
Jo Voorst, Anouk Willems
Foto’s:
Moniek Wegdam
Petra Elie
Ontwerp en druk:
Cortjens, Druk met Communicatie
www.CortjesDC.nl
Adresgegevens:
Redactie de Brug
Bestuurskantoor MosaLira
Pastoor Habetsstraat 40 A
6217 KM Maastricht
debrug@mosalira.nl
www.mosalira.nl
Heij zit iech gere
“Ik vind het I.T. lokaal* het leukste plekje op school, omdat we daar fijn kunnen computeren.
Op de computer doe ik rekenspelletjes en zoek ik dingen op voor mijn spreekbeurt.
Ik heb ook 2 speciale computerprogramma’s van de juf gekregen om tafeltjes te leren.
De helft van de klas werkt op de computer, de andere helft werkt aan de grote tafel. Dat wordt na
een half uur geruild. Meester Henk komt ons soms helpen. Hij plaagt ons vaak. Dat is leuk.”
Je kunt er ook bieb boeken lenen. ’s Middags kun je er ook overblijven.
Robin Creuwels, groep 5 basisschool de Maasköpkes
* I.T. lokaal is vernoemd naar Juf Irene Tilli (red.)
P12