Klik hier om deze te downloaden - doe je droombaan

Auteur:
Joost Veldman
Joost Veldman is oa
droombaaninspirator. In 2011
en 2012 liep hij in een jaar tijd
mee met 175 mensen die hun
droombaan doen. Hij wil
mensen aanzetten om na te
denken over hun baan en te
gaan voor hun droombaan.
Zijn motto: live life, love en do
good!
© 2012 Joost Veldman– Doejedroombaan
Alle rechten voorbehouden. Het is niet toegestaan de inhoud
van dit document elders te publiceren zonder toestemming van
de auteur.
Disclaimer. Bij het samenstellen van dit e-­‐book is de grootst
mogelijke zorg besteed aan de juistheid van de opgenomen
informaEe.
Ik kan echter niet verantwoordelijk worden gesteld voor enige
onjuist verstrekte informaEe in dit e-­‐book.

INHOUDSOPGAVE:
Inleiding…………………….………………….….…4
It’s all magic met The Matrix………………….5
De zin van geluk………………….…...............8
Chief Experience Officer Matt……….……….11
De boekhandel is dood;
leve de nieuwe boekhandel ………………….14
Gatekeeper Umran……………………………….17
Peter’s busje komt zo……………………………20
In retraite met Eelke…………………………….23
Boevenvanger Martijn…………………………..26
Marja gebonden aan boeken…………………29
Het horecasprookje van Frans……………….32

Inleiding
Beste lezer,
‘Inspirerende verhalen van mensen die hun droombaan
doen’.
Om jouw op weg te helpen in jouw zoektocht naar je
droombaan, heb ik Een verhalen gebundeld van speciale
mensen die ik afgelopen jaar heb gevolgd. Mensen die
hebben durven kiezen voor hun eigen dromen en wensen. Ze
verschillen in het werk dat ze doen, hun drijfveren en de
manier waarop ze hun werk uitvoeren.
Maar ze hebben ook een ding gemeen; ze doen allemaal hun
droombaan. Dat betekent dat ze werken met passie en dat ze
werk doen dat bij hen past. Ze hebben allen plezier in hun
werk en halen er voldoening uit. En natuurlijk krijgen ze ook
betaald voor hun werkzaamheden.
Laat je meeslepen en inspireren!
Joost Veldman
Doejedroombaan
Live life, love en do good
4

It’s all magic met The Matrix
‘Ja meneer en mevrouw; leg u vinger maar op het pak kaarten. Niet
schrikken, maar u krijgt zo een schok. Een, twee, drie. En voelde u
de schok. Nee, oh jammer. Maar wat wel schokkend is, is de
volgende truc.’ Hij heeT de aandacht van zijn toehoorders en haalt
vervolgens een truc uit met de omgekeerde kaart. De door hen
genoemde kaart (een ruiten 9) blijkt omgekeerd tussen alle overige
kaarten te liggen. ‘It’s magic’. Ik ben op pad met Robin Buitenweg
(25 jaar) luisterend naar de arEestennaam Robin Matrix.
We bewegen ons op een kleurrijk en zacht tapijt van een casino in
Scheveningen. Robin is ingehuurd om de aanwezige mensen te
vermaken. Dat is nog een best een opgave, niet zozeer door de
trucs zelf, maar meer doordat de meeste mensen hun vizier op de
voor hen aanwezige gokkasten hebben gericht. “Dat is alEjd een
extra opgave om mensen te interesseren voor je trucs. Dat geldt
voor casino’s, maar ook voor bedrijfsfeesten of feesten van
parEculieren”, aldus Robin.
5

It’s all magic met The Matrix
Jaarlijks doet hij zo’n honderdvijTig voorstellingen waarvan
tweederde het zogenaamde tafelgoochelen of close up is, een deel
illusionisme en zo’n Een speciale voorstellingen, zoals het
tevoorschijn toveren van een directeur of een nieuw logo. “Ik reis
het hele land door voor mijn voorstellingen en kom op de
vreemdste plekken. Soms sta ik in een badkamer van een bn’er om
te kleden en dan weer in een magazijn op een achterafplekje”
Vanavond begint in een geïmproviseerd hok waarbij Robin zijn
ne`e pak aantrekt en zijn pocketmanagement op orde brengt. “Je
moet precies weten waar alles zit als je gaat spelen, zodat je niet
misgrijpt.” Eenmaal op de vloer is hij Ejdens de trucs helemaal in
zijn element. Met vingervlugge bewegingen speelt hij ‘balletje
balletje’ of de variant met aanstekers, laat hij horloges verdwijnen
of verandert hij brieaes van vijTig in die van vijf euro. Daar ben ik
een keer de mist mee ingegaan, toen ik vijf euro in vijTig euro
veranderde en de beste kerel het geld net wilde teruggeven. Toen
moest de beveiliging ingrijpen…haha”
Robin kwam op zijn 8e in aanraking met de goocheldoos van zijn
broer en was er niet meer bij weg te slaan. Hij las er alles over in de
bibliotheek en in de brugklas kocht hij zijn eerste trucs. “Daar heb
je vaak weer aparte experts voor die trucs bedenken. Dat is minder
aan mij besteed, want je moet daar heel veel Ejd in stoppen. Niet
dat je na het kopen van een truc klaar bent, want dan moet je het
jezelf nog eigen maken en dat kost soms maanden, jaren oefenen’.
6

It’s all magic met The Matrix
Hij heeT van zijn hobby zijn werk kunnen maken door heel veel te
oefenen en door te ze`en. “Mijn omgeving reageerde niet alEjd
construcEef, maar als je ergens in gelooT moet je er gewoon voor
gaan.” Dat deed hij, hij werkte onder andere een aantal maanden in
Japan en gaf aan het begin van zijn carrière veel shows voor een
lage prijs. Daar kwamen dan weer serieuze boekingen uit voort en
is hij nu zes jaar aan de weg aan het Emmeren.”
Zelf leer ik nog een paar trucs van Robin met kaarten en elasEek,
maar ik kan hier natuurlijk niet te veel weggeven, want dat is
beroepsgeheim. Bij een aantal trucs tast ik nog steeds in het
duister. De snelheid van handelen in combinaEe met het afleiden
van mensen ergens ander naar te kijken zijn miraculeus te noemen.
Veel verbaasde reacEes vallen The Matrix dan ook ten deel bij zijn
trucs. Ja, it’s magic!
“
Mijn omgeving reageerde niet al0jd
construc0ef, maar als je ergens in
geloo6 moet je er gewoon voor gaan
“
7

De Zin van Geluk
In een klein glaasje doet een rood sapje de ronde. De aanwezigen
nemen een paar slokken en geven hun feedback. ‘Ja, ik proef iets
met bieten en bosbessen. Zit er ook munt in?’ ‘Ja en ook
sinaasappel banaan en gember.’ Iedereen heeT net het drankje
Oer geproefd, een persoonlijke topper in de waslijst van verse
sapjes van sapontwerper Susanna van Dijk (40 jaar) van Sapas. Zij
heeT net haar eerste proeverij gehouden voor relaEes en
bekenden.
Sinds anderhalf jaar is Susanna sapontwerper en levert zij aan
speciaalzaken, sportscholen en aan versmarkt Marqt. “Dat was mijn
eerste grote klant. Ik ben gewoon naar binnen toe gestapt en heb
ze mijn concept uitgelegd. Ze waren enthousiast en wilden me de
kans geven.” In dat concept ligt de nadruk op 100% vers geplukt
fruit en bereid sap. “Alle verssappen die je in de supermarkt ziet
liggen zijn ook vers geplukt, maar zijn vervolgens wel verhit tot 90%
zodat het twee weken lang houdbaar is. Het eEket is echter vaak
misleidend als het gaat om vers.”
8

De Zin van Geluk
Susanna levert het sap dus vers en dat betekent dat ze drie keer per
week om vier uur ’s ochtend aan het bereidingsproces begint om de
sappen op Ejd geleverd te krijgen. “Voor 7.30 uur moet het klaar
zijn. Ik bereid alles zelf voor, label de flessen met de juiste eEke`en,
vul de sappen in flessen en stempel de houdbaarheidsdatum op de
dop, alvorens ik het wegbreng.”
Hoe wordt je sapontwerper? Voor Susanna lag haar inspiraEebron
in Thailand. Ze woonde daar een jaar en op elke hoek van de straat
had je daar juicebarretjes met vers geperste sapjes. Dat idee sprak
me zo aan dat ik dat ook in Nederland wilde. Mijn omgeving stond
hierin niet meteen achter me. Zou je dat wel doen? Er is al zoveel
concurrenEe. Waarom is jouw sapje anders? Ze ze`e door, werkte
een Ejdje bij een bedrijf dat organic producten inkocht en in een
juicebar om te kijken of ze het wel echt leuk vond en besloot met
een ondernemingsplan in de hand een lening aan te vragen.
Ze was niet voor niets naar Thailand afgereisd. Vroeger wilde ze
schoonheidsspecialist worden en deed dat ook een aantal jaar. Ik
kwam erachter dat dit toch niet mijn droombaan was. Ze maakte
een complete carrièremove en belandde op de binnendienst van
een paar makelaarskantoren. “Op een gegeven zag ik dat ook niet
meer zi`en en besloot een jaar lang weg te gaan om me te
bezinnen.”
9

De Zin van Geluk
Nu maakt ze dus de lekkerste drankjes als Geluk (cranberry, banaan,
munt en sinaasappel) en Zin (avocado, ananas, sinaasappel en
honing). Bij veel drankjes combineer ik groenten en fruit. Dat is een
heel lekker en ook erg gezond. Wist je dat avocado bijvoorbeeld de
lust opwekt, bananen je vrolijk maken en bieten je
doorzeongsvermogen verhoogt? Dat laatste heeT haar gebracht
tot waar ze nu staat. Door het ze`en van kleine stapjes, binnenkort
opent ze bijvoorbeeld een eigen keuken, werkt ze langzaam toe
naar haar ambiEe. “Ja, naast de parEjen waar ik aan lever wil ik nog
steeds een barretje beginnen; dat is mijn ulEeme doel. Maar zover
geniet ik van elke stap; ik heb toch maar mooi mijn droombaan
gerealiseerd!”
“
Ik geniet van elke stap; ik heb toch
maar mooi mijn droombaan
gerealiseerd
“
10

Chief Experience Officer Matt
“Jullie worden zo dadelijk opgedeeld in drie groepen. Groep één
krijgt het thema ‘genieten en goed voelen’, de tweede groep
‘persoonlijk en op maat’ en groep drie ‘verwennen en verrassen’.
Jullie krijgen een camera mee waarbij de opdracht is zoveel
mogelijk foto’s te maken van dingen en momenten die opvallen en
inspireren.” Aan het woord is chief experience officer van bedrijf
Fresh Forward Ma` van der Poel (43 jaar).
“Ruim Een jaar geleden zag ik een presentaEe van de bedenker van
de Experience economie van Joseph Pine. Om extra toegevoegde
waarde te kunnen blijven leveren moeten bedrijven ervaringen
bieden aan consumenten en niet meer alleen producten en
diensten. Een onderwerp waar ik in mijn werk al mee bezig was,
zonder dat hier een naam voor was. Om een woord bij de daad te
voegen bedacht ik toen dat ik chief experience officer wilde
worden.
11

Chief Experience Officer Matt
Ma` heeT net een presentaEe gegeven over de kunst van het
kijken. “Vooral Nederlanders vinden het vaak moeilijk om
onbevangen te kijken. We zijn over het algemeen vrij kriEsch en
hebben een grote mond” houdt hij zijn publiek voor. Dat is
overigens niet in een suffe vergaderruimte, maar in een vipbus die
ons vandaag meeneemt naar een aantal inspirerende locaEes. Het
bedrijf Brink Climate Systems heeT vandaag en morgen een
inspiraEereis voor de boeg als onderdeel van een visietraject.
In zijn presentaEe schetst hij bij de eerder genoemde thema’s
allerlei inspirerende voorbeelden van over de hele wereld. Van
voetmassagewandelpaden in een park in Hongkong tot een
speeltuin voor senioren in Ro`erdam en van een M&M World Store
tot een zaak waar je 300 verschillende hondenkeongen kunt kopen
in Valencia. Van de ervaringen die wij vandaag gaan ervaren is de
eerste de Miele conceptstore in Vianen waar we een rondleiding
krijgen.
Na zijn opleiding aan de Heao een jaar diensojd komt Ma` bij een
onderzoeksbureau te werken waar hij zich bezighoudt met diverse
(her)posiEoneringonderzoeken van grote merken. Na twee jaar
solliciteert hij bij Transavia en door zijn enthousiasme aangenomen
voor de funcEe van marktonderzoeker. Al snel krijgt hij meer
verantwoordelijkheden en op zijn 27e wordt hij gevraagd om mede-­‐
directeur te worden bij een onderzoeksbureau. Dat doet hij vier
jaar met veel plezier totdat de kans zich voordoet
markeEngdirecteur van Tui te worden. “De combinaEe van reizen
en staEsEek heeT me alEjd aangesproken.”
12

Chief Experience Officer Matt
De busreis wordt verder ingezet richEng Schiphol en Ma` en zijn
collega laat het gezelschap alvast kennismaken met het CiEzen M
hotel waar later wordt overnacht. Op Schiphol volgt een tour langs
de Airport Park (een heerlijke ontspannen ruimte met bomen en
het geluid van fluitende vogeltjes en kabbelende waterbeekjes) en
de Holland Boulevard. De deelnemers zijn heTig in de weer met
hun fotocamera’s. “Ik kan honderd keer zeggen hoe belangrijk
ervaringen zijn, maar het maakt veel meer impact als mensen het
zelf beleven.”
Na zijn Tui avontuur, waar hij nieuwe internaEonale merk mag
helpen opbouwen, komt Ma` zo’n acht jaar geleden bij Fresh
Forward terecht. “In mijn huidige baan kan ik al mijn
nieuwsgierigheid kwijt. Ik heb ontze`end veel plezier in mijn werk
en het geeT heel veel voldoening om klanten mee te nemen in een
transformaEe.”
“
De combina0e van reizen en
sta0s0ek hee6 me al0jd
aangesproken
“
13

De boekhandel is dood; leve de
Nieuwe Boekhandel
‘Jij ging toch ook ‘de Buurman’ lezen? Hoe vond je het?’
‘U kunt ook online bij ons bestellen. We berekenen geen
verzendkosten.’
‘Als je moeder het boek uit heeT, moet je het zelf even lenen. Het is
erg goed’
‘U bent geslaagd: gefeliciteerd!’
Zomaar een greep uit een paar conversaEes die boekhandelaar
Monique Burger (48 jaar) vandaag voert met haar klanten.
Ik loop een dagje mee in de Nieuwe Boekhandel in Amsterdam. Een
mengeling van persoonlijke aandacht met het slim aanprijzen van
haar boekenwaar, maakt deze zaak tot een lichtpunt in boekenland.
Klanten maken graag een ommetje om zich te laten voorlichten
door Monique of haar medewerkers. En daar nemen ze ook graag
de Ejd voor. Zo komt het regelmaEg voor vandaag dat ze met
gemak Een minuten met een klant aan het praten is.
14

De boekhandel is dood; leve de
Nieuwe Boekhandel
“Toen ik deze zaak anderhalf jaar geleden begon had ik drie pijlers
voor ogen waar mijn zaak op moest rusten: vakkundig, persoonlijk
en vernieuwend. Ik wil de klant graag verrassen met interessante
boeken en ik ben er trots op om mensen kennis te laten maken met
andere werelden. Daar moet je de Ejd voor nemen. Ook sluiten wij
onze ogen niet voor de digitalisering in het vak. Zo verkopen we
ereaders en kunnen mensen een aangeschaT e-­‐book meteen
downloaden via onze wifi.
De soms wat chaoEsch overkomende Monique houdt daarbij vaak
zo’n Een bordjes tegelijkerEjd in de lucht. De hele dag door twi`ert
ze, beantwoordt nog wat mailtjes, bestelt boeken in het centrale
systeem, belt een paar uitgevers en helpt ondertussen klanten. “Ik
blijf alEjd oog houden voor wat er om me heen gebeurt.” Naast het
vaste personeel wordt ze daarbij geassisteerd door een aantal
vrijwilligers. “We zi`en hier in een wijk in opkomst waar verder
geen boekenwinkel zit. Door de inzet van vrijwilligers kan ik ook
verder bouwen aan het succes van deze zaak.” En succesvol is ze,
want in 2011 werd ze één-­‐na-­‐Beste Boekhandel van het jaar.
Monique neemt een rugzak vol ervaring mee naar haar nieuwe
winkel. Ze doet haar kandidaats Engels en wordt vervolgens
administraEef medewerker. Wat later als ze inmiddels intercedente
is bij een uitzendbureau vraagt ze zich af of dit écht is wat ze wil.
Het liefst zou ze haar grote passie van lezen combineren met haar
commerciële ervaring. Ze zet haar droom om in daden en wordt
bedrijfsleider in een boekhandel in de Amsterdamse Jordaan. Hier
werkt ze achoen jaar.
15

De boekhandel is dood; leve de
Nieuwe Boekhandel
Tegen het einde van de middag loopt de zaak vol met feestelijk
geklede mensen. Een beginnend auteur houdt een feestje.
Monique doet de aTrap als gastvrouw en begeeT zich vervolgens
richEng de voordeur. Klanten die de winkel betreden kijken
vervreemd op. Monique heet ze van harte welkom en als ze willen,
kunnen ze een drankje mee drinken. “Ik hou van reuring in de zaak:
we hebben hier zo’n drie a vier events per week. Van rappende
auteurs tot een schrijver die hier drie weken lang aan zijn boek
heeT gewerkt.”
Het ondernemerschap van Monique reikt verder dan haar eigen
zaak. Zo zet ze zich in voor een duurzame aanpak door alleen tasjes
te verstrekken als klanten erom vragen. “We hebben nu de ‘tas met
een lintje’. Mensen leveren hun oude plasEc tas in waar wij dan een
lintje om heen doen en aan andere klanten uitreiken.” Ook heeT ze
zich ondermeer hard gemaakt voor leukere winkels in de straat. Zo
iniEeerde ze een handtekeningenacEe voor een biologische
eetwinkel, waar vraag naar bleek. Met 700 handtekeningen
overtuigde ze een keten om ook naar ‘Bolo’ te komen zoals de wijk
lie|ozend wordt genoemd. Monique blaast zo niet alleen nieuw
leven in de boekhandel, maar ook in de wijk. Chapeau!
“
Ik wil de klant graag verrassen met
interessante boeken en ik ben er
trots op om mensen kennis te laten
maken met andere werelden
“ 16

Gatekeeper Umran
“Als je op dit knopje drukt kun je contact met de groepsleiders
opnemen. Hier zijn je badslippers, schone lakens, tandenborstel
met tandpasta en shampoo. We eten drie keer per dag en ’s avonds
warm. Als je wilt lezen kun je wat stripboeken uitzoeken en mocht
je willen schrijven kan dat ook.” Het is rond 18.00 uur en
groepsleider Umran Cakmak (31) is bezig met een intake van een
jongere die net is binnengekomen. Ik loop een dag mee op een van
de kortverblijfgroepen in jusEEële jeugdinrichEng Teylingereind.
Er zi`en momenteel 9 jongeren in de leefgroep ‘De Gaag’ waarvan
iedereen zijn eigen kamer heeT. Normaal gaan de jongens overdag
naar school, maar het is nu vakanEe, waardoor er andere
acEviteiten plaatsvinden in de gezamenlijke ruimte. Daar kunnen
spelletjes worden gedaan en tv gekeken, maar heeT ook iedereen
corveetaken. Elke jongere werkt daarnaast aan een individueel
perspecEefplan waarbij eigen verantwoordelijkheid centraal staat.
“Ook geven we training om de sociale vaardigheden te vergroten,
om te gaan met agressie en de jongeren op een moreel hoger
niveau te brengen.” vertelt de bevlogen Umran.
17

Gatekeeper Umran
Mijn dag begint vandaag met de overdracht van de teams (er staan
alEjd minimaal 2 groepsleiders op de jongeren). Per jongere wordt
doorgenomen wat hij gedaan heeT of heeT nagelaten en wat zijn
gedrag was en in sommige gevallen ook hoe hij zich voelt. Het
schijnt een onrusEge dag zover geweest te zijn met een ruzie
tussen twee jongeren Ejdens de lunch, dus ik ben benieuwd wat er
vanmiddag en –avond komen gaat. Umran zelf maakt zich er niet
zo’n zorgen om. “Ik vind het belangrijk om tussen de jongens te
staan en ik probeer dat zoveel mogelijk met humor te doen.”
In 2004 verhuisde Umran vanuit Turkije naar Nederland. Tijdens zijn
inburgeringcursus begon hij als schoonmaker in een zorginstelling
voor mensen met een verstandelijke handicap. Hij kreeg de kans
om te koken en later ook als junior groepsleider te werken. Van
hieruit ging hij naar een instelling voor jeugd met een handicap en
kreeg hij de mogelijkheid om een opleiding SPH op HBO niveau te
doen. “Ik wilde mijn ervaring op een gegeven moment inze`en
voor een doelgroep die door de samenleving wordt geïsoleerd,
omdat ik denk dat ik iets voor die jongens kan betekenen.” Zodanig
solliciteerde hij bij Teylingereind waar hij nu 1,5 jaar met heel veel
plezier en voldoening werkt.
De jongens krijgen een aantal keer per dag de gelegenheid te
luchten in een binnenruimte waar ook kan worden gebasketbald.
De meeste jongens staan echter in een hoek een sjekkie te roken.
Voor het avondeten maakt Umran een grote pan rijst klaar met
voorverpakte satésaus en babi pangang en maakt hij nog een
gezonde salade. “Ik vind het leuk om te koken en om iets lekkers
voor die jongens klaar te maken; daarin toon ik onder andere mijn
waardering voor ze.”
18

Gatekeeper Umran
Na het eten vliegt toch nog even de vlam in de pan. Een dvd
recorder blijkt stuk te zijn. Twee jongens nemen een derde in
bescherming, maar moeten dat zelf bekopen door een
schadeformulier te ondertekenen. Dat is niet de bedoeling en er
schallen wat rake woorden door de ruimte. Tijd voor Umran om alle
zeilen bij te ze`en. De twee jongens moeten a|oelen in hun kamer
en na een aantal individuele gesprekken is de ergste lucht geklaard.
“Ja, we hebben wel vaker incidenten en dat kan mentaal zwaar zijn.
Maar dat is nu eenmaal onderdeel van mijn baan en weegt
absoluut niet op tegen de ontze`ende voldoening die ik eruit haal.
Kijk door mijn toedoen hoop ik toch zoveel mogelijk jongeren weer
op het rechte pad te krijgen. Als ik ze kan helpen om hun
individuele problemen op te lossen geeT dat een ontze`ende
kick!”
“
Ik wilde mijn ervaring op een
gegeven moment inze@en voor een
delgroep die door de samenleving
wordt geïsoleerd, omdat ik denk dat
ik wat voor ze kan betekenen “
19

Peter’s busje komt zo
‘Wilt u na de korte stop uw speakers boven uw hoofd weer aan
doen. Dan gaan we een verhaaltje vertellen wat u onderweg
allemaal gaat beleven.’ Het is acht uur ‘s avonds en we doen de
laatste stop in Nederland aan, alvorens we een lange trip naar
Briançon voor de boeg hebben. Maar Peter Janssens (48 jaar) heeT
er zin in. Hij is touringcarchauffeur voor de Betuwe-­‐express. De
komende week doe ik een paar droombanen vanuit de Franse
Alpen. Zeg maar het aangename met het nuoge combineren.
De belevenis is echter Peter zelf. Voluit pratend vertelt hij over de
dingen die hij meemaakt als chauffeur. Over hoe hij klassen met
schoolkinderen voorbereidt op een bezoek aan Auschwitz, over
verliefde meisjes die naast hem komen zi`en en hem om
liefdesadvies vragen en over de duistere prakEjken van Roemeense
chauffeurs. Hij reist heel Europa door van Barcelona tot Hongarije
en begeleidt vandaag een reisgezelschap dat op wintersport gaat.
20

Peter’s busje komt zo
“Ik wil de reis alEjd zo aangenaam mogelijk maken. Dat begint al de
dag voor vertrek als ik de bus helemaal schoonmaak: niets zo
vervelend om in een vieze bus te stappen.” Naast zijn
perfecEonisme is Peter vooral een ‘mensen-­‐mens’ zoals hij zelf
zegt. Dat heb ik alEjd al gehad. Na zijn LTS ging hij het leger in en
belandde bij Defensie. Na zes jaar zwaaide hij af en ging als
chauffeur werken. Hij deed nog banen in een verzorgingshuis en
reed jaren als buschauffeur in Utrecht, waar hij af en toe ook voor
de Betuwe express reed. Na een uitstapje waar hij een eigen
lunchroom runde zit hij nu weer op de bus.
“Het is een prachEg beroep waarbij je heel veel ziet en heel veel
leuke mensen ontmoet. Iedereen is alEjd in een blije stemming,
want men gaat op vakanEe. Ik ben hier echt voor bestemd.” Naast
gastheer in de bus, komt er nog veel meer bij zijn werk kijken.
“Voor elke rit maken we een passagiersindeling, houden het
logboek bij en ik doe jaarlijks vele opfriscursussen.”
De Royal class bus waar me mee reizen is net een jaar oud en Peter
vindt het heerlijk om in te rijden. “Zo’n sElle motor, dat is toch
mooi.” Inmiddels staat er al zo’n 200.000 kilometer op de teller.
Samen met collega Hans wisselen ze elkaar om de drie a vier uur af.
Halverwege de bus is een slaapcabine waar om de beurt wordt
uitgerust. Dat is niet alleen belangrijk voor onze eigen rust maar
ook voor de gemoedstoestand bij de passagiers.”
21

Peter’s busje komt zo
Bij het in en uitladen van de bagage maakt Peter regelmaEg een
dolletje: ‘Neem je je schoonmoeder mee in die koffer; hij is zo
groot!’ “Kijk je voelt wel aan bij wie dat wel en niet kan. Maar ik
ben wel van duidelijke regels. Zo waren er ooit drie studenten op
een reis naar Llloret a Mar te laat op het afgesproken EjdsEp terwijl
ik iedereen had gewaarschuwd dat ik dan weg zou zijn. Ze wilden
me testen en kwamen te laat. Ze zullen wel raar op gekeken hebben
toen ik ook daadwerkelijk was vertrokken.”
Ondertussen geeT Peter we vijf keer wat een prachtvak hij wel niet
heeT. Als we dan na veerEen uur zijn gearriveerd, wenst Peter
iedereen een preoge vakanEe. Wij hebben er zin in en hopen dat
we Peter op de terugweg weer treffen. Maar ach, misschien zit hij
dan wel weer in Boedapest, Stockholm of de Keukenhof…
“
Het is een prach0g beroep waarbij je
heel veel ziet en heel veel leuke
mensen ontmoet. Iedereen is al0jd
in een blije stemming, want men
gaat op vakan0e. Ik ben hier echt
voor bestemd
“ 22

In retraite met Eelke
‘De volgende oefening heet de shoulderstand en is goed voor het
sEmuleren van je schildklier en de bloedsomloop van je snoetje’.
DerEg seconden later lig ik op de grond met mijn benen in een 90
graden hoek en mijn voeten wijzend naar het plafond recht boven
me en ondersteund door mijn handen in mijn heupen. Welkom in
de wereld die yoga heet. Ik loop vandaag mee met yogadocent en
non-­‐goeroe Eelke Polle (31) van Lighthouse Works.
Ik ben midden in een driedaagse retraite beland in de
bossen van Ermelo waar mensen helemaal de ruimte krijgen om
met zichzelf in het reine te komen en zich op te laden. “Mijn collega
Nadine en ik hebben hierbij een programma opgesteld met
gereedschappen die mensen hierbij kunnen gebruiken.” De
yogasessie vanochtend is daar 1 van. Met de zeer rustgevende stem
van Eelke neig ik steeds weg te dommelen. De oefeningen met
veelzeggende namen als de camel, de boot en de downward dog
dwingen me echter geconcentreerd te blijven de vormen
dienovereenkomsEg hun naam ten toon te spreiden.
23

In retraite met Eelke
Eelke groeide in haar jeugd op met een spirituele moeder die haar
liet kennismaken met yoga, reiki en biologisch eten. Haar vader had
een iets zakelijker aanpak. Na de middelbare school deed ze de
filmacademie en belandde in het wereldje waar haar vader ook in
werkte. Tot haar 25e werkte ze als producer in de filmwereld en
maakte toen de overstap naar de reisbranche. Drie jaar geleden
knaagde er toch iets. “Ik maakte hele lange werkweken van ruim
70 uur en was op zoek naar een retraite om mijn ba`erij op te
laden. Geen zweverig gedoe, want daar had ik geen behoeTe aan.”
In haar zoektocht ontdekte ze een gat in de markt, want een down-­‐
to-­‐earth benadering kwam ze niet tegen. Ze besloot hier haar werk
van te gaan maken. Ze volgde goeroe’s in India, werd reikimaster en
deed de opleiding tot yogateachertrainer, waarvan ze zelf zegt “Ik
denk dat alles uit mijn jeugd nu bij elkaar is gekomen. Het spirituele
van mijn moeder en het zakelijke van mijn vader. Door de ervaring
die ik in het bedrijfsleven opdeed kon ik mijn eigen onderneming
opze`en.
“Bij de retraite wordt je ook le`erlijk gezuiverd, want door de detox
kuur verdwijnen alle lang opgeslagen afvalstoffen uit je lichaam”,
vertelt Eelke. Na de yogasessie bereiden we een van de elf sapjes
die het weekend op de menukaart staan. “Voor ons is het vaak best
hard werken Ejdens zo’n weekend, want mensen vaak ook hele
mentale processen door waar ik ondersteuning bij verleen. Maar
het leuke hiervan is dat je mensen echt ziet opbloeien en daar doe
ik het allemaal voor. Het is zoveel mooier om te geven en dat je
dankbaarheid er voor terugkrijgt. Dat maakt het ook mijn
droombaan.”
24

In retraite met Eelke
Na de boswandeling die op het programma staat, krijg ik het pas
uitgekomen receptenboek ter hand met daarin recepten voor de
sapjes, raw food maar ook yogaoefeningen en inspiraEeoefeningen.
Het recept dat ik op de eerste bladzijde lees wil ik hier graag mee
afsluiten:
Recipe for Happiness:
2 cups of pa3ence
1 heart full of genorosity
Dash of laughter
1 head full of understanding
Sprinkle generously with kindness
Add plenty of faith and mix well
Spread over a period of life3me
And serve everyone your meal
“
Het is zoveel mooier om te geven en
dat je dankbaarheid er voor
terugkrijgt. Dat maakt het ook mijn
droombaan
“
25

Boevenvanger Martijn
‘Niet schrikken mevrouw. PoliEe IjselsEjn. We doen een
wijkcontrole naar aanleiding van een aantal recente
woninginbraken in deze wijk.’ We hebben net de achterpoortjes
gecontroleerd van een twinEgtal huizen en daar waar de poorten
openstaan bellen we aan om mensen te waarschuwen en een brief
te overhandigen met Eps. Het is iets over negenen ’s avonds en ik
ben op pad met groepschef MarEjn Hoedemakers (32 jaar) van het
poliEedistrict West in de regio Utrecht.
Vandaag is MarEjn ingedeeld bij de avonddienst van de
noodhulpdienst als coördinator van dienst (cono). “Dat betekent
dat ik verantwoordelijk ben voor het operaEonele proces op straat.
Vijf auto’s rijden in het district rond en gaan af op de meldingen die
binnenkomen bij de meldkamer.” Naast mijn werkzaamheden als
cono ben ik ook dagcoördinator en draag ik de personele zorg voor
mijn team in Ijsselstein. Ook doe ik nog de voetbalwedstrijden van
FC Utrecht.
26

Boevenvanger Martijn
MarEjn heeT een bijzonder pad gevolgd om op deze posiEe te
komen. Na zijn havo deed hij de Hogere Agrarische School omdat
hij het boerenleven in wilde. Wiskunde en Scheikunde was toch iets
te hoog voor hem gegrepen en hij vervolgde zijn studerende leven
na een jaar op de School voor JournalisEek. Ook dit was het niet en
na een jaar ging hij aan de slag bij een vloerenbedrijf. Na een korte
uitstap bij defensie en een gesprek met een kennis die bij de poliEe
zat, solliciteerde hij bij het poliEekorps in Dordrecht. Hij werd
aangenomen en deed de anderhalf jarige opleiding (inmiddels
duurt die vier jaar).
De dienst vandaag begint met een overdracht waarna we een
buurtonderzoek doen in Lopik naar aanleiding van een recente
inbraak. De buren hebben echter niets verdacht gezien, dus gaan
we onverrichter zake naar het bureau. MarEjn verwerkt de
gegevens in ene intern systeem waarna er waarschijnlijk niets meer
mee gedaan kan worden. Als we even later onze maalEjd in de
magnetron zit, krijgen we een melding binnen van een ongeval.
Voor ik er erg in heb racen we met loeiende sirenes en blauwe
zwaailichten richEng de doorgegeven plaats. Even voel ik alsof we
door de lucht zweven als we over een drempel heen schieten. Als
we aankomen blijkt het letsel gelukkig mee te vallen.
MarEjn zit nu 12 jaar bij de poliEe en houdt zijn baan zelf zo
uitdagend mogelijk. “Op mijn hoogtepunt in Dordrecht vertrok ik
naar Utrecht en na vijf jaar had ik daar ook behoeTe aan een
nieuwe stap. Ik zit hier nu twee jaar in Ijselstein. Het werk heeT al
veel uitdaging in zichzelf, maar een wisseling op zijn Ejd houdt je
extra scherp, fris en gemoEveerd.”
27

Boevenvanger Martijn
De interesse in zijn beroep neemt hij ook mee op vakanEe. Als ik
bijvoorbeeld in de Verenigde Staten op vakanEe ga, probeer ik alEjd
een dagje mee te draaien met de poliEe daar; vinden ze hartsEkke
leuk!
Vandaag is een redelijk rusEge dienst gebleken, maar het komt ook
voor dat er net een achtervolging is gedaan en je dan alweer wordt
opgeroepen voor de volgende klus. “Maar dat is ook het leuke aan
dit werk; je weet van tevoren niet wat er gaat gebeuren. De
grootste kick krijg ik wel nog steeds als ik boeven kan vangen. Daar
doe ik dit werk uiteindelijk voor; om bij te dragen aan een veiligere
samenleving”
“
Ik zit hier nu twee jaar in Ijselstein.
Het werk hee6 al veel uitdaging in
zichzelf, maar een wisseling op zijn
0jd houdt je extra scherp, fris en
gemo0veerd
“
28

Marja gebonden aan boeken
Het omslagblad haal ik door een rol met vinyl lijm, waarna op het
omslagblad het voor-­‐ en achterplat tezamen met de rug komt
liggen. Rekening houden met de fijne kneepjes en het geheel is
klaar om te rollen en plat te drukken. Dit is slechts een klein
onderdeel van het vak boekbinden waar ik me vandaag op heb
gestort.
Ik krijg uiteg van Marja Voogt-­‐van Leeuwen die me een Ejdje
geleden enthousiast mailde dat ze zo’n ontze`end leuk vak heeT.
De 52-­‐jarige Voogt is nu zes jaar professioneel boekbinder, maar is
eigenlijk haar hele leven lang al gebonden aan boeken. “Ik verzamel
al sinds ik klein was papier en materialen als staaltjes waar ik dan
weer boekjes van maak.”
29

Marja gebonden aan boeken
Er zijn niet veel handmaEge boekbinders in Nederland meer te
vinden, zo’n vijTig ongeveer en het ambacht is aan het uitsterven.
De boekbinder Rietveld waar Marja in dienst is, neemt dan ook zo
veel mogelijk klussen aan, ook als het gister af moest. “Dat
betekent dat je heel flexibel moet zijn en soms wordt er hier wel
eens tot middernacht doorgewerkt.”
Voor Marja is dat echter geen probleem. Ze prijst zich gelukkig dat
ze van haar hobby haar beroep heeT kunnen maken. Na de Mavo
stond ze 23 jaar lang in een boekenwinkel als verkoper totdat ze
zich ging irriteren aan kleine dingen. Toen wist ze dat ik iets anders
moest gaan doen en maakte ze een tussenstap naar de verpleging.
Niet lang daarna hoorde ze dat ze kanker had en zat ze
noodgedwongen drie jaar thuis. Ze ging echter geen duimen zi`en
draaien en pu`e juist veel kracht uit haar ziekte. Ik besloot dat ik
van mijn hobby mijn beroep wilde maken en boekbinder wilde
worden. Op 44-­‐jarige leeTijd ging ze een vakopleiding doen tot
boekbinder.
Marja laat me de diverse projecten zien die hier binnenkomen; van
grote, zware bijbels die aan renovaEe toe zijn tot prachEge
bedrijfsbrochures van G-­‐star die moeten worden gemaakt. “Ik vind
het elke weer een uitdaging om de wensen van de klant zo te
vertalen dat deze tevreden is, maar ook dat het zo efficiënt mogelijk
gebeurt” Ook vandaag komt baas Sjaak met een opdracht Ejdens
de lunchpauze binnen waarna een conclaaf plaatsvindt over cliche
danwel singersteken.
30

Marja gebonden aan boeken
De hang naar kennis smaakte naar meer en twee jaar geleden deed
ze ook nog een extra opleiding tot restaurateur van boeken. “Ik vind
juist de veelzijdigheid zo leuk aan mijn baan. Van restaureren en
herstellen tot het creëren van een boek dat binnenkomt als een
aantal losse vellen.”
Het vergt wel behoorlijk wat nauwkeurigheid. Bij de boekomslag
waar ik zelf mee bezig ben, moeten de uiteinden naar binnen
worden gevouwen zodat die mooi rond afloopt. Als dit niet snel
genoeg gebeurt is de lijm alweer opgedroogd en tsja in de meeste
gevallen kun je dan weer opnieuw beginnen; shoot!
Boekbinden heeT een beetje stoffig imago, maar na een dagje
meelopen moet ik zeggen dat dit reuze mee valt. En zeker door
enthousiaste boekbindsters als Marja mogen we hopen dat dit
eeuwenoude ambacht nog lang niet aan Ejd heeT ingebonden.
“
Ik vind het elke weer een uitdaging
om de wensen van de klant zo te
vertalen dat deze tevreden is, maar
ook dat het zo efficiënt mogelijk
gebeurt
“
31

Het horecasprookje van Frans
Met een snelle pas word ik meegevoerd van de ene outlet naar het
andere foodconcept. Zijn tongval is al net zo rap als zijn benen en
de grijze cellen staan conEnu in de acEeve modus. ‘Hier is het
foodconcept geintegreerd met de a`racEe, zegt hij bij Ravelijn,
waar de Middeleeuwse sfeer uit de a`racEe terugkomt in de
aankleding en de gerechten in de herberg. Ook verrassen we hier
mensen door bijvoorbeeld een gast een slab voor te doen die dan
de kip mag aansnijden. We proberen constant te kijken hoe je
horeca en beleving aan elkaar kunt koppelen.’ Ik huppel vandaag
mee met Conceptmanager Horeca van de ETeling Frans Goenee (50
jaar).
Twee jaar geleden heeT hij zijn eigen funcEe gecreëerd. “Onze
horeca werd door onze gasten lager gewaardeerd dan alle andere
factoren (zoals de a`racEes en gas`evredenheid). De horeca had
het imago van het bekende frietje met frikadel en maakte geen
deel uit van de totale beleving van de ETeling. Aangezien de horeca
een belangrijke strategische peiler is, is het belangrijk om daarnaast
ook veel meer rendement uit de horeca te gaan halen.”
32

Het horecasprookje van Frans
Dat is waar Frans zich nu mee bezig houdt. Of het nu gaat om
mobiele snackkarren of de nieuw te bouwen Polle’s keuken waarbij
de horeca volledig geïntegreerd wordt met de a`racEe Hartenhof;
Frans bedenkt de creaEeve invulling ervan. Zo wordt de gast in het
nieuwe concept op diverse manieren verrast (van toverwater tot
aan de hartenpannenkoeken aan toe) en beleeT hij het verhaal in
de horeca opnieuw. “Ik noem dat het creëren van een Lui-­‐
Lekkerland waar je even bij kunt komen, maar wel in de juiste
sfeer.”
De creaEeve Frans wist vanaf het moment dat zijn ouders een
horecazaak kochten dat hij ook die kant op wilde. Na een opleiding
aan de Middelbare Hotelschool werkt hij drie jaar in Zwitserland,
daarna drie jaar in een Golden Tulip hotel als che|ok en nog in wat
kleinere restaurants. Inmiddels 23 jaar geleden alweer, krijgt hij de
kans om bij de ETeling aan de slag te gaan waar hij diverse funcEes
bekleed in de horeca en alle geledingen van het park leert kennen.
In zijn funcEe werkt hij met veel disciplines samen. Goenee
bedenkt de vertaling van het verhaal naar het bord en gaat dan met
andere parEjen zoals vormgevers, inkopers en leveranciers om de
tafel om de ideeën uit te werken. “Drie factoren spelen bij
conceptontwikkeling een belangrijke rol; omgeving, product en
medewerkers” Zo gaat het erom dat de medewerkers zich het
concept en het verhaal dat daarbij hoort eigen maken. Dan kun je
bijvoorbeeld gasten een goede reis wensen na bestelling van een
hapje bij de themaEsche Stoomtrein in plaats van een Brabants
Houdoe’.
33

Het horecasprookje van Frans
Als trekker van de kar ziet hij het als belangrijke taak andere
medewerkers te inspireren en mee te nemen, of besme`en in zijn
eigen woorden. “Tijdens het werkoverleg van de afdeling vraag ik
alEjd 10 minuten waarbij ik een vernieuwend product laat zien of
wel uit onze eigen koker danwel vanuit een ander bedrijf.” Zijn
eigen inspiraEe haalt hij uit andere branches, in de stad of door
bijvoorbeeld in het Sprookjesbos te lopen. Zo had hij vorige week
ook nog een ludieke ingeving bij een grijpmachine waar je beren
kunt winnen. “Zorg dat daar appels in liggen die je kunt grijpen met
een giTige appel in het midden. Zo komt weer de ETeling beleving
terug Ejdens een contactmoment met de gast.”
Ik ben na een dag meelopen met Frans ook redelijk besmet met zijn
creaEeve en innovaEeve hersenspinsels. “Ik geniet ervan als
kinderen en hun ouders een wonderlijke dag hebben. Daarnaast
ben ik er ook trots op dat de horeca hier in de ETeling een
visitekaartje is voor hoe het ook kan binnen a`racEeparken.” Die
waardering komt ook van buiten: onlangs nog werd de ETeling
uitgeroepen tot meest innovaEeve horecabedrijf van Nederland. Ja
ja, sprookjes bestaan echt!
“
Tijdens het werkoverleg van de
afdeling vraag ik al0jd 10 minuten
waarbij ik een vernieuwend product
laat zien of wel uit onze eigen koker
danwel vanuit een ander bedrijf
“
34