Verdwaald in het winkelparadijs Franka Korteweg - Utrecht over ...

Verdwaald in het winkelparadijs
Franka Korteweg
Met haar handen strak om de knipsluiting van haar handtas geklemd, zit Wouda op
een onopvallend plekje in lijn 1. Haar onderlip trilt. Op haar voorhoofd glinsteren
kleine zweetpareltjes. Haar hart bonst als een bezetene. Toch zet ze door. Ze staat er
nog steeds achter. Het scheelde niet veel of haar plan was in duigen gevallen. Op het
laatste moment zei Bertus, dat hij geen zin had om naar zijn kaartclub in het
Julianapark te gaan. Na enige aanmoediging van haar kant, ging hij gelukkig toch. Ze
slaakte een zucht van verlichting toen ze de voordeur achter hem dicht hoorde vallen.
Als ze eerlijk is, is ze eigenlijk altijd opgelucht als hij het huis voor een paar uurtjes
verlaat. Dan heeft ze even wat tijd voor zichzelf. Hij zit zo op haar lip. Ze krijgt er wat
van. In de vijftig jaar dat ze samen zijn, is ze altijd loyaal geweest. Vandaag niet. Nu
doet zij eens niet wat hij wil. Of eigenlijk wat hij niet wil. Ze gaat! Riek van Piet en
Ger van Arie zijn er ook geweest. Dus waarom zij niet.
Bertus mag het niet weten. Nooit. Hij zal het haar niet vergeven. Misschien slaat hij
haar wel als hij er achter komt. Zoals hij laatst ook deed. Ze was verbijsterd. Hij had
haar nog nooit geslagen. Maar ze begrijpt het wel. Sinds ze noodgedwongen naar
Pijlsweerd zijn verhuisd, is hij niet meer de man die hij was. Bertus kan het nog steeds
niet verkroppen. Hun mooie halfvrijstaande huis met het torentje, waar ze de
kinderen hebben grootgebracht, is met de grond gelijk gemaakt. Zijn
fietsenreparatiezaak opgedoekt. De singel gedempt. De Amsterdamsestraatweg
geasfalteerd. De markt op het Paardenveld ter ziele. ‘Die duivelse architecten hebben
ons leven verwoest,’ zegt Bertus zodra iemand het over Hoog Catharijne heeft. De
halve wijk moest op de schop voor de winkels in de lucht. De bouw van het
winkelcentrum, waar zelfs provincialen naar toe komen, heeft een verbitterd mens
van hem gemaakt. Riek en Ger zijn er lyrisch over. Ze konden hun ogen niet geloven,
zo prachtig was het, zeiden ze. De al niet slanke enkels van Riek waren opgezwollen
van het winkel-in-winkel-uit. En nog hadden ze de helft van het winkelparadijs niet
gezien. Net voor de hoek van de Sint Jacobsstraat drukt Wouda op de bel. Op het
Vredenburg moet ze er uit. Dan oversteken. Het Vredenburg over en naar binnen.
Door de poort van de hel. Bertus’ hel. Het kan haar niets schelen. Ze wil het zien.
De politiewagen stopt precies voor het huis. Bertus staat voor het raam. Hij weet dat
de tuten bij hem moeten zijn. De hele avond heeft hij vertwijfeld door het huis lopen
ijsberen. Toen hij terugkwam van het klaverjassen merkte hij in het gangetje bij de
voordeur al dat er iets niet in de haak was. Hij rook niets. ‘Is Wouda nog niet
begonnen met koken,’ vroeg hij zich af. ‘Wouda is helemaal niet thuis,’ constateerde
hij toen hij het kleine huiskamertje in liep en naar boven was geweest om te kijken of
ze misschien op bed lag. Mogelijk was ze niet lekker. Niets voor haar. Ze was altijd
thuis rond etenstijd en eigenlijk nooit ziek. Even kwam het in hem op dat ze
misschien bij hem weg was. Dat ze de benen had genomen. Maar nee, dat zou Wouda

nooit doen. Ze hadden het goed samen. Bovendien, waar moest ze heen. Met het
voortschrijden van de tijd werd hij ongeruster. Om elf uur was Wouda nog niet thuis.
En nu, even na twaalven ziet hij haar zitten op de achterbank van de politiewagen. Ze
kijkt niet op of om. Wouda lijkt niet eens in de gaten te hebben dat ze voor haar eigen
huis staat. Bertus loopt naar de voordeur om open te doen voor een van de twee
agenten die is uitgestapt en naar het huis loopt. ‘Goedenavond meneer,’ zegt de agent
in de deuropening, ‘we komen uw vrouw thuisbrengen.’ ‘Is alles goed met haar?’
vraagt Bertus oprecht. ‘Wat is er gebeurd, waar was ze? Ik heb de hele avond op haar
gewacht.’ ‘Uw vrouw lijkt een beetje in de war meneer. Ze is aangetroffen in Hoog
Catharijne. Ze zat in een hoekje op de grond, totaal uitgeput.’ Wouda is ondertussen
door de tweede agent uit de auto geholpen en verschijnt ook in de deuropening. ‘Het
spijt me zo Bertus,’ zegt ze met haar gezicht beschaamd naar beneden gericht. ‘Ik
moest het zien. Maar het was zo groot. Zo groot. Ik kon nergens meer de uitgang
vinden. Vergeef me alsjeblieft, ik zal er nooit, nooit meer naar toe gaan.’