Rubenpersoons voetbal magazine - SK Berlare

Ruben Persoons: ’Soms heb je momenten waarop het minder
goed gaat, maar op andere momenten overstijg je jezelf. Die
moet je gebruiken, om zo ver mogelijk te komen.’
Koen Persoons: ’Als wij zeggen dat de kans dat hij
nog in het doel zal staan ons klein lijkt, wijst Ruben
ons erop dat we toch nog over een kans praten.’

Die ene, logische vraag lijkt
een goed begin voor het
interview. Wat is er precies
gebeurd? Maar Koen (26) en
Ruben (20) Persoons moeten
het antwoord schuldig blijven. “Ik heb
er geen probleem mee als mensen praten
over het ongeval en de weken erna,” zegt
Ruben, “maar ik zit er altijd voor spek en
bonen bij. Van die bewuste dag herinner
ik me maar één fragment; we lachten een
vriend uit omdat hij de vragen van Trivial
Pursuit niet kon beantwoorden. Ze hebben
me wel verteld hoe die avond en nacht
van 23 op 24 april verlopen zijn. Ik ben
gaan trainen in Berlare, waar ik tot die
dag in het doel stond. Daarna zijn we gaan
Koen Persoons {KV Mechelen} en broer Ruben
bowlen. Dan heb ik in Aalst nog even op
café gezeten en nadien ben ik met de auto
naar huis gegaan.”
Koen: “Ik legde die weg intussen zeker
honderd keer af. Er is op de plaats van het
ongeluk enkel een flauwe bocht. Waarschijnlijk
reed hij te snel. Of misschien
is zijn gsm gevallen en heeft hij daarnaar
gegrepen ...”
Ruben: “Ik denk dat ik in slaap gevallen
ben. Daarop pin ik me vast. Als het
iets anders was, dan is dat maar zo. We
moeten vooruit.”
Koen: “Het is ook een waarschijnlijk
scenario. Twee jaar geleden brak Ruben
al eens een dijbeen toen hij met zijn brommer
tegen een rij geparkeerde auto’s reed.
dubbelinterview
’Vraag jij nooit:
waarom ik?’
’Vaak, maar niemand
antwoordt’
Een jaar geleden bereidde Koen Persoons zich voor
op de vorige bekerfinale terwijl zijn jongste broer in
coma lag. ’Als je hem dan echt tussen die buisjes ziet,
moet je kotsen.’ Ruben gelooft nu dat zijn
rechterarm en -been volledig zullen herstellen.
DOOR KRISTOF DE RYCK - BEELDEN: REPORTERS
Toen was hij in slaap gevallen. Nu waren
er ook geen rem- of slipsporen. De alcoholtest
was negatief.”
Een vingerknip
Ruben: “Iemand viel door de klap uit
zijn bed en belde de ziekenwagen.”
Koen: “Ik kreeg om halfvier, anderhalf
uur later, een sms’je. Normaal gezien
word ik daar nooit van wakker, toen wel.
Het was een berichtje van Mattis, mijn
andere jongere broer. ’Koen, bel mij, het
is dringend.’ Het was vrijdagochtend, de
volgende match was dichtbij. Mijn vader
had Mattis gezegd dat hij me niet wakker
mocht bellen. Het toont aan hoe op dat
moment niemand van ons de situatie juist
kon inschatten. Terwijl ik Mattis belde,
sliep ik nog half. Als je dan dat nieuws
hoort ... Dat is zo irreëel. Melanie en ik
zijn direct naar het ziekenhuis gereden.
“We mochten even bij hem. Een bed,
computers, buizen, getuut en dat ene
geluid ... Psssht, psssht, psssht ... Hij werd
beademd door een toestel. Het was alsof
ik naar een film aan het kijken was, maar
ik stond er middenin. Tot ik die kamer
binnenging, kon het allemaal niet waar
zijn, voor hetzelfde geld stond er een
19/05/10 SPORT VOETBAL 39
▲

▲
dubbelinterview
cameraploeg en was het een slechte grap.
Maar als je dan die deur opendoet en hem
echt tussen die buisjes ziet, moet je kotsen,
krijg je hoofdpijn en voel je alles wat
je niet wil voelen. Dat moment blijft mij
het meeste bij.
“We mochten elke dag twee keer een
kwartier bij hem. Eerst zeiden ze: ’Morgen
laten we hem ontwaken, binnen
twaalf uur is hij uit coma.’ Dan werd dat
vierentwintig uur, zesendertig ... Pas na
twee of drie dagen vroeg ik een verpleegster:
’Is hij in levensgevaar?’ Ze zei:
’Op dit moment kan er altijd iets fout
lopen.’ Dat is het tweede moment dat ik
altijd zal onthouden, ineens besefte ik dat
het in een vingerknip voorbij kon zijn.
Pas toen zag ik in dat hij niet zomaar goedendag
zou zeggen en naar buiten zou
wandelen.”
Ruben: “Er waren microscopische bloedingen
rond mijn hersenstam.”
Koen: “Ik zocht de hele tijd op het internet
op wat daarvan de gevolgen konden
zijn. Dat was mijn manier om met de situatie
om te gaan. Gelukkig had ik in die
weken ook het voetbal. Terwijl ik sjotte,
kon ik niet nadenken.”
Naakt in het gras
Koen: “Op mijn eentje zitten wenen
deed ik niet. Als ik andere mensen zag,
kwamen de emoties wel los. Die de vrije
loop laten was niet gemakkelijk. Normaal
gezien is dat ook niks voor voetballers.
Maar op zulke momenten telt dat niet, dan
maakt het niet uit of je voetballer bent of
ballerina. We gingen allemaal door een
heel zware periode. En hij lag daar.”
Ruben: “Het deed veel met de mensen
rond mij. Er is hier thuis toen een dagboek
aangelegd. Daarin kon iedereen zijn
gevoelens kwijt. Ik ben erin begonnen,
maar ik ben niet ver geraakt. Het is enorm
zwaar.”
Koen: “Wat daar allemaal in staat, daar
verwacht je je niet aan. Toen we erin
schreven, bedachten we niet dat iemand
anders het ooit te zien zou krijgen, we
schreven gewoon wat we voelden. Het
raakt Ruben, denk ik, zo fel omdat je niet
beseft hoe diep je in de mensen hun hart
zit. Neem nu de vriendinnen van mijn
vrouw. Ruben kent die wel, maar die zouden
vroeger nooit gezegd hebben: ’Ruben,
ik zie je graag.’ Nu staat het er. Ik vind
dat mooi. Er zal een moment komen waarop
hij daarin zal kunnen lezen, als alles
40 SPORT VOETBAL 19/05/10
Koen Persoons: ’Normaal gezien is dat ook niks voor voetballers, je emoties de vrije
loop laten. Maar op zulke momenten telt dat niet, dan maakt het niet uit of je
voetballer bent of ballerina.’
“ Het is een
gevecht waarin
je niet mag
loslaten.
Koen Persoons
”
goed verwerkt is. Ik durf niet te stellen
dat we er nu al helemaal over zijn. Wel
is de eerste schok weg. Dat merk je aan
de grapjes die we soms al eens maken.
Als Ruben een foute opmerking geeft,
krijgt hij het op zijn boterham: ’Rijd nog
eens in een schuur, jongen.’”
Ruben: “Intussen kan ik daarmee om.
Ik weet dat anderen die uitlaatklep nodig
hebben.”
Koen: “We staan er niet altijd bij stil
hoe hard het is, wat we zeggen. We zijn
opgegroeid in een groot gezin, we hebben
nog een broer en twee zussen. Je moet
hier tegen een stoot kunnen. En Ruben
kreeg het als jongste altijd al zwaar te verduren.
Ooit hebben Mattis en ik eens al
zijn kleren uitgedaan en hem in een slaapzak
gestoken. We zijn met hem naar de
sporthal gereden en hebben hem daar in
een container vol gras gekieperd. Hij is
gehard op het mentale vlak.
(lacht) “Op een andere dag gingen we
eens eten met het hele gezin. Toen we
aankwamen in het restaurant, belde
Ruben. ’Jullie zijn me thuis vergeten.’
Zeven was hij toen. Je moet toch al sterk
in je schoenen staan om dan niet gewoon
te beginnen blèten.”
De film klopt niet
Ruben: “Het eerste moment dat ik weer
voor me zie, is dat waarop Koen naast me
staat met kort haar.”
Koen: “24 mei, de dag na de finale. Ik
keek naar hem en voor het eerst lachte hij
weer. In zijn blik las ik dat hij wist wie
ik was en zag dat ik iets gedaan had wat
ik anders nooit zou doen. Ik had mijn haar
net na de wedstrijd laten afscheren.”
Ruben: “Ik heb die match gezien, zeggen
ze, maar ik herinner me dat niet.”
Koen: “Je kunt al wakker zijn, maar nog
van niks weten. Eigenlijk hoort die fase

nog bij de comateuze toestand.”
Ruben: “Ook de weken nadat ik Koen
zag met dat kort haar, zijn vaag.”
Koen: “Mensen vragen vaak hoe lang
Ruben in coma geweest is en fronsen als
ik antwoord: ’Vier à zes weken.’ Ze
begrijpen niet dat je dat niet exact kunt
zeggen. Op tv liggen ze een paar weken
in coma, worden ze wakker, stappen ze
uit hun bed en zijn ze twee dagen later
thuis. Op dat vlak klopt de film dan weer
niet. Ruben vroeg ook niet één keer waarom
hij in dat bed lag en hoe hij daar
terechtgekomen was. We vertelden het
hem wel vaak. Hij is dat heel traag beginnen
op te nemen.”
Ruben: “In juni brachten ze me van
Aalst naar Gent, om daar te revalideren.”
Koen: “Tussendoor was hij enkele uurtjes
thuis. Hier begon hij voor het eerst
weer te fluisteren, heel moeizaam.”
Ruben: “Het spreken op zich ging uiteindelijk
nog vrij vlot, alleen had ik soms
last om mijn woorden te vinden. Als ik nu
lang aan het woord ben, sleep ik nog een
beetje. We werken daaraan in het neurogedeelte
van de revalidatie. In dat onderdeel
komen ook mijn geheugen en
concentratie aan bod. Er is ook een kinegedeelte,
waarin ze passieve bewegingen
uitvoeren met mijn rechterarm en -been,
en een ergogedeelte, dat gericht is op de
herintegratie in de buitenwereld. Daarin
leer ik weer koken, fietsen en de tram
nemen.”
Iejten Toiger
Ruben: “Ik revalideer elke weekdag.
Het is vermoeiend, maar ik voel dat ik
vooruitga.”
Koen: “Zijn arm kan hij weer gebruiken,
maar minder goed dan vroeger. En
ook aan zijn stappen heeft hij nog werk.”
Ruben: “Af en toe merk ik dat mensen
me nog altijd nakijken als ik stap. Uiteindelijk
kan ik het toch niet verbergen.
Als ik mezelf in een winkelruit zie wandelen,
denk ik ook: het is nog niet zoals
het hoort. Maar laat ze maar kijken. Ik
denk dat je daar vooral last mee hebt als
je niet honderd procent in orde bent met
jezelf.”
Koen: “Zijn probleem bij het stappen is
dat zijn voet verticaal blijft hangen als hij
die opheft. Hij moet nu echt nadenken als
hij wandelt.”
Ruben: “Soms zie ik de tram toekomen
en moet ik maar dertig meter meer tot aan
“ Weer in het doel
staan is mijn
streefdoel, dat is
allesomvattend.
Ruben Persoons
”
de deur. Normaal gezien loop je dan en
spring je erop. Nu moet ik hem laten rijden.
Heel frustrerend.”
Koen: “Hij heeft intussen wel al eens
twee uur gestapt, tijdens de carnavalsstoet
in Aalst.”
Ruben: (lacht) “Verkleed als golfer. Ons
thema was: Iejten Toiger.”
Koen: “Vooraf betwijfelden we of hij
het wel zou kunnen. Hij was de enige die
niet twijfelde en kreeg gelijk.”
Ruben: “Soms heb je momenten waarop
het minder goed gaat, maar op andere
momenten overstijg je jezelf. Die moet je
gebruiken, om zo ver mogelijk te komen.”
Is goed oké?
Ruben: “Ik streef naar honderd procent
herstel. Met minder mag ik geen vrede
nemen. Ik vertrouw er ook op dat alles
terugkomt.”
Koen: “Ik vind dat hij nog meer zou
moeten doen. Ik denk dat ik er in zijn
plaats nog harder tegenaan zou gaan. Hij
zegt: ’Ik kom er wel.’ Ik zou het van bij
het begin minder aanvaard hebben. Maar
ik ben natuurlijk blij als hij zegt dat hij
niet tevreden is met minder dan honderd
procent. Lukt dat, volledig herstellen?
Daar heb ik soms mijn vragen bij. Maar
het is sowieso een gevecht waarin je niet
mag loslaten.
“Af en toe vraag ik me af of hij niet iets
rapper zou moeten vooruitgaan. Maar dan
denk ik ook: kijk eens vanwaar hij komt.
Terwijl je absoluut nog wilt dat alles weer
perfect in orde komt, ben je stilaan aan
het aanvaarden dat goed ook oké zal zijn.”
Ruben: “Voor mij geldt dat niet. Weer
in het doel staan is mijn streefdoel, dat is
allesomvattend: kunnen lopen, die rechterhand
kunnen gebruiken ...”
Koen: “Maar je moet het ook een beetje
onder ogen zien. Je moet nu niet verwachten
dat je ooit nog heel harde schoten
zal stoppen ... Ik denk dat het iedereen al
veel plezier zou doen als we hier gewoon
weer een balletje zouden kunnen trappen.
“Als wij zeggen dat de kans dat hij nog
in het doel zal staan ons klein lijkt, wijst
Ruben ons erop dat we toch nog over een
kans praten. En misschien ... Hoe meer de
mensen zeggen dat het niet zal lukken,
hoe meer hij zich misschien zal inspannen
om het tegendeel te bewijzen.”
Hoofd draaien
Koen: “Ik passeer nog vaak de plaats
van het ongeval. Als je van de ene kant
komt, zie je de schuur – of wat ervan overgebleven
is – van ver. Als je van de andere
kant komt, moet je je hoofd echt draaien
om ze te zien. Ik rijd er geen keer voorbij
zonder dat te doen. Dan denk ik telkens:
waarom?”
Ruben: “Ik denk elke keer: wat?”
Koen: “En vraag jij nooit: waarom ik?”
Ruben: “Vaak, maar niemand antwoordt.”
Koen: “Ik heb Ruben ook al dikwijls
gevraagd: besef je wel dat het een toss
was, kruis of munt? Hij vindt het moeilijk
om te vatten dat hij bijna dood was.
Met zijn verstand weet hij het. Dan denkt
hij: oei, erg. Tegelijkertijd zegt hij: ’Maar
ik zit hier nog.’ Misschien kun je zoiets
niet ten volle beseffen. Of misschien is
het verdringing.”
Ruben: “Ik vind wel dat ik veranderd
ben door het ongeval, dat ik nu meer kan
relativeren.”
Koen: “Mij heeft het zeker veranderd.
Alles bijeen eigenlijk. Eerst was er het
kindje van onze zus dat na één dag stierf,
dan is onze grootmoeder overleden, dan
was er Ruben zijn ongeval en nadien is
onze grootvader gestorven. Is het niet
menselijk dat je na al die ellende eens minder
tilt aan een nederlaag?
“Het heeft iedereen in onze familie dichter
bij elkaar gebracht. Je ziet het: dit is
een gewone vrijdagavond en we zitten
allemaal hier. Vroeger zeiden mijn broers,
mijn zussen of ik al snel eens: ’Ik ben
weg.’ Nu hoor je vaak: ’Ik blijf thuis.’
Dat is niet door Ruben, dat is niet voor
Ruben, het gebeurt gewoon.” S
19/05/10 SPORT VOETBAL 41