Waardig - Herv Gem Bunschoten

doos. Dat is niet zo: missionaire verkondiging moet
oproepen tot een heel ander leven.
Ik sta er ambivalent (dubbel, red.) in. Neem The Passion,
de moderne vertolking van het lijdensevangelie,
dit jaar in Rotterdam. Aan de ene kant wordt op die
manier buiten de kerk nog eens de naam van Jezus gebruikt,
en dat juich ik toe in deze tijd waarin nauwelijks
meer over Hem wordt gesproken.
Aan de andere kant: het evangelie wordt ingekapseld
in onze cultuur. Mensen willen er wel bij zijn, maar de
volgende keer beleven ze hetzelfde bij The Lion King.
Het verhaal is mooi en ontroert, maar het Evangelie
kan gemakkelijk onschadelijk worden gemaakt.’’
Als met missionair bedoeld wordt: getuigen van je
geloof in eenvoudige woorden, wil de auteur daar
‘amen’ op zeggen. ,,Daar leidt het geloof ook toe. Dat
dit weinig gebeurt, is al een crisis op zich. De echte
crisis kunnen we beter oplossen door terug te keren
naar de kerk van het Evangelie, in plaats van kerken
aan te sporen tot missionaire actie. Als er werkelijk
geloof is, leidt dat automatisch tot werken.’’
Kandidaat wordt proponent
Wie in de Waarheidsvriend over het beroepingswerk
leest, komt het woord ‘kandidaat’ niet meer
tegen, wel het woord ‘proponent’.
In de Protestantse Kerk raakt de aanduiding ‘kandidaat’
voor een persoon die beroepbaar is, onbruik. Het
spraakgebruik volgt de protestantse kerkorde, die maar
één term kent voor beroepbare studenten in de theologie:
proponent. Kerkrechtdeskundige dr. P. van den
Heuvel zei erover: ‘De aanduiding proponent klinkt
ouderwets, maar is wel duidelijk. Er klinkt het woord
‘voorstellen’ in door. Een proponent stelt zich namelijk
als beroepbaar voor aan de gemeente’.
De term proponent kwam al voor in de tijd van de
Dordtse kerkorde.
Vernieuwing van het verstand
Het begerig bedrijven van onreinheid is een gevolg
van het zich overgeven aan losbandigheid, wat
weer is ontstaan door ongevoeligheid, zei dr. H.
van den Belt onlangs tijdens een conferentie over
geestelijke groei van de stichting Heart Cry.
,,De ongevoeligheid komt door de verharding van het
hart, dat weer is veroorzaakt door onwetendheid, de
verduistering van het verstand. De oorzaak daarvan is
de vervreemding van God’’, zette de bijzonder universitair
docent vanwege de Gereformeerde Bond aan de
theologische faculteit in Utrecht uiteen.
Van den Belt: ,,Dat mensen eelt op hun ziel hebben,
heeft te maken met het verduisterde verstand na de val
in het paradijs. Ook de gevolgen voor het gevoel en de
wil kwamen openbaar. Het is donker geworden in het
-9-
hoofd van de mensen. Daarom doen we zo. Alle
kwaad in de wereld, ook de excessen in Amsterdam en
Noorwegen, komen hieruit voort dat het verstand van
de mensen verduisterd is en dat de mensen vervreemd
zijn van God.’’
De spreker stelde, zo blijkt uit een verslag in het Reformatorisch
Dagblad, dat Gods algemene genade is
dat de verdorvenheid van de mensen niet steeds tot uiting
komt, maar de ,,neiging om te haten’’, is er wel.
Hij erkende dat er mensen zijn die niet in God geloven
en toch veel goed doen. ,,Er bestaat een breed verlangen
naar deugdzaamheid in de samenleving.’’
Van den Belt stemt in met de vier hoofddeugden uit de
Griekse filosofie: de voorzichtigheid van het verstand;
de matigheid van het gevoel; de dapperheid van de
wil; en de gerechtigheid in relaties. ,,Ook in de filosofie
zijn woorden van waarheid en wijsheid te vinden.
We mogen als christenen gebruikmaken van het goede
in de wereld om ons heen.’’
Voornoemde vier hoofddeugden zijn volgens Van den
Belt echter niet genoeg voor God. ,,Aan deze vier
deugden heeft de christelijke traditie drie deugden
toegevoegd: geloof, hoop en liefde. We kunnen leren
van de deugdenleer van de wereldse filosofie, maar ze
zijn niet voldoende. Nodig is een vernieuwing van het
verstand, de wil en het gevoel door de Heilige Geest.
Het verstand moet verlicht worden, het gevoel gereinigd
en de wil moet komen tot overgave aan Jezus
Christus. Voor het krijgen van een vernieuwd hart
hebben we de Heere Jezus nodig.’’
Meer dan het gewone
en voorspelbare doen
Als het gaat om de terugkeer van Jezus op aarde,
dan hoor je vaak een verwijzing naar een bekende
uitspraak van Maarten Luther: ‘Al zou ik weten
dat de wereld morgen ten onder ging, ik zou vandaag
nog een appelboom planten’. Die verwijzing
zal goed bedoeld zijn, maar in de praktijk betekent
het vaak, zo betoogt Henk van Ree in de Oogst, dat
men gewoon doorgaat met het oude leventje en
juist helemaal niet bezig is met de terugkeer van
Jezus.
Aan die woorden moest Van Rhee, directeur van Tot
heil des volks, denken toen hij laatst in het boek Handelingen
over het leven van de vroege kerk las.
‘…niemand zei dat iets van wat hij bezat, van hemzelf
was, maar alles hadden zij gemeenschappelijk’.
,,Volgens sommige uitleggers was het niet zo slim wat
men daar indertijd in Jeruzalem deed. Want ze raakten
snel door hun geld en bezit heen. En moest Paulus later
niet een collecte organiseren voor die totaal verarmde
gemeente in Jeruzalem?
Toch staat ook deze passage in de Bijbel om ons daar
mee ‘te onderwijzen, te weerleggen, te verbeteren en