Postbivak Essen 2008 - Chiro Lombeek Jongens

Trektocht
Wat een spannende dag!
Heel vroeg in de ochtend werd iedereen al gewekt, niemand wist natuurlijk wat er te gebeuren
stond… Enfin, we wisten wel dat het een of andere toch zou zijn, maar naar waar zouden we dan gaan? En we
gaan toch niet te ver moeten stappen zeker?
Wanneer iedereen eindelijk gepakt en gezakt was, kon het avontuur beginnen. We trokken langsheen uitgestrekte
vlaktes, reusachtige doolhoffen van wouden, en wild stromende rivieren. Maar toen we op het punt stonden de
moed te verliezen, doemde in de verte het
station op uit de dichte mist. Dit was het
moment om onze eindsprint in te zetten,
want we hadden nog maar luttele minuten
tot onze trein zou vertrekken.
Bezweet kwamen we aan het station,
eindelijk konden we ons neerploffen op
denluxueuze banken van onze coupon. De
leiders boden ons een kleine versnapering
aan, gelukkig dat zij die 30 liter water mee
hadden gezeuld door de oneindige vlaktes.
Na dit plezierreisje werd het alleen nog
maar beter.
We kwamen aan in een onbekend land, en
wederom moesten we kilometers te voet
stappen, weliswaar door gezellige straatjes.
Na enkele honderden kilometers was er
opeens iets reusachtig… Was het nu een
hallucinatie? Nee, het was werkelijk echt,
een echte oase! Niet zo maar één hoor, één
met duizelingwekkende waterglijbanen,
grote opblaasbare spullen in het water,
opgewekte golven en vulkanische
plonsbadjes. Paradijs!
Gelukkige zorgden onze leiders weeral
voor een versnapering, deze keer boden
ze ons een hemelse maaltijd aan, waarmee
ze überhaupt die doolhoffen van wouden
hadden doorkruist…
Na veel gesplons, gespletter en afdrogen,
konden we op deze warme zomerdag
weer even verder. De terugtocht naar ons
eigen Plein Van De Hemelse Vrede, de kampplaats met andere woorden, verliep al een stuk minder gezwind.
Op deze zwoele zomeravond kwam iedereen wel is in de verleiding om zijn benen even te laten rusten, ook al
hadden die al een halfuur kunnen rusten op de trein. Maar tegen dat we allemaal afgetrainde bodybuildersbenen
hadden, kregen we kampplaats in het vizier.
Algauw rolde de reuk van een verrukkelijke maaltijd onder onze neus door, en zette onze derde long zich open.
De eindsprint was wederom ingezet, maar dit keer vanwege hele andere redenen.
Meer Bourgondisch konden we onze deze dag niet voorstellen, genieten van de stralende zon, baantjes trekken
in magistrale zwembaden, de smaak van delicieus voedsel laten doordringen in onze smaakpapillen. Ik heb er
alvast van genoten,
een ponkel