11 nhm nov 2011 - Natuurhistorisch Genootschap in Limburg

figuur 7
De monding van de Oude Maas in de Maas rond
1970. Direct ten westen van de Oude Maas zijn de
ontgrindingen in volle gang. De Oude Maas zelf is
met uitzondering van de verbreding in de laatste
450 m (zie rode cirkel) nog niet ontgraven.
Samenvatting abiotische omstandigheden
Samenvattend kan geconcludeerd worden
dat de Geleenbeek anno 1970 niet meer te
vergelijken is met de beek van 1900. De beek
is genormaliseerd, voorzien van betonnen
bodem en oevers en vrijwel niet meer gestuwd.
De waterkwaliteit is abominabel slecht. De Oude Maas is
nog grotendeels intact en mondt nog steeds, weliswaar via een verbrede
benedenloop/monding, rechtstreeks uit in de Maas. De Maas
is gestuwd en ernstig verontreinigd.
historische waarnemingen
Historische waarnemingen van vissen uit de Geleenbeek rond 1970
konden niet achterhaald worden. Zeer waarschijnlijk viel er niets te
melden; er kwamen nauwelijks of geen vissen meer voor. Wat niet
zo verwonderlijk was gezien de abiotische omstandigheden. Dat
het al ruim voor 1970 slecht gesteld moet zijn geweest met de visfauna
in de Geleenbeek bewijst de grote ongerustheid die wordt
uitgesproken op de maandelijkse vergadering van het Natuurhistorisch
Genootschap op 1 april 1914 te Sittard. Men verwacht dat de
aquatische fauna, met name de aanwezige Europese rivierkreeften
(Astacus astacus), in de Geleenbeek, zwaar te lijden zal krijgen van de
ernstige watervervuiling (anonymus, 1914). Op de maandelijkse vergadering
van 6 oktober 1926 wordt melding gemaakt van een Beekprik
(Lampetra planeri) die in 1902 in de Geleenbeek gevangen is (zie
gubbels, 2011). Tevens wordt ter vergadering geconcludeerd dat de
soort er in 1926 zeker niet meer voorkomt gezien de vervuiling van
de beek (anonymus, 1926). Rector Cremers stelt in 1929 zelfs, als hij
het heeft over het verdwijnen van de Otter (Lutra lutra) langs de Geleenbeek,
dat “de visstand op de Geleenbeek
zoowat tot nul gereduceerd is door de Mijnwatervervuiling”
(cRemeRs, 1929). Vermoedelijk
gold dat (een decennium later) ook voor
de grotere zijbeken van de Geleenbeek als
de Caumerbeek, Vloedgraaf en Rode beek.
Lokaal hielden kleinere zijbeekjes nog iets
van de ecologische glorie van weleer in ere.
Br. Arnoud trof in 1952 in de Einderbeek, een
figuur 8
Driedoornige stekelbaars (Gasterosteus aculeatus),
vermoedelijk de enige vissoort die zich
met een kleine populatie in de bovenloop van de
Geleenbeek kon handhaven. In de midden- en
benedenloop is de soort hooguit incidenteel aanwezig
geweest (foto: B. Crombaghs).
natuurhistorisch maandblad
november 2011 jaargang 100 | 11 247
zijbeek van de Rode Beek ter hoogte van het voormalige Leiffenderven
te Schinveld, Beekprikken aan (smissaeRt, 1959). In de Pingel, een
klein zijbeekje van de Geleenbeek te Nuth werden in de zestiger jaren
van de vorige eeuw door kinderen nog Bermpjes (Barbatula barbatula)
gevangen (mondelinge mededeling Stef Keulen).
Een grotere zijbeek van de Geleenbeek die niet door mijnwaterverontreiniging
beïnvloed werd, was de Middelsgraaf. De waterkwaliteit
van deze zijbeek was aanmerkelijk beter. In 1968 werden er nog
Beekprikken waargenomen (anonymus, 1969). Ondanks het feit dat
de beek in de vijftiger jaren genormaliseerd werd, maar in tegenstelling
tot de Geleenbeek zelf niet van een betonnen bodem voorzien
werd, is de visfauna rond 1970 waarschijnlijk nog redelijk intact
geweest.
reconstructie visfauna geleenbeek anno 1970
Het habitat in de Geleenbeek was totaal ongeschikt geworden voor
vissen. Doordat de beek vrijwel niet meer gestuwd was, verdween
het in feite systeemvreemde habitat voor eurytope2 en vooral limnofiele
3 vissoorten. Soorten als Tiendoornige stekelbaars (Pungitius
pungitius) en Kroeskarper (Carassius carassius) konden zich in de
vrij afstromende beek nauwelijks meer handhaven. Echter ook rheofiele
4 vissoorten, die in principe hadden kunnen profiteren van het
stromende karakter van de Geleenbeek, vonden in de rechte beton-