Reisverslag Mada – mei 2011 - Akany

Reisverslag Mada – mei 2011

Mei 2011
vo o r d e 20s t e k e e r r i c h t i n g h e t ro d e ei l a n d
reizen is a lt i j d e e n b e e t j e l i j d e n .
Midden mei vertrokken Rosa en ikzelf naar Madagaskar samen met
Jacques Vanderbauwhede. Trouwe lezers van mijn reisverhalen zullen
zich Jacques nog wel herinneren. Een kloeke zeventiger, gewezen
ondernemer en van geen kleintje vervaard. Ook vorig jaar was Jacques
van de partij samen met zijn echtgenote Rosanne en sindsdien laat de
Mada microbe hem niet meer los. Jacques wil onderzoeken in welke
mate hij een zinvol steentje kan bijdragen aan ons project.
Reizen is altijd een beetje lijden en dat was ditmaal niet anders. Zoals
tijdens elke voorgaande trip naar Madagaskar zaten onze valiezen ook
ditmaal proppensvol en werd elke toegelaten kilo meegenomen. Drie
oudjes die proberen op en af te TGV te raken met in totaal 10 koffers
en bijna 200 kg. ging niet ongemerkt voorbij.
3

De nieuwsgierige en geamuseerde blikken van voorbijgangers vallen
ons helemaal niet op, geconcentreerd als we zijn om al onze koffers in
evenwicht te houden op onze karretjes. Intussen zijn we ook ingeënt tegen
het gebruikelijke lange wachten, de onverwachte vertragingen, stellen we
ons geen vragen meer bij onbegrijpelijke bureaucratische pesterijtjes en
verkneukelen we ons al in de doorzichtige truukjes van de op cadeautjes
beluste douaniers. Gelukkig hadden we de nodige dutjes kunnen doen in
het vliegtuig want eer we uiteindelijk in het hotel in ons bed neerploffen is
het bijna half twee in de nacht.
ru s t r o e s t
Clarisse, onze directrice weet intussen dat we van een strak programma
houden en dat had ze duidelijk letterlijk genomen deze keer. Het
programma was voor elke minuut van ons verblijf ingevuld. Gezien er
net als bij onze andere bezoeken ook ditmaal onverwachte activiteiten
bijkwamen moesten we iedere morgen vroeg uit de veren en werden we
verplicht ons gedurende twee dagen op te splitsen in 2 ploegen om alles
behapt te krijgen. Zelfs tot een paar uur voor ons vertrek midden in de
nacht stonden er activiteiten op ons programma.
va n vlees e n b l o e d
Op zaterdag trekken we er op uit om een Zébu (locale koe) en een kleine
ton rijst te kopen. De Zébu wordt vakkundig in vier kwartieren verdeeld,
samen bijna 200 kg. en later op ons centrum versneden en verpakt in iets
meer dan 150 porties.
Ook de cadeautjes die de peters en meters met ons meegaven moeten nog
gesorteerd worden. Voor de kinderen waarvoor er geen pakje meekwam
maken we zelf pakjes met kleren en speelgoed uit de container. Rosa, Prisca,
Nambine en Bakouly hebben hierin al enige expertise, maar er kruipt toch
heimelijk veel werk in.
FaMilieFees t
Op zondag vieren we net als vorig jaar in mei, moederdag en krijgen alle
mama’s een emmer gevuld met rijst met daarin een pak vers vlees. Samen
met een kleine som geld voor elke mama betekent dit voor elk gezin een
equivalent van bijna 2 weken loon.
4 5

De festiviteiten vangen vroeg aan met een gebedsdienst en de gebruikelijke
toespraken. Alle leeftijdsgroepen van onze school hebben dansjes
ingeoefend. Vooral de grotere meisjes zijn doodnerveus voor hun optreden,
maar het blijft genieten als je het enthousiasme ziet waarmee ze het beste
van zichzelf geven.
Alle geparraineerde kinderen krijgen vandaag ook hun cadeautje en snoep.
Reikhalzend wachten ze geduldig af, nieuwsgierig om te zien wat er in hun
pakje zit.
We hebben ditmaal ook 200 tandenborstels bij, want tandhygiëne is hier
zo goed als onbekend, tandartsen zijn er bijna niet en diegenen die er zijn,
zijn onbetaalbaar.
We zijn hier nu een aantal jaren bezig en het vertrouwen van de lokale
bevolking in onze activiteiten is intussen sterk toegenomen. Iedereen
kent ons en het contrast tussen de gezinnen van schoolgaande en de
straatkinderen is enorm. Niet alleen uiterlijk, maar ook wat houding en
zelfvertrouwen betreft zijn de verschillen erg merkbaar. We proberen van
dit vertrouwen gebruik te maken en trachten via verschillende programma’s
de mama’s en de papa’s te responsabilseren.
Dit is niet zo evident, vooral de papa’s zijn selectief doof als je ze op hun
plichten wijst.
Daarom dat recent alle papa’s naar het centrum werden geconvoceerd.
Tijdens deze avond werd hen uitgelegd wat van een verantwoordelijke
papa verwacht wordt en ook duidelijk gemaakt wat zeker niet kan.
Alle aanwezige papa’s kregen na afloop een helgeel T-shirt als cadeautje en
als bewijs dat ze deze opleiding hadden gevolgd. Vandaag werd dan ook
verwacht dat deze groep papa’s gekleed in hun opvallende T-shirt met hun
vrouw en kinderen mee zouden komen vieren, ipv zich te gaan bezatten. En
het werkt, de helgele vlek van deze groep in de menigte valt onmiddellijk
op. Maar wat meer is, woorden wekken en voorbeelden trekken en
dus komen in het kielzog van de gele papa’s een andere groep mannen
schoorvoetend mee. We feliciteren ze dan ook graag en uitdrukkelijk en
als klap op de vuurpijl krijgen ze een spontaan en luid applaus van alle
aanwezige mama’s.
We ontmoeten ook 2 van onze allereerste petekinderen.
Lovasoa was een erg goede leerlinge en had ambities om hogere studies
te volgen. Helaas besliste een vroegtijdige en onverwachte zwangerschap
er anders over.
Maar dankzij haar goede opleiding en begeleiding werd Lovasoa een
voorbeeldige mama. Ook haar man is een zeer verantwoordelijke en
hardwerkende papa. Samen zijn ze in staat om in hun levensonderhoud te
voorzien en zelfs nog te sparen.
Tijdens elk bezoek komt Lovasoa ons nog steeds groeten. Zo staat ze er
ook vandaag heel fier samen met haar dochtertje.
8 9

Samen met Lovasoa verschijnt ook Françoise. Françoise is de alleenstaande
mama van Romy ook één van onze allereerste petekinderen. Heel fier
toont ze ons de schoolresultaten van Romy.
Romy zit in het tweede jaar sociaal assistente en kreeg naast goede punten
op haar examens zelfs een onderscheiding op haar stage.
Helaas kon Romy niet zelf komen, want ze lag ziek te bed. Proficiat Romy
goed gedaan.
sc h r i l c o n t r a s t
Ondanks het feit dat we vandaag vroeg begonnen waren, is het al laat in
de namiddag eer we aan de huisbezoeken van een aantal nieuwe families
kunnen beginnen. We hebben over al de jaren dat we hier actief zijn al
heel wat families bezocht, maar toch blijft elk nieuw bezoek een pijnlijke
confrontatie met de harde werkelijkheid. De levensomstandigheden van
sommige families zijn echt schrijnend.
Eén van de dochters van de eerste familie die we bezoeken staat ons fier
op te wachten. Ze voert ons naar een zwart berookt kamertje, hok is een
betere beschrijving.
Op een oppervlakte van minder dan 20M 2 op de rode aarde wonen ze hier
met z’n tienen. De oudste dochter die intussen getrouwd is en een baby
heeft, woont met haar man nog steeds bij in. Het dak is niet echt waterdicht
en met wat lapmiddeltjes proberen ze het hier in het regenseizoen toch
droog te houden.
Uiteraard is in geen enkele van deze huizen enig sanitair voorhanden, laat
staan elektriciteit. Koken doen ze buiten op een houtskool vuurtje en een
ketel is al wat ze hebben om te in te koken. In het regenseizoen moet
dit koken noodgedwongen binnen gebeuren wat maakt dat elke woning
roetzwart berookt is vanbinnen. Ondanks het avonduur brandt er hier
geen vuur en is er ook geen eten te bespeuren.
10 11

Een ongelooflijk contrast met ons centrum en dat op amper een steenworp
afstand. Elke familie heeft haar verhalen van tegenslag en verdriet. Ziektes
zonder verzorging of medicijnen, overlijden en werkloosheid zijn dagelijkse
kost. Iedereen legt ons uit hoe ze ondanks alles proberen het hoofd boven
water te houden. Nergens bespeuren we bitterheid of wrok, integendeel ,
de mama’s verbazen ons vaak door hun moedige en enthousiaste houding.
Na de euforie van het moederdagfeest in ons centrum staan we weer met
onze beide voetjes op de grond.
Dag 2, een lange en drukke dag, met heel wat emoties, is om voor we het
weten. Doodvermoeid is in slaap vallen voor geen van ons drieën een
probleem.
verboden t e vissen
Op maandag bezoeken we eerst enkele gezinnen aan de rand van de
hoofdstad. We lopen langs een wirwar van weggetjes en paadjes en komen
langs een paar waterpartijen, die het midden houden tussen een vijver en
een vuilnisbelt met in het midden een bordje.
Mijn kennis van de lokale taal is zo goed als onbestaande, maar ik ontcijfer
wel “5000 Ariary” en gok dat er op staat : “verboden te vissen op straffe
van een boete van 5000 Ariary” (bijna 2 euro).
to p o n d e rw i j s in d e r i j s t v e l d e n
Fout! Uiteindelijk blijkt er op te staan: “verboden
vuilnis te storten op straffe van een boete van 5000
Ariary.” Ik kan een glimlach niet onderdrukken, want
te zien aan de hoeveelheid afval en rottend vuil
dat er in het water ligt blijkt noch het verbod op
zich, noch de dreiging van de boete enige indruk
gemaakt te hebben op de mensen hier.
Nadien gaat het richting onze eigen school.
Zowel onze leerkrachten als de kinderen zitten
vol spanning te wachten. In koor worden we in
elke klas verwelkomd met een luidkeels “bonjour
madame, bonjour monsieur.”
Apetrots tonen de kinderen hun schriften en
werkjes en beantwoorden de juffen vragen over
het leerprogramma. We hebben al veel scholen in Madagaskar bezocht
en mogen terecht fier zijn op de onze. De cantine scolaire, de netheid, de
discipline, het niveau van onderwijs het behoort allemaal bij de top. Bravo.
Wat ons ook dit jaar weer opvalt is het enorme contrast tussen een bezoek
in oktober of eentje in mei. In Madagaskar begint het nieuwe schooljaar
begin oktober. De kinderen beginnen dan aan hun schooljaar nadat ze
12 13

2 maanden thuis bleven en het moesten stellen zonder regelmaat, zonder
echte discipline, zonder stimulering en vooral zonder het regelmatig en
gevarieerd eten van onze cantine scolaire. Gedurende die 2 maanden
werden het weer echte straatkinderen.
Het spontane enthousiasme, de ontspannen en vrolijk lachende kinderen
die we nu zien ravotten op de speelplaats staan in schril contrast met de
kinderen aan het begin van het schooljaar.
Bij de start van het schooljaar is er een speciale aanpak nodig. Sommige
kinderen liepen tijdens die 2 maanden echt een voedingsachterstand op
die we moeten proberen te compenseren. Gezien er tijdens de vakantie
geen enkele vorm van begeleiding bestaat voor deze kinderen moeten
ze ook weer gestimuleerd en op niveau gebracht worden. Ook op vlak
van discipline en hygiëne is er werk aan de winkel voor de juffen en de
medewerkers. Gedurende de eerste weken van het nieuwe schooljaar zijn
veel kinderen daardoor heel wat minder spontaan en enthousiast. Mogelijk
moeten we toch eens nadenken over een soort vakantiespeelpleinen.
Vandaag horen we ook een interessant verhaal. Prisca, onze sociaal
assistente en Jeanine onze encadrice blijken zeer creatieve geesten te zijn.
Tijdens het carnavalfeest maakten ze gebruik van de verkleedpartij om de
mama’s, papa’s en de hele buurt te sensibiliseren rond de rechten van het
kind.
Op een plezante manier werden alle kinderen verkleed en werd in kleine
toneeltjes aan voorbijgangers uitgebeeld welke de belangrijkste rechten
van het kind waren, zoals recht op onderwijs, gezondheidszorg, veiligheid
en geborgenheid, ontspanning en spel. Maar ook recht op een naam en
nationaliteit. Dit laatste is hier erg belangrijk, want veel van onze kinderen
hebben niet eens een geboortewijs en het is aartsmoeilijk om de ouders
van het belang hiervan te overtuigen.
14 15

ho u d d e d i e F
Intussen vernemen we dat er afgelopen nacht werd ingebroken en onze
dompelpomp die ons centrum van water voorziet is uit de put gestolen.
Deze pomp was nog maar een paar weken oud en van een goede kwaliteit.
Het is zo goed als zeker dat de dief of dieven bekend zijn met de situatie,
want een vreemde zou moeite hebben om zowel onze waterput als onze
pomp te traceren. Gelukkig zijn ze niet geëlektrocuteerd, want ze hadden de
draad van de stroomtoevoer gewoon doorgeknipt. We zullen snel moeten
uitkijken voor een vervangpomp, want een school van 195 kinderen en
stuk of 10 families kunnen we niet zonder water laten zitten.
gr a t i s o F t o c h n i e t ?
Sinds vorig jaar zijn we ook begonnen om aan de mama’s en papa’s een
symbolische bijdrage te vragen voor de scholing en de cantine scolaire.
Deze bijdrage is heel beperkt en in functie van de gezinssituatie. We hebben
dit bewust ingevoerd om de betrokkenheid van de ouders bij de scholing
en opvoeding van hun kinderen te vergroten. Door alles 100% gratis te
maken werd het onderwijs, de cantine scolaire, de container, de cadeautjes
etc. een vanzelfsprekendheid.
Verder vragen we ook dat alle papa’s iedere maand één zak houtschaafsel
naar ons centrum brengen. Dit houtschaafsel, dat gratis verkrijgbaar is,
gebruiken we als brandstof voor onze ingenieuze kookkachel in onze
schoolkeuken. De uitlaatgassen van deze kachel worden langs een
ingebouwd waterreservoir afgevoerd en zo zorgt dit voor gratis warm
water.
Door deze minieme financiële bijdrage en beroep te doen op de hulp van
de papa’s neemt het aanzien tov ons centrum enorm toe en voelen de
ouders zich veel nauwer betrokken bij “hun” school. Daardoor zullen ze
hun kinderen ook meer motiveren om hun best te doen op school.
ak a n y Ma h a Fa ly o F ce n t r e d e j o i e.
Van ons eerste centrum, Akany Fanantenana of Centrum van de Hoop
naar ons tweede centrum, Akany Mahafaly of Centrum van Vreugde is
maar een boogscheut ver.
Hier bezoeken we de gezinnen die recent hun intrek hadden genomen in
de 6 nagelnieuwe sociale woningen.
Het volledig terrein van Akany Mahafaly is intussen heraangelegd in met
muren verstevigde terrassen.
Bovenaan is ons terrein nu voorzien van een super verstevigd
afwateringssysteem. Zo voorkomen we erosie en nieuwe schade aan de
ommuring.
Tegelijk met het hoofdgebouw werd er ook een toilet en douche
opgetrokken. Verder is er ook een echte wasplaats gebouwd, waar onze
mama’s beschut tegen zon en regen in het regenseizoen de was kunnen
doen met proper water.
18 19

Vooral het aanleggen van de terrassen en de realisatie van het goed bedachte
afwateringssysteem was een echt monnikenwerk. Ons centrum is immers
enkel via smalle voetpaadjes bereikbaar en de loodzware natuurstenen
moesten dan ook één per één aangevoerd worden.
Boven op deze solide muren heeft Lala, de man van Clarisse, gezorgd voor
sierlijke betonnen balustrades, waarvan de betonnen pijlers één voor één
gegoten werden in een zelf gemaakte mal.
De woningen zelf zijn eenvoudig opgetrokken. Ze zijn geschilderd in frisse
tinten. Er is veel licht en het voelt binnen lekker fris aan dankzij de realisatie
van een simpele maar efficiënte luchtcorridor tussen plafond en dak.
Iedereen moet nog wennen, want de meesten zijn pas vorige week verhuisd.
Eén woning doet dienst al mini internaat. Hier woont een alleenstaande
moeder met 3 kinderen die zorg draagt voor 4 andere kinderen voor wie
thuis wonen zo goed als onmogelijk geworden was. Petje af Clarisse en de
hele ploeg, dit hebben jullie weer schitterend gedaan.
Op Akany Mahafaly wonen nu 11 gezinnen met alles samen zo’n 50 kinderen.
Nieuwe opdracht luidt nu deze mensen vreedzaam en harmonieus samen
laten leven.
te c h n i s c h o n d e r w i j s
Later bezoeken we ook een technische staatsschool en krijgen een
rondleiding in de richtingen, snit en naad, pottenbakkerij en hotel/
restaurant.
Het is schrijnend vast te stellen dat er hier buiten de gebouwen zo goed
als geen infrastructuur of uitrusting voorhanden is. De weinige toestellen
die nog aanwezig zijn dateren van de jaren 60 of vroeger en werken niet
meer.
De leerkracht hotellerie was vandaag weer eens afwezig, een veel
voorkomend fenomeen in staatsscholen. De kinderen worden in dat geval
niet eens opgevangen, maar gewoon naar huis gestuurd wat maakt dat
heel wat van deze jonge studenten dan de dag op straat doorbrengen.
Dit bedroevend niveau van onderwijs verplicht ons om na te denken
over de technische en beroeps opleidingsmogelijkheden van onze eigen
studenten.
Op weg naar het hotel springen we daarom binnen bij Mr. David. David is de
oud burgemeester van Andoharanafotsy, de gemeente waar onze 2 centra
liggen. En het was deze burgemeester die destijds in 2004 aanwezig was op
de officiële inhuldiging van Akany Fanantenana. David is een ingenieur en
een erg sociaal bewogen man. Hij is bereid om samen met ons een aantal
scholen en opleidingscentra te bezoeken. Doel van een mogelijke eigen
technische opleiding zou moeten zijn een vak aan te leren en arbeidsethiek
bij te brengen bij onze jongeren en er zo voor te zorgen dat ze makkelijk
toegang krijgen tot de arbeidsmarkt.
Als we hier buiten komen is het stik donker. Nog een kleine hap bij Clarisse
en het is weer tijd om naar ons hotelletje te trekken, waar we na een fris
glas THB (lokale pils) ons bed intrekken.
20 21

gee F a a n d e k e i z e r w a t d e k e i z e r t o e ko M t
Dinsdag morgen zijn we opgeroepen om al heel vroeg voor de
burgemeester te verschijnen. Clarisse had hem telefonisch uitgenodigd
om aanwezig te zijn op de officiële inhuldiging van Akany Mahafaly, maar
gezien zijn status vindt hij het nodig dat we onze vraag minstens in een
persoonlijk onderhoud komen herhalen. En dus begeven we ons nederig
naar zijn gloednieuw kantoor in een nagelnieuw gemeentehuis. Het is me
een raadsel waar de centen voor zulk een bouwwerk vandaan komen.
Andoharanafotsy is immers een erg arme gemeente.
Hier maakt Randriamalala Anaclet ons nog eens duidelijk hoe belangrijk hij
wel is en dat hij ooit kolonel was in het leger. Onze bewonderende blikken,
enige acteerkust is ons niet vreemd, doen duidelijk wonderen, want plots
zal hij niet alleen naar de inhuldiging komen, maar ook nog een kleine
toespraak houden. Mission accomplie.
ve rg a n e g l o r i e
Terwijl Rosa zich nadien terug trekt met Prisca om alle sociale rapporten
te overlopen en de situatie van alle families te bespreken, gaan Jacques
en ikzelf op bezoek bij enkele andere
technische scholen. We maken kennis met
de opleidingen: metsen, houtbewerking en
metaalbewerking. Elke school is in mooie
gebouwen gehuisvest, mooie gebouwen die
helaas een schrijnend gebrek aan uitrusting
verhullen.
Ofwel zijn de machines stuk, ofwel ontbreekt
het aan de nodige verbruiksgoederen. Zo
staat er in de afdeling houtbewerking een
bandschuurmachine, maar is er in heel de
school geen enkele schuurband beschikbaar.
In de afdeling metaal staat er een zeer
oude maar nog goed bruikbare plaatschaar.
Hiervan zijn de messen gebroken en
blijkt het al jaren onmogelijk om deze
te vervangen. Een aantal machines staan
gewoon aan de kant met een verbande
motor of vastgelopen kogellagers, etc.
In deze scholen merken we wel een grote
mate van betrokkenheid en inzet van zowel directie als leerkrachten.
We noteren zoveel mogelijk welke zaken ontbreken en zullen onderzoeken
welke we in onze volgende container kunnen steken. Een kwestie van deze
mensen van goede wil aan te moedigen om niet moedeloos te worden.
ov e r cente n e n prioriteiten
Na de middag zitten we samen met onze medewerkers om de cijfers te
bespreken. We zijn Unicef niet en moeten dus echt wel op de kleintjes
letten. Zowel Clarisse als wij hier in België willen zoveel mogelijk mensen
de hand reiken om ze zo de nodige wapens te verschaffen om op een
duurzame manier hun eigen toekomst in handen te nemen. We hebben
met onze beide vzw’s concrete doelstellingen geformuleerd en het is niet
altijd eenvoudig om de juiste keuzes te maken. Wanneer kies je eerder
voor het verschaffen van noodhulp dan voor investeringen in duurzame
projecten ? Om het met een beeldspraak uit te drukken, als iemand dreigt
22 23

om te komen van honger, heeft hij eerder behoefte aan een vis dan aan
een vislijn. En wanneer stop je dan met vis te geven en begin je met het
leren vissen?
Er is hier nog zoveel zwarte armoede, er is nog zoveel te doen, zoveel
mensen hebben echt en dringend onze hulp nodig en dan doet “neen”
zeggen tegen elk goed voorstel echt pijn.
Momenteel lopen er loonsonderhandelingen met onze leerkrachten.
De huidige dictator Rajoelina heeft een probleem met het erg grote
absenteïsme van de leerkrachten in de openbare scholen. Daarnaast staken
de universiteitsprofessoren al een gans jaar om diverse redenen. Om de
gemoederen wat te sussen heeft Rajoelina dan maar een loonsverhoging
van 12 à 30 % aangekondigd. Dit maakt dat onze leerkrachten nu ook
30% opslag in loon verwachten. Enig opportunisme is onze Afrikaanse
medewerksters niet vreemd. Vooral de ouderen denken hierop aanspraak
te kunnen maken owv hun anciënniteit. We proberen Clarisse en de hele
ploeg duidelijk te maken dat anciënniteit alleen geen norm is voor een
loonsverhoging. Pedagogische competentie, inzet, attitude, bereidwilligheid,
beschikbaarheid, engagement, beheersing van ziekteverzuim, bereidheid
tot bijscholing, etc. zijn naar onze mening vele malen belangrijker dan
anciënniteit. We raden Clarisse dan ook aan om hier rond individueel
concrete doelstellingen af te spreken met de leerkrachten. Aan de hand
van functioneringsgesprekken kan met elke leerkracht dan onderhandeld
worden over een correct, marktconform en fair loon in de wetenschap
dat we actief zijn in de sociale sector en dat loon alleen zeker niet de
belangrijkste motivator is. We merken dat deze benadering totaal nieuw
en ongebruikelijk is voor Clarisse en haar ploeg, maar ze hebben er
duidelijk oren naar. We proberen de leden van de Raad van Bestuur ook
duidelijk te maken, dat een loonsverhoging zwaar zal doorwegen op het
beschikbare budget en dat daardoor bepaalde projecten mogelijk zullen
moeten geschrapt worden. We stellen voor om hier eens grondig over na
te denken en zelf hun prioriteiten te stellen.
wa a r is d a t F e e s t j e ?
Nu snel naar het hotel even opfrissen, want vanavond is er een feestje
voor John en Miali. De 31 jarige John is de oudste zoon van Clarisse en hij
trouwt deze zomer met Miali. We waren doodgraag aanwezig geweest op
hun bruiloft, maar gezien ons dit niet lukte, hebben we John en Miali samen
met hun familie uitgenodigd voor een etentje. Een soort voortrouw zou
je kunnen zeggen.
Het wordt een ontspannen en aangename avond met veel grapjes. Ondanks
alle moeilijkheden lachen ze hier immers erg graag. En zo het is alweer
middernacht voorbij voor we in bed liggen.
25

wa a r een w i l is is e e n w e g
Woensdag, intussen al de laatste dag van onze reis. Deze nacht vliegen
we weer richting Parijs. Ondanks de lange dag die ons wacht, staan we
weer vroeg paraat. Rosa gaat aan de slag samen met Prisca. Jacques en
ikzelf gaan samen met Mr. David op bezoek bij een opleidingscentrum
voor straatkinderen. Het wordt een zeer leerrijke ervaring. In dit centrum,
gefinancierd door Caritas Frankrijk volgen ongeveer 800 kinderen en jong
volwassenen een kortlopende opleiding met als belangrijkste doel ze
toegang te geven tot een job.
Snit en naad, hotellerie, coiffure, hout en bouw, metaalbewerking en
mechaniek zijn de belangrijkste opleidingen.
Met heel eenvoudige middelen wordt hier les gegeven. Gezien veel van
deze studenten jaren op straat leefden zijn arbeidsethiek en discipline
zowaar even belangrijk als het vak op zich.
Voor een bezoek aan de afdeling metaalbewerking is het even wachten.
De leraar blijkt even afwezig. Intussen zitten de studenten buiten rustig te
wachten. We vermoeden alweer een vorm van het klassieke absenteïsme.
Maar neen, na enige tijd komt er een brommertje aangereden met achterop
de vakleerkracht metaal die krampachtig een pakje in zijn handen houdt.
Fier laat hij zijn studenten een handvol las baguetten zien die hij net ging
kopen.
Iedereen is door het dolle heen, want er kan weer verder gegaan worden
met de praktijkles lassen. 1 laspost, een oude verroeste ijzeren plaat en
10 baguetten voor een kleine 20 leerlingen is het enige beschikbare
lesmateriaal. Zelfs een onontbeerlijke lashelm of beschermende lasbril blijkt
niet voorradig te zijn.
Toch weet de directeur van de school ons te zeggen dat voor de crisis
85% van hun mensen na afloop van de opleiding die 9 à 15 maanden in
beslag neemt, ook een job vonden. Momenteel en ondanks de crisis die
Madagaskar nog steeds erg treft, is dit nog altijd 65%. Ik ben echt onder de
indruk. Later verneem ik dat deze instelling 91 betaalde personeelsleden
heeft, dat is dus 1 medewerker per 10 studenten, dat is ongeveer het
dubbele van onze vzw. Toch blijf ik hun succesratio erg hoog vinden, vooral
gezien hun doelgroep, straatkinderen, een erg moeilijk te sturen groep is.
de v e r z a M e l d e p e r s
In vliegende vaart gaat het nu naar Akany Mahafaly. Vliegende vaart is lichtjes
overdreven, want het verkeer gaat hier tergend langzaam vooruit. Midden
de zwarte walmen van de uitlaatgassen en onder luid getoeter halen we
amper een gemiddelde snelheid van 15 à 20 km/uur.
We mogen zeker niet te laat komen want vandaag is het absolute
hoogtepunt van onze reis. Om 15h. gaan we immers van start met de
inhuldiging van ons 2de centrum met het nieuwe gebouw met daarin 6
sociale wooneenheden. Akany Mahafaly”, of “Centre de joie” is als naam heel
speciaal gekozen. Clarisse hoopt immers dat onze logés hier onbezorgd en
prettig kunnen samen leven.
26 27

Vandaag is ook de pers aanwezig en de nationale televisie. De verzamelde
pers heeft hier een heel speciale betekenis. De enige reporter van dienst,
gewapend met een digitale mini camcorder en een klein digitaal fototoestel,
neemt interviews af, filmt en trekt foto’s. Later legt hij me uit dat hij nu een
reportage zal maken voor 2 TV stations en voor 2 kranten. Letterlijk de
verzamelde pers.
De reportage zal pas de dag na ons vertrek op TV te zien zijn. John beloofde
van het op te nemen en ons een kopij te bezorgen.
céré Monie p r o t o c o l a i r e
Weer vangen we aan met een gebedsdienst. Uitvoerig, maar in het
Madagaskisch wordt uitgeweid over de spreuk : “hij die weet waar goed te
doen en het niet doet, hij is in zonde”
Nadien volgt er het hijsen van de vlaggen met de respectievelijke
volksliederen en toespraken van Clarisse, de burgemeester en mezelf.
We geven aan de genodigden een statistisch overzicht van onze
activiteiten.
Momenteel hebben we 195 kinderen die school lopen via onze “parrainage
scolaire”. 165 kinderen eten iedere dag gratis in onze “cantine scolaire” en
in totaal genoten bijna 400 kinderen het afgelopen jaar van één of andere
vorm van hulp via onze organisatie. (medisch, voedingsrecuperatie, sociaal,
juridisch, etc) Tot slot heeft Clarisse in een kleine receptie voorzien met
hapjes voor iedereen en snoepjes voor de kleinsten.
au r e v o i r e t à b i e n t ô t
Het begint donker te worden en we moeten nog naar het hotel om de
valiezen te maken en af te rekenen met onze trouwe chauffeur en gids
Gaetan.
Nadien tijdens het avondeten volgt nog een laatste vergadering bij Clarisse
thuis met onze Raad Van Bestuur en dan is het tijd om richting Ivato, de
luchthaven te gaan.
Als we er naartoe rijden komt ons een ellenlange colonne van poepchique
voertuigen en blauwe zwaailichten tegen. Het blijkt om onze “geliefde”
dictator Rajoelina te gaan die terug kwam van een reisje naar Zuid-Afrika,
waar hij nog maar eens, maar weer vergeefs, trachtte politieke erkenning
te oogsten.
Na het inchecken nemen we afscheid van de talrijk aanwezigen die ons
kwamen uitwuiven. Vooral Clarisse en Prisca onze 2 aandrijfmotoren
proberen we moed in te praten.
Clarisse, heeft eind vorig jaar haar mama, die bij haar inwoonde, verloren
en zit er emotioneel een beetje door. Hopelijk vindt ze haar evenwicht
en kracht snel terug want we hebben haar erg nodig. Gelukkig hebben
we met Prisca een erg goede sociale assistente met een hoge mate van
28 29

etrokkenheid. Ze heeft zin voor initiatief en levert erg professioneel werk.
Maar ook Prisca bleef niet gespaard van tegenslag. Zij verloor haar mama,
die amper 52 jaar oud werd, 2 weken geleden.
Ondanks hun persoonlijk verdriet leverde deze onvermoeibare tandem
weer schitterend werk. Petje af.
Onze week Madagaskar was om voor we het wisten. Gelukkig heeft onze
vlucht geen vertraging en kunnen we om 1h30 ’s morgens onze vermoeide
oogjes dicht doen, nog nagenietend van de vele lachende gezichtjes.
co n t a c t i n F o
st e u n p ro g r a M M a’s
1. Cantine Scolaire
6 euro/maand
2. Financiële adoptie - individuele parrainage
15 euro/maand
3. Sponsoring sociale woning of klaslokaal
25 euro/maand
4. Financiële bijdrage
De vzw Werkgroep Kinderen voor Kinderen/Akany garandeert dat
al uw giften aan onze organisatie voor 100% in Madagaskar zullen
worden aangewend. Alle medewerkers in België zijn onbezoldigd en de
werkingskosten van onze vzw worden door privé sponsoring gedragen.
30 31
Akany
Deugenietstraat 5
3150 Tildonk - België
e-mail: info@kinderenvoorkinderen.be
url: www.akany.be
KBC 431-0682301-70
IBAN BE60 4310 6823 0170
BIC KREDBEBB
ING 330-0626506-37
IBAN BE35 3300 6265 0637
BIC BBRUBEBB
Een initiatief van vzw Werkgroep Kinderen voor Kinderen.
* Elke gift van 40 euro of meer is fiscaal aftrekbaar.