Bekijk het interview… - Philip Huff

door Rens Lieman // fotografie Arjan Benning
‘Doe het alleen
als het echt goeD is’
Elke generatie heeft zijn culturele voortrekkers. Iemand die
de tijdgeest vertegenwoordigt in kunst, dans, muziek, toneel
of film. Deze maand: schrijver Philip Huff (27).
‘Een reden om te schrijven is het uiten van
je emoties. Terwijl een schop tegen een lantaarnpaal
soms een betere uiting daarvan
is dan een zinnetje. Ik heb erg het gevoel
dat muziek vaker de taal van je ziel is dan
woorden – schrijvers zijn eigenlijk gemankeerde
musici. Keith Jarrett, Morrissey van
The Smiths; zij spreken die taal als geen an-
der. Ik ben een slechte muzikant, dus doe ik
het met woorden. Ik vind het belangrijk dat
je niet louter in je eigen ambacht gelooft.
Dat schrijven de enige manier is. Dat is natuurlijk
gelul.
Pas laat realiseerde ik me dat ik kon
schrijven. Ik wist wel al vroeg dat ik het
leuk vond. Op de middelbare school
timewriters
2 ESQUIRE april 2012 april 2012 ESQUIRE 3

schreef ik gedichtjes. Later
wierp een docente Nederlands
zich op als een soort mentor. Ze
besprak mijn gedichten en gaf
dichtbundels mee van Jacques
Bloem, Hendrik Marsman – de
grote namen. Naarmate mijn gedichten
beter werden, vond ze
dat ik er eentje moest opsturen
naar een uitgeverij. Niet gedaan,
om dezelfde reden dat ik nu nog
steeds geen poëzie publiceer: ik
vind het té persoonlijk. Een boek
vormt een bekend decor voor
lezers, die weten dat het een
bepaalde constructie is. Bij gedichten
is dat minder. Daar komt
nog bij dat ik toen nog niet wist
ik of wat ik schreef ook daadwerkelijk
goed genoeg was. Ik wilde
eerst écht goed worden. Ik vind
het een vervelende trend dat
mensen te vroeg te veel in zichzelf
geloven. De X-factor auditanten
bijvoorbeeld. Ik wilde het
op mijn manier doen.
Ik heb boeken gevreten: Raymond
Carver, Nescio, Jan Wolkers.
Zo kan het dus ook, dacht
ik. Ik las verhalen die ik herkende,
dingen waar ik ook mee zat.
Ik las, anders gezegd, het achttien-jarige-jongens-schrijven.
Niet zo bloemrijk opgeschreven,
maar rauwe, korte zinnen. Ik
kwam erachter dat dat dus óók
mag, in literatuur.
Tijdens mijn studie, toen ik
vooral korte verhalen schreef,
werd ik stomtoevallig de chauf-
feur van Martin Bril. Aanvankelijk
hadden we het nauwelijks
over schrijven. Wel over muziek
en het leven. Wat me vooral
is bijgebleven, is dat hij mij
vertelde dat hoe meer je leest en
je in dingen verdiept, hoe meer
je gaat zien. Er is een gedachte
geweest dat je juist niet te veel
moet leren, om zo meer ruimte
in je hersenen vrij te houden
om nieuwe dingen te ontdekken.
Onzin. Martin zei herhaaldelijk
vanaf de achterbank tegen
mij dat hoe meer verbindingen
je legt, hoe makkelijker je dingen
ergens aan ophangt.
Het heeft even geduurd, maar
uiteindelijk liet ik hem een verhaal
lezen waarvan ik dacht
dat het goed was, met het verzoek
zijn mening te geven. De
rit daarop hoopte ik natuurlijk
dat hij er over zou beginnen.
Dat deed hij niet. De tweede
keer ook niet. De derde keer zei
hij: “Oh ja Philip, dat verhaal van
jou, daar kom ik nog op terug.”
Uiteindelijk kreeg ik ’s nachts
een mailtje en begreep ik dat hij
het zo lang had uitgesteld omdat
hij bang was dat het slecht zou
zijn. Dat ik zo’n X-factor-figuur
zou zijn die denkt dat hij goed is.
Maar in het mailtje stond: “Goed
geschreven Philip. Pak van mijn
hart. Ik stel voor dat we het opsturen
naar literair tijdschrift
De Gids. Dat leest elke uitgever.”
Vier uitgeverijen mailden de dag
na publicatie. Of we een broodje
konden eten, zo heet dat dan.
Voor mijn eerste boek, Dagen
van Gras, had ik met mezelf afgesproken
dat als ik twee of drie recensies
krijg, ongeacht medium
en toon, dan is het oké, dan is het
in ieder geval opgepikt. Ik weet
de eerste recensie nog, die stond
in Vrij Nederland. Ik zat in een
internetcafé in Laos. Met zo’n
kutverbinding, dus werd de scan
van het artikel beetje voor beetje
op mijn scherm geladen. Ze waren
best positief. Dat is cool, je
‘Goed slapen, lekker
vriJen, lekker eten
en goed werken, daar
gaat het om. Niet om
de retweet van een
of andere BN’er’
hoopt dat de aandacht en tijd die
je erin gestopt hebt, het waard
is geweest voor de lezer. Tegelijkertijd:
ik lig niet wakker van een
eventueel negatieve recensie, en
ik laat geen T-shirts drukken van
een positieve.
Ik schrijf altijd thuis, in Amsterdam.
Van acht tot een. Dan
ben ik fris en energiek, en weet
ik dat de rest van Nederland ook
aan het werk is – een geruststellend
idee. Het had overigens ook
een heel praktische reden. In
mijn studentenhuis aan de Keizersgracht
was dit het enige moment
dat mijn huisgenoten nog
lagen te slapen. Ik schrijf niet
omdat ik denk dat Nederland zit
te wachten op mijn boeken. Tegelijkertijd
denk ik ook niet dat
níemand er op zit te wachten.
Het belangrijkste echter, voor
mijzelf en voor de culturele tijdgeest
in het algemeen: doe wat je
zelf wil. Vaar je eigen koers, en
deel je talent. Maar doe dat alleen
als het echt goed is. Durf
daarover na te denken, durf het
dan te doen.’
Samen met luxe-merk
Montblanc biedt Esquire
deze maanden
een podium aan jonge, culturele voorlopers.
Philip Huff (1984) studeerde filosofie
en geschiedenis in Amsterdam, en was
lid van ‘s lands grootste studentenvereniging
ASC/AVSV –waaruit hij inspiratie
haalde voor zijn nieuwste boek Niemand
in de stad. Op aanraden van Martin Bril debuteerde
Huff met De Ochtenden, een kort
verhaal in literair tijdschrift De Gids. Publicaties
in Passionate Magazine, Hollands
Maandblad en Hollands Diep volgden,
waarna in oktober 2009 zijn debuutroman
Dagen van Gras verscheen. Dat boek werd
in 2011 vertaald en verfilmd.
timewriters
PhiliPs timewriters
Tin Men & The Telephone
(Bobby Petrov - drum, Lucas Dols - contrabas,
Tony Roe - piano)
‘Drie coole jongens die een soort van hiphopjazz
maken. Ze spelen niet Chet Baker na, maar maken
jazz op basis van hun eigen ervaringen. Lekker,
zo hoort het, en bovendien typerend voor
deze tijd. Ik leerde ze kennen omdat een vriend
ze aanraadde – wat overigens de beste manier is
om met nieuwe muziek in aanraking te komen.
We gingen naar een optreden in een soort Berlijnachtig,
leeg wit pand met gekleurde stoeltjes, aan
de Amsterdamse Wittenkade. Ze stonden daar
helemaal voor zichzelf te spelen. Althans, niet dat
ze geen rekening hielden met het publiek, maar
je zag dat ze zich totaal overgaven aan de muziek
die ze maakten. Ik had het idee dat ze niet met
roem bezig waren. Ik heb heel veel bewondering
voor mensen die muzikaal doen waar ze zelf zin
in hebben, en niet op 3FM allemaal Birdy’s Skinny
Love gaan nadoen.’
ernsT-Jan pfauTh
‘Ernst-Jan is écht cool. Pas vijfentwintig jaar en
nu al de website van het stoffig instituut NRC helemaal
omgegooid. Hij is niet bang. Daarnaast organiseert
hij het Literatuurfest in de Rode Hoed.
Dat doet hij niet alleen hoor, maar ook talent om
je heen verzamelen is een talent. Hij vaart zijn eigen
koers, is namelijk alweer gestopt bij NRC om
zijn eigen internetbedrijfje (Hoe ‘nu’ wil je het
hebben?) Brainsley op te starten, een start-up dat
het web overzichtelijker moet maken. Ernst-Jan
is trouwens ook zeer breed ontwikkeld. Hij kan
de ene dag een hiphopliedje aanraden en de volgende
dag een filmpje van Reinbert de Leeuw
over Arnold Schönberg.’
MaarTJe WorTel
‘Maartje ken ik persoonlijk. Vier jaar geleden ontmoette
ik haar op een zomerborrel van de Bezige
Bij. Het was de tijd dat Campert, Mulisch en
dat soort mensen er nog allemaal zaten. Met die
mensen had ik weinig te bespreken, nog los van
het feit ze helemaal niet op mij zaten te wachten.
Maartje was de enige andere jonge schrijver
bij de Bezige Bij. Ze heeft een fantastisch
kort verhaal geschreven over de zomer van zes
tieners met zo’n 45 kilometer per uur-wagentje
met gouden velgen. Zo was ik ook! Op dat wagentje
na dan, maar toch. Zij vertelt de verhalen
van nu, terwijl ze zelf nogal atypisch is voor deze
tijd. Heeft geen Facebook, Twitter of website,
dat vindt ze ruis. Het zwaartepunt ligt erg bij haar
werk. Ze zei ooit tegen mij: “Goed slapen, lekker
vrijen, lekker eten en goed werken, daar gaat het
om. Niet om de retweet van een of andere BN’er.”
Helemaal waar.’
4 ESQUIRE april 2012 april 2012 ESQUIRE 5