interview Tom Dupont

Het wordt extremer en extremer. Toen ik afstudeerde heb ik een tekst geschreven die
gespeeld is geweest op TAZ. Dat stuk heette Kopstuk en ging over een moeder die enkel
van het hoofd van haar kind was bevallen, de rest was er niet uitgeraakt. En ze leefden
zo. Dat is nog extremer. Misschien moet ik daar een remake van maken.
Het is puur vormelijk, het is geen fascinatie voor Siamese tweelingen. Het blijft even
oppervlakkig als bij iedereen: hoe doen zij het dan om te eten, om te slapen?
Wat ook heel sterk in de voorstelling zal zitten is een zoektocht naar wat ons aantrekt in
het abnormale, onze fascinatie daarvoor en hoe je daar als mens mee omgaat.
In je vorige twee stukken bij BRONKS voerde je mannenduo’s op, nu vrouwen?
Dat was zeer bewust, ik wou echt eens met twee vrouwen werken. Ik vind goede zussen
heel schoon om naar te kijken. Het heeft iets ontroerends, romantisch zelfs. Maar het
gaat vooral over de breuk en waarom die romantiek geëindigd is. Waar, zoals in ieder
conflict, het ‘ik’ de bovenhand krijgt op het ‘wij’. Het heeft ook te maken met
persoonlijke ambities: willen veranderen, iets anders willen zijn.
Mensen verlangen dingen van elkaar maar het lijkt of de ander daar nooit aan tegemoet
kan komen. Valt je eigen verlangen te rijmen met dat van de ander?
Verlangen maakt heel veel kapot. Maar ik heb een zoontje van bijna drie en een zoon van
negen maanden en wat heel mooi is om te zien is dat net dat verlangen maakt dat zij
ontwikkelen. Het is dat verlangen naar die stift die maakt dat hij begint te kruipen.
Verlangen creëert verandering. Nieuwsgierigheid om dingen te weten, dingen te kunnen.
Dat maakt dat je je ontwikkelt als mens maar terzelfdertijd zorgt dat voor frustraties.
Dat zie ik ook al bij mijn eigen zoon; als iets niet lukt dan gooit hij het tegen de muur. En
dat is dan nog maar tegen een object. Wat tegenover een mens, die veel grilliger is dan
een stuk speelgoed? Het creëert zeer veel problemen, maar ook zoveel moois; verlangen
is ook liefde, is seksualiteit, ... . Het is waanzin om het uit te schakelen, maar het
verlangen is de tragedie van de mens.
Toen ik in de gevangenis werkte - ik maakte er een voorstelling - en ik in gesprekken
vroeg ‘Hoe zie je je eigen toekomst?’ dan wilden ze bijna allemaal een eigen huis met een
vrouw, een kind en een hondje. Dat is straf, omdat ze een doodgewoon leven willen
maar daar niet in slagen. Dat is de tragedie van mens zijn. Dat verlangen zal nooit
HELEMAAL ingevuld worden. En als het wel zo is creëert dat een nieuw verlangen. Die
motor blijft draaien.
Met Christophe en Willy hebben jullie gespeeld op locatie, op een voetbalveld. Je hoopte
toen dat er een ander publiek op de voorstelling zou afkomen. Heb je dat verlangen altijd
als je iets maakt; nieuwe publieken aantrekken?
Absoluut. Ik doe heel veel sociaal-artistieke projecten. Momenteel herneem ik Franco-
Belge, met Franse en Vlaamse acteurs. Als je ziet wat dat kan teweeg brengen. Het wordt
tastbaar, herkenbaar en dat zorgt voor ontroering. Theater wordt dan iets heel
existentieel. Ik zou Sasja en Natasja heel graag op de kermis spelen. Misschien is het
naïef te denken dat mensen die naar de kermis gaan ook naar de voorstelling zullen