interview Tom Dupont

More documents

Recommendations

Info

Het wordt extremer en extremer. Toen ik afstudeerde heb ik een tekst geschreven die gespeeld is geweest op TAZ. Dat stuk heette Kopstuk en ging over een moeder die enkel van het hoofd van haar kind was bevallen, de rest was er niet uitgeraakt. En ze leefden zo. Dat is nog extremer. Misschien moet ik daar een remake van maken. Het is puur vormelijk, het is geen fascinatie voor Siamese tweelingen. Het blijft even oppervlakkig als bij iedereen: hoe doen zij het dan om te eten, om te slapen? Wat ook heel sterk in de voorstelling zal zitten is een zoektocht naar wat ons aantrekt in het abnormale, onze fascinatie daarvoor en hoe je daar als mens mee omgaat. In je vorige twee stukken bij BRONKS voerde je mannenduo’s op, nu vrouwen? Dat was zeer bewust, ik wou echt eens met twee vrouwen werken. Ik vind goede zussen heel schoon om naar te kijken. Het heeft iets ontroerends, romantisch zelfs. Maar het gaat vooral over de breuk en waarom die romantiek geëindigd is. Waar, zoals in ieder conflict, het ‘ik’ de bovenhand krijgt op het ‘wij’. Het heeft ook te maken met persoonlijke ambities: willen veranderen, iets anders willen zijn. Mensen verlangen dingen van elkaar maar het lijkt of de ander daar nooit aan tegemoet kan komen. Valt je eigen verlangen te rijmen met dat van de ander? Verlangen maakt heel veel kapot. Maar ik heb een zoontje van bijna drie en een zoon van negen maanden en wat heel mooi is om te zien is dat net dat verlangen maakt dat zij ontwikkelen. Het is dat verlangen naar die stift die maakt dat hij begint te kruipen. Verlangen creëert verandering. Nieuwsgierigheid om dingen te weten, dingen te kunnen. Dat maakt dat je je ontwikkelt als mens maar terzelfdertijd zorgt dat voor frustraties. Dat zie ik ook al bij mijn eigen zoon; als iets niet lukt dan gooit hij het tegen de muur. En dat is dan nog maar tegen een object. Wat tegenover een mens, die veel grilliger is dan een stuk speelgoed? Het creëert zeer veel problemen, maar ook zoveel moois; verlangen is ook liefde, is seksualiteit, ... . Het is waanzin om het uit te schakelen, maar het verlangen is de tragedie van de mens. Toen ik in de gevangenis werkte - ik maakte er een voorstelling - en ik in gesprekken vroeg ‘Hoe zie je je eigen toekomst?’ dan wilden ze bijna allemaal een eigen huis met een vrouw, een kind en een hondje. Dat is straf, omdat ze een doodgewoon leven willen maar daar niet in slagen. Dat is de tragedie van mens zijn. Dat verlangen zal nooit HELEMAAL ingevuld worden. En als het wel zo is creëert dat een nieuw verlangen. Die motor blijft draaien. Met Christophe en Willy hebben jullie gespeeld op locatie, op een voetbalveld. Je hoopte toen dat er een ander publiek op de voorstelling zou afkomen. Heb je dat verlangen altijd als je iets maakt; nieuwe publieken aantrekken? Absoluut. Ik doe heel veel sociaal-artistieke projecten. Momenteel herneem ik Franco- Belge, met Franse en Vlaamse acteurs. Als je ziet wat dat kan teweeg brengen. Het wordt tastbaar, herkenbaar en dat zorgt voor ontroering. Theater wordt dan iets heel existentieel. Ik zou Sasja en Natasja heel graag op de kermis spelen. Misschien is het naïef te denken dat mensen die naar de kermis gaan ook naar de voorstelling zullen
komen, maar ik vind dat die deur altijd open moet blijven. Bij een gemengd publiek voel je veel meer hoe het stuk leeft, hoe iedereen het anders ervaart. Ik vind dat fantastisch. Theater voor kinderen moet dat ook hebben: de ouders die meekomen moeten er evenveel aan hebben. Dat is altijd mijn betrachting. Maak je op een andere manier voor kinderen dan voor volwassenen? Het zit wel in je achterhoofd, maar ik doe dat niet heel bewust anders. Of het nu voor volwassenen is of voor kinderen, meestal zit er eenzelfde absurditeit in. Die kinderen zitten wel in mijn hoofd als ik aan het schrijven ben, maar ik heb niet het gevoel dat ik het anders doe. Ik maak de voorstellingen echt voor kinderen én hun ouders, dat is absoluut mijn betrachting. Ik vind dat heel belangrijk. Want als je als ouder met je kind naar zo’n voorstelling gaat, dan deel je echt iets op dat moment, dat schept een enorme band. Als je samen iets kunt delen in een theaterzaal, dan is dat echt fantastisch. Wat is je band met BRONKS? Oda heeft me gevraagd om iets te maken toen ik nog aan het Rits studeerde. Ik had op dat moment helemaal niets met theater voor kinderen, maar ik vond het wel een uitdaging. Na Smolders en Sobrie vroeg ze me om opnieuw iets te maken. En zo waren we vertrokken. Ik voel me heel vrij bij BRONKS en ben heel blij dat ik die kans toen heb gekregen. Ik stel me vaak de vraag of ik een toneelschrijver ben of een toneelregisseur. Ik schrijf enorm graag, maar ik geraak altijd moeilijk gestart. Eerst lees ik de krant, dan krijg ik een mail, dan heb ik daar een filmpje gezien op youtube, voetbal op Sporza.be. Ik kan eigenlijk niet goed met internet om. Het is een enorm moeilijke opdracht, schrijven, want je moet het zelf doen en alleen doen. Er is niemand om je aan te sporen. Ik zou wel eens iets willen zien dat ik geschreven heb maar niet zelf regisseer. Om te kijken of ik die controle zou kunnen loslaten.
Page 1: In gesprek met Tom Dupont Tom Dupon

interview Tom Dupont

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?