Kerk in de buurt - Maart 2008 - Torenpleinkerk

Jaargang 2 Nummer 1
Maart 2008 Jaargang 1 nummer 3
Kerk in de Buurt
Kerk in de Buurt is een uitgave
van de Protestantse gemeente
Vleuten – De Meern – Leidsche
Rijn-Oost. De krant wordt
verspreid onder alle leden en
verschijnt drie keer per jaar.
De krant besteedt aandacht
aan wat mensen ervaren die
leven in onze wijken, binnen
en buiten de kerk.
Wilt u reageren, gebruik dan een
van de adressen in het colofon
op de achterpagina.
Diana van Kempen-
Schuurman, een energieke
jonge vrouw en moeder van
drie kinderen, kreeg ruim
een jaar geleden de diagnose
‘borstkanker’. Na diverse
operaties en behandelingen
is ze er weer grotendeels
bovenop. Ze kijkt terug op
een veelbewogen jaar. “Je
krijgt te dragen wat je aankunt.”
Tijdens de behandeling van haar ziekte
sprak één van de artsen de woorden
‘we gaan voor leven’. Deze woorden
zijn Diana tot op de dag van vandaag
bijgebleven. “Het woord ‘leven’ heeft
voor mij veel meer betekenis gekregen,
het is krachtiger geworden. Ik
merk dat ik meer, of nog beter ‘anders’
geniet van het mooie om me heen, alsof
het normale bijzonder is geworden.”
Wanneer ze vertelt hoe ze zich kan
verwonderen om een bloeiende bloem
of een prachtige groene boom, zie je
haar bijna verontschuldigend stralen en
merk je hoeveel waarde dit voor haar
heeft. “Ik zou wensen dat mensen wat
meer nadruk op het positieve konden
leggen. Sta niet zo lang stil bij minder
leuke dingen en ga voor de leuke…
verdriet komt vanzelf, dat hoort er nu
eenmaal bij.”
Haar verlangen om het positieve
te zien, heeft de periode van ziekte
gekarakteriseerd: het hield haar op de
been. Door goede berichten kwam er
weer hoop, door deze hoop kon zij uit
een diep dal komen. Ze wil weer een
zinvol bestaan en zoveel mogelijk uit
het leven halen.
Kostbare tijd
Veel mensen vroegen aan Diana of
ze niet boos was op God. Een vraag
die haar ontzettend heeft verbaasd, ze
begreep dat niet. “Dat is te gemakkelijk,
waarom zou Hij schuld moeten
dragen voor wat mij overkomt?” God
was juist een steun voor Diana, Hij
hielp haar te relativeren en te vechten
in deze situatie. Ze beseft ten volle dat
het leven niet alleen maar rooskleurig
kan zijn en dat we daar in grote mate
zelf verantwoordelijk voor zijn. Ziekte
Paaskrant: Goed nieuws met
een schaduwrandje
kun je ook zien als signaal om er iets
mee te gaan doen. Hiermee wil Diana
niet suggereren dat ze het afgelopen
jaar fluitend is doorgekomen. De
behandelingen, de bijwerkingen waren
soms heel vervelend en de periodes van
(af)wachten op uitslagen waren voor
haar zwaar.
Sterven
Periodes waarin ze zich realiseerde hoe
kostbaar de tijd is, tijd die ze zo graag
nog wilde gebruiken, bijvoorbeeld om
voor haar kinderen te zorgen. “Toen de
diagnose van mijn ziekte was gesteld,
De maankalender brengt ons dit jaar
een vroeg Pasen. Op 23 maart is het
al zover. Voor de redactie van Kerk in
de Buurt een reden om voor u weer
een krant te maken. Want Pasen is het
belangrijkste feest voor iedereen die
zich aangetrokken voelt tot het christelijk
geloof. En daar willen we graag
wat over vertellen. Pasen is eigenlijk
een ingewikkeld feest. We vieren feest
omdat Jezus opstond uit de dood. En
dat is meteen de schaduwkant ervan:
bij leven hoort sterven. In deze krant
ligt daarom het accent op die twee:
leven en nieuw leven dat tot een einde
was mijn eerste gedachte: moet ik
afscheid nemen van het leven op aarde?
Wat gebeurt er met de mensen die ik
liefheb, redden ze het zonder mij?” Bij
de gedachte te moeten sterven, voelde
Diana ook pijn, een hevige pijn in haar
hart. Ze besefte dat ze ontzettend graag
wilde leven én het leven doorgeven.
Tijdens de behandelingen en het wachten
op uitslagen sloot Diana zich wat
af: interesse in de omgeving verminderde,
ze was niet bezig met de toekomst
en ze wilde verhalen van anderen over
‘volgende maand’ of ‘volgend jaar’
komt. U hoeft niet bang te zijn voor al
te veel zwaarmoedigheid; het zijn verhalen
van mensen van vlees en bloed,
die hun eigen ervaringen met u willen
delen. Met het oog op het Paasfeest.
Verder bevat deze krant ook praktische
informatie: over Pasen, over onze drie
wijkgemeenten, over paasvieringen in
de komende week. En als u vragen of
opmerkingen heeft, over deze krant of
over onze gemeente, reageert u gerust.
Op de achterpagina leest u wat daarvoor
de mogelijkheden zijn.
De redactie
Diagnose: borstkanker
“We gaan voor leven”
eigenlijk helemaal niet horen. Deze
fase was voor haar een beetje afscheid
nemen …, “een beetje sterven”.
Gelukkig kwam Diana er weer
bovenop. Ze ervaart dat als opstaan,
opnieuw leven. Om dat duidelijk te
maken, maakt ze een vergelijk met de
doop. “Door het water, door het lijden
heen ópstaan in plaats van zomaar
verder gaan, alsof er niets gebeurd
is. Op paaszaterdag worden kinderen
gedoopt en ook wordt de paaskaars
aangestoken. Het teken dat de donkere
tijd is afgelopen en dat het licht komt.
In mijn geval… ja een begin van een
nieuw leven.”
Levenswijsheid
Diana merkt na dit moeilijke jaar bij
zichzelf veranderingen, die lastig onder
woorden te brengen zijn: vrolijk en
tegelijk ook weer gehard. Het woord
‘levenswijsheid’, dát past wel bij haar.
Ze heeft ontzag gekregen voor al het
positieve dat er in de wereld gaande is
én ze sluit zich bijna vanzelf af voor
mopperaars. Daar kan zij slecht tegen,
je krijgt immers datgene te dragen wat
je aankunt. “Maar”, voegt ze eraan toe,
“het is voor iedereen anders, iedereen
ervaart een ziekte op een andere
manier. Raak niet verbitterd, want daar
is je leven te kostbaar voor. Een mooi
leven maak je zelf en laat dit niet afhangen
van anderen.”
Kirsten van Os
Oyindamola
Baby uit Nigeria vindt
een thuis in De Meern
Diana van Kempen - uit een diep dal geklommen Cold Turkey:
expositie over de Passietijd
Het Utrechtse museum Catharijneconvent heeft enkele beeldend kunstenaars
gevraagd om een aantal objecten te maken voor de verschillende
fases van de Passietijd – dat is de periode van Carnaval tot Pasen.
Dat heeft tot een spraakmakende tentoonstelling geleid, met de naam
“Cold Turkey”. De tentoonstelling is een totaalkunstwerk: het publiek
wordt niet alleen door de bijzondere kunstwerken van ruimte naar ruimte
getrokken. Geur, kleur en geluid voeren u langs de bijzondere werken, de
zeven ‘haltes’ op weg naar Pasen.
Meer informatie: www.catharijneconvent.nl.
Jasper Korll
“Ik voel me een
kind van God”
Piet Griffioen
“Bij een begrafenis mag niets
misgaan”
Pasen:
Meer dan een lentefeest,
het feest van de opstanding
2
4
5
8

2 Maart 2008
Even stil staan …
Een levende Heer...
Om maar meteen met de deur in huis te vallen:
als er iets duidelijk wordt bij het lezen in dat wonderlijke
boek dat we Bijbel noemen, dan is het dat
het daarin gaat en blijft gaan over een levende
God. Heel speciaal in wat we noemen het Nieuwe
Testament gaat het dan over de levende Jezus, een
Opgestane Jezus. De evangelist Johannes eindigt
zijn ‘vertelling’ met de opmerking dat zijn verhalen
geschreven zijn “opdat u gelooft dat Jezus de
Messias is, de Zoon van God, en opdat u door te
geloven leeft door zijn naam”.
Daar gaat het dus blijkbaar om, in die bibliotheek
van verhalen die samen de Bijbel vormen. Om
Leven gaat het, niet om dood! Dat mensen een
leven leven dat hen blij en gelukkig maakt. De
Levende is geen product van mensen, maar een
gift van God. Vandaar ook bijvoorbeeld het verhaal
van de wonderbare verandering door Jezus
van water in wijn op de bruiloft te Kana: zo is de
Levende! Waar mensen mensen vinden (op een
bruiloft, een huwelijk of in andere relaties) en Hij
als eregast aanwezig is, wordt het gewone extra
uim twee jaar waren
enny en Tjarda al bezig
et een adoptieprocedure,
n het zag er naar uit dat het
og wel enkele jaren zou
uren. Maar het liep anders:
e woonden nog geen twee
eken in hun nieuwe huis
n De Meern, toen de dag
oor Kerst het adoptiebueau
contact opnam: “Jullie
rijgen een dochter van
rie maanden, ze komt uit
igeria.” Een dag na terugomst
uit Afrika staan Jenny
n Tjarda Kerk in de Buurt te
oord over hun ervaringen.
e voortuin hangt vol met slingers en
allonnen. In het midden is een groot
ord geplaatst: Nina (van Nijntje) in
en vliegtuig, met daaronder de naam
an hun dochter: Oyindamola. Jenny
38) en Tjarda (34) Peelen zijn amper
en dag terug uit Afrika en ik kan al bij
en terecht voor dit interview. Een hele
er, vind ik, want het is niet niks om
en onbekende toe te laten in dit blijde,
aar prille begin van een hele nieuwe
evenssituatie. Maar ze vinden het geen
robleem: “Wij vinden het juist heel
euk, we kunnen het wel van de daken
óepen: we hebben een dochter!”, luidt
et antwoord van moeder Jenny. De
aam Oyindamola betekent in de taal
an Nigeria “sweetness and blessings”,
oning en zegeningen. “Maar Oyinda
ag ook, hoor! We hebben haar zelf
eze naam gegeven. Vóórdat ze offiieel
onze dochter werd, heette ze nog
rincess; daarna werden haar volledige
fficiële namen: Oyindamola Tessa
rincess, mooi hè!”
errassing
uim twee jaar waren Jenny en Tjarda
l met de adoptieprocedure bezig. Dat
et allemaal plots heel snel ging, was
en hele verrassing. Ze rekenden ook
p een kind in de kleuterleeftijd, niet
p een baby. Tot op 24 december dat
orte telefoontje van het adoptiebureau
innenkwam: “Jullie krijgen een docher,
ze is drie maanden oud en ze heeft
en zogenaamde ‘schisis’ (een hazelip,
ed.). “Dat was alles”, vertelt Tjarda.
11 januari (1 dag voor vertrek) kregen
e wat meer informatie over haar en
en foto. Onze wereld stond ineens
p z’n kop, wij als ouders, een heel
feestelijk! Vandaar ook de opwekking van een
dode, die al vier dagen in het graf had gelegen, zo
is de Levende. Hij is sterker zelfs dan de dood. Hij
is de door God opgewekte mens, de mens zoals de
mens wezen moet, de mens-ten-behoeve-van-anderen!
Op verborgen wijze neemt Hij de mensen,
helpend, bevrijdend bij de hand in hun nood. Dat
Jezus’ aanwezigheid een verborgen aanwezigheid
is, betekent niet dat ze onwerkelijk is. De verbor-
Oyindamola - een baby uit Nigeria
Jenny en Tjarda Peelen: “Opeens stond onze wereld op zijn kop”
nieuw leven erbij, hoe gaat dat eruit
zien? Razendnieuwsgierig waren we
naar ons kleine meisje. Ze verbleef op
dat moment nog in een ziekenhuis in
Lagos, want door de schisis moest zij
voor het voeden onder toezicht van een
kinderarts staan. Enkele verzorgsters,
‘nanny’s’, verzorgden haar daar.”
Goed voorbereid
“Op 12 januari zaten we al in het vliegtuig,
’s nachts kwamen we aan op ons
logeeradres in Lagos, de hoofdstad van
Nigeria. Daar was ook onze dochter
al, maar mevrouwtje sliep en we lieten
haar een poosje slapen. Onafgebroken
hebben wij toen naar deze prachtige
baby zitten kijken, totdat zij wakker
werd voor een voeding en wij de
‘nanny’ mochten wekken die haar al
die tijd verzorgd had. Toen konden we
eindelijk onze lieve, dappere dochter
in de armen sluiten. De verzorgster gaf
ons midden in de nacht instructies voor
het voeden van Oyinda, wat met een
lepeltje gebeurde vanwege de hazelip.
Oyinda kon hierdoor niet goed zuigen.
Gelukkig hadden wij - goed voorbereid
- al een paar flesjes met speciale
spenen bij ons. Die probeerden wij
meteen uit en het ging geweldig! Nu
werd haar geduld niet meer zo op de
proef gesteld. Wat een heerlijk, open
en vrolijk meisje! Dat weekend heb-
genheid van de Levende is juist het geheim van de
werkelijkheid van zijn opstanding.
Ook vandaag leeft Hij voort
Die ‘allereerste dag van de week’, die diep ingrijpende
Paasdag van toen, is de dag geweest die
alle zondagen tot zondag heeft gemaakt. En juist
op die dag komen nog steeds miljoenen mensen
‘all over the world’ bij elkaar om de levende
De protestantse wijkgemeente Leidscherijn-oost organiseert
op zondag 13 april voor de tweede keer een
kinderdienst – een viering helemaal gericht op kinderen
van de basisschool. Thema is ‘Boer zoekt schaap’. We
lezen uit de bijbel het verhaal van Jezus als goede herder.
En we denken na over wat een goede leider is, ook
in onze tijd. Wat zijn de eigenschappen van een goede
leider? Kun je vertrouwen hebben in je leider? Wie zijn
goede en wie slechte leiders? Er is van alles te beleven
ben we alleen maar geknuffeld, haar
verzorgd, gespeeld, gekeken naar haar,
gelachen met haar, kortom: genoten.
Daarna volgden intensieve weken
met het regelen van het ouderschap,
het visum, de geboorte-acte en het
paspoort. De hele papierwinkel vroeg
nogal wat tijd, want het moet wel
zorgvuldig gebeuren. Op 13 februari
kregen we uitsluitsel dat we de 14 e
konden vertrekken richting Nederland.
We vermaakten ons prima in Nigeria,
maar toch konden we toen haast niet
meer wachten.”
Meeleven
Familie en vrienden van Jenny en
Tjarda hebben al die weken flink
meegeleefd. “Op vrijdagochtend de
15 e februari landden we rond 6 uur op
Heer te vieren. De gemeente van Jezus is als een
wereldwijde beweging. Een beweging, beter nog,
een gemeenschap die zich bevindt ergens tussen
zeggen en doen, tussen horen en verstaan, tussen
gisteren en morgen.
Het is ook wel eens zo gezegd: dat je met hart en
ziel, met de kern van je bestaan, met tijd en lijf,
verstand en geld, deel uit maakt van een gemeenschap
van mensen, een leef-, vier- en werkgemeenschap
waarbinnen bij stukjes en beetjes Gods
woord gesproken en Gods brood gebroken wordt,
waar met horten en stoten gebeden wordt en met
vallen en opstaan gewerkt wordt aan gerechtigheid
en je aldoende (weer) gaat ontdekken: Hij
leeft, de Heer is waarlijk opgestaan!
Zo leeft Hij voort, dag in dag uit, nacht in, nacht
uit. Ook door al die slapeloze en pijnlijke nachten
thuis of in het ziekenhuis .... Zo leeft Hij voort,
mede door mensen heen, ook door die zorgzame
en verplegende handen heen. Zo leeft Hij voort,
ook vandaag gebruikmakend van mensen die,
verzoenend, vergevend, bevrijdend, zich geroepen
weten om alvast iets te laten zien van die nieuwe
wereld die in Christus Jezus bevochten en begonnen
is.
Pasen 2008, wil dat niet zeggen: teruggezet met
Hem in het leven ?
Ds. Gert Mulder
Schiphol. Daar stond een welkomstcomité
van wel twintig man op ons te
wachten, met spandoeken en al, een
emotionele gebeurtenis! Iedereen had
zo meegeleefd via onze weblog en nu
konden we haar eindelijk laten zien en
op laten nemen in de hele familie- en
vriendenkring, geweldig!”
Om de hechting, de band tussen de
ouders en Oyinda, zo goed en vlot
mogelijk te laten verlopen, hebben
Jenny en Tjarda wel met iedereen
afgesproken dat alleen zij Oyinda de
eerste maanden verzorgen, badderen
en voeden. “Ze mag al wel door
anderen geknuffeld worden, maar
heel bescheiden, want Oyinda moet
goed in de gaten krijgen wie haar
ouders zijn. Want het is toch een kind
dat al twee keer getraumatiseerd is;
eerst vanwege de scheiding van haar
biologische moeder en daarna van haar
verzorgsters in het ziekenhuis. Maar
dit is (nog) niet aan haar te merken, zo
sociaal en goedlachs als ze is! Ik denk
dat het allemaal heel goed gaat lukken
tussen ons”, zegt Jenny. “Eigenlijk
heb ik het idee dat dit kind en wij voor
elkaar bestemd zijn. Alléén mensen
kunnen dit wonder van het nieuwe
leven in ons gezin niet tot stand laten
komen, voor mijn gevoel zit hier nog
meer achter.”
Zorg en aandacht
Dat Oyinda een schisis heeft, is voor
Jenny en Tjarda geen probleem.
Integendeel, zij wilden juist graag een
kindje dat bij hen die zorg en aandacht
kan krijgen die in Nigeria niet mogelijk
zou zijn. Oyinda zal een aantal
keren geopereerd moeten worden
voordat haar lip, haar bovenkaak en
haar gehemelte dicht zijn en uitgegroeid,
maar: ze gáán ervoor! Op 20
maart is de eerste afspraak met een arts
van het schisisteam in het Utrechtse
kinderziekenhuis.
en te doen. Er zijn activiteiten voor zowel de onder-,
midden- en bovenbouw. Ook is er oppas voor de allerkleinsten
aanwezig. Neem gerust je ouders, je opa en
oma, andere familieleden en vriendjes en vriendinnetjes
mee. Trouwens: er zijn ook dieren in de dienst aanwezig,
dus mis het niet!
Waar: Herberg de Hoef, Hogeweide 6
Tijd: 13 april, van 10.00 tot ongeveer 11.00 uur
Nanny Koetsier
Kinderdienst ‘Boer zoekt schaap’

Jaargang 2 1 Nummer nummer 31
In gesprek met Willibrord
Speciaal voor dit
Paasnummer van Kerk in
de Buurt is de redactie op
zoek gegaan naar een bekende
Nederlander, met de
vraag om zijn licht eens te
laten schijnen over geloof
en kerk. Een interview met
Willibrord, de eerste bisschop
van Utrecht.
Bij wijze van hoge uitzondering bleek
hij bereid tegemoet te komen aan de
vraag hem nog een keer te mogen
ontmoeten. Hij stemde toe, maar wel
op voorwaarde dat zijn overwegingen
onverkort en ongecensureerd zouden
worden opgenomen in Kerk in de
Buurt. Aan elke feitelijke waarneming
onttrokken, vindt het treffen plaats op
een geheime plek, ergens in Utrecht,
de stad die hem ooit vereeuwigde. Het
wordt een gedenkwaardige ontmoeting.
“Zeer eerwaarde heer Willibrord,
graag zouden onze lezers van u vernemen
wat u ooit heeft bewogen vanuit
uw geboorteland Brittannië over te
steken naar de Lage Landen”
“Laat me op uw vraag het volgende
mogen antwoorden. Na mijn geboorte
in 658 ben ik al heel jong ingetreden
in het klooster Ripon, vlakbij York.
Mijn leermeester Wilfrid, aartsbisschop
van York, had het plan opgevat
naar Rome te gaan. Door toedoen
van een ongunstige wind strandde
hij echter in Friesland. Hij heeft daar,
noodgedwongen, de winter doorgebracht
en van de gelegenheid gebruik
gemaakt het evangelie aan de Friezen
te verkondigen. Bij terugkomst
hoorde ook ik van zijn belevenissen.
Toen ik 20 jaar was ging ik naar een
Iers klooster, Rathmelsigi. Hier was
het kloosterhoofd, abt Egbert, bezig
Even voorstellen: uw kerk in de buurt
Marekerk De Meern
In deze rubriek stellen wij u de kerken voor die deel
uitmaken van de protestantse gemeente Vleuten - De
Meern - Leidsche Rijn-oost. Deze keer de Marekerk in De
Meern. De gemeente van de Marekerk omvat het dorp
De Meern, inclusief de nieuwbouwwijken De Woerd en
Veldhuizen en de gebieden Strijkviertel en Rijnenburg.
Ook al ken je haar naam niet, de
Marekerk aan de Zandweg is een
markant punt in het midden van de
dorpskern van de Meern. Toch draagt
ze haar naam niet voor niets: Mare
verwijst zowel naar het water waar
ze aan ligt – de Oude Rijn – als naar
de boodschap, de mare, die ze wil
verspreiden: het Evangelie van Jezus
Christus. Als christelijke gemeente is
de protestantse wijkgemeente in De
Meern de invulling van een ‘beweging’
die al in de Romeinse tijd is
gestart. Nog altijd is die Romeinse
tijd nabij, want vlak bij de kerk, aan
de Castellumlaan, zijn nog de resten
te vinden van de Romeinse nederzetting
uit het begin van onze jaartelling.
De tijd ook waarin Jezus leefde.
Inmiddels hebben de Romeinse
linies (bijna) plaats gemaakt voor een
HOV-baan. Trage romeinse schepen
zijn ingewisseld voor hoogwaardig
transport. Van de Romeinen resten
slechts herinneringen. Maar het
christelijk geloof is nog springlevend.
En dat is voor de gemeente van de
Willibrord van Utrecht: ‘de verschillende religies in Nederland hebben elkaar
nodig’
Marekerk ook het uitgangspunt waar
het om draait.
Geloofsbeleving
In Utrecht en omgeving, in het hele
gebied van Leidscherijn, is een breed
aanbod voor diegenen die zich met het
christelijk geloof verbonden weten. De
Marekerk laat zich kenmerken als een
protestantse ‘middenkerk’, Een pluriforme
gemeente waarbinnen ruimte
is voor verschillende vormen van
geloofsbeleving, waar aan de onderlinge
betrokkenheid tussen mensen een
grote betekenis wordt gegeven. Het is
een gemeente met een traditie, waar
de betekenis van het verleden wordt
(h)erkend, maar waar een open houding
bestaat naar eigentijdse vormen
van geloof. Er wordt onderdak geboden
aan alle generaties – jong en oud,
grijs en groen. Veel belang hechten we
ook aan het doorgeven van levenswijsheid
en het blijven(d) doorgeven van
het geloofsgeheim van God op vele
verschillende manieren. Een geheim
dat het waard is om centraal te staan.
Activiteiten
De zondagse kerkdiensten vormen
de vaste kern van het gemeenteleven
van de Marekerk. Maar het meeste
gebeurt vooral tussen deze diensten.
Meer dan honderd vrijwilligers zijn
op verschillende momenten actief.
Van belang vinden we ook dat de
gemeenteleden elkaar ontmoeten.
voorbereidingen te treffen voor de
kerstening van het vasteland van
Europa. Ook ik voelde me tot dit werk
geroepen. Samen met elf medebroeders
zijn wij, als waren wij twaalf
apostelen, ‘op zendingsreis’ gegaan
naar de Lage Landen.”
“Wat trof u er aan?”
“Wat ik me nog heel goed herinner is
de voortdurende strijd. Uw land bleek
het terrein waar in die dagen Friezen
en Franken steeds met elkaar in
gevecht waren. Zo dacht ik in het land
van de Friezen aan te komen maar
dat bleek dat nu Francië te heten. De
politiek leider van de Franken, ene
Pippijn, zag wel iets in mij en drong
er bij mij op aan de Friezen in zijn rijk
te bekeren. Dat de politiek de kerk in
dienst wil nemen is blijkbaar iets van
alle eeuwen. Ik wilde echter volmacht
van de paus en ben verschillende
keren naar Rome gegaan. Hier ben ik,
na een eerdere bisschopswijding in
693 in Engeland, op 22 november 695
gewijd tot aartsbisschop en heb ik,
als teken van de aartsbisschoppelijke
waardigheid, de witte schouderband
mogen ontvangen, als ook een nieuwe
naam: Clemens.”
“Hoe denkt u terug aan uw jaren als
bisschop?”
“Als plaats van de bisschopszetel
werd Utrecht aangewezen. Het was
een roerige tijd. Maar ook een tijd
waarin het christelijk geloof bij
steeds meer mensen gehoor vond. Er
ontstonden kleine christelijke geloofsgemeenschappen.
Er werden kerken
gebouwd. In Utrecht verscheen op
de puinhopen van een Frankisch
kerkje een kerk gewijd aan Martinus
van Tours, patroon van de Franken.
En even later werd de Sint Salvator
gebouwd. De kerk breidde uit, kreeg
aanzien. Al was het geloof van velen
broos en kwetsbaar.”
Verder zijn van belang: de zorg voor
elkaar vanuit de diaconie, het luisterende
oor van de pastorale vrijwilligers,
de uitingen in vele muzikale
vormen, de jongeren met hun vragen,
de gesprekken in kringen, de ontmoetingen
met ouderen, het spel met
de verstandelijk gehandicapten, de
succesvolle acties om geld te werven
“Wat doet het u dat, zo’n 13 eeuwen
na uw optreden, kerken hun deuren
sluiten?”
“Men zou wellicht verwachten dat
mij dit ernstig verontrust. Wanneer ik
de eeuwen na mijn hemelgang tracht
te overzien, ben ik geneigd tot enig
relativeren. Kerken zijn niet altijd ‘vol’
geweest en geloof is nooit vanzelfsprekend.
Als kerk moet je niet proberen
krampachtig te overleven. En zeker
niet, koste wat het kost, gebouwen
in stand houden. De kerk is een levend
lichaam dat gevormd wordt door
mensen. Als kerk heb je alleen maar te
doen wat je als opdracht hebt meegekregen:
je, net als ik, gezonden weten
in deze wereld, je richten op het heil
van de mensen, naar hen luisteren, hun
noden op het spoor komen, kortom: er
zijn tot troost!”
“Wanneer u nog één keer het woord
zou kunnen richten tot ‘het volk van de
Lage Landen’, wat zou vandaag uw
boodschap zijn?”
“Mag ik het kort zeggen? Zoek elkaar!
Zoek de eenheid! Dat geldt voor alle
bevolkingsgroepen. Zaai geen verdeeldheid!
Scherp de tegenstellingen
niet aan! Wees je er van bewust dat je
elkaar nodig hebt. Ook de verschillende
religies hebben elkaar nodig.
Spreek met elkaar, ontmoet elkaar! Je
bent immers allemaal kinderen van
Abraham, gelovig, onderweg naar het
beloofde land! Zoek daarom ook als
kerken eenheid. Terecht draagt de vereniging
die de oecumene in uw land
een warm hart toedraagt mijn naam.
Wees je wel bewust van je eigenheid
en van de onderlinge verschillen, maar
laat je er niet door leiden! Er is één
Heer!
Verbind je met elkaar waar dat maar
mogelijk is door je te richten op de
opdracht die met het bestaan van de
kerk is gegeven: wees er, in de naam
van God, tot heil van ieder mens.”
“Graag wil ik u bedanken voor uw
goede woorden!”
“Mogen alle lezers zich gezegend weten
en vreugdevol Paasfeest vieren!”
voor mensen ver weg.
Wilt u ons verder leren kennen?
Kom dan eens langs op een zondag.
Kijk eens op onze website www.
marekerkdemeern.nl. Neem contact
met ons op (zie achterpagina) om het
activiteitenoverzicht te ontvangen.
De Marekerk heet u welkom!

“Ik voel me een kind van God”
Dopen gebeurt in de kerk
meestal als je een baby
bent of juist volwassen.
Maar ook als je op de basisschool
zit, mag je om
de doop vragen. Neem
bijvoorbeeld Jasper Korll.
Toen hij acht was, vertelde
hij aan zijn moeder dat hij
ook gedoopt wilde worden.
Twaalf jaar is Jasper nu. Hij zit in
groep 8 van de basisschool. Het is
februari. Hij maakt z’n borst vast nat
voor de week die voor hem ligt. Want
net als alle Nederlandse kinderen in
het laatste jaar van de basisschool
zal hij getest worden op zijn kennen
en kunnen: de Citotoets. De resultaten
zijn belangrijk voor je verdere
toekomst, want ze bepalen voor een
deel naar welk vervolgonderwijs je
kunt gaan. Jasper heeft al bedacht
naar welke school hij graag wil, na
de zomervakantie: het Niftarlaken
in Maarssenbroek, net als zijn grote
vriend Sander. Of hij tegen de toetsen
opziet? Nee hoor, hij laat het lekker op
zich afkomen.
Nadenken
Het is zaterdagochtend wanneer wij
met elkaar spreken, dus Jasper kan
nog even ‘relaxen’, dit weekend. Hij
is het enige kind van moeder Aagje en
vader Gerard Korll. Het was in groep
4, zo’n vier jaar geleden. Jasper was
toen 8 jaar oud. Er werd zomaar eens
in de klas gevraagd wie er gedoopt
was. “Iets minder dan de helft van de
kinderen stak zijn vinger op. Ik was
daar niet bij, want ik was niet gedoopt.
Ik was niet de enige, maar ik ging er
wel over nadenken.
Toen ik thuiskwam uit school vroeg ik
“Je bent op het land en je
ziet het voor je ogen gebeuren:
een jong haasje dat gepakt
wordt door een kraai.”
De gebroeders Evert en
Hendrik van Dijk blijven er
nuchter onder: “De dood
hoort bij het leven. Daar
groei je mee op. En wat
voor dieren geldt, geldt
ook voor mensen: je wordt
geboren en je gaat weer
dood, daar kun je weinig
tegen doen.”
Ze hadden nooit iets anders gewild.
Geboren op de boerderij, opgegroeid
in een gezin met vijf kinderen, was al
vroeg duidelijk dat Evert en Hendrik
van Dijk boer zouden worden. “Je rolt
er in. Je buren zijn boer, je vrienden,
het gaat als vanzelf.” Het ouderlijk
huis, een prachtige boerderij gebouwd
op de fundamenten van de vorige uit
1878, werd nooit meer verlaten. Ze
kennen Jutphaas nog als een dorp van
twee, drie straten. Ze zagen Nieuwegein
verrijzen en zien Leidsche
Rijn steeds dichterbij komen. En
Evert heeft, dankzij zijn reislust, al
heel wat van de wereld gezien. Maar
“het mooiste plekje om te wonen is
hier, aan de Ringkade”, zo staat voor
Hendrik vast.
Koeien; rood en zwart
Het was een groot bedrijf. Naast de
50 ‘eigen’ hectares landbouwgrond
werd ook nog land gehuurd in
Nieuwegein. Tot eind vijftiger jaren
kende de boerderij een veestapel van
gemiddeld 120 koeien. Ook werden
Jasper Korll: ik vroeg me af waarom ik niet gedoopt was.
varkens gehouden. Vader Van Dijk
beschikte daarnaast ook nog over 4
tot 6 tuigpaarden waarmee hij her en
der meedeed aan concoursen. Ook de
koeien bleven niet altijd op honk. De
trots van het bedrijf, het Holsteiner
veeras, zowel rood- als zwartbont,
liet zich bewonderen op markten en
tentoonstellingen.
’s Morgens om 3 uur opstaan voor
vertrek naar de veemarkt van Leiden
was heel gewoon. Maar de dieren
kwamen altijd weer terug. Contacten,
daar ging het om.
Bijzondere ‘visite’
Eind 2004 zijn de broers gestopt met
melken. “Vanwege de vernieuwingen
die nodig waren, zowel wat betreft de
gebouwen als ook in mechanisch opzicht”,
vertelt Evert. De bedrijfsvoering
ziet er nu anders uit. “Jonge kalveren
worden op de leeftijd van twee
weken opgekocht, om later als bijna
tweejarig dier, hoogdrachtig, verkocht
te worden. Veel van deze dieren komen
terecht in het buitenland, o.a. in
het Midden Oosten.” Soms krijgen de
broers dan ook niet-alledaags bezoek:
aan mijn moeder: ’Mam, waarom ben
ik niet gedoopt?’ Mijn moeder nam
er even de tijd voor, ik vertelde van
de vraag in de klas en zo. Zij zei toen:
’Daar hebben papa en ik nooit zo
over gepraat. Dat komt doordat papa
niet gelovig is opgevoed en mama
wel. Maar papa houdt niets tegen
hoor.’ M’n moeder vroeg toen aan
me of ik ook gedoopt wilde worden.
Mijn antwoord was toen: ’Ja, dat
wil ik wel!’ Mijn moeder heeft toen
met mijn vader gepraat, die het een
prima idee vond en daarna heeft zij de
dominee gebeld, die toen op bezoek
is gekomen. Eerst praatten we samen
een poosje over vissen, dat doe ik
graag. Maar toen ik dat genoeg vond,
vroeg ik: ‘Gaan we het nu over dopen
hebben?’ De dominee heeft toen alles
over het dopen uitgelegd. Toen was ik
nóg meer gemotiveerd.”
Een kind van God
“Toen het bijna zover was, kreeg ik
nieuwe kleren. Op 7 december 2003
werd ik gedoopt. Op de dag dat ook
prinses Amalia werd geboren. Er waren
twee tantes en twee nichtjes en een
neefje voor mij in de kerk. Toen mijn
ouders en ik voor in de kerk stonden,
stelde de dominee een paar vragen
aan ons, waarop wij ‘Ja’ zeiden. Toen
moest ik voorover buigen en goot de
dominee wat water over mijn hoofd.”
“Na het dopen kreeg ik van de kinderen
van de kindernevendienst een
heel goed boek. De ‘supporter’ heet
het, een goed verhaal over voetballen.”
Jasper rent naar boven en in
een mum van tijd is hij terug, met het
boek. “Kijk, dit is het, ik heb er later
een boekbespreking over gehouden in
de klas. Toen de kerkdienst was afgelopen,
kwamen een heleboel mensen
mijn ouders en mij feliciteren voorin
de kerk, dat vond ik wel bijzonder, dat
een sjeik uit Dubai met zijn gevolg of
een delegatie uit Rusland. Meegetroond
door een veehandelaar. Om de
dieren te keuren.
Vooruit kijken
Met een zekere genoegdoening
kijken de broers terug op wat het
boerenleven hun heeft gebracht. “De
hele ontwikkeling die de agrarische
wereld heeft doorgemaakt had ik
niet willen missen”, zegt Hendrik.
“Nog altijd doet het goed om er over
te praten met anderen en je bewust
Maart 2008
had ik niet verwacht. Daarna moest ik
wel even huilen. Ik vond het een fijne
dag”.
Op de vraag wat de doop voor hem
betekent, hoeft Jasper niet lang na te
denken: “Ik heb het gevoel dat ik nog
meer bij de kerk hoor. En ik voel me
een kind van God. En mama is ook
heel blij dat ik nu gedoopt ben”.
Nanny Koetsier
Voorrecht om boer te zijn
Gebroeders Van Dijk: eens boer, altijd boer
Dopen met Pasen
Dopen is in de protestantse kerken
dé manier om duidelijk te maken
dat een mens bij God hoort. Vaak
wordt daar de kinderdoop voor gebruikt;
daarmee is de doop vooral
een keuze van de ouders. Als je als
kind niet gedoopt bent, kan dat natuurlijk
later ook nog. Als je acht
bent, achttien of achtenveertig, het
maakt eigenlijk niet uit. Belangrijk
is dan dat je er zelf voor kiest.
Vroeger was de Paasnacht de
uitgelezen tijd om te dopen en
gedoopt te worden. Voor kleine
kinderen en baby’s is dat geen
handig moment. Toch zit er wel
een verhaal achter: Dopen is een
teken dat je leven in Gods handen
ligt, dat je er mag zijn, ook als er
dingen tegen zitten, je verkeerde
keuzes maakt misschien. Het water
van de doop staat er symbool
voor dat alles wat er fout kan gaan
in je leven wordt afgewassen, dat
er altijd een nieuw begin is. En
dat is ook de betekenis van Pasen:
doordat Jezus is gestorven én opgestaan,
mogen wij mensen steeds
weer opnieuw beginnen. God
geeft ons altijd een tweede kans.
te zijn van wat je hebt opgebouwd.”
Ook doet het hen goed dat ze in de
samenleving een toenemend respect
waarnemen voor het boer zijn, vooral
bij de jongere generatie. Wat de broers
wel jammer vinden is dat het boer zijn
veel technischer is geworden. Ook
de toegenomen regelgeving maakt
het minder leuk. “Maar als boer moet
je niet te veel achterom kijken, juist
vooruit.” Toch wordt de toekomst met
enige reserve tegemoet gezien. Dat
er bijvoorbeeld stemmen opgaan om
kostbaar (boeren)land terug te geven
aan het water kan op weinig waardering
rekenen. “Dat is toch absurd
als je weet dat bijvoorbeeld in Spanje
en Hongarije de woestijn oprukt en
steeds meer mensen moeten leven van
minder landbouwgrond?!”
Verbonden en bevoorrecht
Al doen de broers het vandaag wat
rustiger aan, zij genieten nog altijd
volop van het boer zijn. “Het is de
vrijheid, het buiten zijn, dicht bij
de natuur.” Wat dat met je doet: de
dagelijkse ervaring van de cyclus van
het leven? En of dat ook van invloed
is op ‘geloof’? Even valt er een stilte.
“Ben je op een boerderij geboren, en
is leven en dood aan de orde van de
dag, dan denk je hier amper over na.
Leven en dood? Je leeft er midden in.
Het is onlosmakelijk verbonden met
dit bestaan. En je bent een bevoorrecht
mens als je mag leven en werken in
zo’n omgeving.”
Gerrit Ruitenburg

Jaargang 2 1 Nummer nummer 31
“Bij een begrafenis mag
niets mis gaan”
Decennia lang lag de
begraafplaats aan de
Europaweg eenzaam tussen
de weilanden. Een weggestopt
plekje, net buiten het
dorp Vleuten. Momenteel
wordt de begraafplaats
in hoog tempo omsloten
door de nieuwbouw van
Vleuterweide. Beheerder
Piet Griffioen vertel over
‘zijn’ begraafplaats en zijn
verstandhouding met de
dood. “Ik heb er altijd goed
tegen gekund.”
Hij was ‘ouderling-kerkvoogd’.
Zo heette zijn functie in de kerkenraad
van de toenmalige hervormde
gemeente Vleuten en De Haar. Tot
zijn takenpakket behoorde het beheer
van de begraafplaats. Hij maakte drie
maal een ambtsperiode van vier jaar
vol. Toen kwam de vraag: “Wil jij
de begraafplaats blijven doen?” Het
antwoord luidde ‘ja’. Intussen draagt
Piet Griffioen al sinds 1975 zorg voor
de dodenakker aan de Europaweg.
Laatste zorg
De gedachten gaan terug in de tijd.
Ooit maakte Piet als timmerman zelf
lijkkisten. “Wanneer het een massief
eiken kist betrof, had je daar met z’n
drieën een dag werk aan. Nadat de
delen aan elkaar waren gezet werd de
binnenkant met gloeiend hete mastiek
bestreken en werden de naden volgegoten.
Zo werd de kist waterdicht gemaakt
en vervolgens in de huiskamer
voor de kachel gezet om te drogen. De
kinderen vonden dat heel normaal.”
Zijn vrouw Bep bedekte daarna de
binnenkant met vetvrij papier.
Het ambacht van de kistenmakerij is al
lang verleden tijd. Maar de betrokkenheid
bij ‘de laatste zorg’ is er niet
Beheerder Piet Griffioen: met hart en ziel verbonden met de begraafplaats aan de
Europaweg.
minder om. Die van Bep al evenmin.
Terwijl zij ‘de kerk regelt’ behartigt
Piet de zaken die te maken hebben
met de begraafplaats. Hij houdt het
grafregister bij, zet samen met Jaap
van Eck - ‘de tweede man’ - scheefgezakte
grafstenen recht of haalt deze
omhoog, doet het snoeiwerk aan
bomen en struiken en ook het ‘grove
onderhoud’ op de begraafplaats. Ook
bij de begrafenis zelf is hij aanwezig:
hij bedient het liftje om de kist te laten
afdalen.
“Ik heb er altijd goed tegen gekund”,
zegt hij. “Behalve wanneer het een
jong iemand betreft.” Hij vertelt hoe
de dood van een 20-jarige jongen hem
heeft aangegrepen. Piet was bij de
brandweer en kende het hulpje van de
pompbediende goed. “Hij was alleen
thuis. Zijn ouders waren enkele dagen
weg. Er ontstond brand. Hij kon niet
meer ontkomen. Het was nota bene op
Paasmorgen… Ook wanneer het om
een begrafenis van een familielid of
een goede kennis gaat, raakt het hem
wel degelijk. Toen zijn eigen vader
en moeder werden begraven, hebben
anderen zijn taak waargenomen. “En
nu je wat ouder wordt, kom je ook
zelf in het bos terecht waarin gehakt
wordt. Dat ben je je bewust.” En al
respecteert hij de keus van mensen
om hun lichaam te laten cremeren,
zelf wil hij begraven worden.
Sowieso blijkt het werk op de begraafplaats
tot denken aan te zetten.
“Ben je jong dan lacht het leven je
toe, maar dat wordt later anders. Loop
je op een keer alleen langs de graven
dan laat je soms zomaar de mensen
die daar liggen de revue passeren.
Dan vraag je je wel eens af wat zij nu
hebben meegemaakt. En ook: hoe zal
het jou zelf later vergaan?” Nee, het is
niet zo dat hij elke dag aan zijn eigen
dood denkt. Maar wel heeft hij tegen
zijn kinderen gezegd dat hij er van uit
gaat dat ze nu onderhand wel op eigen
benen kunnen staan.
Toewijding
Nog altijd is Piet Griffioen met hart en
ziel verbonden met de begraafplaats.
“Je vergroeit er mee. Bijna wordt het
je eigen zaak. Ik doe dit werk graag.
Met toewijding.” Zo gaat hij er ook
mee om. “Bij een begrafenis mag
niets mis gaan. De laatste zorg kun je
immers nooit overdoen.” Hij vertelt
hoe het op een keer toch bijna mis
ging. Het liftje bleef vastzitten. Bevroren.
De kinderen van de overledene
bleken zeilers. Zij hadden touwen in
de koffer van hun auto. “Daarmee
hebben we toen de kist laten zakken.
De familie was daar achteraf nog
gelukkig mee ook.”
Het Paasverhaal komt ter sprake. Niet
dat hij daar, bezig op de begraafplaats,
dagelijks aan denkt. Maar toch speelt
de gedachte wel: hoe zal dat nu later
gaan? “Je probeert je daar wel eens
een voorstelling van te maken, van
de opstanding van de doden. En dan
denk ik: hoe komen bij elkaar horende
beenderen nu tenslotte tezamen? Er
is zo veel dat zich niet zomaar laat
verklaren en je bevattingsvermogen
te boven gaat. Zo veel vragen waar
je geen antwoord op krijgt. Ik zou
wel eens willen dat er iets gebeurde
waaruit je God zou kunnen aflezen,
maar toch denk ik dan: ’t zal wel goed
komen.”
Gerrit Ruitenburg
Opgestaan
...Niets had voor haar meer zin
grijs waren de bloemen en het
gras
zij draaide om haar eigen as
er zat geen richting meer in
Zichzelf kwijt, leeg, verscheurd
een lange, bange val
tot onderin dat diepe dal:
het was met haar gebeurd
Wat moest een arts hiermee
beginnen
wat pillen en wat spuiten
maar ’t verdriet dat moest naar
buiten
zo kon het Licht naar binnen
Zij had het echt niet meer
verwacht
Hij was bij haar gebleven
Híj zag wat in haar leven
juíst in die donk’re, koude
nacht
Plots trilde, schoof een steen
weg uit de muur van ’t bange
hart
dat was gevangen en verward
en er viel Licht doorheen
Een stem raakte ’t hart vanuit
haar ziel
“Ik hou van jou, ik ben de bron
van jouw verlangen
ik heb je opgevangen
toen jij, zo ongelukkig, viel”
Zij zei: “Mijn Heer!” en is toen
opgestaan
uit de dood naar een waarachtig
leven
ontwaakt voor de liefde en van
wanhoop ontheven
zoekend, vertrouwend háár weg
ingegaan
Godskind, mensenmens, o,
groen was weer het gras
ze kon de lammetjes weer zien
springen
hoorde de kinderen liedjes
zingen
verbonden met Hem wist zij
weer wie zij was!
Of je het nu leuk vindt of niet, bij het Paasfeest horen eieren, veel eieren. In plaats van ze te verven kun je eieren ook gebruiken om er iets
lekkers van te maken. Advocaat bijvoorbeeld. Hieronder een recept om zelf ‘tokkelroom’ te maken, zoals advocaat ook wel genoemd wordt.
Al door velen beproefd én geproefd!
Ingrediënten
◆ 9 of 10 eieren (afhankelijk van de grootte)
◆ 350 ml brandewijn
◆ 400 gram basterdsuiker
◆ 1 zakje vanillesuiker
◆ 150 ml water
Bereidingstijd
Voorbereiding 5 minuten,
bereiding 15 minuten
Bereidingswijze
◆ Doe de eieren, basterdsuiker en vanillesuiker
in een pan of schaal en verwarm deze
‘au bain marie’. (au bain marie: een tweede,
grotere pan voor 1/3 met water vullen en
daar de pan met inhoud boven plaatsen;
door het warme water van de onderste
pan wordt de inhoud van de tweede pan
verwarmd).
◆ Ruim één minuut kloppen totdat het
geheel schuimig is. Vervolgens de brande
wijn en het water toevoegen. Het geheel
al roerend verder verwarmen (nog steeds
au bain marie), tót de massa dik wordt.
De pan uit de stoompan halen en controle
ren of de tokkelroom dik genoeg is.

Joëlle van Rooijen uit De Meern
voelde zich al jong geroepen tot het
werk van verloskundige. Inmiddels
heeft ze haar eigen praktijk. In haar
begeleiding van vrouwen en mannen
die een kind verwachten kiest ze
een eigen benadering: “Een zwangerschap
staat niet op zichzelf, maar
is ingebed in het hele leven van
mensen”.
De praktijkruimte van verloskundige Joëlle van
Rooijen (28) ziet er uitnodigend en huiselijk uit.
Alleen een knalroze onderzoekstafel verklapt dat
hier een paramedisch beroep wordt beoefend.
Joëlle heeft haar praktijk aan huis, aan de Zandweg
in De Meern. Samen met haar partner Mark
heeft zij dit vrijstaande huis begin 2007 gekocht
en opgeknapt. Aan de voorzijde van de woning
loopt de Leidsche Rijn, met uitzicht op de wijk
Veldhuizen. Aan de achtertuin grenst de wijk
Vleuterweide. Toch doet dit stukje De Meern
pittoresk en landelijk aan. “Ik zit hier heerlijk”,
vertelt Joëlle, “een eigen praktijk, eigen baas”.
Toen Joëlle voor de keus stond welk beroep ze
zou kunnen uitoefenen, hoefde ze daar niet lang
over na te denken. “Als kind schijn ik al aangegeven
te hebben dat ik deze richting op wilde, maar
daar weet ik zelf niets meer van. Totdat ik op een
nacht, ik was toen ongeveer 17 jaar oud, zó uit
mijn slaap rechtop in bed ging zitten en spontaan
en hardop zei: verloskundige!! Voor mij was het
toen duidelijk. Vanaf dat moment ben ik mij gaan
oriënteren op de opleiding tot verloskundige. Ik
had nog nooit een bevalling gezien… Inmiddels
heb ik tussen de 500 en de 1000 zwangerschappen
en bevallingen begeleid.”
Wat is dat toch met die
Mattheüs of Johannes
Passie van J.S. Bach die in
de tijd voor Pasen klinkt?
Je moet soms moeite doen
om een kaartje te bemachtigen,
zo’n passie duurt
behoorlijk lang, het wordt
doorgaans uitgevoerd in
een kerk waar je de solisten
niet goed kunt zien, waar
harde banken of stoelen zijn
en het soms koud is, en van
de muziek word je eigenlijk
ook helemaal niet zo vrolijk!
Toch bezoeken jaarlijks vele
mensen een uitvoering en
voor de beste zou je naar
Naarden moeten gaan. Het
hoogtepunt van het jaar?
En dan heb je nog alle mensen die
meezingen en meespelen. Dat zijn
er behoorlijk veel; úren en ávonden
Verloskundige Joëlle van Rooijen
“Pijn en vreugde tot hun
recht laten komen”
Tijd nemen voor begeleiding zwangerschap
Passiemuziek roept tegenstrijdige gevoelens op
Verraad, troost, verdriet, hoop...
worden aan het repeteren besteed: in
het koor, orkest, thuis met de piano of
via een oefen-cd. Het is zelfs mogelijk
om mee te doen aan een zogenoemde
‘Meezing-Mattheüs’, dan mag
iedereen ook meezingen met de aria’s
die anders zijn voorbehouden aan de
solisten. Wat is toch de aantrekkingskracht
van dit muziekstuk? Qua tekst
en verhaal zou het een musical kunnen
zijn met een dramatische afloop.
Producenten als Joop van den Ende
zouden er een geweldige uitdaging in
kunnen zien. De evangelisten Mattheüs
en Johannes schuwen het lijden
niet; wanneer je het leest zie je zelf
als het ware al een film voor je ogen
draaien. Qua muziek worden er wel
wat oude instrumenten gebruikt, niet
alle koralen zijn even toegankelijk en
ook de manier waarop Bach de muziek
gebruikt, met getallen en affectenleer,
is helemaal niet zo makkelijk te
doorgronden.
Nu in het Nederlands
Als je je erin verdiept en de wetenschappers
leest, dan kun je er zelfs
een kruis in ontdekken: prachtige en
veelzeggende symboliek.
Dan heb je de dirigenten nog. Zij
zoeken naar de meest passende bezetting,
ze bestuderen teksten en kijken
Eigen benadering
Hoewel Joëlle zo haar eigen benadering heeft, ziet
ze zich op de eerste plaats als een reguliere verloskundige,
die het normale verloskundigenwerk
doet. Ze volgde haar opleiding in Kerkrade, die zij
in 2004 afrondde. Al tijdens haar studie ontwikkelde
ze een eigen visie op de omgang met (aanstaande)
ouders. “Toen, maar vooral ook ná mijn
opleiding, vond ik dat je als verloskundige veel te
weinig tijd had voor een cliënt. Even vragen hoe
alles gaat, wat controles en na 10 tot 15 minuten
staat de aanstaande moeder weer buiten. En dat
terwijl nieuw leven zich aankondigt. Er gebeurt
van alles met een zwangere vrouw, lichamelijk en
geestelijk. Daar moet je als begeleider meer tijd
voor nemen, is mijn mening. Een zwangerschap is
een belangrijke periode in het leven van mensen
en staat niet op zichzelf. De zwangerschap is
ingebed in het hele leven, ook van de man en het
eventuele gezin. Vragen, twijfels, zorgen kunnen
naar boven komen. ‘Ben ik straks wel een goede
ouder?’ ‘Ik sta op het punt te bevallen en mijn
vader is ernstig ziek, hoe moet ik daarmee omgaan?’
Voor dat soort gevoelens moet ruimte zijn,
mensen moeten ze aan durven kaarten, uit durven
spreken. Ik probeer dan ook zo’n sfeer te creëren
dat de vrouwen en mannen die mijn praktijk
bezoeken zich uitgenodigd voelen om dingen be-
Op Palmzondag, 16 maart a.s., wordt in de
Marekerk in de Meern een passiedienst gehouden
met muziek van John Stainer. Een voor de
gelegenheid samengesteld koor van de Marekerk
voert dan zijn ‘The Crucifixion’ uit. Het is geen
Mattheüs- of Johannes Passion, ook niet in
lengte, maar net als de meesterwerken van Bach
vertelt ‘The Crucifixion’ het verhaal van Jezus’
laatste dagen voor zijn kruisiging en opstanding.
Het verhaal
Het verhaal begint op het moment waarop Jezus met zijn discipelen
in Gethsemané komt en staat dan bij diverse gebeurtenissen stil.
Zoals een koorgedeelte met veel woordschilderingen ‘Fling wide
the gates’: open de poorten! Later volgt een duet voor tenor en
bas waarin het wonder van Christus’ liefde voor de mensen, en de
droefheid en rouw om de wreedheden en pijn, die Hij moest dragen,
Stabat Mater
uitvoeringspraktijken na. En als je
denkt te weten hoe je dit meesterstuk
het beste kunt vertolken, dan komt
er weer een kenner met een andere
versie, uitgedund want dat zou de
echte manier moeten zijn. Weg met
je koor met zovele liefhebbers die uit
volle borst meezingen. Weg met alle
musici, ze zouden de koorzang in de
weg zitten. Weg ook met de Duitse taal
waar je zo ijverig op gestudeerd hebt,
nu in het Nederlands. Lijden al die
dirigenten mee?
Emoties
Zijn het de emoties die in deze muziek
uitgedrukt worden? Ons tot tranen
Maart 2008
spreekbaar te maken als dat nodig is en als zij dat
willen. Mensen voelen zich serieus genomen, de
vrouw voelen zich niet alleen de zwangere vrouw,
de man niet alleen de aanstaande vader.”
Wat meer tijd voor een consult geeft de mogelijkheid
intensiever om te gaan met de dingen die komen
gaan. “De partners hebben de kans om alles
wat er gebeurt bewuster te beleven, wat als heel
waardevol wordt ervaren. Dit hoort erbij, zó wil
ik verloskundige zijn, het is niet voor niets mijn
roeping. Zie de zwangerschap als een mogelijkheid
om jezelf beter te leren kennen, sta jezelf toe
om in contact te zijn met je diepere ik, neem deze
periode ook in die zin serieus.”
Verlossing nabij
Als alles goed gaat met een zwangerschap, breekt
na negen maanden het cruciale moment aan, ook
voor de verloskundige. Joëlle: “Als een vrouw
eenmaal gaat bevallen, moet ze door een nijpende
situatie heen, die de vrouw helemaal in beslag
neemt. Ook de baby ervaart de weeën, dat moeten
we niet onderschatten. Het klinkt misschien
vreemd, maar het lijkt bij een bevalling wel of
er eerst iets moet ‘sterven’ vóór er nieuw leven
geopenbaard kan worden. Als je niet beter wist,
zou je op het moeilijkste moment niet kunnen
bevroeden dat er iets prachtigs aan zit te komen.
De nood is hoog, maar de verlossing is nabij.
Mits goed begeleid, komen pijn en vreugde, die
zó dicht bij elkaar kunnen liggen, volledig tot hun
recht. Als eenmaal de baby er is, moeten kind,
vader en moeder natuurlijk nog op verhaal komen,
maar de pijn wordt al gauw vergeten, want het
nieuwe leven staat op de voorgrond”.
Nanny Koetsier
Op 18 maart wordt in de Torenpleinkerk in Vleuten het Stabat Mater van
Pergolesi uitgevoerd. Dit muziekstuk van een uur bezingt in twaalf korte
delen de pijn van Maria, de moeder van Jezus, die de lijdensweg van haar
zoon gadeslaat, uitlopend op zijn dood aan het kruis. Met medewerking
van Ingrid Boerwinkel (sopraan) en Janny Wildemast (alt).
Plaats: Schoolstraat 5, Vleuten. Tijd: 19.30 uur. Toegang gratis. De uitvoering
van het Stabat Mater staat in het teken van de Stille Week, de voorbereidingstijd
op Pasen.
kunnen roeren wanneer het ‘Erbarme
dich’ klinkt, hartverscheurend gespeeld
door de violist? Emoties die puur
menselijke thema’s raken als verraad,
troost, jaloezie, angst, pijn, verdriet,
hoop, sterven, bitterheid. Daarin ligt de
herkenning, de emotie van ieder mens,
haar, hem en mij: heel dichtbij. En
de muziek? Die draagt deze emotie,
van het eerste akkoord tot de laatste
klank. Zodat je na afloop als vanzelf
even de adem inhoudt, stil bent en je
je weg terug naar de realiteit zoekt. En
na deze emoties en dit lijdensverhaal
niets anders wilt dan Pasen beleven:
opstaan.
Kirsten van Os
Passiedienst in Marekerk
worden bezongen.
Het slotkoor geeft op uitnemende wijze de intentie weer, van waaruit
Stainer dit werk heeft gecomponeerd en bedoeld. Het is een oproep
aan de wereld, niet aan het kruis voorbij te gaan. “Doet het u niets,
dat Jezus zo voor ons heeft geleden? Mensen ga er niet aan voorbij;
Kom tot Hem, want Hij deed het allemaal voor u”.
Het verhaal eindigt met een triomfantelijke hymn ‘All for Jezus’:
‘Alles voor Jezus, zo zal ons lied eeuwig zijn’.
Wie, wat waar?
De passiedienst begint om 18.30 uur. Naast het koor onder leiding
van Kirsten van Os werken mee: Herman van der Linden (tenor),
Paul Kemme (bas), Bas Groenewoud (orgel), Tenny van Elst (viool),
Iris de Vette (blokfluit), Ilse de Groot (dwarsfluit).
U bent van harte welkom om samen met ons met woorden en
muziek even stil te staan bij de week die voor ons ligt. Een week ‘op
weg naar Pasen’.

Jaargang 2 1 Nummer nummer 31
Wie vanaf De Tol het dorp
Vleuten binnenrijdt, ziet na
een paar honderd meter
aan de rechterkant een
klein bordje ‘Johannes
Hospitium’ staan. Maar
weinig mensen weten dat
in dat hospitium ernstig
zieke mensen verzorgd en
verpleegd worden, die in de
laatste fase van hun leven
zijn. Hospitiumarts Piet van
Leeuwen begeleidt hen
daarbij. “Mensen vertrouwen
geven in het laatste
stukje van hun levensweg.”
Het was voor Piet van Leeuwen niet
vanzelfsprekend dat hij als hospitiumarts
aan het werk zou gaan. In de tijd
dat hij medicijnen studeerde, was de
palliatieve zorg (de begeleiding van
stervenden) nog onbekend en doorgaans
ook onbemind. Als arts word
je immers opgeleid om te genezen en
doe je er alles aan om te voorkomen
dat mensen - al dan niet door ziekte
getroffen - overlijden. En net als veel
collega’s vond ook deze arts in opleiding
de confrontatie met het sterven in
het begin heel erg moeilijk. Nu ervaart
hij het als uitermate zinvol dat hij in
die speciale fase zorg kan bieden:
andere mensen bijstaan bij een heel
belangrijk en onomkeerbaar proces.
Twee linkerhanden
Achteraf bezien heeft Piet het idee dat
de weg naar zijn huidige werk mede
bepaald is door het feit dat hij op
zesjarige leeftijd zijn moeder verloor.
Misschien was het wel om die reden
dat hij tijdens zijn studie geneeskunde
koos voor deelname aan een werkgroep
over stervensbegeleiding. Ook
wist hij al die tijd zeker dat hij in zijn
toekomstige werk dicht bij mensen
wilde staan met veel aandacht voor
hun levensprocessen. Dat leidde er
toe dat hij koos voor de opleiding tot
huisarts. Na afronding van zijn studie
vond hij een baan in een verpleeghuis.
Dat paste ook helemaal bij zijn wens
om part-time te werken. In het verpleeghuis
had hij regelmatig te maken
met het begeleiden van stervensprocessen.
“Ik had in het begin het gevoel
dat ik met twee linkerhanden aan het
bed stond, heel ongemakkelijk.” Voor
deze verlegenheid met het sterven is
hij niet weggelopen en na verloop van
tijd merkte hij dat de opgebouwde
ervaring hem hielp om stervenden en
hun familie op een goede manier bij
te staan. “Doordat ik er meer en meer
van overtuigd raakte dat sterven voor
een mens te doen is, kon ik anderen
in deze moeilijke momenten bijstaan,
en bemoedigen. Het gaat naar mijn
gevoel vooral om vertrouwen: vertrouwen
in de begaanbaarheid van het
laatste stukje van hun levensweg.”
Na twintig jaar verpleeghuis vatte
Piet van Leeuwen het plan op om een
hospitium op te richten, zodat hij zijn
opgebouwde ervaring helemaal kon
gaan inzetten voor de stervende mens.
Voordat hij de deur van het verpleeg-
Stervensbegeleiding moeilijk maar zinvol werk
De dood - zo fel als de zon
huis achter zich dichttrok, belde hij
nog even naar het Johannes Hospitium
in Vleuten om te vragen hoe zij daar
destijds te werk waren gegaan bij de
oprichting. Het antwoord van de toenmalige
hospitiumarts, dr. Plomp-van
Harmelen, was verrassend: of hij niet
gewoon in Vleuten wilde komen werken.
Er was wel een voorwaarde… hij
moest kunnen zingen. En dat kon Piet,
dus het contract was snel getekend.
Kwetsbaar
Voor Piet is een bijbeltekst uit Jesaja
een leidraad voor zijn werk: ‘Het
geknakte riet breekt hij niet af, de
kwijnende vlam zal hij niet doven.
Het recht zal hij zuiver doen kennen’
(Jesaja 42, vers 3). In zijn rol als arts
kan en wil hij dit uitdragen: eerbied,
respect en liefde hebben voor de
kwetsbare medemens. Mensen die in
de laatste fase van hun leven verkeren,
zijn kwetsbaar, ze kunnen pijn,
ongemak en ontluistering ervaren.
Voor hem is het vanzelfsprekend om
hen hierin bij te staan. Juist ín dit werk
ervaart Piet dat hij ook veel ontvangt.
“De mensen die ik begeleid, geven
vaak veel van hun levenswijsheid
terug, ze laten zien hoe zij in het leven
staan, ook in hun laatste dagen of weken.”
Hij licht dit toe met het verhaal
van (Sint) Maarten, die zijn mantel
(pallium) precies door midden deelde
en één deel ervan weggaf aan iemand
die het nodig had. “Juist door deze
daad van het weggeven, kon Maarten
ook ontvangen.”
In het Johannes hospitium staat Piet
van Leeuwen er niet alleen voor. Hij
werkt samen met een breed team van
verpleegkundigen, ziekenverzorgenden
en andere hulpverleners, waaronder
een muziektherapeute.
Verlieservaring
Voor een flink aantal van hen geldt
ook dat zij in hun leven te maken
hebben gehad met een verlieservaring
en dat ze van dichtbij hebben mogen
ervaren dat het leven doorgaat ná de
dood. Die ervaring, in de praktijk een
meerwaarde bij dit werk, helpt ze nu
in het begeleiden van mensen in hun
laatste fase. Piet is ervan overtuigd dat
“iéders hart open gaat bij het zien van
een medemens die door ziekte en lijden
wordt teruggeworpen op zichzelf.
Je wilt daardoor als vanzelf ook hem
of haar zorg en liefde geven”.
Toch zal iedereen voor zichzelf een
manier moeten vinden om met het
onontkoombare, de dood om te gaan.
“Het je volledig overgeven aan het
stervensproces is lang niet iedereen
gegeven. Ik zeg wel eens dat de
meeste mensen met de rug naar het
graf toe lopen. Dat is niet verwonderlijk
en ook zeker niet verkeerd, ook
al denken veel hulpverleners dat je te
alle tijde met je patiënt moet praten
over het naderende einde. Maar…
zoals de theoloog Carlo Leget zegt:
‘de dood, die is zo fel als de zon’. Je
weet dat je bestaan ermee vervlochten
is, maar er rechtstreeks in kijken kun
je niet en dat kun je evenmin van een
ander verwachten.”
Kirsten van Os
Avond over stervensbegeleiding
Het Johannes Hospitium in Vleuten wil mensen in hun laatste levensfase een
gastvrij verblijf bieden met deskundige verzorging en begeleiding. Op 2 april
verzorgt Hospitium-arts dr. Piet van Leeuwen een informatieve avond over het
leven en werken in het Hospitium. In het bijzonder zal hij ingaan op het onderdeel
stervensbegeleiding. De avond wordt georganiseerd door de protestantse
wijkgemeente van de Torenpleinkerk.
Tijd: 2 april, 20.00 – 22.00 uur. Waar: Torenpleinkerk, Schoolstraat 5, Vleuten
Informatie: ds. Johan Plante, tel: 677 08 57
Hospitiumarts Piet van Leeuwen: “leven gaat door na de dood”
Paaspuzzel
In deze puzzel zijn woorden door elkaar geschud – de meeste woorden zijn afkomstig uit artikelen in deze krant. Ontcijfer
de woorden door de letters in de goede volgorde te zetten.. Met de letters die omcirkeld zijn, kun je een zin vormen. Deze
zin is de oplossing van de puzzel.
Uitslag Prijspuzzel Kerk in de Buurt jg. 1, nr. 2. De oplossing luidde: KERSTBELEVING. Uit de vele, alleen maar goede
oplossingen werden de briefkaarten van de volgende prijswinnaars getrokken: mw. Bea van Wijk-Kriek De Meern en
Hanne Patist, Vleuten. Namens de redactie van harte gefeliciteerd!
Oplossingen voor de puzzel in deze Kerk in de Buurt kunnen per gefrankeerde briefkaart worden toegezonden aan: Kerk
in de Buurt, Postbus 124, 3454 ZJ De Meern, of per mail aan: kerkindebuurt@marekerkdemeern.nl.
Onder de goede inzenders worden twee bloemenbonnen verloot ter waarde van € 15. Veel succes!
Vermeld in ieder geval je naam en adres bij de inzending.
De oplossing moet uiterlijk 15 april 2008 bij de redactie binnen zijn.

8 Maart 2008
Pasen: meer dan een lentefeest
Voor veel Nederlanders is
Pasen in de eerste plaats
een lentefeest. Bomen botten
uit, jong gras wordt
zichtbaar en de eerste veldbloemen
keren zich naar de
zon. Overal kleurt het landschap
fris groen en vrolijk
geel. En natuurlijk ontbreken
de eieren niet die, al
of niet feestelijk gekleurd,
vertellen van de kracht
van nieuw leven. Toch is
er meer te vertellen over
Pasen.
Het volk Israël
Oorspronkelijk gaat het christelijke
Paasfeest terug op een gedenkwaardig
gebeuren in het volksleven van Israël.
Het tweede bijbelboek, Exodus, doet
er op indrukwekkende wijze verslag
van. Het volk is door omstandigheden
Pasen is voor christenen een feest. We
herdenken dan dat Jezus is opgestaan
uit de dood – een groot teken dat God
ons meegeeft, omdat ook wij elke dag
mogen opstaan en een nieuw leven kunnen
beginnen. Aan Jezus’ opstanding
ging een weg van lijden en vernedering
vooraf. In de week voor Pasen staan we
daar bij stil. De Stille Week, die begint
op zondag 16 maart - ‘Palmpasen’ -,
eindigt op zaterdagavond 22 maart – de
Paaswake.
Eigenlijk duurt de voorbereidingstijd
voor Pasen nog veel langer – veertig
Jaargang 1 • nummer 3
• maart 2008
in Egypte terecht gekomen en wordt
daar na enige tijd gedwongen tot
dwangarbeid. Omdat de slavernij het
voortbestaan van het volk in gevaar
brengt, wordt Mozes door God geroepen
om het in zijn naam uit Egypte te
bevrijden. Op de avond van de uittocht
wordt in ieder gezin een lam geslacht.
Jezus
Het bloed van het lam wordt opgevangen
en aan de deurposten van de huizen
van de Israëlieten gesmeerd. Het
lam zelf wordt aan het spit gebraden en
gegeten met ongegist brood. ‘Pésach’
of ‘Pascha’ wordt dit bevrijdingsfeest
genoemd.
Aan de nadrukkelijke opdracht om dit
feest elk jaar op de vastgestelde tijd te
vieren, is door het gelovige Israël alle
eeuwen door gehoor gegeven. In het
Nieuwe Testament wordt verteld hoe
de Jood Jezus met zijn leerlingen het
Pascha viert aan de vooravond van zijn
dood. Wanneer hij daarna de feestzaal
wijkgemeente
Vleuten – De Haar:
info: Lex Dekkers,
tel. 677 60 66
predikant: ds. Johan Plante,
tel. 677 08 57
kerkdiensten: elke zondag om
10 uur
kerkgebouw: Schoolstraat 5,
3451 AA Vleuten
e-mail: info@torenpleinkerk.nl
Kerk in de Buurt is een uitgave
van de Protestantse
Gemeente Vleuten – De
Meern – Leidsche Rijn-Oost in
samenwerking met uitgeverij
Narratio.
Kerk in de Buurt verschijnt
drie keer per jaar, kort voor
startzondag, Kerst en Pasen.
Oplage: 2500 ex.
verlaat, wordt hij gevangen genomen,
voor de rechter gebracht, veroordeeld
en gevonnist met de kruisdood. Christenen
over de hele wereld gedenken
deze dood op Goede Vrijdag. Voor
velen van hen betekent de dood van
Jezus verzoening met God. Op de
derde dag na zijn dood en begrafenis,
zo vertellen de evangelisten, vinden
zijn leerlingen een leeg graf. Nog
diezelfde dag verschijnt hij aan Maria
van Magdala en aan een aantal van
zijn leerlingen. Voor zijn volgelingen
bestaat er geen twijfel: Jezus Christus
is opgestaan. Hij heeft het land van de
dood verlaten en leeft.
Voor christenen wordt dit de (nieuwe)
betekenis van Pasen. Elk voorjaar weer
wordt het gevierd als het belangrijkste
christelijke feest. Op tal van plaatsen
groet men elkaar op deze dag dan ook
met de woorden: “de Heer is waarlijk
opgestaan!”
Gerrit Ruitenburg
De Stille Week: wat is dat eigenlijk?
Paasvieringen
in uw kerk
In het overzicht hiernaast
kunt u lezen waar en wanneer
we dit jaar met elkaar Pasen
vieren in de protestantse gemeente
Vleuten - De Meern
- Leidscherijn-oost. Behalve
de Paasvieringen ziet u ook de
vieringen in de Stille Week: dat
is de voorbereidingsweek op
Pasen.
dagen maar liefst. In de rooms-katholieke
traditie noemen ze dat de Vastentijd
– een tijd waarin bijvoorbeeld niet
gesnoept mag worden en geen alcohol
gedronken. (En om dat te compenseren
vieren ze daarvoor het Carnaval).
Er zijn nog steeds mensen die vasten
– ook protestanten. Hoe het ook zij,
zo’n lange voorbereidingstijd geeft wel
aan hoe belangrijk het Paasfeest voor
veel christenen is.
Palmzondag
Palmpasen is eigenlijk een nep-paasfeest:
Jezus komt op een ezel Jeruzalem
binnengereden en de mensen zijn blij;
ze denken dat hij hen komt bevrijden
van de Romeinen, de bezettende macht
in die tijd. Ze willen hem tot koning
maken en leggen palmtakken op de
wegen om hem eer te bewijzen. Maar
Jezus wil niet zo’n koning zijn. God
heeft andere plannen met zijn Zoon.
Witte Donderdag
Op een van de laatste dagen voor zijn
dood, komt Jezus met zijn vrienden
bijeen voor een afscheidsmaaltijd: het
laatste Avondmaal. Dan wordt duidelijk
dat één van de vrienden – Judas – Jezus
Redactie-adres
Vragen en opmerkingen over
de inhoud van Kerk in de Buurt
kunt u adresseren aan:
Redactie Kerk in de buurt,
Postbus 124, 3454 ZJ
De Meern, of per e-mail:
kerkindebuurt@marekerkdemeern.nl
wijkgemeente
De Meern:
info: Leo van Horssen,
tel. 666 48 41
predikant: ds. Gerrit Ruitenburg,
tel. 666 36 61
kerkdiensten: elke zondag om
10 en 18.30 uur
kerkgebouw: Zandweg 126,
3454 JZ De Meern
e-mail:
info@marekerkdemeern.nl
Samenstelling
en eindredactie
Kerk in de buurt werd samengesteld
en geredigeerd door
een werkgroep, bestaande uit
vertegenwoordigers van de
drie wijkgemeentes: Ronald
Bolwijn, Johan Maaswinkel,
Nico Klasens, Nanny Koetsier,
Kirsten van Os, Gerrit
Ruitenburg en Jan Verhage.
zal overleveren aan de Joodse kerkleiders,
wat uiteindelijk zal leiden tot zijn
kruisiging en dood.
Goede Vrijdag
Dit is de dag dat we stilstaan bij Jezus’
sterren. Is dan de naam Goede Vrijdag
niet verkeerd gekozen? Hoe kunnen
lijden en sterven ooit goed genoemd
worden?
Het antwoord ligt in het vervolg: we
kijken op Goede Vrijdag al voorzichtig
vooruit naar Pasen: de dood van Jezus
is de voorbode van zijn opstanding
– een wonder.
Vleuten – Torenpleinkerk De Meern - Marekerk Herberg de Hoef
16 maart Palmzondag, 10.00 uur Palmzondag, 10.00 uur
The Crucifixion van J. Stainer, 18.30 uur
17 maart Het passieverhaal in woord en beeld, 19.30 uur
18 maart Stabat Mater van G.B. Pergolesi, 19.30 uur
19 maart Vesper, 19.00 uur
Gastschrijvers voor deze uitgave:
Iemke Idsingh en
ds. Gert Mulder.
Fotografie
Johan Maaswinkel
Vormgeving
Narratio, Gorinchem
Paaswake
Op zaterdagavond kunnen we bijna niet
wachten tot het Pasen is. We vieren dan
de overgang van dood naar leven.
Aan het eind van de viering wordt de
nieuwe Paaskaars binnengebracht – het
licht komt er aan!
Pasen
Op zondagochtend mogen alle remmen
los: het Paasfeest is nu echt
aangebroken. Jezus is opgestaan uit de
dood. Een nieuw leven begint. Op ons
paasbest vieren we feest.
Psalmzondag, 10.00 uur
20 maart Witte Donderdag, 19.30 uur Witte Donderdag, 19.30 uur Witte Donderdag, 19.30 uur
21 maart Goede Vrijdag, 19.30 uur Goede Vrijdag, 19.30 uur Goede Vrijdag, 19.30 uur
22 maart Paaswake, 22.00 uur Paaswake, 22.00 uur
23 maart Paasviering, 10.00 uur Paasviering, 10.00 uur Paasviering, 10.00 uur
wijkgemeente
Leidsche Rijn-Oost:
info: Hetty Kramp-Bakker,
tel. 677 25 98
predikant (ad interim):
ds. Gert Mulder
kerkdiensten: elke zondag om
10 uur
kerkgebouw: Hogeweide 6,
3451 BC Utrecht
e-mail:
pr@kerkenindehoef.nl
Digitale uitgave
Kerk in de buurt is ook in
digitale vorm (PDF)
verkrijgbaar.
U kunt deze downloaden via
onderstaande websites:
www.torenpleinkerk.nl,
www.marekerkdemeern.nl
en www.kerkenindehoef.nl