Moerasgids - Christel Brughmans

V De uitweg
Vanuit het geloof dat mijn karakterstructuur zelf de weg kan wijzen naar heling, wil ik hier heel
concreet schrijven over wat mij heeft geholpen en hoe ik dat heb ervaren.
“De maskers die wij in ons lichaam, ons ego en onze gedragspatronen hebben opgeslagen, zijn ook de
poorten tot de eenheid. Ons masker is een resonantie van de ziel. Behalve dat het onze vormgegeven
weerstand tegen de pijn van het bestaan is, werpt het ook licht op ons scriptpatroon.” (Veenbaas,
Goudswaard en Verschuren 2006, p. 69)
1. aanvaarding
Van het allergrootste belang is voor mij de empathische aanvaarding. Voor mij is dit de bodem die
alles draagt, het is de moeder aarde van de therapie. Als ik in mijn moeras enige vastigheid heb
bespeurd van waaruit ik verder ben gegaan, dan is het dank zij de aanvaarding die ik mocht
ontvangen.
“Elke ontmoeting vraagt de bereidheid om het geheim in de ander, zijn diepste zelf, te eerbiedigen en om
een buiging te maken voor zijn eigenheid.” (Veenbaas, Goudswaard en Verschuren 2006, p. 72)
“Om te kunnen werken op de laag van de ziel is een ‘zintuig van deelname’ nodig, ofwel als begeleider
bereid zijn om deelnemer te zijn aan het proces van de cliënt. Alleen dan kunnen we de diepere betekenis
van zijn masker raken. En meer nog: alleen dan zal een cliënt ons werkelijk toelaten.” (Veenbaas,
Goudswaard en Verschuren 2006, p. 73)
Voor mij was deze ervaring een soort innerlijke aardverschuiving die ik meemaakte. Ik had tevoren
het gevoel dat ik geen aanvaarding waard was, of het nooit zou krijgen. Meer nog, misschien wist ik
zelfs niet dat het überhaupt bestond. Ik kende het gevoel gewoon niet van aanvaard te worden zoals
ik ben.
Toen ik het voor het eerst meemaakte in heel mijn leven, in mijn allereerste therapie-ervaring, heeft
me dat helemaal ondersteboven gehaald. Er bestond iemand die mij gewoon kon en wilde
aanvaarden. Ik heb het ervaren als een soort “gered” worden. Geen wonder dat het diepe
gevoelens in me heeft wakker geroepen.
Het is ook al heel snel daarna mijn diepste inspiratiebron geworden bij het verlangen naar
therapeutschap voor mezelf. Ik heb het gevoel dat diepe aanvaarding het mooiste cadeau is dat we
kunnen ontvangen en geven. Het is zoiets als het leven kunnen ontvangen en geven, maar dan op
geestelijk niveau. Zonder aanvaarding is er geen contact met de echte mens mogelijk. De ziel blijft
dan volledig in de kou staan. Aanvaarding is voor mij Leven. Als je echt aanvaard wordt, dan kan je
je eigen leven beginnen te leiden.
Wanneer je het zo beschouwt, is aanvaarding natuurlijkerwijs de poort naar zelfaanvaarding, en dat
is ware levenskracht. Voor mij was voelen dat ik aanvaardbaar was, het begin van mezelf kunnen
aanvaarden. Iets wat ik als masochist nooit had ervaren. Ik heb het ook beleefd als een lijfelijk
gevoel. Ik heb het in mijn lichaam opgeslagen om nooit meer uit te wissen: ik ben okee. Het brengt
zoveel innerlijke rust, ik hoef mezelf niet te bewijzen, ik hoef niet te knokken, ik hoef me niet meer
uit te putten, ik hoef niet meer continu dienstbaar te zijn om goed genoeg te zijn: ik ben goed genoeg
15