Download - Mencia TV - Mencia de Mendoza

De echte euforie moet nog komen, want hij ligt nog niet veilig bij de drukker op het moment
van schrijven, maar het feit dat je deze Menciade nu in handen hebt en leest, bewijst dat het
weer net goed is gekomen!
Met nog een weekend vol pakjes en rijmen voor de boeg moet er toch nog even tijd gevonden
worden om de laatste pagina’s af te maken, en dan is er weer een waanzinnige prestatie geleverd.
Dat de toetsweek dit jaar precies in de week voor de deadline plaatsvond mag sfeerverlagend
genoemd worden. Dat de redactie ondanks dit drempeltje ten koste van wat voldoendes toch
duizend uur heeft vrijgemaakt om alles in orde te krijgen is voor mij genoeg reden om een hele
kerst lang met een grote grijns op mijn gezicht in wereldvrede te geloven. Bedankt!
Dat de drukke toetsweek invloed heeft gehad op de bereidwilligheid van een aantal mensen
om voor de interviewers op te draven is erg begrijpelijk, maar wel een beetje jammer. Hierdoor
moeten we een aantal sappige details uit het leven van een aantal collega’s bewaren voor de
volgende editie.
Visueel is het wel weer een heerlijk spektakel geworden, en aangezien alle docenten op de
studiedag te horen hebben gekregen dat leerlingen toch geen tekst meer lezen en alle informatie
visueel verwerken dragen we met deze schoolkrant gelukkig wel bij aan de evolutie en het
overleven van de Homo Zeppiens!
Wat een mooi bruggetje naar de ZEP! Ons eigen initiatief om deze nieuwe menssoort te laten
evolueren, muteren en de wereld te laten veroveren bestaat ondertussen bijna tien jaar!!! De
voorbereidingen zijn in volle gang voor dit jubileumjaar! ‘Bollywood comes to ZEP!’ ... komen
dus!
De bijdrage uit Zundert is weer minimaal, maar er is in ieder geval eindelijk weer een begin
gemaakt met een enthousiaste Sandrode-redactie, en ik hoop in de volgende editie meer juicy
details uit het zonnige zuiden te lezen!
Deze Menciade is weer met heel veel plezier gemaakt, en ik wens iedereen ook erg veel plezier
met het doorbladeren, kijken en ook lezen ervan tijdens eindeloze kerstdiners, en duistere
dagen zonder school.
Fijne vakantie!
Ciao!
Joep

Na het CDA als heuse
Menciadelezers te hebben
geworven, via
staatsecretaris Van Bijster-veldt,
vonden wij
dat het tijd werd
om onze politieke
achterban uit te
breiden. Deze keer
pakten we het grootser
aan en waren de
SP, de PvdA en Groen
Links aan de beurt.
Maandag 5 oktober
was het lerarendag en
voor ons de perfecte
gelegenheid om de
volgende stap te zetten
naar complete wereldheerschappij.
Vandaar
dat ik samen met Ties,
Marin en Pien met Peter,
als leider/toezichthouder/chauffeur,
op
die maandag naar Den
Haag afreisde. Na bij de
Amerikaanse ambassade
langs te zijn geweest (ik zei
complete wereldheerschappij),
kwamen wij op tijd(!) aan
bij het restaurant waar we
gezamenlijk zouden brunchen
met de andere scholen die
voor de lerarendag waren
uitgenodigd. De lerarendag
is een initiatief van het LIA
(Leraren in actie) en is mede
bedoeld om de politici in ons
land eindelijk eens wakker
te schudden, omdat ze niet
zoveel van onderwijs snappen.
Na uitgebreid aan alle
andere leerlingen verteld
te hebben over onze overwinningen
op de afgelopen
schoolkrantdag, ontdekten
wij dat we met een iets ambitieuzer
doel naar Den Haag
waren gekomen dan de rest.
Vervolgens werd het tijd om
onze missie te voort te zetten
naar het Tweede Kamergebouw
(zo heet dat echt). Daar
aangekomen haalden wij,
gemotiveerd als we altijd zijn
bij de Menciade, vrolijk drie camera’s
tevoorschijn, om ze vervolgens
ook weer net zo vrolijk
in te mogen leveren (Note to Joep: volgende
keer perskaart aanvragen).
Eenmaal binnen was het tijd voor onze
rondleiding door het gebouw dat niet
gefotografeerd mocht worden. Deze
rondleiding was enorm leerzaam, vooral
voor onze gids. Zo kreeg hij onder andere
de kans om de tweede kamer eens
van binnen te zien en ontdekte hij dat
er oudere boeken in het archief stonden
dan hij ons in eerste instantie verteld
had. Ook de rest van de rondleiding leek
ter plekke verzonnen te zijn. Zo zou de
oude tweede kamer vroeger onder andere
een balzaal en een stal zijn geweest.
Een stal op de eerste verdieping!?
Na kort overleg besloten we dat deze
zogenaamde gids geen onderdeel van
onze wereldheerschappij-regering uit
zou gaan maken.
Ongeveer 5 minuten voor het einde van
de rondleiding was de tijd aangebroken
voor ons onderonsje met minister
Plasterk. Wij zijn bij de Menciade wel
gewend dat sommige mensen wel eens
te laat zijn, de volgende ochtend was
echter in bijna alle kranten te lezen dat
we te laat waren bij Plasterk. Ons onderonsje
bleek dan ook minder onder ons
te zijn dan we verwacht hadden, de hele
ruimte leek wel gevuld met pers. Tsja,
als de redactie van de Menciade met de
regering in overleg gaat, brengt dat de
nodige media-aandacht met zich mee.
Een korte discussie en een paar gewonnen
Menciade-fans later vertrouwde
Plasterk ons zo dat hij zijn hoed en telefoon
bij ons liet liggen, terwijl hij met
de overige pers ging praten (deze zijn
nu door middel van opbod te koop op
menciadetv.mencia.nl). De PvdA was
binnen. Nu was het tijd voor de SP om
bij ons een wit voetje te halen.
Over de volgorde van de politici was
slecht nagedacht, van minister Plasterk
naar tweede Kamerlid Jasper van Dijk
(SP), gevolgd door wethouder Theo (zijn
naam was nergens meer te vinden en
Pien heeft de gelegenheid genomen om
hem om te dopen tot Theo van Groen
Links). Het was nogal een anticlimax.
De voorlopige Kamermeerderheid was
binnen, tijd om dat te vieren met een after-borrel
waar wij onze laatste plannen
(o.a. over wat we nou met België aanmoeten)
met Jasper van Dijk bespraken.
De lerarendag was ten einde en onze
missie was geslaagd. Next stop de EU.
Ludo van den Buys

Dinsdag 10 november
13.00 uur: Vanmiddag komen de Polen!
Iedereen heeft er zin in. ‘t Wordt
daarna erg druk met school, maar dat
is het vast wel waard. (toch…?)
14.00 uur: De zenuwen slaan toe!
Polen kunnen elk moment komen, en
elke avond moeten we zelf iets voor ze
bedenken… Aan ‘t eten zal het in ieder
geval niet liggen; de stroopwafels en
de taart staan al klaar.
14.30 uur: God allemensen, een
bus met Polen is gearriveerd! De juf
vertelt dat iedereen om de beurt naar
voren moet komen en dan samen
met zijn Pool ergens moet gaan zitten.
Leuk, al gelijk een soort help-ik-moetbij-de-rector-op-het-matje-komen-gevoel.
Aan de meeste Polen is het niet
af te zien dat ze Pools zijn. Een paar
Allstars, een gestresste uitdrukking op
het gezicht en ze zouden zo lid kunnen
zijn van de Mencia-leerlingenclub.
Andere Polen springen d’r echter
tussenuit. Wie zou ik krijgen? Ja hoor,
een extreem geval; een uit de kluiten
gewassen jongen met een gezichtsuitdrukking
die verried dat hij zich alles
behalve thuisvoelde en dat hij niet
wist hoe een Engelse zin tot stand
moest komen.
Gelukkig viel het mee; met handen en
voeten en een flinke dosis vertaalwerk
bleek hij bereid om te communiceren.
15.30 uur: We gaan de school laten
zien. Het valt de Polen op dat alles erg
modern is; in de mediatheek staan ze
versteld van de hoevelheid computers.
Wel merken ze op dat er weinig
boeken aanwezig zijn. Hmm, daar
hebben ze natuurlijk een punt. De
Polen hebben een punt!
20.15 uur, Café Vulling:
Na – vraag me niet hoe
– thuis gegeten te hebben,
verzamelden we in
de stad. De Polen blijven
erg terughoudend, maar
toch gezellig.
Woensdag 11 november
’s Ochtends: een TTO-lesje met onze
onvolprezen uitwisselingsstudenten.
Ze schenen ’t leuk te vinden, maar zaten
wel heel de tijd met onze Poolse
levensbeschouwingjuf te praten (geen
idee wat ze zeiden…)
’s Middags: op weg naar Breda. Tussendoor
moesten we wel nog even
lunchen.
Constatering: Polen kunnen al niet erg
snel fietsen, laat staan op het zelfde
moment een boterham met Goudse
naar binnen werken…
We mochten zelf een rondleiding bedenken.
De Polen waren wel in voor
wat gebouwen en achtergrondkennis.
Nu moet ik toegeven dat geschiedenis
niet mijn sterkste vak is, maar waar
het aan kennis ontbrak was er nog
ruimte voor improvisatie!
Hoogtepunt van de dag: Samen met
de Polen Boemeldonck gezongen (+
bijbehorend dansje). Ze denken nu
dat dat normaal is hier…
’s Avonds met zijn allen naar de
bioscoop: 2012 gezien!! Vergt een
enorm geregel!
Status van Maddy’s populariteit: deze
steeg aanzienlijk toen ze met een
muts die 300 Euro waard was over
het plein rondparadeerde!
’t was wel een topavond! Na de film
– waarin uitgebreid werd laten zien
hoe de wereld over 3 jaar in elkaar
stort – was iedereen een soort van
teneergeslagen, dus gelijk maar naar
huis en naar bed.
Donderdag 12 november, Den Bosch
’s Ochtends moesten we de bus vanaf
het Mencia halen.
Constatering nr.2: Polen haasten zich
voor niets of niemand.
In Den Bosch: eerst een soort welkomstfilmpje
gezien. (mevrouw
Sales = beledigd door het aura van
bejaarden wat er om de film heen
hangt) Toen: Jeroen Bosch museum;
voor ons wel interessant, maar de
vraag is of de Polen er iets van hebben
meegekregen.
’s Middags: Vrije tijd!!
Eerst lunchen, en om de een of andere
duistere reden zaten Stijn en ik
plotseling met 11 Polen opgescheept!
Gezellig met z’n allen naar de Délifrance
dan maar. Toen opgesplitst:
Stijn naar de muziekwinkel en ik met
mijn 5 vrienden naar de souvenirshop.
Zo gezegd, zo gedaan. De weg
terug daarentegen…
In ieder geval
hebben we Den
Bosch van binnen
en buiten gezien
en ik heb er een
leuk cadeautje aan
over gehouden; een
bordje met “don’t
follow me, I’m lost
too.”
15.00 uur: Door ons kon de boottour
pas een half uur later vertrekken,
maar dat mag de pret niet drukken.
Na de bootvaart weer vrije tijd. No
way dat ik weer voor Pool crèche ga
spelen, dat werkt toch niet (learned
that the hard way…)
Ergens nog wat gedronken, nog even
een kerk binnengegaan en bij de
uitwisselingers (nieuw woord!) een
Bosche bol en oliebol naar binnen
geduwd.
Constatering nr. 3: Voor eten draaien
ze hun hand niet om!
Wel jammer dat ze het systeem van
“hapje proeven en dan teruggeven
aan Merijn” niet snapten.
Gelukkig verliep de terugweg naar het
verzamelpunt beter. We (ik) waren
keurig op tijd. Nu was het zo dat onze
lieve lerares ’s ochtends een dikke 20
minuten te laat was, dus waarschijnlijk
was dat de reden dat de buschauffeur
het niet meer zo nauw nam met de
tijden; half uur gewacht…
Vrijdag de dertiende…
Omdat vandaag de nationale ongeluksdag
was, gingen we geloof ik maar
naar Antwerpen. Als er dan stomme
blunders werden begaan konden we
het altijd nog op de Belgen stoken!
Bovendien was het een leuke afwisseling
op Amsterdam met zijn Rijksmuseum!
De dag begon (omdat iedereen ’s ochtends
toch nog zo fris en fruitig was,
denk ik) met een rondleiding door,
eh… door héél Antwerpen eigenlijk.
Was erg geinig, aangezien de gids een
typische dialect sprekende tuinkabouter
was. Heel leuk. Antwerpen
is en blijft een mooie stad natuurlijk
(alhoewel met windkracht 10 de romantiek
wel ver te zoeken was)
De vrije middag in Antwerpen was
heerlijk. In het begin moesten we
even uitkijken wie met wie meeging,
zodat er niemand alleen liep, maar als
alles uiteindelijk helder is dan heb je
ook wat! De cafés en restaurants af
dus.
Zaterdag 14 november
Vandaag had ik het plan opgevat om
naar Amsterdam te gaan, maar wegens
verkoudheid en koorts toch maar
niet. Mijn Poolse vriend was gelukkig
intussen al een beetje los gekomen
(hij had thuis zelfs al een gitaar intermezzootje
ten gehore gebracht!) en
gaf nu uit zichzelf aan graag even naar
Breda te willen. De Polen in Breda
losgelaten en toen thuis een frietje
gegeten.
20.30 uur: Verzamelen in Prinsenbeek
(a.k.a. Boemeldonck) voor een echte
Karnavalsavond! Was wel even schrikken
voor Krystian toen ik doodleuk
met een kikkertrui kwam aandraven!
Hij voelde zich echter al weer wat
zelfverzekerder toen ook zijn vrienden
met rare kleren paardestaartjes
etc. waren op- (of liever gezegd af-)
getuigd.
Karnaval was top! Sommige Polen
bleven een beetje onwennig staan,
maar andere stonden mee te hossen
alsof ze niks anders dan Jettie Palettie
gewend waren!
Zondag 15 november
’s Ochtends flink uitgeslapen en
daarna gingen een groepje uitwisselingsstudenten
(inclusief Krystian) bij
Stijn aan een singeltje werken. Ze zijn
allemaal heel erg muzikaal en vonden
het blijkbaar erg gaaf.
’s Avonds ben ik bij Simone (onze Polen
waren een setje!) gaan wiien.
Constatering nr.4: Polen kunnen keigoed
koeienracen!! (op de wii dan hè,
want zélfs in Prinsenbeek zijn we zo
gek nog niet…)
Maandag 16 november – Laatste
dag!
Vanochtend met heel veel stress op
zoek gegaan naar een adres in de
Haagse Beemden (dank gaat naar
Simone, de ster die ons de weg wees)
Sculptuur workshop
was leuk! Iedereen
kreeg
creatieve
uitspattingen.
Het hoogtepunt
waren
nog wel 2
jongens die een
mega geslachtsdeel
(ik hou het
nog netjes, het
blijft tenslotte
toch voor de
schoolkrant) van
speksteen aan
het uithakken
waren!
’s Middags schaatsen.
Constatering nr.5: Zowel de Polen
als de Nederlanders zijn beter in het
drinken van chocomel dan schaatsen.
Toch wel lachen en het leverde natuurlijk
een aantal leuke foto’s op!
’s Avonds: Na 2 Polen te zijn kwijtgeraakt
en gelukkig ook weer te hebben
gevonden, zijn we met z’n allen (leraren
inclusief) gaan eten bij Donatelli’s.
Leuk afscheidsdiner.
Nog even naar de Vulling gegaan
daarna. De Polen wilden nu het liefst
nog even flink de bloemetjes buiten
zetten, maar aangezien voor ons de
drukte met pwweek etc. de dag erna
nog zou beginnen, ging iedereen toch
redelijk op tijd naar huis.
Al met al een topweek om op terug te
kijken!
Hoogtepunt van de week: Onder het
subtiele gezang “een busje vol met
Polen”de uitwisselingsstudenten uitgezwaaid!
Merijn

Soms hebben de ouders het fout
Denken ze het zo goed te weten
Dan laat onze menig ze koud
En zitten wij chagrijnig pepernoten te eten
Sinterklaas bestaat echt
Moet je zien hoe zien hoe hij voor zijn leven
vecht
Hij geeft ons elke dag heel veel spellen
En nog steeds laten ze hem niet meetellen
Ik kind van 10 jaar oud
Spreek namens duizenden kinderen
Ik zal mijn Sinterklaas-passie
niet minderen
De ouders zitten gewoon fout
Evelien Rombouts
TA2a
Sinterklaas bestaat echt
Die man heeft ook zo zijn recht
Er is nog iemand die meer recht wil voor
kinderen
Daarom gaan we zijn bestaan niet verhinderen
Al zie je hem nooit over de daken lopen
En zie je ook nooit zwarte piet
Toch blijf je elk jaar op cadeautjes hopen
En mee naar Spanje in de zak wil je niet
Dan op 6 december gaat hij weer weg
Nog spelend met je cadeautjes
Je vol eten met pepernootjes
En toch niet in hem geloven??
Wat een onzin, zeg!
Lex de lange
TA2a
Er was eens een school in land hier
ver vandaan, in Breda-Zuid. Op deze
school regeerde de Kerstman al
sinds 50 jaar. Er zaten verschrikkelijk
veel slimme elfjes op, en wat minder
slimme leraar-elfjes, maar alles
verliep naar tevredenheid. Vijftig
jaar na de opening van deze superschool,
zag alles er echter niet meer
zo spik en span uit als dat het voorheen
was. De verf bladerde in sommige
lokalen van de muren, en de
kleursamenstellingen van de grote
hal en de A-vleugel wawaren ook al
minstens een eeuw niet meer in de
mode.
De Kerstman zag dit allemaal wel,
maar aangezien hij al wat oud en
seniel was wist hij niet goed wat hij
er aan moest doen. Hij bedacht vele
oplossingen om de leraar-elfjes wat
meer tevreden te stellen.
‘Wat nou als ik in
ieder lokaal 3 kerstbomen
plaats? Zou dat helpen?’
Ik heb immers wat meer
geld over maar aan wat
zal ik het besteden?’ De
volgende dag kwamen de
leraar-elfjes in hun lokaal
en zagen drie reusachtige
kerstbomen staan. Maar
ze waren niet blij! Ze
waren verontwaardigd
dat hun geld aan zoiets
nutteloos was besteed,
en bovendien klommen
de leerling-elfjes
erin en het merendeel
van de leraar-elfjes wist
niet hoe de lichtjes
aanmoesten! Wat een
problemen allemaal!
Dus trok de Kerstman
zich terug in zijn
kamer om een nieuw
plan te verzinnen.
Hij zat te chillen in
zijn gouden zetel en
bedacht zich: ‘Wat
nou als ik de leraren
óók zo’n prachtige
gouden bureaustoel
geef? Misschien
worden ze daar wel
blij van!’
Zo gezegd zo gedaan, en de volgende
dag zaten alle leraren op hun gouden
bureaustoelen. De leerling-elfjes
moesten echter de hele dag door
zonnebrillen dragen, door het felle
licht dat weerkaatste op de gouden
stoelen. De leraren konden hierdoor
niet meer de spiekende-elfjes van de
niet-spiekende-elfjes onderscheiden,
en gooiden uit pure frustratie hun
gouden bureaustoelen uit het raam.
De Kerstman wist zich geen raad
meer. ‘Wat moet ik nu doen? Ik heb
gehoord dat LCD-schermen helemaal
hip zijn deze tijden, dus laat ik iedere
leraar een LCD-scherm geven.’
De volgende dag op school verwachtte
hij juichende leraar- en
leerling-elfjes, maar toen dit echter
niet gebeurde (geen enkele leraar-elf
wist hoe hij moest omgaan met zo’n
enorm televisiescherm)
rende hij huilend naar zijn huisje.
De leraar-elfjes en de leerling-elfjes
voelden zich eigenlijk wel een beetje
schuldig. De Kerstman had ook alleen
maar gewild hun blij te maken.
Daarom besloten ze samen iets
moois terug te doen voor de Kerstman….
Op Eerste Kerstdag besloot de kerstman
zijn huisje te verlaten en nog
even iets op te halen op school. Hij
dacht eerst dat hij verkeerd had gelopen,
de school was zó veranderd. De
leraar-elfjes en de leerling-elfjes hadden
de hele school opgeknapt, speciaal
voor hem.
Er sprongen tranen in zijn ogen. DIT
is pas de echte kerstgedachte. Dankbaar
zijn voor wat je hebt en voor
wat je krijgt, en tegelijkertijd iets
terug doen voor de ander.
De kerstgedachte
bleef
nog voor
honderden
jaren voortvloeien
in het
werk van de
leerling-elfjes
en de leraarelfjes.
Iedereen leefde
nog lang en gelukkig.
Eline en Roos

Bangkok is een grote wereldstad met
prachtige wijken, grote tempels en
veel grote kantoor gebouwen, maar je
weet nooit wat voor iets verschrikkelijks
je in de volgende straat aantreft.
Complete gezinnen wonen in hutjes
die ze zelf gemaakt hebben van alles
wat ze konden vinden. Mensen staan
zich te wassen in een rivier waar iedereen
al zijn rotzooi in dumpt, zelfs
olie. Mensen die hun laatste beetje
eten offeren aan de koning bij een
bladgoud altaar (welke ze zelf gekocht
hebben) in hun golfplaten hutje.
De stoplichten in Bangkok doen het
wel, alleen niemand kijkt er naar om.
Ziekenwagens zonder sirene, omdat
er toch niemand aan de kant gaat.
Scooters waar soms zelfs 7(!) man
opzit. Tussen al die krotjes staan vervolgens
hier en daar grote dure tempels.
Mensen die geloven dat al deze
ellende hun eigen schuld is, omdat
ze met slecht karma zijn gestorven
(in Thailand geloven ze dat als je met
slecht karma sterft je zwart, arm, lelijk
of gehandicapt terugkomt). Maar
er was 1 ding wat nog het meeste
indruk op mij en mijn familie heeft
gemaakt.
Bangkok, 24 augustus 2009
Het was al iets na middernacht en we
kwamen net van een nachtmarkt af.
Waarom weet ik niet, maar we namen
een tuktuk terug naar ons hotel
(er zijn precies 2 redenen om
in Bangkok een tuktuk te nemen.
Of je bent tourist en je hebt nog
nooit zo’n ding in Bangkok zien
rijden, of je hebt lichte suicidale
trekjes. Van alle auto’s en
scooters rijden de tuktuk’s
namelijk het hardst).
Op een gegeven moment stoppen we
bij een stoplicht, af en toe doen ze
dat ook wel eens daar. We zien een
klein meisje zich een weg proberen
te banen door de overvloed aan stilstaande
auto’s en tuktuk’s. Eenmaal
bij ons aangekomen gaat ze op de
rand van de tuktuk staan. Ze was heel
netjes aangekleed in een schooluniform.
Nog voor je je kon afvragen wat
zo’n meisje midden in de nacht alleen
nog op straat doet, zien we dat ze iets
vast heeft. Een sponsje. Het meisje
begint driftig de voorruit schoon te
maken. Het stoplicht springt weer
op groen en de chauffeur geeft haar
een beetje geld. Het verkeer komt
weer in beweging en we zien het
meisje zich weer een weg proberen te
banen door de overvloed aan de nu
hard rijdende auto’s. Eenmaal bij de
stoep aangekomen gaat ze daar staan
wachten tot de volgende keer dat er
auto’s stoppen voor een rood stoplicht,
in de hoop genoeg geld voor eten
te verdienen.
Een paar weken later kwam ik weer
bij ons op school aan, waar ik meteen
veel mensen hoorden klagen.
Over het feit dat ze weer naar school
moesten, dat de vakantie zo kort was
geweest. Mensen die zeurden over te
veel tussenuren. Mensen die zo graag
nog in bed hadden willen blijven
liggen. Zoals altijd werd natuurlijk
ook over leraren en andere leerlingen
geklaagd. Leerlingen die vonden
dat ze veel te veel huiswerk kregen.
Uiteraard viel er genoeg te klagen
over de proefwerkweek. De rijen bij
de kantine zijn ook nog steeds volgens
velen te lang. Ook heb ik weer
genoeg mensen gezien die te lui zijn
om hun eigen rotzooi uit de pauzes
weg te gooien. En mencianen die
met veel moeite de mensen negeren
die bij de kantine naar binnen proberen
te komen, terwijl het toch echt
niet zoveel moeite kost om even op
te staan en die deur open te doen
(spreekt uit ervaring).
Het meisje van het sponsje kan niet
naar school, zij heeft nooit vakantie,
zij heeft geen eigen bed om in te blijven
liggen, zij heeft bijna geen geld
om aan eten te komen en een betere
toekomst voor haar is bijna onmogelijk.
Begrijp me niet verkeerd, ik klaag net
zo hard mee. Maar als we nou allemaal,
de volgende keer dat je over
zoiets boos of ontevreden bent, eerst
even aan het meisje en haar sponsje
denken, dan realiseren we hopelijk
iets beter waar we eigenlijk
mee bezig zijn (al kunnen
somige nederlanders ook
al blij worden van een
steen met een gat erin).
Af en toe hebben we
echt niet door hoe goed
we het wel niet hebben.
Ludo van den Buijs

Maandagmorgen was het eindelijk
zo ver: alle andere reizen
waren in het weekend al
vertrokken, en nu was het onze
beurt. Terwijl de leerlingen uit
de andere klassen gewoon naar
school moesten, stonden wij voor
school op de bus te wachten die
ons naar het vliegveld in Brussel
zou brengen. Na ongeveer anderhalf
uur rijden waren we er, en
na het inchecken en natuurlijk
het uitvogelen naast wie je zat,
zaten we te wachten tot het
vliegtuig zou vertrekken. Voor
ik het door had, stegen we op
en in een mum van tijd zaten
we in Athene!
Vanaf het vliegveld werden
we naar ons eerste
hotel gebracht, midden in het centrum
van Athene, en konden we onze
kamer opzoeken. De volgende dag
was het geweldig weer – en dat zou
de rest van de reis ook zo zijn, op enkele
stortbuien de laatste anderhalve
dag na. Voor de tweede dag stond
onder meer de Acropolis op het programma,
de eerste van veel ruïnes
die we te zien zouden krijgen. Boven
op de Acropolis deed meneer Tukker
de eerste van zijn rondleidingen van
deze week.
De volgende ochtend was de eerste
keer dat we onze tassen opnieuw
moesten inpakken. Daar ben ik die
week heel goed in geworden, trouwens.
Vandaag zou dan de eigenlijke
rondreis door Griekenland beginnen.
Na het ontbijt gingen we met
onze bus naar het Kanaal van Corinthe,
onze eerste stop. De rest van
de week hebben we heel veel gezien
en gedaan: plekken gezien die veel
mensen wel kennen (bijv. Olympia),
maar ook oorden die minder bekend
zijn, maar wel erg belangrijk in de
Griekse cultuur, zoals het reusachtige
openluchttheater in Epidaurus en het
monnikenklooster Hosios Loukas.
Elke avond hebben we in leuke typische
restaurants traditionele gerechten
gegeten. We hebben gezwommen
en de 1000 trappen van de
Palamedesrots in Náfplio beklommen,
genoten van schitterende uitzichten,
ons verbaasd over de wisseling
van de wacht bij het graf van de
Onbekende Soldaat in Athene, leuke
dorpjes en steden gezien, en veel ge-
shopt.
Zelf vond ik het bezoek aan de
Acropolis het hoogtepunt van
deze reis, alleen al omdat dat het
eerste was wat we te zien kregen
– en het was echt enorm. Als je
daar dan loopt, zie je pas hoe
groot die gebouwen in werkelijkheid
zijn, en besef je wat voor
een werk het moet zijn geweest
om dat alles te bouwen zonder
elektrische hulpmiddelen zoals
hijskranen.
Al met al, het was een volle en
indrukwekkende reis, één van
die reizen die je nooit meer
vergeet. We hadden een geweldige
groep en het was hartstikke
gezellig!!!
Sanne Evers

Op woensdag 21 oktober zijn de klassen
M2b en A2a met de bus naar een
Marokkaanse wijk in Breda Noord
geweest. M2b heeft eerst de Wegwijzer
bezocht, een buurthuis, en A2a
een kraakpand, waar ze
een radiostudio in hebben gemaakt.
Dit is bedoeld om de jeugd van
straat te houden.
A2a werd opgedeeld in 2 groepen. De
ene groep ging een rap over
corso maken en mochten deze opnemen
in de radiostudio. De andere
groep kreeg een rondleiding door
Breda Noord en waarbij ook verteld
werd over de buurt. Zo hebben
zij onder andere een Johan Cruijff
voetbalveldje, de schaatsbaan, een
zwembad en meer van dit soort dingen
gezien.
M2b is eerst bij het buurthuis op bezoek
gegaan, waar een Marokkaanse
vrouw, Fatima, iets vertelde over haar
cultuur. Ze maakte Marokkaanse
muntthee en ze schreef alle namen
van de leerlingen in het Arabisch.
Ook had ze een heleboel typisch
Marokkaanse kleren. Als afsluiting
werden er zelfs nog henna tattoo’s
gezet.
Even later wisselden de klassen met
elkaar van locatie.
Toen beide klassen bij het NAC-stadion
aankwamen, zijn we gaan
eten in het Beatrix café. Na het eten
hebben de klassen en de leraren
een kijkje in het NAC-stadion mogen
nemen.
Een optreden van de Arrogantjes (
improvisatie theater) maakte de dag
compleet.
Ze wilden van 2 leerlingen een jas
lenen en deden daar iets grap-
pigs mee, ze trokken de jassen aan en
speelden het karakter van
eigenaar(es). Tenminste hoe ze
dachten dat deze persoon was. Natuurlijk
klopte er niet veel van. Een van
de jassen kregen ze niet bepaald snel
uit.
Wij vonden dit een hele leuke dag en
ook heel leerzaam, omdat het
over een andere cultuur ging.
Chanel en Anne uit A2a

“Heb jij hem al gezien?” “Ja, ik zag
hem net lopen.” “O, hoe ziet hij
eruit?” “Je herkent hem wel als hij
binnenkomt. Hij is niet echt het type
dat je normaal op het Mencia rond
ziet lopen.” Iedereen vroeg zich af
wat hij ervan moest verwachten.
De meeste hadden al wel wat gelezen
of gehoord van Herman Brusselmans
(BBvB). De meningen over
hem en zijn boeken zijn sterk verdeeld.
Sommige vinden hem grappig,
maar anderen zien er de humor
niet van in en snappen niet waarom
zijn boeken verkocht worden. Voor
iedereen die zijn presentatie op
woensdag 4 november gemist heeft
staan zijn uitspraken van die dag
hieronder, zodat ook deze mensen
een indruk kunnen krijgen van Herman
Brusselmans. Voor de authentieke
ervaring is het aanbevolen om
het volgende met een monotoon
Vlaams accent en strak gezicht op te
lezen.
(En voor de beelden klik je naar menciadetv.mencia.nl)
“Ik was in die tijd, in
tegenstelling tot nu,
een zeer knappe jonge
man.”
“Mijn haar groeit
helemaal vanzelf.”
“Ik gebruik de
werkelijkheid
als basis en
daar laat ik
mijn fantasie
op los.”
“Ik vind mensen
niet echt interessante
wezens, dus
ik beledig ze graag.”
“Je hoeft niet al te veel te beleven
om boeken te schrijven.”
“Mijn persoonlijk
leven bestaat
uit bijna niks.”
“Ik sta op om kwart over twee
s’middags, ik ga slapen om half zes
s’ochtends. En daar tussen gebeurt
niet zoveel.”
“Een reis naar Breda is al
een hele onderneming
voor mij.”
“Dat zijn ook
mijn favoriete
boeken, dat is
ook mijn favoriete
leven; iets
waarin weinig
gebeurt.”
“Dat is allemaal uitgerekend. Kwart
over twee opstaan. Een bad en
tandenpoetsen enzovoort tot kwart
voor vier. Dan tot kwart over vier
wandelen met de hond. Dan de koffie
drinken tot vijf uur. En dan eenzaam
zitten wachten tot de thuiskomst van
mijn vrouw, Tanja de Metsenare (hier
aanwezig). En s’nachts schrijf ik al
die *PIEP*boeken.”
“Ik houd van een leven
dat zeer beperkt is.”
“Ik ben nog nooit
op reis geweest.”
“ik ben 18 jaar samen met Tanja de
Metsenare, hier aanwezig trouwens,
en 18 jaar heeft ze me aan m’n kop
gezeikt om op reis te gaan. Maar er
zit iets in mij dat thuis wil blijven.
Tanja de Metsenare
is trouwens ook alleen
op huwelijksreis
geweest.”
“Piloten zijn trouwens vaak
dronken, dus ik vertrouw
piloten niet.”
“Ik moet zeggen
bergen vallen mij
enorm tegen, ik had
er toch heel wat
meer van verwacht.
Dus ik ben toch echt
wel heel blij dat er
zeer weinig bergen
in Belgie zijn.”
“Vlaamse mannen zijn
beter in de liefde dan de
Nederlandse mannen.
Daar is een studie over gemaakt.”

Voor 12 leerling en 2 leraren van het
Mencia is het een ervaring om nooit
te vergeten! Na een lange voorbereiding
met veel acties(werken bij
een catering, flessenacties, etc.) die
12.000 euro opleverden, lieten ze
voor 3 weken hun familie en vrienden
achter en reisden naar de andere kant
van de wereld, om daar de armoede
onder ogen te zien, en om scholen
en goede ondernemingen financieel
te steunen. Ergens heb ik na de reis
gelezen; “we keken naar anderen en
zagen onszelf”, en dat is precies zoals
deze reis omschreven kan worden.
Vaak waren we erg onder de indruk
van alles wat we zagen, en er zijn
dan ook wel eens de nodige tranen
gekomen. Maar gelukkig was daar
de hechte groep, die elkaar erdoorheen
sleepten! Des te meer hebben
wij beseft dat de toestand in een ontwikkelingsland
heel zorgwekkend is,
omdat er voor de armen totaal geen
sociale voorzieningen zijn. We beseften
heel goed dat wij veel geluk hebben
dat we hier geboren zijn, en vaak
werden we met beide benen op de
grond gezet. Een tv kun je namelijk
uitzetten, of je kunt even wegkijken
van het beeld als het te heftig wordt,
maar wij stonden midden tussen alle
mensen die moesten roeien met de
riemen die ze hebben, die keihard
moesten werken voor hun geld en
de vreselijkste banen hadden, en wij
konden niet even wegstappen naar
onze eigen vertrouwde wereld. Dat
was soms erg moeilijk!
Na de reis proberen wij onze verhalen
zo duidelijk mogelijk op mensen over
te brengen. Dit lukt goed, omdat wij
natuurlijk enorm veel verhalen hebben,
maar toch kan niemand beseffen
wat wij hebben gezien. De gevoelens
die erbij kwamen, zijn namelijk niet
onder woorden te brengen.
Het was voor ons een geweldige tijd,
ondanks de enorme hitte en heftige
momenten. We hebben erg veel
gelachen, gespeeld, gedanst en noem
maar op. Wij zullen het ons hele leven
niet vergeten, en wij willen ook met u
ons verhaal delen. Daarom staat hieronder
een klein, kort reisverslag.
Zondag 12 juli stonden we met z’n
allen op Schiphol. Allemaal met
onze volle koffers en stiekem even
zenuwachtig, maar we konden niet
wachten om te gaan. Na een uitgebreid
afscheid van alle families die
ons uit kwamen zwaaien, stapten we
het vliegtuig in voor een vlucht van
13 uur. Toen we aankwamen, werden
we meteen overvallen door de hitte.
Maar daar moesten we natuurlijk
aan wennen! Na een rit in de jeepney
(openbaar vervoer) kwamen we in
het hotel aan. We konden rusten, de
volgende dag gingen we pas aan ‘het
echte werk’ beginnen.
In de eerste week sliepen we in het
hotel, en bleven we in de stad Manil-
la. We bezochten in die week schooltjes,
weeshuizen, stichtingen die zich
inzetten voor kansarme kinderen en
een universiteit. We bezochten de
Papaya school, International school
of Manilla, Cashew school, Mango
weeshuis, Youngfocus, Aurora Baras
weeshuis, Ateneo universiteit. Maar
dat is niet het enige: we zijn ook op 2
vuilnisbelten geweest, op Payatas en
Smokey mountain. Hier stonden we
letterlijk in de troep. Soms bestond
de grond alleen uit vuilniszakken,
en dan moet u zich voorstellen dat
wij laarzen aanhadden, maar dat die
mensen gewoon op blote voeten lopen!
We hebben op Smokey mountain
ook de daycare bezocht, waar
sommigen van de groep ondervoedde
baby’s mochten bijvoeden.
De tweede week vlogen we door naar
Bacolod, waar de eerste dag even gingen
ontspannen door een waterval te
bezoeken. Daarna gingen we samenwerken
met stichting Anak. Dat is een
stichting die talentvolle, maar arme
kinderen geld geeft voor een studie.
We gingen deze week ook voor het
eerst in gastgezinnen slapen. We
werden deze week aan verschillende
leerlingen van Anak gekoppeld. Met
hen maakten we o.a. een citytour,
we liepen een dag met hen mee op
de highschool, we bezochten weeshuis
Home of Hope, kustproject Binhi
waar we samen met een leerling
van Binhi een schilderij maakten en
we hadden een familiedag met onze
gastgezinnen.
Na een afscheidsavond met iedereen
van Anak en onze gastgezinnen, reden
we de volgende dag
met een bus door
naar Cadiz, een vissersdorp.
Hier sliepen
we ook weer in gastgezinnen.
Deze gastgezinnen
waren,
in tegenstelling tot
de eerste, erg arm!
We sliepen dus in
krotjes, en sommigen
van ons hadden
de pech dat ze op
een bamboematras
moesten slapen…
Na de eerste nacht
in Cadiz stonden
we om 4 uur op, om de vissers te
helpen met het sorteren van de vis.
Dit betekende hard werken, want de
bakken waren erg zwaar! Die middag
hebben we nog de plaatselijke highschool
bezocht, waar we ons dansje,
zoals bij elk bezoek, weer lieten
zien. Ook hier hadden we weer met
alle gastgezinnen een gezellige afscheidsavond.
De volgende dag vertrokken we naar
het laatste dorp. Dat was 6 uur rijden
met de jeepney. We zaten heel krap
met alle koffers er ook nog bij, en
dat was in die hitte niet heel erg fijn,
maar gelukkig stopten we onderweg
veel. Na de lange reis kwamen
we in Tanjay aan. Hier sliepen we in
gastgezinnen die op de suikerrietplantage
werkten. De volgende dag
was het de bedoeling dat wij ook
mee gingen, maar helaas regende
het de hele dag heel hard. We zijn
toch meegegaan. We hebben daar
2 schooltjes bezocht en een bouw-
project waar we ook de handen uit
de mouwen hebben gestoken. Op de
haciëndaschool hebben we, net als op
vele andere scholen, workshops gegeven.
Na weer een afscheidsavond
met de gastgezinnen vertrokken we
naar het strand voor onze welverdiende
rust.
Helaas heeft het aan een stuk door
geregend, dus konden we zwemmen,
duiken en zonnen wel vergeten.
Na 3 ongelooflijk indrukwekkende,
mooie, gezellige, heftige en leuke
weken vlogen we terug, terug naar
Nederland waar we eindelijk weer
naar onze familie konden, die op ons
stonden te wachten met bloemen,
ballonnen en een spandoek.
Wij hopen dat u een goede indruk
heeft gekregen van alles wat wij hebben
gedaan! We hebben ons van tevoren
hard ingezet om zoveel mogeli-
jk geld in te zamelen, en dat is gelukt!
De reis is, mede daardoor, erg geslaagd,
want het was natuurlijk onze
bedoeling om op de verschillende
scholen etc. een zo groot mogelijke
cheque te geven. Als wij bedenken
wat zij met al dat geld allemaal kunnen
doen, geeft ons dat tot op de dag
van vandaag, en waarschijnlijk nog
wel langer ook, een ontzettend goed,
trots en blij gevoel. We hebben ons
doel bereikt!! En wij hebben het niet
alleen fantastisch gehad, maar we
hebben met alle mensen veel plezier
gehad, en er zo voor gezorgd dat zij al
hun zorgen waarschijnlijk voor 1 dag
even konden vergeten.
Met sommigen heb ik nog contact via
de mail. Op school hebben ze namelijk
wel internet. Ik denk dat de anderen
van de groep dit ook hebben, en
we hopen dat dit zo zal blijven, want
al die mensen die we ontmoet hebben
(en daarmee de reis) hebben een
apart plekje in ons hart gekregen, en
dat zullen ze blijven houden!!!!!
Eline van Geijtenbeek

Eureka!
De wetenschapper zat achter zijn dure
microscoop. Zijn bril stond scheef in
zijn vettige haar. Naast hem lag een
doosje dextrotabletten. Maanden,
zoniet jaren had hij naar dit moment
toegewerkt. Zweetdruppels parelden
op zijn voorhoofd. Onder zijn microscoop
lagen de levensdraadjes. Het
belangrijkste stukje van de menselijke
cel. Bij elke celdeling werd het draadje
korter. En kwam de mens dichter bij
zijn noodlot. Maar dankzij hem zou
de mens van zijn grootste angst verlost
zijn. Groeiende levensdraadjes.
Hij had de eerste eindeloos-levencellen
gemaakt. Dit zou hem rijk maken.
Niet een beetje rijk, hij zou de rijkste
mens op aarde kunnen worden.
†
En daar zit ik nu zonder werk. De mens
snapt er ook weer helemaal niets van.
Mensen schijnen wel een hele grote
hekel aan mij te hebben. Ik doe gewoon
mijn werk. Ik geef en neem. Het
zou niet in ze opkomen hoe de wereld
er uit zou zien zonder mijn aanwezigheid.
Het gaat ze nog veel verdriet bezorgen,
die uitvinding, maar dat ziet
de kortzichtige, inhalige mens niet.
Dat zien ze over een paar jaar nog
wel. Ik denk dat ik dan wel weer werk
krijg. Maar laat ik niet te veel zeuren.
De moderne tijd brengt ook goede
dingen met zich mee. Zo kan ik door
middel van recente ontdekkingen terug
in de tijd om opnames te maken
van mijn werk vroeger. Ik bewaar de
mooiste graag op film. Maar vroeger
was het allemaal veel eenvoudiger.
Het idee dat iemand anders invloed
zou hebben op mijn werk was gewoon
lachwekkend. Nu is er altijd wel
iemand die het nodig vindt koppen te
gaan inslaan.
Er zijn twee dingen oneindig: de
ruimte en de menselijke stommiteit,
en van de ruimte ben ik trouwens niet
eens zo zeker.
– Albert Einstein
Sommige mensen, waaronder Albert
Einstein, weten waar ik het over heb,
maar die zijn zo gering in aantal dat
ze nauwelijks noemenswaardig zijn.
Ze weten de grote massa toch niet te
overtuigen. En daarom kijken mensen
mij nog steeds boos aan. En zoveel inzicht
is daar echt niet voor nodig. Het
is om spontaan een minderwaardigheidscomplex
van te krijgen. Zoals ik
al eerder zei, vroeger was alles veel
eenvoudiger. Ik herinner me nog goed
wanneer het voor het eerst goed fout
ging. Bekijk dit filmpje maar eens:
Explosie. Kleuren. Rood oranje geel
groen blauw indigo en violet. Woorden
vloeien naar mijn hoofd. Hoe komen
die woorden daar? Waren zij altijd
al deel van een ideeënwereld achter
het gordijn van mijn gedachten? Ik
heb knallende hoofdpijn. Het voelt
alsof er iets in me is geknakt. Krachteloosheid
vloeit als een giftig gas over
me heen. Kleuren flitsen weer langs
mijn ogen. Mijn ogen stellen heel
langzaam scherp. Het besef van mijn
lichaam komt langzaam terug. Mijn
armen, mijn benen gebroken onder
een enorm gewicht. Een ruis doorbreekt
het monotone gebonk in mijn
trommelvliezen.
Ik zie mijn kleding vaag. Ik voel met
een hand aan de metalen randjes
die vastzitten aan mijn leren vest.
Geschreeuw. Een van mijn ondergeschikten
knielt naast mij. Een pijl
doorboort het zachte vlees van zijn
nek. Bloedend en ineengekrompen
van de pijn sterft hij. Ik wil mijn ogen
dichtdoen maar ik moet kijken. Ik wil
schreeuwen maar mijn keel gehoorzaamt
niet. Een man met een rond
schild en een gladius komt op mij
afgerend. Een klap, geschreeuw en
weer die ruis. Mijn longen vullen zich
met bloed. De paniek die ik verwacht
komt niet. De man die ik niet herken
haalt weer uit. Pijn zoals je weet dat
je die nooit meer gaat voelen. Een
warme zachte omarmende pijn. Mijn
adem verlaat mijn lichaam. Alles verliest
kleur. Gehoor en zicht verdwijnen.
Kijk daar ging het dus al mis. Op dat
slagveld had ik duizend van dit soort
opnamen kunnen maken. Het was
gewoon sadistisch geweest van mij
om ze te laten leven. En als er iets is,
ik ben rechtvaardig. Kijk dat maakt
weer een hoop goed. Anders zou dit
echt de ergste baan ooit zijn. Maar
als jullie het niet erg vinden dan ga ik
nu vakantie houden. Want dat heb ik
al miljoenen jaren niet gehad.
†
Drie maanden na zijn ontdekking zat
de wetenschapper achter zijn bureau.
Hij frunnikte aan zijn mooi bijgeknipte
baardje terwijl hij met zijn dure merklaarzen
op zijn gelakte bureau rustte.
Door de snelle verspreiding van zijn
wonder was hij rijk geworden. Rijk
was misschien niet het juiste woord.
Aanbeden als een godheid kwam
dichter in de buurt. Hij hielp de mensheid
en hij nam wat hem toekwam.
Dus zo hielp de mensheid hem. Wat
was het leven toch goed. Hij nam
een trekje van zijn sigaar en blies de
kleine rookkringen door zijn raam
naar buiten.
De verzetsstrijder trok zijn zwarte
muts over zijn hoofd heen. Zijn pistool
hield hij in zijn rechterhand.
Zijn knokkels trokken wit weg. Heel
zijn houding straalde de haat uit. De
verzetsstrijder was van mening dat te
veel mensen op deze aardbol onverantwoord
was. Voedselprijzen waren
hoog,water was schaars. Daar stond
hij nu, met een groep medestanders
te graven. De tunnel was vochtig
van al het grondwater. Het flauwe
schijnsel van een zaklamp verlichtte
de muffe tunnel. “Volgens mij is dit
ver genoeg.” Riep een van zijn teamgenoten.
Dertig meter boven hen
stond een villa. Er kringelde rook uit
het raampje van de werkkamer. De
verzetsstrijder plaatste de bom tegen
de tunnelwand. De afstandsbediening
pakte hij uit zijn broekzak. Hij
deed iets goeds voor de mensheid. Hij
kon zijn ogen nauwelijks openhouden
door het groeiende slaaptekort, te
weinig eten en slaap was duidelijk
funest. Terwijl zijn maag door zijn lijf
beukte kroop hij door de tunnel. Hij
volgde de tunnel een stukje en hij
drukte de knop in.
Explosie
Het was nu drie weken na de aanslag.
De verzetsstrijder sloop nu door de
lege gangen van het parlementsgebouw.
Dit was de volgende stap van
zijn plan. Iedereen zat nu in de vergaderzaal.
Met de bom eronder. Het
debat ging over de aanslag. Hij had
twijfel gezaaid. Hadden zij eindelijk
ook gemerkt dat één maaltijd per dag
weinig was in een land als Nederland.
En dat een halve liter water per dag
op de lange termijn voor uitdroging
zorgde. Hij pakte zijn geweer weer.
Dit was het moment. Hij hield zijn
mobiele telefoon in zijn andere hand
en draaide een nummer. Sneltoets
6. Hij haalde twee keer diep adem
en schopte de deur open. Daar zaten
alle politici. Met een overslaande
stem schreeuwde de verzetsstrijder:
“Verbied het medicijn of alles gaat de
lucht in. Red de mensheid of ga er samen
mee ten onder! VERBIED HET!”
†
Mijn baan is nu weer in ere hersteld.
Het was toch wel heel even schrikken.
Vakantie is niets voor mij. Mijn huis is
er ook niet op gebouwd. Ik heb nu
niets meer te vertellen. Ik zie jullie
nog wel eens tijdens mijn werk…

Het rijmt en er
staat ‘drank’ in de
site naam, toch is
de reden voor deze
site minder leuk
dat zijn naam doet
denken. Het is een
site voor jongeren
die ouders hebben
met een drank-
probleem. Ook is
dit een site voor
volwassenen die
ouders hebben of
hadden met een
drankprobleem. Op
deze manier worden
ook onderling verhalen uitgewisseld.
Ook is er een mailformulier waar je
je vraag kan stellen aan een deskundige.
Het forum is overzichtelijk en
de mensen nemen je serieus als je
een vraag stelt of als je ergens mee
zit. Er is ook een gedeelte met allemaal
feiten over alcoholproblemen,
‘kinderen van...’ en de gevolgen van
overmatig alcoholgebruik. De volwassenen
kant van de site is in wezen
hetzelfde als de jongeren kant, maar
dan net iets anders ingericht.
In eerste instantie is het een heel zakelijke site, een
beetje intimiderend. Er zijn voor verschillende problemen,
verschillende chatboxen. Heftige gevoelens, seksualiteit,
onzekerheid, relaties en “voor een vriend?”. In die
chatbox kan je op werkdagen tussen 09.00u en 18.00u
met een professional chatten. Ook is er een telefoonnummer
wat je kan bellen. De site is heel minimalistisch
en afstandelijk,
maar misschien
juist daarom wel
prettig om je problemen
te delen.
Yoshin

D e
k a n g o e -
roe komt uit Australië en dat geldt
ook voor de Kangoeroewedstrijd.
In 1980 werd daar voor het eerst
een dergelijk soort wiskundewedstrijd
georganiseerd. Het gigantische
succes inspireerde enkele Franse
wiskundigen ook zoiets te doen.
Als eerbetoon aan de Australiërs
doopten ze hun wedstrijd
‘’Kangourou’’.
De kangoeroe wedstrijd vindt dit
schooljaar plaats op donderdag 18
maart 2010. Na de kerstvakantie
wordt iedere leerling uit de onderbouw
uitgenodigd om deel te nemen
aan de kangoeroe wiskundewed-
strijd. Als voorbereiding voor de wedstrijd
kun je gaan oefenen met opgaven
van voorafgaande jaren. Deze
opgaven kun je terugvinden op de
website www.math.ru.nl/kangoeroe.
Ook zal er tijdens de wiskundelessen
aandacht aangeschonken worden en
zal je van je wiskunde leraar enkele
voorbeelden van kangoeroewed-
strijden van voorafgaande jaren
krijgen.
De Kangoeroewedstrijd laat je ervaren
dat wiskunde heel leuk
en uitdagend kan zijn, voor
iedereen op zijn eigen
niveau. Je hebt
een gezond stel
hersens, en het
kan geen kwaad
die eens te laten kraken.
Ontdek dat je meer kunt
dan je zelf dacht. En wat is
er leuker dan te laten zien
dat je meer kunt dan jouw
docent van je had ver-
w a c h t !
Bovendien kun je nog
prijzen winnen ook ...
Wiskunde zou eigenlijk door iedereen
het aller-leukste vak gevonden
moeten worden. Waar vind je zo veel
uitdagende puzzels en hersenkrakers?
Net zoals je met gymnastiek en
sport je spieren traint, zo kun jij je
grijze cellen in conditie houden met
de hersengymnastiek van Kangoeroe.
Het gaat om vierentwintig of dertig
verrassende vraagstukken die stuk
voor stuk een vonkje creativiteit of
een flits van inzicht vragen. Vijf antwoorden
per opgave zijn gegeven,
één is er goed. Welk? De eerste vragen
zijn makkelijk, maar gaandeweg
worden ze lastiger. Wie haalt de eindstreep
zonder te struikelen?
Meedoen met Kangoeroe is plezier
voor iedereen, ook voor leerlingen
zonder wiskundeknobbel. Na afloop
z i e
je ze hun oplossingen
vergelijken; nog dagenlang wordt
er over doorgepraat. De vragen
gaan mee naar huis: vaders en
moeders, ooms en tantes krijgen
ze voorgelegd, en die willen zich
natuurlijk ook niet laten kennen!
Heb je een hoge score gehaald, dan
word je uitgenodigd voor de Junior
Wiskunde Olympiade of voor
de tweede ronde van de Wiskunde
Olympiade.
Een versnapering tijdens het
maken van de vraagstukken
zal door twee kangoeroes verzorgd
worden. Zij zullen expres
vanuit Australië worden overgevlogen
om de deelnemers
tijdens de wedstrijd een hart
onder de riem te steken. Om te
voorkomen dat de kangoeroes
door het vliegtuig gaan springen,
zal er voor deze dieren een afgesloten
ruimte in het vliegtuig ingericht
worden waar zij zich naar hartenlust
kunnen vermaken.
Wij rekenen op jullie!!!
Mevr. Agnes Taks
Namens de wiskunde sectie

Welk kerstfiguur ben JIJ?
Welke uitspraak zou jij het meest waarschijnlijk zeggen….
A) Ho, ho, ho! Dat gaat zomaar niet!
B) Dit trek ik niet meer hoor!
C) Super cool!
D) Inpakken en wegwezen!
Wat is jouw kledingsstijl?
C) Het liefst helemaal niets, misschien een grappig hoedje
B) Een mooi leren tuigje
A) Als het maar rood en warm is, en niet te vergeten mijn geitenwollensokken!
D) Alles waar punten en belletjes aan zitten.
Hoe ziet een normale dag voor jou eruit?
D) Vroeg opstaan, hard werken voor een oude dikzak, en ik krijg er helemaal
niks voor terug
A) Snoep eten, kleine kindertjes op schoot nemen en mijn slaafjes pesten
C) Een beetje chillen, en vooral m’n hoofd koel houden
B) Degene met de roodste neus pesten
Wat betekent kerst voor jou?
B) Hard rennen en het onmogelijke werk om een dikzak vooruit te
trekken
C) Kinderen die mij creëren en wortels in mijn hoofd drukken, om me
vervolgens kapot te maken
D) Gecommandeerd worden door mijn &*%^$ baas en cadeautjes in te
pakken die ik nooit zal krijgen
A) Niet zo veel eigenlijk, vooral met cadeautjes strooien en ritjes in mijn
voertuig maken
Wat zijn je voornemens voor het nieuwe jaar?
A) Meer snoep eten en minder cadeautjes geven omdat we hier op de
Noordpool zwaar lijden onder de creditcrisis.
D) Een complot tegen mijn afschuwelijke sadistische baas bedenken
B) Mijn baas aan een dieet proberen te helpen (zodat ik die slee eindelijk
is vooruit krijg!!!)
C) Langer dan een week proberen niet proberen te smelten
Wie is jouw grootste vijand?
B) Een zekere Rudolph, hij heeft echt een lelijke neus.
A) Sinterklaas, die schijnheilige nep-kindervriend
C) De zon…bah bah zweterige citroen
D) Mijn baas.
Wat is je favoriete snack?
D) Ik heb nog nooit iets anders gegeten dan waterige kolensoep dus ik zou het niet weten.
B) Alles behalve het vieze hondenvoer wat mijn baas mij altijd geeft
A) Heel veel snoep en op zijn tijd een gebraden elfje
C) Waterijsjes! Jum!
Wat is het mooiste aan kerst?
A) Al die blije kindertjes die mij allemaal aanbidden
B) Dan kan ik weer gemene liedjes zingen over een zekere Rudolph
C) Dat iedereen mij accepteert zoals ik ben.
D) Dat mijn baas weg is op een wereldtoer.
Meeste A
Jij bent als twee druppels water de Kerstman. Jij houdt ervan elfjes en kleine kinderen te terroriseren en vooral veel
te eten. Het enige waar je nog naar verlangt is een gebraden elfje en nog meer aanbidders. Toch houden we van je,
maar eigenlijk alleen omdat je cadeautjes met je meebrengt. Misschien is het handig om komende kerst iets aardiger
tegen je werknemers te doen.
Meeste B
Een Rendier is jouw kerstfiguur! Je klaagt niet veel en werkt erg hard. Iedereen heeft respect voor je omdat zware last
moet trekken (letterlijk!). Je bent betrouwbaarder dan menig vliegmachine, dus vlieg lekker door om ons de cadeautjes
te bezorgen. Wij raden je wel aan om Rudolph iets zachter te behandelen, anders vrezen wij dat hij zichzelf
spoedig van kant zal maken.
Meeste C
Jij bent echt een coole gozer, en vergelijkbaar met een sneeuwman. Je moment van geluk is niet zo lang, maar jij
houdt je hoofd wel koel (tenzij je hoofd eraf valt)! Let op voor kinderen, ook al zijn het je scheppers, ze kunnen je ook
weer uit deze wereld helpen. Geniet van je korte tijd hier op aarde, en remember: always stay cool!
Meeste D
Jij wordt zwaar ondergewaardeerd, nauwelijks gevoed en je bent ontzettend slecht gekleed (die belletjes zijn al
minstens 200 jaar uit de mode), kortom je bent het onderkruipsel van de Kerstman, ook wel het Elfje genoemd. Wij
raden je echter ten strengste af de Kerstman te vermoorden, anders krijgen wij geen cadeautjes meer! Schik je in je
lot en schiet een beetje op met de cadeautjes inpakken!!

C o m e n i u s
E x c h a n g e
2009 Mencia
de Mendoza
with College
Boris Vian
from
Dunkerque.
The week before the autumn
break Ta2b had 21
French students over
from France. The French
guests stayed
at the homes of
the Mencia students.
The Dutch
students had to
arrange parts of
the week including
some of the activities.
E. Joosen and R.
Dols
“On Monday we
organised a big welcome
for the French
students from Dunkerque.
We organised
everything from 10
o’clock am onwards. We decorated
the classroom with different drawings
and balloons. My French partner
was called Cecilia Sylva. She is 13
years old, like me. She is very quit.
She slept at my home on Monday
and Thursday. Tuesday and Wednesday
she slept at Wouter’s home”.
Jasper Woudwijk
“Tuesday was the day I prepared with
my group. We had to be at school at
9 o’clock. First we did sports activities
like smash ball and uni-hockey. After
the sports activities we had a tour
through Breda and every one had
to walk it. In the evening, we went
bowling with people from Zundert
and Rijsbergen. That was also great
fun”.
Jasper Martens
“On Monday we did a welcome
for them, they could taste typical
Dutch food. After that we did
a game to learn their names. All
over the school small cards were
hung up with a picture of a pupil
of Ta2b”.
Caspar van de Pas
“I expected that the pupils from
Dunkerque could speak English,
but my guest could only understand
‘yes’, ‘no’ and ‘not good’.
Communication in English was very
difficult for him but we could understand
each other by gestures and
French. After a day we talked more
and understood each other better. I
learned many new words in French,
and I have a new friend”.
Remy Noordzij
“Together with Tess, Jenthe, Marije
and Fenna, I had to take care of the
Monday. We gave them something to
eat and drink. We also showed them
a power point presentation. It included
typical Dutch food, rituals and we
showed them the programme of the
week. Tuesday afternoon we played
a game in Breda so the French people
got to know the city a little bit.
We got a stencil with photos on it,
we had to make the same picture
as shown on the stencil but then
with the people of our groups in it”.
Myrthe Goos
“On Wednesday we went to the
Efteling. When we arrived there the
French people immediately started
taking pictures. Emelyne bought a lot
of souvenirs. We went in the ‘vogelrok’
together and she thought it was
a lot of fun. In the evening we went
to Jenthe and Ayate for dinner and
we watched a film there”.
Tess de Leeuw
“Thursday we went to Amsterdam
and when we were back in Breda we
went to the carnival that was really
cool. I enjoyed the exchange and we
will see them back in May”.
Tom Verbaken
“Tuesday the lunch was cake which
Sara had made. It was delicious and
I think the French people also really
liked it”.
Jenthe Braspenning
“I think it was a really nice week and
I have learned a lot about the differences
between French and Dutch
students and my English but also my
French has improved a lot”.
Jenthe Braspenning
“In Amsterdam we went to the Rijksmuseum,
which was pretty boring.
We had to answer questions
about the paintings. Only the Nachtwacht
was impressive. We ate
‘bami’ that night, and
after that we played
on the wii”.
Chiel Wouters
“On Monday the
French pupils from
Dunkerque would
come to Holland! To
our School!
It was a very nice
week and I learned
a lot of French! In
one word it was
awesome!!!”.
Marije Strikwerda
“Thursday was a nice day,
because we went to Amsterdam.We
went to the Rijksmuseum and did an
exercise there. It was beautiful to see
all these paintings. We had a boat
trip through Amsterdam. After that
we went to the Kalverstraat and had
some free shopping time. Also this
evening we were tired again”.
Bart Bosma
“The last day we went to Van Sonsbeeck.
Also the French people enjoyed
it. After that we went to school
and said goodbye. It was hard for
some people to say goodbye, and
also for me it was a pity”.
Toon van den Bemd
“I liked Amsterdam the most. It was
fun and learning at the same time.
I had never been in the shopping
area or the Rijksmuseum before so
it was new to me also! I totally
adored the PC Hooftstraat!
I would do
this exchange
over and
over! The fun
was just priceless!”.
Jelske Driessen
“My French student
and I went
to school by bike.
She had to get used
to the bike so she
cycled as slow as a
snail”.
Mieke Dewez
“Friday we
had breakfast
at school
and everyone
needed to take
something with
them like bread,
butter, milk, apple
juice, peanut
butter or sausages.
After that we
went swimming
in the Van Sonsbeeck. We
had a great time, it was a
fantastic week”.
Coen Boerema
“In may we go to Dunkerque
in France to visit
them for a week”. Felipe
Moscoso Cruz

Wanneer houd ik op met dwalen? De
klaslokalen, in mijn gedachten en de
rest van mijn leven? Ben ik dat alleen?
Of hebben andere mensen dat
ook?
Wanneer ik me er weer eens op betrap
dat ik de leraar niet meer volg,
kom ik er achter dat ik terug denk
aan het verleden; “wat was het toen
leuk!”, of “hoe ging dat ook alweer?”.
Maar ook als ik ’s avonds in bed lig
denk ik vaak over wat ik wil doen later,
of ik ooit wel een meisje aan de
haak sla en wat ik nu toch allemaal
moet gaan doen.
Wat betekent het dat ik toch altijd
bezig ben met mijn herinneringen
en mijn toekomst? Kan ik niet beter
in “het nu” gaan leven? Veel mensen
zullen dat zeggen, maar hoe ik het
ook zou willen, ik kan mij niet bij die
mensen voegen.
Worden wij in de hedendaagse maatschappij
niet veel te vol gestopt
met keuzes, informatie en moge-
lijkheden? Laat mij toch gewoon
kind zijn! Ik wil onbezorgd kunnen
opgroeien zonder me zorgen te
hoeven maken over het milieu,
terrorisme en wat ik met mijn leven
moet gaan doen.
Dat kan natuurlijk niet, ik begrijp dat.
Ik verlang gewoon naar onbezorgdheid.
En dus dwaal ik weer met mijn
gedachten, niet tijdens de les of in
bed maar achter mijn computer.
Ik ben geen stap verder,
Maar wat is jouw volgende stap?
Róman
Weer regen!
Je gaat weer eens naar school
door die stromende regen.
Als je er eindelijk bent, moet
je je haasten omdat je anders
te laat komt in de les, omdat je
niet snel kon fietsen door die
wind..
Eenmaal in de les aangekomen,
zijn je kleren, boeken
en tas nog steeds helemaal
doorweekt.
Wat een rotdag denk je dan!
Alsof het nog niet erg genoeg
is krijg je weer een slecht punt
terug met als bonus een preek
van die leraar. Ondertussen
denk je: ‘’ Houd nou toch even
je mond, ik heb hier nu echt
even geen zin in’’.
Natuurlijk bedoelt die leraar
het wel goed. Hij probeert
namelijk al die kennis bij je
naar binnen te stampen, die je
later weer goed kunt gebruiken
als je iets wilt bereiken!
Maar daar denk je nu niet aan,
het enige wat in je hoofd speelt
is een warm bedje en een
kopje stomende chocomelk.
Daar bovenop komt dan ook
nog eens die proefwerkweek.
Hier moet je nog veel voor
leren, omdat je te laat bent begonnen
en niks hebt gepland.
“Ik haat school!” krijgen je
ouders te horen als hun kind
thuiskomt, “weer door die
vieze regen!”
Je tas wordt op de grond gesmeten
en je springt achter de
computer.
“Ga leren, je hebt morgen je
proefwerk!”
“Mama, houd nou eens op
met zeuren, ik leer straks wel.
Ik moet eerst nog even mijn
mail checken!”
Na die proefwerkweek liggen
er nog maar een paar weekjes
school voor je, waarvan één
week een 40 minuten rooster
heeft.
EINDELIJK VAKANTIE!
Twee hele weken lang genieten
van rust, geen regen waar
je verplicht door moet fietsen,
geen lessen, geen slechte
cijfers en geen gezeur als: “
Ga leren!”
Eindelijk lekker lang uitslapen
zonderdie geweldige wekker
die je normaal om 7 uur
wakker maakt.
Heerlijk zo’n vakantie!
Ook van nieuwjaar kan genoten
worden, lekker gezellig
om 12 uur aftellen, champag-
neflessen openmaken en vuurwerk
kijken.
Maar al snel is de vakantie
weer voorbij en begint school
weer, en denk je “nee, ik zou
willen dat ik 3 maanden vakantie
had. Ik wil dat school afge-
schaft wordt!”
Maar dan realiseer je je dat je
al over de helft bent en dat
je later, wanneer je in je dure
auto naar je grote villa rijdt, zal
denken; ze waren toch wel
handig, die saaie slaapwekkende
lessen.
Jacqueline Rossen
MAVO 4

Als nieuwe afdelingleider en maatschappijleerleraar
vonden we dat
het eens tijd werd meneer Van der
Brugge beter te leren kennen. Toen
we het kale kantoor binnen kwamen
lopen kregen we al snel een
verklaring voor de grote leegte en
de nog te schilderen muren. Het
zag er inderdaad niet geweldig uit.
Om toen maar ergens mee te beginnen
vroegen we wat voor persoon
hij was, hier even de facts op
een rijtje.
Peter van der Brugge, vader van 2
dochters (23 en 19), is begonnen in
het basisonderwijs. Hij heeft daarna
een groot aantal jaren in het speciaal
onderwijs gezeten en is toen
in de avonduren eerst een studie
pedagogiek en daarna een studie
psychologie gaan volgen. Hij is vervolgens
in het beroeponderwijs
gaan werken (18 jaar lang) en heeft
toen de overstap naar onze school
gemaakt.
Hij houdt verder van klassieke muziek
en dingen organiseren en regelen.
Kerstboom of schoen zetten?
Na even goed nadenken zegt hij:
‘Ik heb altijd uitermate genoten
van Sinterklaas, daar heb ik hele
leuke tijden en herinneringen aan.
Het ouderwetse uitpakken en later
ook surprise, met leuke uitgebreide
gedichten waarin je elkaar op de
korrel neemt was echt fantastisch.
Maar je merkt toch dat naarmate de
kinderen wat ouder worden het sinterklaasfeest
toch een beetje op de
achtergrond zakt.’ Maar voor u blijft
het dus toch schoen zetten? ‘Ja, zeker
voor jongere kinderen vind ik dat
het een groot feest moet blijven.’
Met welke kleur balpen schrijft u
het liefst?
‘Ik schrijf heel graag met zwarte
balpen, maar eigenlijk nog liever
met zwarte fineliner of vulpen.’ En
waarom dan wel vragen wij ons af?
‘Nou dat heeft gewoon een bepaalde
uitstraling, je zult mij dus niet
snel met bijvoorbeeld rood of groen
zien schrijven.’
Wat zijn uw voornemens voor
2010?
‘Nog beter en meer inburgeren
als Menciaan..’ Een geweldig
voornemen volgens ons! ‘ ..zodat ik
in ieder geval straks alle docenten
nog beter ken en dat je ook van
binnenuit aanvoelt waar de school
voor staat. Ik kom er natuurlijk als
buitenstaander in en dus voelt het
nog een beetje aan als een nieuwe
warme jas, en door het dragen van
zo’n nieuwe warme jas gaat hij pas
lekker zitten. En dat is eigenlijk mijn
voornemen, dat ik dat gevoel krijg.’
Heeft u misschien ergens een geheime
slaapplaats in dit kantoortje?
‘Nee, dat heb ik helaas niet. Soms,
moet ik zeggen, zou dat wel heel
fijn zijn, er gebeurt zo ontzettend
veel op een dag: collega’s die binnen
komen, leerlingen die uit de les
verwijderd zijn komen ook binnen,
telefoontjes van ouders, ondertussen
nog een paar lessen geven. Het
is hier dus niet zo van “nu ga ik eens
op mijn gemak zitten en een stuk
uitwerken”, want daar is drukte te
groot voor.’
Welke superheld zou u wel eens
willen zijn? Superman, Batman,
Spiderman of Catwoman?
Ondanks de voorbeelden wist meneer
Van der Brugge hier geen antwoord
op, simpelweg omdat hij de
superhelden niet kende. Shame on
you vinden wij!
Wat vind u eigenlijk van het lesmateriaal
van 4 vwo?
‘Ja.. uh.. dat is een moeilijke vraag’
AHA! Dus u weet eigenlijk helemaal
niet wat het lesmateriaal is?! ‘Uh…
ik heb nog geen zicht op wat AL het
lesmateriaal van ALLE vakken is,
ik kan dit wel voor mijn vakgebied
zeggen, maar ik weet niet wat jullie
bij wiskunde doen bijvoorbeeld.
Over een jaartje kan ik jullie daar
veel meer over vertellen.’ Met dat
antwoord namen we dan toch genoegen.
Wie of wat kwam het laatste door
uw achterdeur?
‘Dat is een moeilijke.. Ik woon in
een hoekhuis dus er komen bij ons
wel opvallend veel mensen door de
achterdeur.’ Wat wij ook niet gek
vinden, want net als wij is meneer
Van der Brugge in hart en nieren
een Brabo!
Kent u alle glazenwassers van het
mencia al?
‘Nee ik ken geen enkele glazenwasser.
Ik ben al blij als ik alle mensen
van het Mencia ken, laat staan de
mensen die van buitenaf komen!’
Gebeurt het wel eens dat u
iemand er uit stuurt in uw les, die u
(als afdelingleider) dan vervolgens
terug te zien krijgt?
‘Ja dat heb ik wel ja. Ik geef 6 uur
les en het komt wel eens voor dat
ik iemand eruit moet sturen en als
dat bij andere docenten dan ook gebeurt,
is het zo dat ik hem of haar
weer tegen kom in mijn kantoor.
Maar ik probeer wel als leraar te reageren,
niet met in het achterhoofd
“dan kan ik daar straks als afdelingsleider
nog een schepje boven
opdoen”. Ik denk overigens ook nog
steeds dat je meer vliegen vangt
met honing dan met azijn en ik geef
leerlingen dan ook altijd de eerste
keer dat ze hier komen krediet.’ Dus
herrieschoppers wees niet bang,
meneer Van der Brugge geeft je het
voordeel van de twijfel!
Is uw handtekening makkelijk te
vervalsen?
‘Ik denk dat mijn handtekening heel
makkelijk na te doen is, namelijk
een grote P met een B erdoor.’
(Pssst, hier in combinatie met de
balpen vraag HET recept voor al je
te laat- en ziektebriefjes!)
Wanneer bent u nou echt een keer
uit de band gesprongen?
Na een lange stilte: ‘Ik ben eigenlijk
niet zo van uit de band springen,
maar wat ik wel heel kicken vond
was toen ik voorzitter was van de
kindervakantieweek en we 50 jaar
bestonden we een tripje naar Bobbejaanland
hadden georganiseerd.
Aangezien het 2500 kinderen waren
was het wel super dat het gelukt
was om het van de grond te krijgen;
we hadden namelijk een hele
parkeerplaats afgehuurd en overal
bussen vandaan geplukt tot we er
52 hadden. Daar hebben we al die
kinderen in gekregen.’ Op dat moment
hing onze kin toch echt even
op onze knieën. WAJOOO RESPECT.
Heeft u al een BFF op het Mencia?
‘Nou ik werk natuurlijk heel intensief
samen met mevrouw De Ruyter
en mevrouw Bardoel. En in mindere
mate ook meneer Alt. Maar als ik
dan echt iemand moet kiezen dan
toch mevrouw De Ruyter.’ Dat trouwens
wel na ons aandringen, want
ja iedereen heeft toch een BFF nodig?
Helaas was het toen alweer tijd. We
hebben genoten van de erg uitgebreide
antwoorden van de nieuwe
afdelingsleider. En bij het afscheid
ons alsnog voorgesteld, want we
waren wel zo stom om te vergeten
ons voor te stellen.
Romy Verweij en Anouk Erdkamp.