Clubblad mrt-apr 2013 - PSV Oude Veer

Ontstaansgeschiedenis van de Brooke-organisatie
Tijdlijn
1930. Dorothy Brooke arriveert in Cairo, waar haar echtgenoot Major General Geoffrey Brooke wordt
gestationeerd. Ze is vastbesloten te onderzoeken hoe het de oude legerpaarden is vergaan die in 1918 door het
repatriërende Engelse leger in Egypte waren achtergelaten. De paarden waren herkenbaar aan het brandmerk
van het Britse leger, een pijl. Ze schrikt vreselijk van het eerste Britse oorlogspaard dat ze ziet. “Zijn heupen
leken wel een kapstok”, schrijft ze naar familie en vrienden in Engeland. Meer confrontaties met verminkte en
doodzieke legerpaarden volgen.
1931. Diep verontwaardigd schrijft Dorothy een bevlogen brief naar de Britse krant “Morning Post” waarin ze
lezers oproept geld te geven voor de oude Engelse legerpaarden in Egypte. Haar noodkreet heeft succes: met de
duizenden ponden die Dorothy inzamelt koopt ze vijfduizend nog in leven zijnde legerpaarden op. Dieren die
niet meer te redden zijn krijgen een paar dagen liefdevolle kliniekbehandeling waarna men ze humaan laat
inslapen. Nadat het laatste oorlogspaard is opgespoord, besluit Dorothy een kliniek te openen voor alle paarden
en ezels in Cairo.
1934. De deuren van het Old War Horse Memorial Hospital in Cairo worden geopend. Na een aantal jaren
wordt de kliniek omgedoopt tot het Brooke Hospital for Animals. Het straatje waarlangs het hospitaal ligt wordt
door Egyptenaren “de straat van de Engelse lady” genoemd.
1955. Dorothy Brooke sterft in Cairo.
Op haar goed verzorgde graf worden vandaag nog steeds bloemen gelegd door medewerkers en oudmedewerkers
van Brooke.
2009. Richard Searight, kleinzoon van Dorothy Brooke en oprichter van Brooke-Nederland vertelt: “Mijn
grootmoeder was een markante persoonlijkheid. Als ze iets van iemand wilde, dan belde ze die man of vrouw
elke dag om 09:01 uur op, en herhaalde haar vraag. Dat kon weken doorgaan, totdat ze haar zin kreeg. Als
Dorothy vandaag een kijkje zou kunnen nemen, dan zou ze diep onder de indruk zijn hoe haar initiatief is
uitgegroeid tot een wereldwijde organisatie, die jaarlijks honderdduizenden paarden en ezels gratis helpt. Haar
hart zou opengaan bij het besef dat tienduizenden bijzondere donateurs in Engeland en Nederland het werk
mogelijk maken. Ze zou trots zijn op de Brooke-dierenartsen, maar ook kritisch kijken naar het werk. Ze zou de
ontwikkelingen op het gebied van voorlichting, de mobiele teams en het werk in de gemeenschappen fantastisch
vinden. Maar haar grootste droom was dat haar werk op een dag overbodig zou zijn. Ze zou dan ook diep
teleurgesteld zijn als ze zou zien dat het werk vandaag nog steeds hard nodig is.”
Dorothy Brooke was een vrouw met visie. Ze was haar tijd ver vooruit. In 1930, amper anderhalf jaar nadat
vrouwen in Engeland kiesrecht kregen, startte zij een organisatie in Egypte! Haar ideeën vormen nog steeds de
basis van het werk. Een werkdier moet vrij zijn van pijn en angst. Een dier dat door verwondingen of ziekte aan
het eind is moet uit zijn lijden worden verlost. En als het kan, zou het dier nog een paar dagen van rust en goede
voeding moeten genieten alvorens in te slapen. Mensen die voor Brooke werken moeten dat van binnenuit
willen, met een toewijding en met compassie die niet zijn aan te leren. Op luiheid en de kantjes er vanaf lopen
stond ontslag. Dorothy Brooke kon tekeer gaan, vooral tegen eigenaren die hun dier niet voor behandeling
wilden afstaan en bovendien agressief waren. Ze is ooit bedreigd en dagenlang gestalkt door de eigenaar van een
paard. Ze was voor niets en niemand bang. Maar meestal hield ze zich in, hoe erg het dierenleed ook was. Want
boven alles besefte Dorothy dat de eigenaren van de dieren extreem arm waren; dat deze mensen volledig
afhankelijk waren van hun werkdier en dat de meesten hun dier niet moedwillig verwaarloosden. Haar missie
was een beter leven voor dieren in Egypte. En zij zag dat kennis, vaardigheid, geduld en compassie de sleutels
zijn tot betere leefomstandigheden van de dieren. Ook geloofde ze in zelfredzaamheid. Het was haar overtuiging
dat de dierenartsen mensen uit het land zelf moesten zijn, omdat alleen zij de problematiek van binnenuit
kennen en begrijpen. Haar gedachtegoed leeft voort in de Brooke-organisatie.
Naar schatting zijn er vandaag zo’n 60 miljoen werkpaarden en ezels; een groot deel daarvan leeft in vreselijke
omstandigheden. Het is het doel van Brooke Hospital om op termijn wereldwijd 5 miljoen dieren te bereiken
met diergeneeskundige hulp en voorlichtingsprogramma’s. Dit kunnen zij bereiken als de donateurs dit doel
met hen delen.
27