Download de PDF hier

Dit PDF document is een preview
van het betreff ende boek, uitgegeven door
BOOKS of FANTASY.
Om dit boek te bestellen,
of om meer informatie te vinden over dit boek,
de schrijver en onze andere publicaties,
kunt u ons bezoeken op:
WWW.BOOKSOFFANTASY.COM

JAAP BOEKESTEIN
De geboorte van de
magiër

© 2011 Jaap Boekestein
Uitgeverij Books of Fantasy
Alle rechten voorbehouden
Eerste druk: April 2011
Redactie: Alex de Jong
Editor: Alex de Jong
Omslagillustratie: Jos Weijmer
Omslagontwerp: Jos Weijmer
ISBN 978 94 608 6027 0
NUR 334
www.booksoffantasy.com
www.fantastischeboeken.nl
Eerder verscheen van Jaap Boekestein
bij Books of Fantasy:
Kadhal, Boek 1: De Dood van de Magiër

I n h o u d
I. Dromen en goden
Hoofdstuk 1 Doran en Vial - Bij tovenares Danna 9
Hoofdstuk 2 Asca, Mayl en Cyrel - God der dieven 31
Hoofdstuk 3 De vrouw en luitenant-kolonel Yllopmos -
Monsters van het Keizerrijk 49
Hoofdstuk 4 Maezelan en eerwaarde Aslofin de Jongere -
Vergeten namen 75
II. Verhalen van Kadhal
Hoofdstuk 5 Asca, Mayl en Cyrel - Voor goed en glorie 107
Hoofdstuk 6 Asca, Mayl en Cyrel - Een verhaal zo oud als
de mensheid 117
Hoofdstuk 7 Asca, Mayl en Cyrel - Wraak op Magerdag 119
Hoofdstuk 8 Asca, Mayl en Cyrel - De naam van Lleay
Tweezwaarden 126
Hoofdstuk 9 Asca, Mayl en Cyrel - Snuif en snotter 129
Hoofdstuk 10 Asca, Mayl en Cyrel - Was en water 132
Hoofdstuk 11 Asca, Mayl en Cyrel - Een, Tweewaaierdans, Drie 151
Hoofdstuk 12 Asca, Mayl en Cyrel - Bruiloft in Kadhal 155
Hoofdstuk 13 Asca, Mayl en Cyrel - De liefdes van Daenk
en Cana 156

III. Vaarwel en verder
Hoofdstuk 14 Luitenant Silfonen - Het pad van perfectie 181
Hoofdstuk 15 Prins Derfandiah en prins Verrendiah -
De zoete zonden van vrouwe Semurica 245
Hoofdstuk 16 Asca, Mayl en Cyrel - Koeienopera 275
Hoofdstuk 17 Vial - Vuurberg 292
Aanhangsels
Aanhangsel I De aartsmagiërs 294
Aanhangsel II De waterwerken van Kadhal 295
Aanhangsel III Aantekeningen uit het onvoltooide naslagwerk
Dieventaal van Kadhal van wijlen rechter Hekkus
Mawonne & diens neef burger Bunnes Mawonne 296
Aanhangsel IV Het spel iod 298
Aanhangsel V Het teken van Dinderd 299

– I –
Dromen
en
goden
7

Hoofdstuk 1
Vial en Doran
Bij tovenares Danna
Tweede slagdag van de brendmaand,
zevende jaar van Keizer Schepadiah
1
‘Als deze wind aanhoudt, zien wij vanavond nog de kust van Tragilland,
meester,’ sprak de onbelangrijke kapitein tegen de necromancer Marumon.
Met goed geld was de zeebonk ingehuurd, maar nu zouden hij en zijn bemanning
de tovenaar volgen tot in de diepste hel. Was het de stem van de tovenaar?
Was het zijn uiterlijk? Zijn oogopslag? Op het eerste gezicht niet.
Marumon was een wat kleine man met lang sluik haar en een mollig gezicht.
Hij leek echter groter door zijn persoonlijkheid of magie. Er lag iets in zijn
ogen en zijn houding dat ontzag afdwong. Zijn stem bond mannen tot onvoorwaardelijke
trouw. De kapitein kon niet benoemen waarom, maar hij beschouwde
de kleine tovenaar inmiddels als zijn meester.
De necromancer Marumon knikte. ‘En wanneer kunnen we ontschepen, kapitein?’
‘Morgenochtend, met het tij, lopen we binnen in Ynnsmonde, meester.’
In gedachten liep de necromancer zijn plannen langs. Morgen, of anders
overmorgen, ontscheping in Ynnsmonde. Een mars van twee dagen naar het
landgoed van tovenares Danna. En daar... daar zou hij de jongen in handen
krijgen. De jongen die toegang bood tot absolute macht. Zijn vermogen de dromen
van de Slapende God te dromen, was als een zwaard boven de hoofden
der goden. Wie de macht had over dat vermogen, bezat de macht over de goden.
Marumon liet zelden zijn passies de vrije teugel, maar nu voelde hij de
prikkelende roes van opwinding door heel zijn lichaam. Het was heerlijk! Een
paar ogenblikken lang genoot Marumon van het gevoel, daarna sloot hij die
deur weer en was hij weer een en al zakelijkheid. Schema’s, afstanden en tijden
vulden zijn hoofd. Hoe sterk waren de krijgers die hij had meegebracht, hoe
sterk was de verdediging van het landhuis van de tovenares? Hij wist het vrij
nauwkeurig. De spion die hij zo lang geleden in het huishouden van tovenares
Danna had verborgen, had zijn geld ruimschoots opgebracht. Maar veel belangrijker
dan alle regelmatige rapporten bij elkaar, was het ene verslag dat hij
afgelopen jaar had binnengekregen. Het vermeldde dat een jongen en een
9

oude man op het landgoed van de tovenares waren aangekomen. De jongen
heette Doran, de man was ene Vial. Ze zeiden dat ze vader en zoon waren. Tovenares
Danna had hen als geëerde gasten ontvangen.
Even had Marumon getwijfeld. Niet over Doran. Nee, dat móest de jongen
zijn, maar was de oude man magister Dargus? Het was niet de eerste keer dat
de oude vos onder een andere naam reisde. Diepe necromantische magie had
echter die angst ontkracht. Het levenslicht van magister Dargus was gedoofd
in Kadhal, dat was zeker. Die Vial was een van Dargus’ handlangers, een
huurling. Alleen het feit dat Doran hem vader noemde, maakte hem belangrijk.
Het was een handvat, een hefboom, misschien zelfs de sleutel tot Dorans
wil.
Het ruim stonk naar mannen en andere wezens die lange tijd dicht opeen hadden
gezeten. Geen van de zeelieden en geen van de krijgers rook het nog. De
zeelieden bleven zo ver mogelijk uit de buurt van de krijgers die de necromancer
aan boord had gebracht. Er werd gefluisterd dat de dertig wezens ooit waren
geboren als mensen, maar dat magie hen had verwrongen tot iets wat
zeker niet meer menselijk was. Groot en breed stonden ze, met klauwen, giftige
hoornen uitsteeksels en dikke schubben. De koppen waren diep weggezonken
onder dikke benen randen. Ze aten, ze dronken, ze scheten, maar spraken
nooit. Hun aanvoerder was een enorme bruut, Dhog. Hij oogde in ieder geval
menselijk, maar het gerucht ging dat er in zijn vlees een demon verborgen lag.
Zijn huid had de kleur van ongelooid leer en hij had spieren als ankerkabels.
Zijn kale hoofd was overdekt met een netwerk van dikke aderen en zijn oren
waren gerafeld, alsof iets met scherpe tanden er op had gekauwd.
Dhog beende opgewonden heen en weer. ‘Ik ruik zielen,’ bulderde hij. ‘Verse
zielen!’ De demonische onderaanvoerder hief zijn hoofd en snoof. Achter
zijn rug maakten de meeste zeelieden afweertekens, bij een paar gleed hun
hand naar hun mes.
Dhog voelde hun angst en lachte, iets wat hij geleerd had van de vele zielen
die hij in zijn bestaan had verslonden. Niets liever nam hij een mens en vrat al
diens herinneringen, al diens gevoelens, totdat er een lege huls restte die de
Meester kon gebruiken. Als hij zorgvuldig was, kon dat weken duren, maanden
zelfs. In het heetst van de strijd was echter geen tijd voor subtiliteiten en
scheurde hij de ziel los terwijl de mens met opengereten buik, doorboorde
borstkas of ingeslagen hoofd ter aarde stortte. Het was niet zo bevredigend als
de langzame, delicate marteling, maar het was goed genoeg. Ha! Binnenkort
zou hij een overvloed aan voedsel hebben.
10

2
‘Volgens de legende begint magie met de allereerste aartsmagiër, Shanshandel.
Waarschijnlijk klopt dat niet, maar de oudste bronnen die wij kennen, noemen
hem als de eerste grote magiër.’
Tovenares Danna had vijf leerlingen, waaronder Doran, en alle vijf knikten
ze. Natuurlijk wisten ze dit allemaal al, maar het was een inleiding op de feitelijke
les. Het was mooi weer en de heks en haar leerlingen zaten op de stenen
banken aan de rand van de kruidentuin. De tovenares was afkomstig uit een
lang geslacht van adellijke magiërs en eiste onberispelijke manieren en de onvoorwaardelijke
aandacht van haar leerlingen. Eens was ze getrouwd geweest
met een graaf, maar na de scheiding had ze zich teruggetrokken op haar voorouderlijke
landgoed. Vrouwe Danna was nog steeds een opvallend knappe
verschijning met breed gezicht en donkere ogen. Zoals gebruikelijk voor adellijke
dames in Tragilland was haar lange zwarte haar gevangen in een dichte
bos vingerdunne vlechtjes waar kralen doorheen waren geweven. Ondanks
haar hoge status was zij een bevlogen en kundig lerares die onderwees aan talentvolle
leerlingen uit alle windstreken.
Begeleid door het gezoem van bijen en het verre gezang van een vogel ging
de stem van de tovenares verder: ‘De periode van Grote Magie eindigde met
de vernietiging van de laatste incarnatie van de aartsmagiër, Terannalmana,
waarna een lange periode van verval en onwetendheid volgde. Er bestaan vele
verhalen over de diverse levens van de aartsmagiër en de meeste zijn volkomen
onbetrouwbaar. Bijna zevenhonderd jaar geleden heeft de befaamde
doodsheks Larma van Hyrhq heel haar leven gewijd aan onderzoek naar de
aartsmagiër. Met haar necormantische kunsten heeft zij vele tijdgenoten van
de aartsmagiër weten op te roepen, alhoewel het haar nooit lukte de grote tovenaar
zelf terug te halen. Dankzij haar diepgaande onderzoek en het vergelijken
van getuigenissen en talloze tijdperken weten wij nu meer over de
aartsmagiër dan de mensen die destijds leefden. Een van de belangrijkste
bronnen was de getuigenis van de geest van een vrij onbelangrijke tovenaar
die echter de begindagen van Ertak de aartsmagiër meemaakte. Vandaag bestuderen
wij die getuigenis.’
Het verhaal van Ertak
Langs de eenzame landweg, gelijk aan duizend andere in het groene Land der
Vijf Steden, zanderig en aan weerskanten begroeid met doornig struikgewas,
zat een jongeman. Met een onwezenlijke blik staarde hij naar een bundel gou-
11

den zonnespikkels in het stof. Zijn volle zwarte haar zat verward en langs een
van zijn mondhoeken liep een straaltje speeksel. In de verte piepte een kar
langzaam naderbij, maar de jongeman schonk er geen aandacht aan.
Tranen dropen langs zijn wangen. Hij was ergens bedroefd over, maar
waarover wist hij niet meer. De kar, getrokken door twee melkwitte ossen,
kwam de bocht door. De grijze huif was beschilderd met allerlei kabbalistische
tekens en op de zijkant stond met rechte rode letters: ‘Meester Parkius, magiër en
geneesheer, droomuitlegger, exorcist, handoplegger, zetter van botbreuken, tandenmeester’.
Op de bok zat een schrale man, gekleed in een dofbruin pak dat was
afgezet met zwartleren armstukken. Zijn blonde piekhaar ging bijna geheel
schuil onder een dubbelgelaagde roodbruine baret die gevaarlijk scheef op zijn
lange schedel stond. In het gezicht stonden groene ogen die vrolijk heen en
weer schoten. Toen de wagen ter hoogte van de jongeman was gekomen, stopte
de kar krakend. ‘Gegroet vreemdeling, meester Parkius is de naam. Wat is
de reden van uw verdriet? Ongeluk in het spel of de liefde? Meester Parkius
heeft de juiste amuletten! Boze dromen of verontrustende voortekenen? Meester
Parkius verschaft, tegen vergoeding, raad en uitleg!’
De jongeman scheen de wagen en de magische heelmeester nu pas op te
merken en keek verwonderd omhoog. Met een prettig heldere stem sprak hij:
‘Ik... Ik weet het niet.’
‘Hoe curieus!’ Meester Parkius stond op en sprong van de wagen. ‘Hoe luidt
uw naam als ik u bidden mag?’
Het gezicht van de jongeman vertrok in hopeloze verbazing. ‘Ik weet het
niet. Ik weet mijn naam ook niet.’
Nieuwsgierig keek meester Parkius naar de jongeman. ‘Hmm, de zaak
wordt met elke hartenklop interessanter. Als u mij toestaat.’ De tovenaar stak
zijn hand uit en legde die op het voorhoofd van de naamloze jongeman. Meester
Parkius was een magiër van lage macht met slechts enkele goed ontwikkelde
vermogens die bij zijn vakgenoten maar weinig aanzien genoot. Hij had
echter wel het vermogen de geest van iemand te vorsen.
Toen meester Parkius contact maakte met de jongeman, was zijn eerste indruk
er een van bijna absolute leegte. Zelfs een pasgeboren kind had in de
schoot van zijn moeder al oneindig meer ervaring opgedaan. Zijn tweede indruk
was die van een potentiële kracht. Mits in de goede banen geleid, was de
jongen in staat uit te groeien tot een groot magiër.
Meester Parkius trok zijn hand terug, hij had een besluit genomen. ‘Naamloze
vreemdeling zoek je onderdak en voedsel, steeds nieuwe vergezichten en
afwisselend werk?’
De donkere jongeman dacht fronsend na. ‘Ja, dat wil ik wel.’
‘Treed dan bij mij in dienst,’ sprak meester Parkius.
12

‘Dat wil ik, maar... mijn naam?’
‘Ik noem je Ertak, dat betekent pitje in een oude taal. Waarom? Als er een
oude boom staat waar eens het zaadje belandde, zul je het begrijpen. Kom mee
Ertak, op de wagen. Het volgende dorp is nog ver.’
Ertak bleef twee jaar bij meester Parkius. Hij leerde de basisbeginselen van
de tovenarij, en hij leerde snel. De grijze ossenwagen doorkruiste alle uithoeken
van het Land der Vijf Steden, van het majestueuze zuidelijke Reuzengebergte
tot aan de hete noordelijke kusten. Zo nu en dan, meestal ‘s avonds
onder een door sterren verlichte hemel op het terras van een taveerne, mijmerde
Ertak over zijn afkomst en zijn vergeten verleden.
Meester Parkius die, naarmate de rij lege wijnflessen langer groeide, des te
filosofischer werd, merkte dan altijd op: ‘Trek het je niet aan, en laat de zaak
rusten. In het universum, en vooral in dit van magiërs vergeven land, is elke
mogelijke gebeurtenis een oneindig keer mogelijk. Maar je bent en leeft op
deze plaats en in deze tijd. Zodoende telt alleen het hier en nu. Je verleden en
toekomst zijn al ontelbare keren beleefd en herhaald. Daarom luidt mijn advies:
leef nu, drink nu, bewonder de grootse sterrenhemel en geef me die fles
even aan, wil je?’
Op zo’n moment glimlachte Ertak, gaf de fles door en bewonderde de grootse
sterrenhemel.
Op de achtste dag van de maand ram, in het jaar dat later het jaar van de Beginnende
Fluister werd genoemd, trad Ertak in dienst van Flareyk, een magiër
van de tweede klasse. Meester Parkius had een oude schuld te vereffenen en
betaalde met een veelbelovende leerling. Ertak op zich had geen bezwaar tegen
verdere scholing om zijn ontstoken honger naar kennis te stillen. Flareyk
was een strenge meester met een ijzeren discipline en een stalen tucht. Hier
leerde Ertak de diepere gronden van de kunst kennen: vaardigheden in schijngestalten
en drogbeelden, beheersing van de zes oerfacetten der magie zoals
Shanshandel de eerste aartsmagiër ze had opgesteld. Doch er werd hem niet
alleen magie onderwezen. Ook kennis van drogen, giften en andere brouwsels
werd hem bijgebracht. Hij leerde te werken met verscheidene abstracte en
klassieke denkstelsels die de kronkelige paden van de logica volgden. Flareyk
de magiër liet hem ongenadig legenden en mythen van goden, demonen en
helden opdreunen. Ertak maakte zich de geschiedenis van talloze landen, volken,
heersers, tovenaars en heksen eigen. Hij hoorde van de eerste aartsmagiër
Shanshandel en zijn illustere opvolgers. Om zijn vaardigheden te beproeven
en te scherpen, ondernam Ertak in opdracht van zijn meester verscheidene
queesten zoals de expeditie naar de Dode Stad op het eiland Thatj of het stelen
van het godenoog uit de giertempel in het koude zuidelijke Appan. In de grote
Slag der Magiërs, zeven decennia na de verdwijning van de aartsmagiër Libof,
13

onderscheidde Ertak zich op zo’n wijze dat hij algemeen erkend werd als magiër
van de eerste orde. Op de avond na de slag, aan de rand van het veld dat
nog gistte van stervende magie, kwam Ertak de nu al oude meester Parkius tegen.
Het helblonde haar van de magische heelmeester was veranderd in witte
pieken, maar zijn gezicht en bewegingen waren nog even vlug en rusteloos als
altijd. Met een glimlach sloeg hij Ertak op zijn schouder. ‘Buiten groot kwaad
zijn vandaag ook grootse daden verricht. Een jonge boom weerstond de vloedgolf
van machtige tovenarij en brak de ban van anderen. Ik moet je feliciteren,
Ertak. De kleine pit is uitgegroeid tot een woudreus, net zoals ik verwachtte.’
Ertak, nu magiër van de eerste orde, zuchtte gelaten. ‘De kleine pit groeide
inderdaad uit tot een grote boom, maar de takken zijn zwaar beladen. Ik verlang
naar rust en ben het streven moe.’
Meester Parkius schudde langzaam zijn hoofd. ‘Er is altijd iets om naar te
streven, Ertak. Stilstand is sterven. Niemand is zonder ambities, dat zul je
zien.’
Moedeloos verliet Ertak na twee dagen het gekonkel tussen de overwinnaars
en trok naamloos door de wereld. Na enige tijd van doelloos zwerven veranderde
Ertak zijn uiterlijk in dat van een jonge edelman en vestigde zich in Ataki,
de rijke, lome wijnstreek van het Land der Vijf Steden. Hier bracht hij zijn
tijd door met de beslommeringen van het landleven en de plichten van een
wijnbaron. De tijd gleed even langzaam voorbij als de trage rivieren van Ataki,
maar na twintig jaar ontwaakte de magiër uit zijn roes. Energiek ontwierp hij
een programma van vasten en zelfstudie en na een aantal eeuwen wist hij door
te dringen tot de grootmeesterklasse. Hier streden elf magiërs om de absolute
macht. Naarstig werd gespeurd naar zwakke plekken en krachtige spreuken.
Verspreid in de tijd stierven vijf tegenstanders, soms door toedoen van Ertak,
soms door toedoen van anderen. Coalities en verbonden werden gesloten en
verbroken. In een ongekende uitbarsting van list en geweld stierven er drie
grootmeesters tegelijk. De overgebleven magiërs bevochten elkaar nu nog feller
en verbetener dan tevoren. Met behulp van een wezen uit een verre dimensie
vernietigde Ertak een van zijn tegenstanders. Ten slotte moest na
anderhalve eeuw ook de laatste grootmeester het onderspit delven. Ertak was
alleen, Ertak was de nieuwe aartsmagiër.
Hij schiep een legendarisch paleis in de zuidelijke Reuzenbergen en bevolkte
het met wonderen. Fabelachtige schatten en wezens vulden zijn zalen. Weelderige
tuinen met de flora en fauna van vele landen omringden luxe lusthoven.
Hier werden de geweldigste spreuken gekrocht, hier werden de zinnen verblind
of geprikkeld.
14

Heel veel later stond Ertak de aartsmagiër in een kale schemerige kamer.
Voor hem op een dikke stenen tafel lag een groen tablet gevat in onverwoestbaar
kristal. In oude obscure lettertekens stond geschreven: ‘Geachte opvolger,
of een van zijn opvolgers. Bereikt zijn de toppen van macht, en dus kennis.
Uitdagingen zijn uitgestorven zoals eens de grote draken en niets anders dan
eeuwige verveling wacht u. Het leven is leeg en nutteloos. Ik kies er voor het te
beëindigen.’ Daaronder stond in sierlijk schoonschrift getekend: ‘Libof de
aartsmagiër.’
‘Waar is dit precies gevonden, Sel?’ vroeg hij aan de diengeest die boven de
tafel zweefde.
‘Tussen de paleisresten van uw nietige voorganger Libof. O, machtige meester,’
teemde de diengeest.
Ertak bekeek de tekst opnieuw. ‘...niets anders dan eeuwige verveling wacht
u...’
‘Nee,’ besloot hij. ‘Nee, nog niet.’
Het duurde lang, maar op een dag stond Ertak in dezelfde kamer voor hetzelfde
tablet. Hij had de toppen van macht, dus kennis bereikt. Zijn uitdagingen
waren uitgestorven als eens de grote draken. Libof had gelijk. Ertak wist
het nu. Zonder ritueel sprak Ertak een speuk uit die hem van het leven beroofde.
Toen wist hij het. Hij die Libof en talloze anderen was geweest, hij die Ertak
en Shanshandel was geweest, zag het eeuwige patroon. Hij schreeuwde het uit
van woede en ellende toen zijn lichaam door titanenkrachten werd opgezogen.
Hij zag de toekomst en huilde. Hij huilde nog steeds toen al zijn herinneringen
verdwenen, zelfs toen zijn reden tot huilen verdween.
In de berm van een stoffige landweg ergens in het Rijk van de Muur, zat een
roodgekrulde jongeman onwezenlijk naar de zonnevlekken in het stof te staren.
De vijf leerlingen keken naar tovenares Danna. De middag was al ver gevorderd
en het was niet lang meer tot het avondmaal. Toch hingen ze aan de lippen
van de tovenares.
‘De getuigenis van de dode meester Parkius verschafte Larma van Hyrhq de
eerste aanwijzing in wat later bekend werd als “het geheim van de aartsmagiër”.
Zij riep talloze geesten op en kwam uiteindelijk tot de schokkende conclusie
dat er nooit diverse aartsmagiërs zijn geweest. Het was altijd dezelfde
tovenaar, die na zijn dood keer op keer terugkeerde in een nieuw lichaam.
Voor ons is dat gegeven niets bijzonders, maar toen Larma van Hyrhq haar
conclusies bekendmaakte, deed het de magische wereld op zijn grondvesten
schudden.’
15

Doran stak zijn hand op en na toestemming van de vrouwe, vroeg hij: ‘Als
de aartsmagiër telkens reïncarneerde, waarom was Terannalmana dan de laatste
aartsmagiër? Er zijn wel pretendenten geweest die die titel opeisten, zoals
uh... bijvoorbeeld de Vijf Broeders, maar sinds Terannalmana is er nooit meer
een grote tovenaar geweest die heel de wereld onderwierp en duizenden jaren
achtereen leefde.’
Met een glimlach keek tovenares Danna haar leerlingen aan. ‘Dat is een goede
vraag. Misschien stierf de aartsmagiër echt die keer, misschien slaapt hij enkel
en keert hij op een dag terug, misschien is hij veranderd... Dat is
waarschijnlijk het nieuwe geheim van de aartsmagiër.’
3
Vial droomde. Het was een bekende droom die vertrouwd was als een oude
jas. Sommige details van de droom waren in de loop der jaren veranderd,
maar het verloop was altijd hetzelfde. Vial droeg een jongleurkostuum en
stond in een kring van mensen. Op dit moment waren hun gezichten nog vaag
en onduidelijk, maar dat zou geleidelijk veranderen. De kring was een oefencirkel,
een manier om beginnende jongleurs te onderwijzen, en het was ook de
aloude manier om een leerling aan de meesterproeve te onderwerpen.
‘Vang!’ schreeuwde de eerste gestalte, Vials vader, zo lang geleden. Zijn rauwe
stem en dronkenmanskop, zijn losse handen. Een kegel vloog door de
lucht. Vial ving de kegel en wierp hem omhoog, en meteen ook de volgende
kegel die zijn vader hem toeslingerde. ‘Zie het patroon! Zoek het ritme!’ De
stem klonk hees, maar verflauwde. Het was ook zo lang geleden. Vial kon eigenlijk
niet eens meer goed het gezicht van zijn vader herinneren. Hij richtte
zijn aandacht op de volgende gestalte.
‘Hé, Vial, hier is er nog een!’ Het was Doran, zijn oude vriend van lang geleden.
Vroeger was hij een paar jaar ouder geweest dan de jonge Vial, maar de
droom had hem onveranderd gelaten: krullend haar, lachende ogen en een
slungelig lichaam met spieren van staal. Doran gooide de kegels rustig aan en
gunde Vial de tijd ze op te nemen in het ritme. ‘Houd je hoofd erbij en alles
komt goed.’
‘Ik geef je een kans.’ De stem van heer Dargus was zwaar en ernstig, net als
zijn blik. ‘Maar ik weet dat jij het kan, als je maar wilt.’ De kegels die de oude
magiër toewierp waren toverkegels: ze veranderden van vorm en kleur terwijl
ze op Vial aankwamen. Het werden rode ballen en dan weer lege glazen roemers
en dan weer buitelende uien. De magie stak de andere kegels ook aan en
al gauw moest Vial een bonte verzameling voorwerpen in de lucht houden.
16

Vial beet geconcentreerd op zijn lip. Zolang hij zijn aandacht erbij hield...
‘Hé, knapperd!’ Een gekleurde houten bal met daaraan een korte sluier
vloog op Vial toe, net als toen, die eerste keer in die kroeg, lang geleden. Fynte
was nog even heerlijk als altijd, een golf van zwarte krullen, mooi gezicht.
Zwaarddanseres, slim, Vials eenvrouw. Het was niet moeilijk die ene bal in de
lucht te houden, het was moeilijk Fynte weer te zien, levend en fris. En Vial
wist dat het nog moeilijker zou worden.
‘Mijn redder!’ De brandende fakkel cirkelde traag door de lucht en Vial pikte
die moeiteloos op. Het vuur had dezelfde kleur als Snayls haar. Mooie, rare,
lieve Snayl met haar witte huid en goudkleurige haar. Al die jaren bleef zij
hem “mijn redder” noemen met haar heerlijke barbaarse tongval. Vuurdanseres,
zijn tweevrouw. Het had Vial altijd verbaasd hoe goed Fynte en Snayl met
elkaar op konden schieten.
Pssst.
De loden bal vloog razendsnel door de lucht, maar Vial deed alsof het geen
enkele moeite kostte om hem te vangen en bij zijn bonte verzameling rondcirkelende
voorwerpen te voegen. Yunia grijnsde breed. Dorgevse vrouwen waren
altijd gevaarlijk, dat wist iedereen. Zij waren ook de beste
slangendanseressen. Of het een ongelukje was geweest, of eigenlijk opzet, was
onduidelijk maar Yunia werd met bolle buik Vials drievrouw. Ze bracht in ieder
geval een hoop drukte mee in zijn gezin. Bij de herinnering lachte Vial. Het
was aanpassen geweest!
Kad! Wat hield ik van ze. Van alledrie... Die gedachte deed pijn. Dat was voorgoed
voorbij.
‘Pa!’ Asca’s stem klonk verwijtend, als hij weer wat stoms had gedaan, zoals
het huurgeld inzetten op een paard dat niet begreep wat voor of achter was.
‘Pa!’ Mayl was vrolijk, als altijd. Ze kon nooit genoeg krijgen van zijn verhalen,
de echte, de verzonnen en de aangedikte.
‘Pa!’ Cyrel gaf hem een snelle knipoog en maakte het dievengebaar dat alles
veilig was. Op haar slechte momenten kon ze een kreng zijn, maar op haar
goede momenten was ze precies zoals hij.
Zijn meiden leken ontzettend veel op hun moeders dat het zijn hart samenkneep.
Hij ving een snoer met penningen, een borstel en een lege drinkkom en
wierp ze in de lucht.
Hoe zou het nu met ze gaan?
‘Vader.’ Daar stond Doran, deze Doran, inmiddels in alles zijn zoon behalve
in bloed. De jongen was een denker, somber soms, maar Vial zou zijn arm
voor hem geven. Doran wierp hem een fijn porseleinen beeldje toe, een of andere
god. Als Vial die liet vallen dan zou het zeker breken. Waarom precies,
wist Vial niet, maar hij wist wel dat hij tot elke prijs moest voorkomen dat het
17

eeldje viel.
Vial was aan het eind van de halve cirkel mensen gekomen. Hij moest zijn
uiterste best doen om de enorme hoeveelheid voorwerpen in de lucht te houden.
Hij kon er echt niets meer bij hebben! Nog even en het zou allemaal in elkaar
storten. De dromende jongleur waagde een vlugge blik op de laatste
gestalte. Wie was het? Tot nu toe was Doran zijn zoon altijd de laatste gestalte
geweest.
De man grijnsde met alle drie... nee, met zijn ene gezicht. Het duurde even
voordat Vial hem herkende, van jaren terug, toen zijn drie meiden... Het was
Dinderd met de Drie Gezichten, de god der dieven. Het meest herinnerde Vial
de ogen. Dat waren ogen van een god, ogen die hem spottend aankeken.
In zijn hand hield Dinderd een varkensblaas, gevuld met water, dichtgenaaid
en verzegeld met bijenwas. De blaas werd gebruikt door potsenmakers
bij hun grappen. Voor jongleurs was het een van de lastigste voorwerpen om
mee te jongleren. Maar al te vaak scheurde zo’n blaas halverwege open en
sproeide de inhoud uit over de jongleur en soms het publiek. Ging Dinderd
hem die blaas toewerpen? Het was onmogelijk dat hij die er nog bij nam. Hij
had al zo veel in de lucht! Vial wist zeker dat zodra de god der dieven hem de
blaas toe zou werpen, het ding open zou scheuren. En met een god als Dinderd
mocht hij blij zijn als er enkel water in zat...
Dinderd wierp de blaas niet. Grijnzend stapte hij op Vial toe. Op de een of
andere manier kon Vial zijn blik niet losrukken. In zijn hand hield Dinderd
met de Drie Gezichten nog steeds de gevulde varkensblaas.
‘Wakker worden Vial!’ Met een klets sloeg de god der dieven de varkensblaas
op Vials hoofd kapot.
Met een schreeuw en badend in het zweet schrok Vial wakker. Hij zat rechtop
in zijn bed en voelde met heel zijn lichaam dat er iets mis was. Het was
nacht, maar het was geen nacht. Buiten flikkerde licht en er klonk in de verte
geschreeuw. Zonder na te denken wierp Vial de dekens van zich af. Zijn voeten
vonden zijn laarzen voordat hij er zelfs bij na had gedacht. Terwijl hij
strompelde om ze aan te trekken, griste hij met een hand de riem met werpmessen
mee die naast zijn bed hing. ‘Doran!’
Het was alsof hij door een dikke, onzichtbare mist liep. Alles klonk gedempt,
alles leek net iets langzamer te lopen dan anders.
Wat is er aan de hand? Het duurde even voordat de gedachte bovenkwam.
Magie? Magie!
‘Doran!’ De jongen had een eigen kamer, naast die van Vial. Vial stormde
naar binnen en trof Doran daar aan in diepe slaap.
‘Doran! Word wakker!’ Vial schudde zijn pleegzoon ruw heen en weer.
Het had geen resultaat. Opnieuw probeerde Vial het. Dit keer ontlokte het
18

een protesterend gekreun aan de jongen. Vial verdubbelde zijn inspanningen.
Hij wist niet wat er precies aan de hand was, maar er was iets abnormaals
gaande, en dat kon maar een ding betekenen: gevaar!
Uiteindelijk was Doran wakker. Hij had zijn ogen open, maar het leek alsof
hij in een soort trance was. Een ogenblik kwam er een vreselijk vermoeden bij
Vial boven. Het was toch niet dat Doran een godsdroom droomde? Nee! Dat
kon niet! De tovenares Danna had Doran geleerd hoe hij die moest beheersen.
Het kon geen godsdroom zijn.
Maar wat dan wel? Buiten flikkerden nog steeds lichten. Het geschreeuw
was opgehouden, maar er klonken wel doffe slagen in de nacht, alsof iemand
met een bijl een deur probeerde open te breken. Er was duidelijk iets gaande.
‘Doran, doe je schoenen aan, we moeten naar de tovenares!’
Lethargisch, als een verslaafde van zwarte lotus, reageerde Doran en Vial
sleurde hem min of meer uit bed en propte de schoenen aan Dorans voeten.
Vechten, vluchten of alleen maar in de nacht door het huis haasten... Je kon dat
het best met schoenen aan doen.
Uiteindelijk was Doran klaar en Vial nam hem aan de arm en trok hem mee.
Het duurde allemaal veel te lang, alhoewel er misschien maar dertig tellen
voorbij waren gegaan. Nu was het stil, alsof alles een kwade droom was.
Is het voorbij?
Het was alsof de goden Vials gedachten lazen en antwoord gaven: het huis
schudde plotseling onder enorm gedonder van buiten, die luiken deed klapperen
en de ruiten deed rinkelen. Het was alsof Kad zelf met zijn vuist op het
landhuis had geslagen.
Vial aarzelde geen moment, ze waren in gevaar! Hij trok Doran mee de gang
in. Ondertussen werd de donderslag gevolgd door een tweede, een derde en
nog een lange reeks. Tussen het donderen door was opnieuw geschreeuw
hoorbaar.
Via een trap en een gang kwamen ze uit bij de kamers van tovenares Danna.
De statige heks was ook wakker en stond in nachthemd en huisjas op de gang.
Hadden haar magische instincten haar gewekt? Als mijn droom er niet was geweest
dan lag ik nu nog verdoofd in bed... besefte Vial.
De tovenares blikte naar Vial en Doran. ‘We worden aangevallen! Met magie!
Ze proberen binnen te komen.’
Magie. Vial had eigenlijk geweten dat het magie was, maar hij had het niet
willen weten. Tegen tovenarij of hekserij stond hij als gewone man machteloos.
Toch zei hij: ‘Wat kan ik doen, vrouwe?’
‘Vlucht! Zorg dat je ver van hier raakt! En als het mis gaat...’ De adellijke
heks sprak moeilijk, haar gezicht was van inspanning vertrokken, ‘...zoek heer
Dargus. Hij is de enige die Doran kan beschermen.’
19

Heer Dargus? Vial schudde zijn hoofd, de vrouwe moest zich vergissen.
‘Heer Dargus is dood. Hij stierf in Kadhal. Ik was er bij.’
Ergens buiten klonk weer een enorme klap, gevolgd door angstig geschreeuw.
De tovenares kreunde en beet haar tanden op elkaar. Haar handen
en gedachten weefden een tegenspreuk. Ze keek naar de oudere jongleur en
haar half bewusteloze leerling. ‘Zoek dan in Kadhal naar hem. Heer Dargus is
de aartsmagiër. Na zijn dood keert hij altijd terug in een nieuw lichaam. Zoek
naar een jongeman zonder geheugen. Nu weet hij nog van niets, maar op een
dag zullen zijn herinneringen terugkeren en daarmee is hij de machtigste tovenaar
die ooit leefde.’
Heer Dargus, de aartsmagiër? Dwaasheid! Die ouwe tovenaars waren sprookjesfiguren
uit verhalen. Heer Dargus was oud, maar kon onmogelijk... Of toch?
Vial kreeg geen tijd om er verder over na te denken. Opnieuw klonk er gedonder,
luider dan ooit. Nu schudde heel het huis. Hout kraakte en stof kwam
van het plafond naar beneden.
Op het gezicht van tovenares Danna viel nu uiterste concentratie te lezen, en
pijn, alsof ze worstelde met een onzichtbare vijand. Met een laatste blik smeekte
ze: ga!
Vial wachtte niet langer, maar greep Doran bij de arm en trok hem mee. Ze
moesten hier weg! Ze deden een paar stappen en nog eenmaal blikte Vial achterom.
Hij wilde iets zeggen, op de een of andere manier hulp bieden, vrouwe
Danna steunen, maar er was niets wat hij kon doen. De tovenares zag hem niet
eens meer, ze had al haar krachten nodig om de magische aanval zo lang mogelijk
tegen te houden.
Hun vlucht door de donkere gangen en kamers was als een nachtmerrie.
Overal klonk geschreeuw en buiten flikkerden vreemde lichten. Ontsnappen
leek onmogelijk, maar Vial hoopte met heel zijn hart dat de onbekende vijand
een ding over het hoofd had gezien. Toen ze als gast waren geaccepteerd, had
Vial het het op zich genomen het huis van de tovenares en de omgeving goed
te leren kennen. Inmiddels kon hij er blindelings zijn weg vinden. Het landhuis
was een doolhof van gebouwen en bijgebouwen, binnenpleinen en doorloopjes.
Aan een kant werd het complex begrensd door een grote vijver die via
sluizen werd gevoed door een nabijgelegen stroompje.
Doran was inmiddels zijn magisch opgelegde lethargie kwijt, en hij volgde
Vial met grote angstogen. Te veel herinneringen aan voorgaande vluchtpartijen
kwamen terug. Geschreeuw, bloed, angst... Alles wat hij zorgvuldig had
weggeborgen, kwam boven als een verstikkende zwarte golf. Zijn benen leken
van lood, zijn gedachten maalden rond en rond.
‘Kom!’ riep Vial die Dorans angst en ook zijn aarzeling voelde. Zonder genade
trok hij de jongen mee. Ze hadden een kans, misschien. In het duister snel-
20

den ze door het huis. Na diverse gangen en trappen kwamen ze uit in het washok.
Wasgoed hing aan lijnen en de kamer stond vol wastobbes en schrobrekken.
In een hoek, tegen de buitenmuur, was een waterput gemetseld. Vial trok
de deksel van de put. Een paar armlengtes lager glinsterde het water. ‘Kom,
hier, erin. Dit leidt naar de vijver. Er is een hek waar we onder door moeten
duiken. Blijf dan dicht bij de muur. Er is onder water een uitstekende rand
waar we op kunnen staan. Je bent lang genoeg om boven water te komen.’ De
vijver was niet diep, maar Vial had nooit leren zwemmen, evenmin als Doran.
Hun enige kans was de richel te volgen totdat ze bij de oever waren. Daarna
ongezien het nachtelijke bos in en daarna...
Vial had geen idee wat ze daarna moesten doen. De woorden die de tovenares
had gesproken, klonken nu nog ongeloofwaardiger. Heer Dargus de aartsmagiër?
Een jongeman zonder geheugen? Het klonk te vreemd om waar te zijn,
maar misschien was het hun enige kans. Maar eerst moesten ze de nacht overleven!
Het lijk van tovenares Danna lag verwrongen tegen de muur, haar gezicht besmeurd
met het bloed dat uit haar ogen, neus en mond was gekomen. Zelfs in
de dood drukte heel haar houding pijn en angst uit.
Buiten klonk nog steeds zo nu en dan geschreeuw, maar de strijd was feitelijk
beslist. Zonder magie waren de demonische krijgers van de necromancer
niet te stuiten.
Marumon zelf stond hijgend en bevend naast de dode heks. Het magische
duel had enorm veel van zijn krachten gevergd en hij moest vechten om niet te
braken. Hij was echter nog niet klaar. Het belangrijkste waar hij voor gekomen
was, ontbrak! Hij had verwacht dat Doran de veiligheid van de tovenares had
opgezocht, maar hij was nergens te vinden. Waar was de jongen? Zonder hem
was alles verspilde moeite. De doodstovenaar wendde zich tot Dhog die ongedurig
naast zijn meester stond. Het liefst had de gigantische aanvoerder de
laatste overlevenden in het landhuis opgespoord en hun ziel verslonden. De
Meester had echter anders bevolen.
‘Ruik je de jongen?’ vroeg Marumon.
Dhog snoof luid, bewoog woest zijn hoofd heen en weer. ‘Ik ruik hem,
meester. Hij was hier, niet lang geleden.’
‘Vind hem, en breng hem naar mij toe. Levend en ongeschonden, Dhog!’
Marumon maakte een gebaar dat hij nog niet was uitgesproken. Hij moest van
pure inspanning naar adem happen. ‘En ook degenen die in zijn gezelschap
zijn. Breng ze bij me!’
Wie bij de jongen is, is waarschijnlijk belangrijk voor hem.
Met een triomfantelijke brul zette Dhog de achtervolging in.
21

De nachtelijke hemel verschafte maar weinig licht. De meeste sterren gingen
achter de wolken verborgen en de maan was helemaal zoek. In Kadhal was
zo’n diepe duisternis heel gewoon, maar in Kadhal kende Vial elke straat en
steeg. Hier in de bossen van Tragilland was hij even hulpeloos als ieder ander.
Strompelend in het donker haastten ze zich voort. Doran hield zich vast aan
Vials arm. Takken sloegen in hun gezicht en meermalen struikelden ze over
stronken en keien.
De oude jongleur had geen idee waar ze heen gingen. Zijn eerste instinct
was zo ver mogelijk van het landhuis en de aanvallers te raken. Wie vrouwe
Danna aan durfde te vallen, moest over sterke magie beschikken, en het was
waanzin om magiërs te trotseren. Wie zijn de aanvallers? Vial noch Doran hadden
ze gezien, maar wel genoeg lawaai gehoord. Was het de necromancer Marumon?
Hoe was hij Doran op het spoor gekomen? Of was het iemand anders
en had de aanval niets met Doran te maken? Hoe dan ook, het enige wat ze
konden doen, was vluchten. Als zij de eerste dagen overleefden konden ze uitzoeken
hoe het was afgelopen met tovenares Danna. En anders... Ja wat anders?
Het geld en hun spullen lagen nog in het landhuis. Ze droegen enkel de
kleding die ze aan hadden toen ze naar bed gingen. Zonder er bij na te denken
had Vial zijn gordel met messen mee gegraaid, maar dat was dan ook alles.
Er is altijd nog Kadhal. En heer Dargus... Nee, de aartsmagiër? Het verhaal klonk
nog steeds te vreemd voor woorden. Maar als het waar was... Als het echt
waar was, dan was zou heer Dargus, of wie hij nu ook was, hen kunnen redden.
Kadhal. Het antwoord lag in Kadhal.
Bij Dinderds drie Gezichten! Vial zou er drie vingers van zijn rechterhand voor
over hebben om nu in zijn oude stad te zijn, en niet op de vlucht in een donker
barbaars bos. Zij waren slechter af dan ooit te voren... Ja, dankzij tovenares
Danna kon Doran nu zijn godsdromen beheersen en hij had de basisbeginselen
van de magie geleerd, maar het waren slechts slokjes water midden in de
woestijn. Als de tovenares verloren was, dan moesten ze helemaal opnieuw
beginnen. Vial beet op zijn tanden bij die gedachte. In zijn leven had hij meer
dan een keer helemaal aan de grond gezeten en altijd was hij er weer bovenop
gekomen. Maar hij was nu een stuk ouder, hij had de zorg voor Doran en zij
hadden een demonische tovenaar achter zich aan die met zijn waanzinnige
plannen heel de wereld kon vernietigen. Heel even proefde Vial bitterheid in
zijn keel. Hij had hier allemaal niet om gevraagd! Het liefst was hij in Kadhal
gebleven, met een goede kruik brandewijn, met wat duiten om te besteden en
waar zijn grootste zorg was welk paard de volgende wedstrijd zou winnen.
Heer Dargus had dat allemaal op zijn kop gezet.
Het was onredelijk, Vial wist dat ook wel. Ook heer Dargus had er niet om
22

gevraagd de wereld te moeten redden, evenmin als Doran de godsdromen had
gewild. Maar dat was een schrale troost nu ze waren weggerukt uit het veilige
thuis van de tovenares en ze hier blind in het bos ronddwaalden.
Op dat moment zei Doran: ‘Er komt iets aan. Iets groots.’
Vial stopte en luisterde, maar hoorde eerst enkel het bonzen van zijn hart.
Toen hoorde hij wat Doran al aangevoeld had. Er kwam iets in de nacht naderbij.
Het was snel en maakte genoeg lawaai voor tien man: dravende stappen,
brekende takken en een woest gesnuif. Wat het ook was, het kwam recht op
hun af.
Vertwijfeld blikte Vial om zich heen. Vluchten had geen enkele zin. Zich
verstoppen? Het wezen liep even zeker alsof het dag voor hem was, terwijl
Doran en hijzelf niet eens zagen of er een schuilplaats nabij was. Er was maar
een optie. Vial Twintigvinger grauwde zijn tanden bloot en trok twee van zijn
messen. ‘Rennen, Doran!’
Doran negeerde de woorden van zijn pleegvader. In plaats daarvan bleef hij
naast Vial staan.
‘Ga! Vlucht!’ siste de jongleur wanhopig. Als hij de achtervolger kon verwonden,
dan zou Doran misschien kunnen ontsnappen. Heel misschien zou
hijzelf het nog overleven... Nee, er is geen enkele kans.
Het was te laat om er nog iets aan te veranderen. Het wezen brak door het
laatste struikgewas heen, en was een enorme vorm in de duisternis. Een triomfantelijke
kreet, bijna menselijk, kwam uit zijn keel: ‘Hier zijn ze!’
‘Sluit je ogen, pa,’ riep Doran en bijna direct volgde een intense gloed.
Magie! Vial zag Doran nog altijd als de jongen die door magister Dargus aan
zijn zorgen was toevertrouwd. In de loop der tijd was Doran de zoon geworden
die hij nooit had gehad, maar hij had nooit beseft dat hij was opgegroeid
tot een jonge man en een tovenaarsleerling. Tot nu.
Lichtende magie schoot uit Dorans vingers en omhulde een enorme man in
een pantser van stalen schubben. Zijn ronde helm liet een foeilelijk gezicht vrij
met een onmenselijke grote mond en woeste roofdierogen. Hij vloekte in een
onbekende taal en bewoog moeizaam in Dorans magische web.
Dit was de enige kans die ze zouden krijgen. Vial aarzelde geen moment,
maar sprong op de bruut af en stak met zijn beide messen in het onbeschermde
gezicht. Hij moest hoog reiken om het gelaat van het monster te raken. Hij
kwam niet hoger dan de kin en wangen. De mespunten sneden door huid en
aderen, maar bleven steken in de beenrichels die bij geen enkele menselijke
schedel te vinden waren. Toch had het enig resultaat, want het monster brulde
het uit en zwaaide met zijn enorme klauw. Blijkbaar verbrak de pijn deels de
magie, want de stalen klauw, onderdeel van het pantser, maaide razendsnel
door de lucht.
23

Door zijn oude vechtersreflexen en zijn vaardigheden als jongleur wist Vial
de enorme arm te ontwijken. Vlijmscherpe punten misten Vial op een nagelbreedte.
Vial wel, maar Doran niet. De jonge tovenaarsleerling was een tel na
Vial op de gepantserde krijger toegesprongen om zijn pleegvader te helpen.
De stalen klauw trof hem vol in de borst.
Verbijsterd zag Vial zijn jongen in elkaar zakken, terwijl bloed uit zijn borst
stroomde. Het was een fout die hij niet had moeten maken. Het volgende wat
Vial voelde was de enorme klap waarmee zijn tegenstander zich op hem stortte.
Alles werd zwart.
4
Vial merkte dat hij ondanks zijn pijn en diepe zorgen was ingedommeld toen
hij de sleutel in het slot van het hok hoorde. Met een schok werd hij wakker en
voor een kort moment leefde hij in zijn herinneringen. Toen beet de waarheid
zich vast als een valse hond. Hij was niet aan boord van het schip van heer
Dargus, zo lang geleden. Hij bevond zich op een ander schip, met een andere
tovenaar, zelfs een andere Doran. En hij was een gevangene.
De deur draaide open en Vial kneep zijn ogen samen tegen het iele schijnsel
van de lantaarn. Er waren twee gestalten, mensen, matrozen, maar daarachter
klonk de rauwe stem: ‘Mee met hem, de Meester wil hem zien!’
Vial verbeet zijn angst. Hij herkende de stem als die van het wezen waarmee
hij in het bos had gevochten. Het wezen oogde misschien menselijk, net, maar
Vial wist met heel zijn hart dat het geen mens was. Hij vertikte het echter om
zijn angst te laten zien. Het was niet de eerste keer dat hij tegenover een demon
stond.
Hoe is het met Doran? De vraag brandde op Vials lippen, maar hij hield zich
stil. De meester kon enkel die tovenaar Marumon zijn. Waarom wilde die hem
spreken? Vials gedachten vlogen heen en weer. Wat het ook was, hij moest weten
hoe Doran er aan toe was.
De matrozen maakten Vials voetijzers los en sleurden hem overeind. De
boeien om zijn polsen lieten ze zitten, net alsof er ontsnapping mogelijk was
op een schip midden op zee. Met een matroos voor en achter hem - en de demonische
bruut daar weer achter - wankelde Vial stijf door het donkere ruim.
Na een paar smalle ladders en het buitendek, werd hij een van de kajuiten binnengeleid.
Het scheep leek heel veel op de Gulden Passage waar hij jaren geleden
aan boord was geslopen en de halve wereld mee rond was geweest.
Alleen de demon volgde Vial de kajuit in. Binnen waren er maar twee, nee,
24

drie andere personen, maar desondanks leek het vol. De kleine man had zo’n
sterke uitstraling dat hij alleen maar de necromancer Marumon kon zijn. Allen
leken zich vanzelf naar zijn wil te schikken en Vial moest er bewust tegen
vechten. De tweede man was waarschijnlijk de scheepschirurgijn. De man met
kort grijs haar en ringbaard hield in zijn handen een luisterhoorn die chirurgijnen
gebruikten om de inwendige geluiden van patiënten te beluisteren. In de
scheepskooi lag de derde persoon.
Doran! Vial snelde naar voren, maar werd met een ruk tegengehouden door
de massieve hand van de demon achter hem. Dikke nagels beten in zijn schouder.
‘Ik ben Marumon, leerling van Heilon van Crantia. Jij bent burger Vial, is het
niet?’ Marumons stem klonk vlak. Hij had een licht accent dat in Kadhal echter
nauwelijks zou opvallen. De necromancer keek Vial scherp aan. Zijn gezicht
was even vlak als zijn stem. ‘Doran is dood.’
Doran is dood. De betekenis kwam aan als een messteek. Vial hapte naar
adem, het was alsof zijn hart er in een keer werd uitgerukt. Doran is dood. Het
kan niet! Het mag niet! Het is een leugen! Het... Doran is dood. ‘Nee!’ fluisterde
Vial. Hij was een man, verdriet was voor vrouwen, maar nu verdronk hij in
verdriet. Vial wankelde en snikte. Tranen, heet en onstuitbaar, rolden over zijn
vuile wangen. Met rinkelende handen bedekte hij zijn gezicht om de vloed te
stuiten, maar tevergeefs.
Zijn beschamende verdriet duurde tien tellen, twintig misschien. Toen klonk
van ver de stem van de kleine necromancer. ‘Vial, luister. Ik heb gelogen. Doran
is niet dood.’ De stem klonk oprecht, verontschuldigend zelfs.
Verdwaasd, gebroken keek Vial op. Hij blikte naar de tovenaar, toen naar de
roerloze gestalte in de scheepskooi en toen weer terug naar de tovenaar.
Marumon knikte hem bemoedigend toe. ‘Ik loog. Doran is ernstig gewond,
Vial. En misschien sterft hij vannacht. Hij heeft koorts en zakt regelmatig weg,
maar hij roept jouw naam, Vial. Meester Yunc, hier,’ de tovenaar knikte in de
richting van de chirurgijn, ‘raadde mij aan je te halen. Misschien dat je aanwezigheid
hem stabiliseert.’
Vial wankelde op de kooi toe. Ditmaal werd hij niet tegengehouden. Doran
lag zwetend in het bed. Zijn gezicht was ingevallen en een kruidenkompres
lag op zijn borst.
‘Doran,’ fluisterde Vial.
De necromancer Marumon kwam naast Vial staan. ‘Ik weet dat je om hem
geeft, Vial. Red hem. Wees er voor hem. Bid tot je goden. Alleen zij kunnen
hem nog redden.’ De stem van de necromancer was hypnotiserend. Het was
een stem die je met zijden boeien bond en die de wil in slaap suste.
Vertwijfeld knikte Vial. Hij zou alles doen om Doran te redden! Alles! Hul-
25

peloos keek de oude jongleur en dief naar de iele gestalte van Doran in de
scheepskooi.
Maar wat kon hij nog doen? Hij was geen geneesheer, geen magiër en de
enige god die hij kende kon hij niet om een gunst vragen. Niet nog een keer.
Die kaart had hij lang geleden al uitgespeeld.
5
‘Pa, ik voel mij ook niet lekker,’ klonk het zwak vanuit de deuropening van de
kamer.
Alleen dankzij zijn snelle reacties kon Vial zijn oudste dochtertje redden
voordat ze de grond raakte.
Kad! Zij ook al! Asca woog bijna niets in zijn armen, haar lichaam was bloedheet,
zweet lag in een smerige waas over haar ingevallen gezicht. De rode
vlekken in haar gezicht vaagden elke twijfel weg. Ook Asca. Het besef brak
hem bijna. Zijn drie vrouwen dood, zijn drie dochtertjes stervende. Hij was de
enige die over was. Twee weken geleden waren ze nog met zijn allen. Samen
misschien niet altijd even vredig, maar met genoeg te eten en een dak boven
hun hoofd. Nu was hij alleen, bijna. Vial wist inmiddels genoeg over de rode
koorts om te weten dat Mayl en Cyrel de ochtend niet zouden halen. Asca zou
misschien nog een dag langer leven, maar slechts weinigen overleefden de
rode koorts. Asca was de taaiste van de drie, maar een kind was geen partij
voor heer Dood.
Vial legde zijn oudste dochter in bed bij haar twee zusjes. Zweet en rode
vlekken bedekten hun gezichten en armen. Ze sluimerden onrustig, woelden
zwak heen en weer. Het was nog een hopeloos teken van leven. Zodra ze in
een diepe slaap wegzakten zouden ze nooit meer wakker worden.
Kad! Waarom spaart u mij?
Er kwam geen antwoord en Vial had het ook niet verwacht. De rode koorts
sloeg toe als een uitgehongerd beest. Het vrat de zwakken, de kwetsbaren,
kauwde met onzichtbare tanden op hun botten, zoog het leven uit ze. Vial
bleef gespaard, zoals sommige anderen, maar niemand kon verklaren waarom.
Zijn drie meisjes. Cyrel, de jongste, haar slang lag in zijn mand opgerold.
Mayl, zijn goudhaartje, met hetzelfde uiterlijk en dezelfde bijzondere gave als
haar moeder. Asca, een denkertje net als haar moeder, maar goed met haar
zwaarden. Zijn drie pareltjes, stervende.
Vial wendde zich af. Geen menselijke kracht kon zijn dochters nog redden.
Hij had de hulp van een god nodig. Wat hij van plan was, stond gelijk aan zelfmoord
- een sterveling die een god chanteerde? Waanzin! - maar het was zijn
26

enige kans. Als ook zijn drie meiden dood waren, wat had het leven dan nog
voor zin? Hij pakte zijn regenmantel en liep het appartement uit.
Kadhal was een stad des doods, zelfs de nachtregen kon dat niet verhullen.
Overal waar Vial liep, zag hij de zwarte kruisen op deuren geschilderd, het teken
dat er doden achter die deur lagen die opgehaald moesten worden. Er waren
echter te weinig dodenhalers voor alle gestorvenen. Wagens vol lijken
kraakten en piepten op weg naar de dodenputten buiten de stad. Soms werden
ze midden op straat achtergelaten omdat de dodenhalers te vermoeid waren,
of omdat ze hoestend en overdekt met zweet en rode vlekken neervielen. Kadhal
was een stad des doods en in het donker van de nacht was Vial op weg
naar dé plek des doods.
Het Zandplein was verlaten. Er waren geen terechtstellingen. Dieven en
dienders stierven nu even hard. Vial liep rechtstreeks op de gerechtspilaren af.
De twee stenen zuilen stonden daar als twee enorme tanden, of als een poort
naar het Land van de Dood. Dit was een plek die iedere dief in Kadhal vreesde.
Iedere snaaier, iedere insluiper, iedere klopper, iedere broeder en zuster
aan de onderkant van de wet had wel eens gedacht: Ik kom nooit tussen die zuilen
te staan. Ik niet! Hoop ik... Vial voelde geen angst, geen twijfel. Zijn gevoelens
waren dood. Hij wist waarvoor hij hier was. Dit was de plek waar meer
dan enige plek in Kadhal Dinderd met de Drie Gezichten werd aangeroepen.
De god der dieven had geen tempel, geen priesters, maar als er een plek was
waar elke dag tot de dievenheer werd gebeden, dan was het híer, tussen de gerechtspilaren.
Nog minder dan de andere goden gaf Dinderd met de Drie Gezichten
gehoor aan gebeden, maar er waren gevallen bekend van dieven die
op het laatste moment tussen de gerechtspilaren gratie kregen.
Vial ging precies tussen de pilaren in staan, de plek waar de veroordeelden
werden vastgeketend om bestraft te worden. In de pilaren zaten dikke ijzeren
ringen waar de ketenen van de ongelukkigen doorheen werden gehaald. Zelfs
de eindeloze nachtregens hadden de donkere vlekken niet van de pilaren kunnen
wassen. In dezelfde nachtregen, onder begeleiding van de bliksem en donder,
begon Vial verbeten te bidden tot de onbetrouwbaarste der goden. Hij
was bereid heel de nacht door te gaan. Als Dinderd dan nog niet was verschenen,
dan maakte het niets meer uit, dan waren ook zijn meisjes dood. Dan was
er geen reden meer om verder te gaan. Er was echter een sprankje hoop. Dinderd
met de Drie Gezichten gaf bijna nooit gehoor aan gebeden, maar Vial had
een keizerskaart in zijn riem verborgen. Het was niet veel tegenover de Heer
der Dieven, maar het was het enige dat hij had.
‘O Dinderd met de Drie Gezichten, luister naar mijn gebed. Ik ben een dief,
een gokker. Ik ben een vrije broeder. Ik stal voor gewin en plezier, ik nam van
de lammers maar nooit van mijn broeders.’ Behalve met kaarten, bedacht Vial.
27

Maar Dinderd was de Heer der Dieven. Een oprecht gebed zonder leugens of
snoeverij? Dat klonk niet als Dinderd met de Drie Gezichten. ‘Maar mijn geweten
is bezwaard en wanneer ik voor het Laatste Gerecht sta, zal ik mijn gemoed
ontlasten. Ik zal ze vertellen hoe de dief der dieven eens een boek stal
over een sluimerende heer die eeuwig moet blijven slapen.’ De woorden waren
gepreveld, maar Vial wist dat de goden die ook hoorden. Er was geen reactie,
maar diep in zijn hart had Vial die ook niet verwacht. Goden verschenen
niet omdat een sterveling dat wenste. Die verschenen naar eigen believen. Vial
slikte zijn teleurstelling weg en begon dezelfde woorden opnieuw te prevelen.
Soms waren goden hardhorend.
Het was tussen het tiende en elfde uur toen er achter Vial een stem klonk: ‘Je
kan ophouden, Vial Twintigvinger.’
Vial dwong zichzelf langzaam om te keren. Het haar in zijn nek stond recht
overeind en plots voelde hij een molensteen in zijn maag. Als dit inderdaad...
Het was Dinderd met de Drie Gezichten, Vial wist dat zeker, alhoewel hij
niet kon zeggen waarom. Het wezen tegenover hem zag er uit als een jonge geslaagde
rabauw: uitbundige kledij, een met zilver beslagen riem, goud in zijn
oren en om zijn nek. Zijn gezicht was scherp getekend, de haren kort gekapt en
de ogen... Het goddelijke zat in de ogen, besloot Vial. Ze leken dieper dan die
van een mens, alsof ze alles konden zien wat er te zien was.
‘Zorg dat mijn dochters blijven leven.’
De linkerwenkbrauw boog omhoog. ‘Je dochters moeten blijven leven? Geen
smeekbede, Vial Twintigvinger, geen eerbetoon aan je god? Gewoon direct een
eis? Waar zijn je manieren, sterveling?’ Bij dat laatste woord gloeiden Dinderds
ogen heel even op.
Ondanks zijn standvastigheid voelde Vial dat hij bijna vanzelf een stap naar
achteren wilde doen. Hij dwong zichzelf te blijven staan. ‘U bent de Heer der
Dieven, ik heb iets te bieden.’
Dinderd snoof. ‘Wat kan jij mij te bieden hebben, sterveling?’ Nonchalant
bestudeerde de god zijn nagels alsof hij zich verveelde.
‘U bent hier, dat vertelt mij genoeg.’
‘Terg mij niet, sterveling,’ sprak Dinderd met de Drie Gezichten. ‘Ik ben hier
omdat ík dat wil.’
Vial hield stand. ‘Ik wil dat mijn dochters blijven leven. In ruil daarvoor zal
ik zwijgen over het boek dat u heeft gestolen. Het was een bijzonder boek, een
Godenboek. In dat boek stonden de geheimen over een zekere slapende heer
die niet gewekt mag worden: zijn geschiedenis, de reden waarom hij slaapt, de
manier waarop hij eens gewekt kan worden. Dat boek viel in handen van een
sterveling, een tovenaar. Die man was een dwaas en zag alleen maar macht.
Hij maakte bijna degene wakker die moet blijven slapen.’
28

Dinderd met de drie Gezichten gaapte. ‘Je verveelt mij, sterveling. Waarom
zou iemand jou geloven?’
‘Ik heb het boek met mijn eigen ogen gezien, in de werkkamer van die
krankzinnige tovenaar. En in dat boek, op de eerste bladzijde, in de linkerhoek
onderaan, staat een allerkleinst teken, een handtekening die enkel de Dief der
Dieven gebruikt om aan te geven dat het Zijn buit is.’ De dievenlegenden in
Kadhal vertelden over een klein merkteken, drie kleine stippen, onzichtbaar
voor de niet ingewijden. Vial had het altijd een mooi sprookje gevonden, totdat
hij de drie stippen in Heilons Godenboek had zien staan. Heer Dargus had
zich naderhand afgevraagd hoe de tovenaar aan het werk was gekomen. Vial
had het altijd geweten, maar het nooit verteld. Iedere dief wist dat Dinderd
met de Drie Gezichten alles kon stelen, maar niets kon behouden.
De schaterlach van Dinderd overstemde heel even de donder van de nachtregen.
‘O, sterveling! Hoe vermakelijk ben je! Denk je echt dat je zou blijven leven
als je echt zo’n geheim bezat?’ De lach was plotseling afgelopen en
Dinderds stem was scherp als het mes van een moordenaar, zacht als een smorend
kussen, onverbiddelijk als het gif in het bloed. ‘Denk je dat echt?’
‘Ik denk dat iedere god beseft dat ik als dief voor het Laatste Gerecht zal
verschijnen en daar de keus heb te vertellen wat ik weet,’ was Vials weerwoord.
Hij voelde de opwinding in hem laaien als een woest vuur. Hij had gelijk
gehad! Hij had echt gelijk! Het was echt Dinderds merkteken dat hij in het
Boek over de Slapende God had zien staan. Dat boek, en de diefstal daarvan,
had heel de wereld in gevaar gebracht, had het voortbestaan van de goden zelf
bedreigd. Kad en de andere goden zouden niet genadig zijn als ze dat ontdekten.
‘Je bent een dief, een gokker en een chanteur, Vial Twintigvinger. Je bent een
waardig volgeling.’ Dinderd in de verschijning van jonge rabauw keek de
jongleur aan.
Voor het eerst toonde Vial iets van eerbied: hij boog licht. ‘Ik doe mijn best,
heer. Ik vraag u enkel mijn dochters te sparen.’
‘Je dochters? Geen rijkdom? Niet het vermogen onzichtbaar te worden?
Geen sleutel die elk slot kan openen? De meeste andere dieven zouden zoiets
vragen!’
‘Ah, mijn heer, maar als je rijkdom hebt, zal iemand het je afnemen. En onzichtbaarheid
of magische sleutels? Dat betekent dat ik uit stelen moet gaan,
wat bijna gelijk staat aan werken. Nee, ik kan beter op de zak van mijn dochters
teren als ze groot zijn. Dat lijkt mij een stuk gemakkelijker.’
Opnieuw rolde de schaterlach van Dinderd over het Zandplein. ‘Je bent een
slimme dief, Vial Twintigvinger. Ik zal je verzoek inwilligen, maar... dit is de
eerste en de laatste keer. Wanneer je mij nogmaals benadert met hetzelfde ver-
29

haal zullen je dochters terstond sterven. Begrijp dat goed, sterveling.’
‘Ik begrijp het, heer.’ Vial boog diep. Toen hij opkeek stond hij weer alleen
tussen de gerechtspilaren.
De wandeling was tergend lang maar uiteindelijk beklom Vial de trappen
naar zijn kamers. Hij opende de deur en stormde naar het kamertje waar zijn
drie meisjes sliepen. Bij het flakkerende licht van het olielampje kon hij zien
dat alles in orde was. De koorts was geweken, evenals de rode vlekken en het
waas van zweet. Zijn drie meiden sliepen rustig en gezond.
6
‘Pa?’
Het klonk zwak en schor, maar Vial was direct klaarwakker. Heel de nacht
had hij naast het bed met Doran doorgebracht, met Marumon aan zijn zijde.
De jongleur nam de hand van zijn aangenomen zoon.
Doran glimlachte, hief zwakjes zijn hand en sloot zijn ogen weer. Maar zijn
borstkas ging op en neer en zijn ademhaling was hoorbaar.
Vial huilde natuurlijk niet, hij wreef enkel de vermoeidheidstranen uit zijn
ogen. Doran leefde. Doran zou blijven leven!
‘Kom,’ sprak de necromancer. ‘Doran is gered. Hij blijft leven.’
Als in een droom stond Vial op en volgde het bevel van de tovenaar op.
Vele malen daarna vroeg Vial zich af of het niet beter was geweest wanneer
Doran die nacht was gestorven.
30

Hoofdstuk 2
Asca, Mayl en Cyrel
God der dieven
Tweede keizersdag van de hurnennenmaand,
zevende jaar van Keizer Schepadiah
1
Ver voorbij het Rijk der Dromen, voorbij het Land van de Dood en voorbij alle
andere onstoffelijke werelden, lagen de Hemelse Velden waar de goden verkeerden.
In de nevelige wereld van al-waarheden woonden de goden in weelderige
behuizingen: marmeren paleizen met gouden torens, groene
pauwentuinen en lusthoven vol willige maagden. De huizen der goden leken
verdacht veel op tempels, maar dan geïdealiseerde versies, ontstaan door het
geloof van velen.
Ergens in de stad der goden - zo lang een oneindige verzameling paleizen
als “stad” kon worden aangeduid - in een gebied dat werd bevolkt door de
mindere, de kleinere goden, stond een paleis dat even prachtig en groots was
als dat van de buren. Wie echter naar binnen stapte, doorzag direct het bedrog:
de gevels waren niet meer dan beschilderde platen gips, het glaswerk was gekleurd
papier en het goud was luchtgoud. Het hart van het paleis was een grote
zaal met een toneel waarvan de roodfluwelen gordijnen waren gesloten. Uit
onbekende bron klonk muziek en in nissen voerden diverse kunstenmakers
hun toeren uit: een goochelaar haalde brandende kaarsen en levende kippen
uit zijn muts, een jong meisje balanceerde op een hand en hield met haar voeten
stapels kommen in evenwicht, een man met blonde pruik zong spotliedjes
terwijl hij gitaar speelde en de trom op zijn rug bediende. Heel het bordkartonnen
paleis was gevuld met dergelijke nissen, want hier huisde de Yno, godin
van toneelspelers, potsenmakers, jongleurs, muzikanten en zulk soort lieden.
‘Het is niet eerlijk,’ mokte Dinderd met de Drie Gezichten. Hij hing lui onderuitgezakt
op een van de balkons. ‘Alle goden hebben paleizen! Zelfs jij,
dochter. Jij hebt dít,’ Dinderd maakte een gebaar dat het hele toneelpaleis omvatte,
‘maar wat heb ík? Helemaal niks!’
Yno keek haar vader in de ogen van al zijn drie gezichten - een vaardigheid
die zelfs andere goden niet bezaten, laat staan mindere wezens. Die zagen altijd
maar een van de drie gezichten, afhankelijk van wat ze verwachtten te
zien. Yno schudde haar hoofd. ‘Pa, je bent wie je bent: de god der dieven. Je
31

hebt geen tempels, je hebt geen priesters. Je hebt volgelingen genoeg, maar zij
roepen jou alleen aan als ze in problemen zitten, en zodra die achter de rug
zijn, gaan ze weer hun eigen gang, zonder dank of offer.’
‘Ondankbare honden!’ bromde Dinderd. ‘Hoe vaak heb ik niet hun huid gered?
Ik verdien een paleis even groot als die aansteller van een Kad. Wat doet
hij, tenslotte? Hij gooit zijn oog in de mindere wereld en laat het regenen. En
meteen bouwen ze talloze tempels voor hem en brengen ze kostbare offers!’
‘Die jij vervolgens weer steelt,’ bracht Yno in. Ze was bij lange na niet de enige
van Dinderds kinderen, maar ze was wel zijn favoriete. Na zijn avonturen
en strooptochten kwam vader vaak bij haar uitblazen. Dat ging een tijdje goed,
totdat de onrust hem weer in zijn greep kreeg. Grappen en sterke verhalen
maakten dan plaats voor melancholieke buien en zelfmedelijden. De humeurige
klaagzangen betekenden dat het niet lang meer zou duren voordat Dinderd
met de Drie Gezichten er op uit trok voor een nieuwe streek. Het was enkel
een kwestie van tijd voordat iets zijn aandacht op zou eisen.
‘Ze verdienen een lesje,’ ging Dinderd verder. Hij had niet echt naar Yno geluisterd.
‘Allemaal! Al die ondankbare diefjes die mijn hulp willen hebben,
maar er nog geen valse penning voor over hebben!’
‘Hoe dan?’ wilde Yno weten. ‘Pa, je kan moeilijk al je volgelingen in de steek
laten. Anders sterven ze binnen de kortste keren door de beulshanden en dan
heb je helemaal niemand meer over die in je gelooft.’ Dat gespreksonderwerp
werd onder de meer beschaafde goden gemeden als onkies, maar Yno maakte
zich daar bij haar vader weinig zorgen over. Vaak hoorde hij toch niet - of wilde
hij niet horen? - wat ze hem vertelde.
‘Hmpf, maar ze moeten toch worden bestraft...’ Na een paar momenten van
stilte maakten Dinderds sombere gezichtsuitdrukkingen plaats voor drie brede
grijnzen en hij knipte opgetogen in zijn vingers. ‘Ik weet al hoe! Ik zal die tere
minderen niet in gevaar brengen, dochterlief, maar ik bestraf op de manier die
ze het best begrijpen. Wie ben ik? Ik ben Dinderd met de Drie Gezichten! Ik zal
een aantal van die minderen op zo’n spectaculaire wijze beroven dat ze zullen
beseffen aan wie ze eerbied verschuldigd zijn! Ha!’ Vol nieuwe energie sprong
de god der dieven op. ‘En ik weet ook precies wie de straf krijgen. Drie jonge
halfzusters. Niet lang geleden vroegen ze om mijn bijstand bij een niet onaardige
zwendel. Ik heb ze geholpen, maar dankbaarheid? Ho maar!’
Yno fronste haar wenkbrauwen. ‘Ik ken die drie, zij zijn ook mijn volgelingen.
Maar wat belangrijker is, ze zijn de dochters van die man. Die Vial.’
‘Dus?’
‘Je hebt een afspraak met hem gemaakt, pa.’
‘Dat heeft niks met de huidige situatie te maken!’
‘Pa! Een woord is een woord, zelfs uit jouw mond. Bovendien behoren die
32

drie ook mij toe! Ik wil niet dat je ze kwaad doet.’
‘Al goed, al goed. Ik beloof je dat ik ze niet zal krenken. Maar ze hebben
weldegelijk straf verdiend en die zal ik uitvoeren!’
Met die twijfelachtige belofte vertrok Dinderd met de Drie gezichten uit het
toneelpaleis van zijn dochter Yno, op weg naar de wereld der minderen, naar
de Keizersstad Kadhal.
2
‘Nee, ik ga jullie geen geld lenen! Jullie hadden het maar niet op moeten maken,’
zei Asca tegen haar halfzussen terwijl ze de kap van haar regenmantel
over haar donkere krullen sloeg. Ze stonden voor de deur van Het Negende
Paard, op een plein in de nachtregen. Ze hadden binnen net een maaltje noedelsoep
op, en de ruzie was begonnen met de betaling. Zowel Mayl als Cyrel
hadden gepleit blut te zijn, maar Asca had voet bij stuk gehouden. Uiteindelijk
hadden haar twee jongere zusjes elk onwillig wat penningen tevoorschijn gehaald
en hun deel betaald.
‘Maar het is niet eerlijk, je hebt nog zat!’ probeerde de lange blonde Mayl.
‘Ja!’ viel Cyrel, de jongste en kleinste van het drietal, haar bij. Haar wurgslang
Sjli stak nieuwsgierig zijn kop uit de rieten draagtas.
Asca bleef onverbiddelijk. Tegen Mayl zei ze: ‘Dat jij al je geld nou besteedt
aan nieuwe kleren en sieraden, en dat jij,’ Asca wendde zich tot Cyrel, ‘nou alles
vergokt, is niet mijn probleem. Ik spaar het op. Jullie krijgen niks.’
‘Vrek!’
‘Penningbijter!’
Asca reageerde met minachtend gesnuif op de aantijgingen van haar zusjes.
‘Als jullie geld willen, dan ga je het maar verdienen. Ik ga naar mijn optreden
in Hhorens Taveerne.’ De zwartharige zwaarddanseres voegde de daad bij het
woord en liep door de nachtregen de Stenen Broodweg af.
Mayl en Cyrel keken elkaar een ogenblik lang aan. Het gebeurde niet vaak
dat de lange vuurdanseres en de kleine slangendanseres het eens waren. Zonder
nog een woord te zeggen, gingen ze uit elkaar, ieder op weg naar hun eigen
werk. Mayl ging de hoek om, de kronkelige Pelsstraat in op weg naar De
Maan en de Haan. Cyrel beende over het plein naar de Grote Kelder die verderop
lag.
‘Stalen ziel, hongerig naar goud. Ik wil háár,’ klonk het in een steeg naast Het
Negende Paard.
‘Passievuur, met een goudkleurig hoofd vol verhalen. Ik wil háár,’ sprak een
33

andere stem, in het duister waar slechts een enkele gestalte stond.
‘Lome lust en woede, als haar slang. Ik wil háár,’ besloot een derde stem, alleen
en samen in het donker.
Er was een Moment, niet van magie, maar van Onwerkelijkheid.
Uit de donkere steeg stapten drie mannen, verschillend in uiterlijk, maar op
de een of andere vreemde manier ook gelijk. Zonder groet of blik gingen ze
drie verschillende kanten op. De een liep de Stenen Broodweg af. De ander
ging de hoek om, de Pelsstraat in en derde beende naar de overkant van het
plein.
3
Misran zou wel eens een flinke hand geld kunnen winnen, concludeerde Cyrel
opgetogen. De breedgeschouderde rabauw waar ze vanavond mee optrok, zat
aan een kaarttafel in een van de vele gokhuizen en zijn enig overgebleven tegenstander
was een lenige jongeman in een uitbundig kostuum. Op tafel lag
zeker iets van twintig daalders.
Cyrel kroop tegen haar man van de avond aan, maar wierp tegelijkertijd een
blik vol beloftes in de richting van de jongeman. Ze had hem al meermalen
naar haar zien kijken, en Cyrel wist zeker dat hij haar wilde - welke man tenslotte
niet? Als ze hem voldoende kon afleiden, zou Misran de hele inzet kunnen
winnen, en Cyrel zou er voor zorgen dat ze haar deel daarvan kreeg.
‘Kaart!’ beval Misran en hij schoof een duit naar de oudere kaartendeelster
van het huis. Op haar beurt schoof ze hem een kaart toe.
‘Kaart,’ zei de jongeman een paar hartenkloppen later. Voor zijn duit kreeg
hij ook een nieuwe kaart. Na een laatste vlugge blik, keek de jongeman weer
naar zijn kaarten, en hij likte zenuwachtig zijn lippen. ‘Ik... Ik wil de inzet verhogen.’
Hij legde zijn kaarten op tafel met de rug naar boven, en frunnikte met
zijn lange vingers aan de ringvinger van zijn andere hand. Een gouden ring
met een donkere geslepen halfedelsteen prijkte daar, maar het sieraad gaf niet
mee. Met zijn lange tong likte de jongeman langs zijn de vinger en na hernieuwd
wrikken kwam de ring los. ‘Da’s echt goud, kijk maar.’
Met zijn grote gespierde hand pakte Misran de ring op. Hij bekeek hem aandachtig,
klopte er mee op het houten tafelblad en beet er zelfs in. Hij legde de
ring met een klap terug. ‘Goud. Maar ik doe het niet. Zoveel geld heb ik niet.
Laat je kaarten zien.’ De regels van het spel waren simpel. Een verhoging was
alleen geldig als een bod werd geaccepteerd door de tegenstander.
‘Wacht, wacht.’ De jongeman maakte afwerende gebaren. ‘Het hoeft geen
geld te zijn, ik vind een ander tegenbod ook goed.’
34

Misran zweeg een ogenblik, alsof hij een val rook. Toen vroeg hij: ‘Wat?’
De jongeman knikte in de richting van Cyrel. ‘Zet haar in voor mijn ring. Zij
voor mijn ring.’
Omstanders mompelden en Cyrel wist niet of ze boos of vereerd moest zijn.
Was ze een stuk vee dat ingezet kon worden in een kaartspel? Maar het was
wel een gouden ring die gemakkelijk tien daalders waard was! Die kerel had
dat voor haar over? Cyrel snoof nijdig, maar bekeek de jongeman met nieuwe
ogen.
Zonder opzij te kijken, zei Misran: ‘Goed, ik doe het. Zij voor jouw ring. Laat
je kaarten zien.’
Woede laaide in Cyrel op. Die vervloekte Misran vergokte haar zomaar,
zelfs zonder het haar te vragen? Wie dacht ‘ie wel dat hij was? Cyrel opende al
haar mond voor een bonte stroom vloeken, maar toen zag ze het resultaat van
de beide handen kaarten die nu open op tafel lagen: Misrans vijf ridders werden
verslagen door een compleet koningshof.
Vloekend kwam Misran overeind, zijn vuisten gebald. Tegelijkertijd schoof
de jongeman zijn stoel naar achteren om zijn zwaard en dolk vrij te maken.
Een tel lang stond Misran aan de tafel terwijl de handen van zijn tegenstander
boven diens wapens zweefden. Toen draaide de reusachtige man zich om en
met een reeks nieuwe vloeken vertrok hij.
Cyrel pakte haar rieten draagtas op en kwam overeind.
‘Halt, burgeres. Waar denk je dat je heengaat? Je bent van mij.’
Minachtend blikte Cyrel naar de jongeman die ondertussen de gouden ring
weer aan zijn vinger stak. ‘We leven in het Keizerrijk, burger. Slavernij is hier
verboden.’
De jongeman lachte. Verdwenen was zijn onzekere gedrag. ‘Ik ben Xullened
en ik geef niets om wetten. Je bent de mijne, vanavond, maar als je echt weg
wilt lopen, moet je het zeker doen, Cyrel slangendanseres.’
Het geluid van de munten die door zijn rappe vingers gleden, was betoverend.
Cyrel overwoog haar mogelijkheden voor de rest van de avond. Moest ze
met een nieuwe vent aan gaan pappen, of moest ze - bah! - alleen naar huis?
Cyrel ging weer zitten. ‘Ik blijf omdat ik wil blijven.’
‘Je blijft vanwege Xullened,’ luidde het antwoord. ‘Dienjongen, een nieuwe
kruik. Schenk mij en de burgeres eens bij.’
Minzaam accepteerde Cyrel de kom en terwijl ze aan de brandewijn nipte,
keek ze toe hoe Xullened met zijn lange slanke vingers de kaarten schudde.
‘Je hebt net helemaal niets gewonnen,’ sprak ze. ‘Je zette je ring in, maar je
won er niets mee.’
‘Xullened wint altijd. Maar geld is niet belangrijk.’
35

Cyrel blikte naar de munten die inmiddels in nette stapeltjes voor Xullened
stonden. ‘Geld is het enige belangrijke!’
‘Dan doet Xullened je een voorstel. Je speelt kaart, ja burgeres?’
‘Wel eens.’ In feite was Cyrel een goede speelster. En tegenstanders waren
altijd af te leiden. Het was alleen een probleem dat ze nooit genoeg geld had
voor echt grote partijen. ‘Wat voor voorstel?’
‘Al het geld op tafel, voor iets wat je bezit.’
Loom glimlachte Cyrel. Ze wist precíes wat Xullened wilde. Zij was een
arme danseres zonder bezittingen. Ze had de kans om in een keer meer dan
twintig daalders te winnen, en als ze verloor... Ach, hij zag er nou niet echt afstotelijk
uit. En hij had geld.
‘Het geld en de ring,’ eiste Cyrel.
De ring rinkelde over de tafel heen. Cyrel pakte hem op om zeker te weten
dat Misran zich niet had laten misleiden. Het voelde aan als goud. De geslepen
halfedelsteen was een zegel met de afbeelding van drie ranken - slangen? - die
zich tot een lange kluwen vervlochten. Het ding was zeker tien daalders
waard, misschien meer. Cyrel vroeg zich af van wie Xullened het sieraad had
gewonnen, of gestolen.
‘Goed,’ stemde Cyrel in. ‘Laten we kaarten.’
Dinderd lachte tevreden. Ze had in het aas gehapt. Hij was de god der dieven.
De kaarten gehoorzaamden hem als trouwe dienaren. Hij zou winnen, en
wanneer hij won, zou hij iets eisen wat ze bezat. Niet haar lichaam - hoe verleidelijk
ook. Kleine boze Cyrel, die dacht niemand nodig te hebben. Koude
meesteres die mannen kon verlaten omdat ze dacht dat ze enkel hield van de
klank van geld. Met zijn trouwe kaarten zou hij van haar stelen wat om haar
hart gekronkeld zat. Het enige waar ze écht om gaf, alhoewel ze het niet wist.
Vanavond zou hij haar slang Sjli opeisen.
‘Geef me kaarten,’ beval Dinderd de kaartendeelster van het huis.
4
Het was begonnen met drank, wist Mayl nog. De rijke jongeman - Silgulass,
heette hij geen Silgulass? Ja, Silgulass! - met zijn lange bruine krullen en kostbare
pak van vossenbont en goudgeel fluweel, was de vriend van Mayls goede
vriendin Zazia. Of was het nou een vriend van een vriend van Zazia? Of iemand
anders zijn vriend? Of was ‘ie met Dilsanor de zanger meegekomen?
Of... Het was eigenlijk niet belangrijk. Hij was rijk! Hij was gul! Ze hadden plezier!
De drank vloeide rijkelijk in De Gulden Waterton en de stemming was
opperbest.
36

Ze waren met zijn zevenen: Zazia de masseuse, touwdanseres Meelly, Dhosmin
die zijn brood verdiende met verhalen vertellen, Dilsanor de zanger en
diens neef Mherdas. En natuurlijk Mayl. En Silgulass.
Zazia en Dilsanor zaten zoals gewoonlijk in een hoekje te vozen, Dhosmin
knikkebolde van de drank en Meelly was in een wild gesprek verwikkeld met
Mherdas. Ondertussen had Silgulass enkel oog voor Mayl. Zijn slanke, goed
verzorgde hand gleed als een levende kam - Ha! Wat een gekke gedachte! -
zachtjes door haar blonde haar. ‘Als ik verkoos / waar ik verpoos / Dan in een
woud / volledig gemaakt van goud,’ declameerde hij met grote hondenogen
terwijl hij haar lokken streelde alsof het een arm of borst was.
Giechelend nam Mayl het lofdicht in ontvangst. Het was bitter slecht, maar
wat maakte het uit? Sil... Si... Silgulass was hun aller vriend, hun gezworen
makker, hun beste kameraad ooit.
‘Juffer Mayl!’ verklaarde hij dronkemansernstig, ‘In een zee van bloemen,
ben jij de uniekste en mooiste! Goudhaar, witte leeuwin, demonenkoningin!’
Mayl giechelde nog meer. Ze wist best dat ze bijzonder was. Haar haar was
geel, haar huid was wit. Niemand in Kadhal was zoals zij! In heel Kadhal was
ze de enige vuurdanseres, maar dat was niet waarom de mannen naar haar keken,
wist ze. Ze was bijzonder!
Hij boog zich naar haar toe, maar in plaats van de verwachte warme kus,
sprak hij: ‘Kom, volg mij in de nacht, die zal oplichten door je schijnsel. Ga met
mij mee, lieve Mayl.’
Proestend schudde Mayl haar hoofd. Oef! Wat is ‘ie slecht met zijn beeldspraak!
‘Nee, nee, mijn snode heer! Ik weet wel wat u wilt van zo’n onschuldig danseresje!’
Hij is eigenlijk wel lief...
Nou was het Silgulass zijn beurt om zijn hoofd met zijn lange lokken te
schudden. ‘Nee, niet dát. Ik wil je landen laten zien die voorbij het Rijk der
Dromen liggen. Ik ken een huis, dichtbij, waarbij je de Rooklanden kan betreden.
Je zal een godin van godinnen zijn!’
De Rooklanden... Wie het versneden kruid van de zwarte lotus rookte, kon de
Rooklanden zien. Wonderbaarlijke landen waarover dichters treurden omdat
woorden hen tekort schoten om de extatische schoonheid te beschrijven. Tovenaars
en heksen gebruikten de zwarte lotus om hun magie te versterken en te
doorgronden. Zwarte lotus was meer dan zijn gewicht in goud waard. De
plant groeide enkel op het mysterieuze eiland Pinnon en de bewoners verkochten
de versneden bladeren slechts mondjesmaat aan de buitenwereld. Binnen
het Keizerrijk was er een absoluut staatsmonopolie, waardoor er een
bloeiende zwarte markt bestond. Smokkelaars droegen kleine zakjes in de
zoom van hun kleren, of brachten het verborgen onder hun zadel Kadhal binnen.
37

Mayl had nog nooit zwarte lotus gerookt: het was onbereikbaar kostbaar.
Maar nu bood Silgulass haar zomaar een bezoek aan de Rooklanden aan.
‘Niet... Niet alleen,’ bracht Mayl met dubbele tong uit. Ze mocht dan wel
ontzéttend dronken zijn, ze was niet gek. Ze ging echt niet alleen met een
vreemde mee, wat hij haar ook beloofde. Ze was een dochter van de stad, en ze
wist hoe ongenadig gevaarlijk de stad kon zijn.
‘Niet alleen, gouden demones,’ stemde Silgulass in. ‘We gaan allemaal naar
de Rooklanden!’
Silgulass betaalde met kwistige hand de waard en daarna ging het groepje
met veel gestommel en gelal de nachtregens in, op weg naar het geheime huis.
Dhosmin die snurkend onderuit was gezakt, lieten ze achter. In De Gulden
Waterton kon hem niks gebeuren. Morgenochtend zou hij met een stevige kater
wakker worden in de achterkamer waar de slaperige gasten naartoe werden
gesleept.
Het huis was van buiten op geen enkele manier bijzonder, maar blijkbaar
was Silgulass wel aan het goede adres, want toen hij had aangeklopt, deed een
brede wachter de deur open en konden ze zonder problemen binnen komen.
Via een smalle gang en een fluwelen voorhang kwamen ze uit in een grote
kamer die door lage schermen - niet hoger dan iemands middel - was onderverdeeld
in tientallen kleine hokjes. Ieder hokje herbergde een dikke slaapmat
en een klein tafeltje met een lamp, een pijp en diverse andere rookbenodigdheden.
Op vele van de matten lagen mannen of vrouwen. Sommige alleen, sommigen
in paren. Een paar bedienden - barbaren met donkere huid, lange
wimpers en kleurige hoofdbanden - liepen rond om rokers te helpen wanneer
zij te zwak waren of hun handen te veel trilden om hun pijp te stoppen. Ook
grepen de bedienden in wanneer een roker in een roes was weggezakt en as
uit de pijp de slaapmat dreigde te schroeien.
Een vrouw met nachtzwarte huid ving het gezelschap op. Haar krullenbos
was opgestoken en liet zo een slank hoofd en slanke hals vrij. Haar kledij bestond
volledig uit zwarte zijde dat glom in het lamplicht. Onder haar dunne
huiskleed droeg ze in barbaarse trant een broek en buis.
Silgulass nam het woord. ‘Goedenavond, meesteres. Graag een aantal pijpen
voor mij en mijn vrienden.’ Hij trok zijn geldbuidel tevoorschijn en diverse
grootdaalders wisselden van eigenaar. Mayl keek haar ogen uit. Ze zag al zelden
daalders, en grootdaalders waren víer daalders waard.
De zwarte vrouw glimlachte zonder haar tanden te laten zien en leidde haar
gasten naar vrije rookplaatsen.
Het verbaasde Mayl niets dat ze met Silgulass op een mat eindigde. Niet dat
ze bezwaar had. Ze lag best zo met haar rug tegen zijn borst en buik. Warm,
beschermd, soezerig en opgewonden tegelijk. Hij streelde haar haar en samen
38

keken ze hoe een van de bedienden hun pijp klaarmaakte.
‘Het is grotendeels tabak en sags,’ legde Silgulass uit. ‘Maar een mespuntje
zwarte lotus is genoeg om de Rooklanden te betreden. Ben je er klaar voor?’
‘Ja...’ antwoordde Mayl dromerig.
Ongezien grijnsde Dinderd een roofdierengrijns. Mayl. Mooie Mayl, bijzondere
Mayl. Exotische noordelijke bloem in deze woestijnstad. Tempeldanseres
zonder tempel. Haar verschijning was wíe ze was. Nam dat weg, en ze was
plots niets meer dan een verachtelijke barbaarse in een stad die barbaren onderwierp.
Lange blonde haren gleden door Dinderds vingers. Straks, wanneer ze was
weggezakt in haar reis naar de Rooklanden, zou hij een scheermes nemen en
haar lange blonde haren afscheren. Wanneer ze zou ontwaken, zou ze kaal zijn
met enkel wat bloedige schrammen op haar hoofd. Hij was de god der dieven,
en vannacht stal hij Mayls verschijning. Het was een diefstal die haar harder
zou treffen dan wat dan ook.
5
Heupwiegend en met een brede glimlach op haar gezicht ging Asca rond met
de tinnen kroes. Het was geen slechte avond, maar ook geen bijzonder goede.
Haar eerste optreden in de Hhorens Taveerne had net geen veertig penningen
opgeleverd, en het zag er naar uit dat haar optreden hier in Het Bambosi niet
veel meer zou opleveren. Ironisch, omdat de kroeg vernoemd was naar een beroemde
veldslag uit de begindagen van het Keizerrijk. De Eerste Keizer versloeg
de verzamelde legers van de kustkoninkrijken en maakte een fortuin
buit. Helaas herhaalde die geschiedenis zich vanavond niet.
Asca kwam bij een man die alleen zat, een kruik brandewijn voor hem op tafel.
Zorgvuldig gekruld haar, heldere grijze ogen en een dun snorretje waarvan
de punten stijf omhoog stonden. Hij droeg een roodgroen geruit pak, een
geel vest met grote ivoren knopen en een bollende das van vele lagen zwart
kant. Hé, was hij ook al niet in Hhorens Taveerne? Bevallig stak Asca haar kroes
uit: ‘Burger, een bijdrage voor de voorstelling?’
Met een zwierig gebaar bracht de man zijn hand boven de kroes en liet er
een, twee, drie duiten in vallen.
Asca’s ogen vlogen open. Drie duiten! De meeste gasten gaven een of twee
penningen! Dit waren vijftien penningen bij elkaar. Asca schonk de man haar
breedste glimlach: ‘Dank u, burger!’
De man glimlachte terug. ‘Terecht verdiend, burgeres. Mijn naam is Holus
Quene, verbonden als agent aan de Keizerlijke Opera. Zou u straks met mij iets
39

willen drinken? Ik heb zaken te bespreken die in uw voordeel kunnen zijn.’
Zaken? De Keizerlijke Opera? Wilde gedachten schoten door Asca’s hoofd,
maar ze werden direct gevolgd door een golf wantrouwen. Is hij echt van de
Keizerlijke Opera? Of wil ‘ie alleen maar gezelschap voor vannacht?
Even zwierig als tevoren, deed Holus Quene een greep in zijn binnenzak.
‘Mijn kaartje, burgeres. Ik zou het zeer waarderen als wij straks even kunnen
praten.’
Bevallig als een prinses - ze had er toen ze klein was op het toneel genoeg
gespeeld - nam Asca het kaartje aan. ‘Ik zie u zo, burger.’
Snel ging Asca verder met haar ronde en in haar kleedkamer verwisselde ze
gehaast haar kostuum voor haar japon. Zit mijn haar goed? Ja! Met haar tas, met
haar kostuum en zwaarden - beide te kostbaar om onbeheerd achter te laten -,
keerde ze terug naar de gelagkamer.
Holus Quene zat er nog.
Tijdens het verkleden had Asca het kaartje bestudeerd. Zijn naam stond er
op, plus zijn functie. Tevens was er hetzelfde teken op gedrukt dat boven de
toegangsdeuren van de Keizerlijke Opera hing: drie maskers, een droevig, een
verbaasd en een vrolijk. Het zag er allemaal echt uit, en het vóelde allemaal
echt. En Holus Quene had tenslotte haar al zomaar drie duiten gegeven. Het
kon geen kwaad aan te horen wat hij wilde. Ze zou het snel genoeg door hebben
als het allemaal loze praatjes waren met de bedoeling om haar in bed te
krijgen.
In de tussentijd had Holus Quene een tweede kom laten brengen, die hij nu
volschonk. ‘Een bijzondere voorstelling, burgeres. Zeer de moeite waard. Een
goede structuur, en een strak ritme.’
Asca glimlachte. Gewoonlijk gingen de complimenten van de toeschouwers
niet verder dan een opmerking over haar borsten of billen, en flauwe grappen
of ze ook andere dingen dan zwaarden slikte. De kunst van haar dans was volledig
aan de meeste klanten verspild. ‘Dank u.’
‘Lof waar lof op zijn plaats is, burgeres. Vertel mij, wat voor ervaring heeft u
verder als artieste?’
‘Ik heb vanaf jongsaf onderricht gehad in de kunst van het toneel, jongleren,
dansen, zang en voordracht,’ somde Asca op. ‘Mijn vader had jarenlang een
toneelgezelschap.’
‘Aha, interessant. Dat verklaart veel. De meeste kroegdanseressen kunnen
nog geen maat houden als ze er een slok water voor kregen. U wel.’
Een lekker warm gevoel verspreidde zich vanuit haar buik door heel haar lichaam.
Ze wíst dat woorden niets kostten, maar het was heerlijk iemand te horen
die haar inspanningen op waarde wist te schatten.
‘Ik ben op zoek naar een zwaarddanseres voor een nieuwe voorstelling in de
40

Keizerlijke Opera. Natuurlijk geen hoofdrol, maar wel een rol van behoorlijk
belang.’
Geïnteresseerd leunde Asca voorover. Geen hoofdrol... Een halve tel voelde ze
teleurstelling, maar het was een onmogelijke droom geweest, wist ze. Een
kroegdanseres die zomaar de hoofdrol kreeg in een nieuwe opera, zoiets
kwam alleen in sprookjes voor. Zangers en dansers van de Keizerlijke Opera
kwamen exclusief van een handjevol scholen waar kinderen jarenlang werden
geoefend. Maar een bijrol... Dat klonk échter, meer bereikbaar.
‘Het is een nieuwe voorstelling, geschreven door de Keizerlijke kapelmeester
zelf. Ik ben op zoek naar iemand die de rol van Hyiy, vrouwelijke lijfwacht
van de demonenkoning Wenilannehu op zich kan nemen. Iemand met krácht,
met váárt, met úitstraling. De vaste danseressen zijn... te fijn voor deze rol. Er
wordt over gedacht de rol te laten dansen door een man, maar dat brengt de
nodige problemen met zich mee. Hyiy is niet alleen geschoold in de krijg, ze is
ook nog eens bijzonder verleidelijk. En een man in die rol? Pfa! De verleidelijkheden
van mannen liggen op andere gebieden.’
Ademloos knikte Asca. Die breekbare poppetjes van de Keizerlijke Opera
waren natúúrlijk niet geschikt om die rol te vervullen. En wat betreft mannen...
Het idee was vanzelfsprekend volkómen belachelijk. ‘Wat moet ik doen?’
sprak Asca. ‘Ik bedoel... Hoe moeten we nu verder?’
Diep van binnen grijnsde Dinderd in zijn rol van Holus Quene. De zwaarddanseres
was zo ver dat ze álles zou doen voor een kans om bij de Keizerlijke
Opera te dansen. Houd ze voor wat ze willen hebben... Asca met haar stalen ziel
en scherpe verstand wilde boven alles meer zijn dan ze nu was. Geen arme
danseres die in schemerige kroegen haar brood moest verdienen, maar een gevierde
artieste, rijk en geaccepteerd in de betere huizen. En hij? Wat hij wilde
was simpel: een nacht met deze stervelingenvrouw en in de ochtend zou hij
zijn verdwenen met haar verdiensten, haar zwaarden en haar kostuum. Hij
was Dinderd, god der dieven! Hij stal niet alleen haar bezit, hij stal haar waardigheid
en haar hoop. Het was een bestraffing die elegant en wreed tegelijk
was.
‘Ik kan er voor zorgen dat u deze week auditie bij de kapelmeester kan
doen. Ik voorzie geen problemen...’ Dinderd legde zijn hand op Asca’s dij.
‘Tenminste, geen problemen waar we vannacht niet samen uit kunnen komen,
burgeres.’
‘Aha,’ sprak Asca.
Dinderd wenkte de oude bes die in de kroeg de bestellingen rondbracht.
‘Grootmoedertje, heeft u een kamer beschikbaar? Ja?’
Het vrouwtje knikte. ‘Ja, burger, boven. Maar er ligt nog geen beddengoed.’
‘Een kamer dan, mét schoon beddengoed,’ bestelde Dinderd. Hij stond op
41

en nam Asca bij de hand. ‘Burgeres, als u zo goed wilt zijn...’
‘Ik kom het beddengoed zo brengen,’ beloofde het besje.
Met een misselijk gevoel in haar maag liet Asca zich meevoeren. Ze ging
toch niet... Ze wilde... Ze... Ze had geen keus.
6
Voor elk van de spelers lagen de vier vrije kaarten van het huis op tafel, de rug
veilig omhoog. Vanaf nu konden de spelers iedere ronde een kaart kopen en
de inzet verhogen.
Dinderd die Xullened speelde, keek naar Cyrel tegenover hem. Ze glimlachte.
Ze was zo zeker van zichzelf dat ze niet kon verliezen, zelfs als ze verloor.
De slangendanseres beschouwde een nacht met een welvarende jonge kerel
geen verlies.
De regels eisten de eerste inzet voordat de spelers de kaarten opnamen. Dinderd
schoof met beide handen de stapels munten naar voren die hij eerder die
avond had gewonnen. Daarna legde hij zijn ring er bovenop. ‘Een eenmalige
inzet. Dit alles, voor iets wat je bij je hebt. Accepteer je dat, burgeres?’
De kleine danseres keek hem uitnodigend aan. ‘Ja, ik neem het aan.’
Dinderd nam zijn kaarten op, evenals Cyrel. Vanzelfsprekend was het een
sterke hand. Hij was Dinderd, god der dieven. Speelkaarten híelden van hem!
Met een slanke vinger tikte hij op de stapel munten. De metalen schijfjes
klikten lichtjes onder zijn nagel. ‘Burgeres, dit is mijn inzet. Laat de jouwe nou
zien.’
Het verblufte gezicht aan de andere kant van de tafel bewees dat ze hem
niet begreep, zoals hij had geweten. Dinderds grijns had zijn gezicht niet verlaten,
maar nu glinsterden ook zijn ogen. ‘Je slang, burgeres. Jouw slang tegen
mijn geld.’
Eerst de verbazing en toen de angst op het gezicht van Cyrel; het was verrukkelijk.
7
Na haar eerste handvol trekjes, hapte Mayl verbaasd naar adem. Ze was een
vogel, een vogel die uit haar lichaam omhoogwiekte en zijn vleugels spreidde.
En haar vleugels spreiden zich wijd, over héél de wereld. Ze zag, ze voelde, ze
wist. Ze sloeg haar vleugels uit en omarmde álles.
Dinderd, in de vorm van Silgulass, nam ook een trekje van de pijp. Als Din-
42

derd met de Drie Gezichten had hij meermalen de Vrouwe van de Zwarte Lotus
ontmoet en hij was immuun voor haar verlokkingen. Het betekende echter
niet dat Silgulass niet kon genieten van haar liefkozingen die de gebruikers
dieper en dieper haar rijk binnen lokten. Steeds verder, totdat ze het Zwarte
Paleis in het hart van de Rooklanden binnen gingen en de Vrouwe aanschouwden.
En dan was er geen weg meer terug.
Niet dat Mayl echt gevaar liep van de Vrouwe van de Zwarte Lotus. Ze was
te arm voor haar gunsten. De vuurdanseres zou misschien ten prooi vallen aan
de vagebonden Drank, Tabak en Sags, maar de volgelingen van de Vrouwe
van de Zwarte Lotus kochten hun vergetelheid met zilver en goud, niet met
koper.
Terwijl Mayl op de slaapmat lag en gebaren maakte alsof ze heel de kamer
wilde omhelzen, kwam Dinderd voorzichtig overeind. Hij deed een paar stappen
uit zijn hokje, maar niemand van de liggenden bemerkte het. Ze waren te
ver afgedwaald in de Rooklanden om nog zoiets in de werkelijke wereld te bemerken.
Voor de volgelingen van de Vrouwe van de Zwarte Lotus was hun
pijp het enige tastbare. De rest was... onbelangrijk.
Dinderd wenkte de donkere vrouw die stil glimlachend naderbij kwam.
‘Heer?’ vroeg ze met zachte stem.
‘Twee kommen,’ sprak Dinderd, ‘gevuld met groen vuur en suiker. Maar
een vermengd met slaapkruid. Kunt u daarvoor zorgen, meesteres?’ Zijn
woorden gingen gepaard met zilveren daalders.
De huismeesteres knikte. ‘Zoals u wilt, heer.’ Het was niet ongebruikelijk
dat rokers verdoofd en misbruikt werden door hun kameraden. Het slaapkruid
verdoofde de roker en de zwarte lotus wiste alle herinneringen uit. ‘Ik
zal het persoonlijk komen brengen.’
De god der dieven keerde terug naar Mayl die nog steeds met grote vleugels
door de Rooklanden vloog en zich murmelend verwonderde over alle schitterende
zaken die zij tegenkwam. Hij nam haar in zijn armen en trok haar teder
omhoog. ‘Kom, Mayl, een hartversterking zodat je langer kan genieten van je
dromen.’ De ervaren rokers dronken inderdaad tussen het roken door een kom
groen vuur met suiker. Het verjoeg de beneveling en scherpte de blik, zonder
dat het afbreuk deed aan het immense gevoel van welbehagen. Door het
drankje konden ze de zoete slaap van de zwarte lotus langer op afstand houden.
Zoals beloofd kwam de donkere huismeesteres persoonlijk de twee kommen
brengen.
Ondertussen had Dinderd Mayl ver genoeg omhoog gekregen zodat ze kon
drinken zonder te morsen. ‘Drink en je zal nog langer genieten!’ sprak Dinderd.
43

De huismeesteres boog en hield haar twee klanten het dienblad voor. Twee
identieke drinkkommen stonden naast elkaar, maar met een van haar donkere
vingers wees ze subtiel naar de rechterkom.
Dinderd knikte begrijpend en kreeg als antwoord een minimale knik van de
donkere vrouw terug. ‘Kom, liefste, word wakker.’
Mayl maakte een geluid dat een mengeling was van gehik en gegrinnik.
Plotseling draaide ze zich om en plaatste een dikke zoen op Dinderds mond.
Zijn gezichtsbeeld was gevuld met zweterig blond haar, zijn mond met warme
lippen en een brutale tong. Hij was dan wel Dinderd met de Drie Gezichten,
maar hij droeg het lichaam van Silgulass en was onderworpen aan alle
lichamelijke wetten en lusten. Gretig beantwoordde hij de kus en hij negeerde
de enkele lange blonde haren die tussen hun monden gevangen zaten.
Uiteindelijk lieten ze elkaar gaan om een paar diepe teugen adem te halen.
‘Ik vin j’ leuk,’ grijnsde Mayl dwaas.
‘Ik jou ook,’ antwoordde Dinderd, zonder echt te liegen. Hij negeerde de alwetende
glimlach van de huismeesteres die het tafereeltje geamuseerd had bekeken,
en nam de twee drinkkommen op. Ondanks het bloed dat heet in zijn
aderen stroomde, vergiste hij zich niet in de drinkkom. De rechter was die met
het slaapkruid, de kom voor Mayl. Hij gaf de vuurdanseres de kom en hief de
zijne naar zijn eigen lippen. ‘Bloed en water,’ proostte hij.
‘Goud en gezondheid,’ antwoordde Mayl en in een lange teug leegde ze
haar kom.
8
Met een gevoel van diepe tevredenheid beklom Dinderd de trap naar de herbergkamer
boven. Zoet, zo zoet was zijn wraak. Een paar stappen achter hem
volgde de zwaarddanseres. Vannacht zou ze zichzelf verkopen en in de ochtend
zou ze ontdekken hoe ze was bedrogen en bestolen. Stalen Asca, geknakt
en stomp, niet meer zo hooghartig.
‘Burger, burgeres!’
Het was de oude bes uit de gelagkamer. In haar handen had ze een paar lakens
en dekens.
‘Asca, pak je ze even aan?’ beval Dinderd die Holus Quene speelde. Zonder
op antwoord te wachten, klom hij verder, terwijl de donkerharige danseres
weer terug naar beneden moest.
De kamer was niet al te groot en de meeste ruimte werd in beslag genomen
door het bed. Er was een papieren raam waardoor het geluid van de nachtregens
te horen viel. Dinderd glimlachte. Andere geluiden zouden de regens
44

weldra overstemmen. Een laag deurtje leidde naar een nog kleiner kamertje
waarin op een wankel tafeltje een waskom en een kruik water stond.
Dinderd keerde terug naar de slaapkamer. Asca was er nog niet. Ze is er toch
niet vandóór? Hij liep naar de overloop. Beneden in het donker hoorde hij vage
stemmen. ‘Asca!’
‘Ik kom, ik kom,’ klonk het uit de diepte. Gehaast kwam de zwaarddanseres
omhoog. Om haar schouder droeg ze haar tas met haar kostuum en zwaarden,
en ze had haar armen vol met het beddengoed. Met haar sterke benen was ze
echter zo boven.
Zijn grijns was wreed. ‘Toch verstandig, hè, burgeres? Kom, je moet het bed
opmaken.’
Terwijl Asca de lakens neerlegde en de deken rechttrok, kleedde Dinderd
zich uit. Hij was Dinderd met de drie gezichten, maar hij kon elke gestalte aannemen
die hij wilde. Voor Holus Quene had hij een lichaam gekozen dat allerminst
aantrekkelijk was: hangbuik, spillebenen, diverse zweertjes die met
vochtige korsten waren bedekt, een geslacht dat dun en iel was. Hij zou genieten
van haar walging en zelfhaat vannacht, meer nog dan van het lichamelijke
samenzijn.
Hij was helemaal naakt, en zag Asca kijken. De tweestrijd viel duidelijk op
haar gezicht te lezen, maar Dinderd wist ook welke kant zou winnen. Haar
ambitie brandde als een hete vlam en zo’n kans kwam misschien nooit meer.
‘Kleed je uit,’ beval Dinderd.
‘Ik... eh.’ Asca wist een glimlach op haar gezicht te toveren. Ze rommelde
wat in haar tas en haar hand kwam tevoorschijn met een klein flesje parfum en
een paar liefdeslinten. ‘Geef mij even de tijd mij voor te bereiden. Voor een
minnaar wil ik... wat speciale dingen doen.’
‘Wat... Wat voor dingen?’ vroeg Dinderd, en hij merkte dat hij een mensenlichaam
droeg. Zijn keel was droger dan normaal en zijn geslacht begon te ontwaken.
‘Speciále dingen,’ antwoordde Asca. ‘Een verrassing. Het zal je plezier
enorm vergroten.’
‘Goed, maar schiet wel op!’ Het klonk heser dan Dinderd had bedoeld. Was
het warmer in de kamer geworden?
Asca wees naar het waskamertje. ‘Als je even wilt wachten, burger. Ik roep
zodra ik klaar ben!’
‘Hmpf.’ Onwillig banjerde Dinderd naar het waskamertje en enigszins gebukt
ging hij naar binnen. Achter hem sloot Asca de deur. Dinderd probeerde
ontstemd te zijn, alhoewel dat niet helemaal lukte. Hij zou het haar vannacht
en morgenochtend in duizendvoud laten terugbetalen. Maar ondertussen... Er
was helemaal niks mis met dat gespierde lichaam van haar!
45

Zijn geslacht stemde knikkend in.
9
Op de wereld der stervelingen hadden Dag en Nacht elkaar een etmaal achtervolgd,
alhoewel in de Hemelse Velden er niet veel aandacht werd geschonken
aan het verglijden van de tijd.
Goden waren voor eeuwig.
Zelfs als ze vergeten werden.
‘Je bent vrolijk, vader,’ merkte Yno op.
Dinderd - weer compleet in één lichaam - maakte enkel een nietszeggend gebaar
terwijl er een dromerige blik in zijn ogen lag. De god der dieven hing lui
onderuitgezakt in een van de stoelen van haar toneelpaleis en wierp keer op
keer een stel dobbelstenen op een lage speeltafel. Vanzelfsprekend was het
keer op keer zes en zes ogen. Dat had niets met geluk te maken. Met de stenen
van Dinderd met de Drie Gezichten was het onmogelijk wat anders dan tweemaal
zes te gooien.
‘Ik neem aan dat je reisje naar de stervelingenwereld een succes was. Je hebt
de drie vrouwen bestraft voor hun gebrek aan respect?’ ging Yno verder.
Eindelijk leek Dinderd zijn dochter te horen. Hij knipperde met zijn ogen en
keek haar aan. ‘Uh... ja, de stervelingenwereld. Het was een groot succes.’
‘Je hebt dus elk van de zusters ontstolen wat haar het liefst was,’ concludeerde
de godin van toneelspelers, potsenmakers, jongleurs en muzikanten.
De dobbelstenen stopten met rollen. ‘Nou, eh... Dat is te zeggen. Dat is niet
helemaal het geval,’ antwoordde Dinderd.
‘Vijf magiërs!’ riep Cyrel triomfantelijk terwijl ze haar kaarten op tafel legde.
‘De hoogste hand die er bestaat. Ik neem het geld en de ring.’ Ze keek haar tegenstander
in de ogen. ‘Alleen het geld en de ring.’
Xullened die Dinderd was keek met open mond naar de hand met vijf magiërs
die zijn solide koningshof overtrof. De slangendanseres had gewonnen!
Dat was onmogelijk! De kaarten híelden van hem.
Toen daagde het Dinderd die Xullened was: Cyrel had valsgespeeld! Geniepig,
kundig, genadeloos. Ze had van hem gewonnen.
Toen Dinderd als Silgulass de volgende dag met bonkend hoofd en een lege
beurs wakker werd in het geheime huis, besefte hij wat er was gebeurd. Mayl
had hem beroofd! Het duurde een menselijke hartenklop voordat hij wist hoe
het was gebeurd: de kus.
46

Mayl was lang niet zo ver heen geweest als ze zich had voorgedaan. En terwijl
ze hem kuste - en natuurlijk was de donkere huismeesteres daardoor ook
afgeleid - had de vuurdanseres vliegensvlug en blindelings de kommen op het
dienblad verwisseld.
Ze had hem verleid, bespeeld, bedrogen. Hém.
‘Ben je klaar, burgeres?’ riep Holus Quene, die Dinderd was, vanuit het washok.
Zijn lichaam had er zin in. Híj had er zin in. Hij wilde beginnen! Bovendien
was het koud in het washok.
Op het ruisen van de regen na, bleef het stil.
‘Burgeres? Asca?’
Dinderd duwde het deurtje van het washok open en gluurde naar binnen.
Lag ze soms klaar voor hem?
De kamer was verlaten. De zwaarddanseres Asca was verdwenen met al
haar spullen. En dat niet alleen. De stoel waar hij al zijn kleren had achtergelaten,
was ook leeg.
Ze had al zijn kleren en geld gestolen, en hem naakt achtergelaten in een
herbergkamer...
Ze had hém bestolen!
‘Ik dacht dat het de bedoeling was de drie stervelingvrouwen te bestraffen?’
vroeg Yno fijntjes.
Dinderd maakte een nonchalant gebaar. ‘Het is niet belangrijk. Ik ben enkel
van gedachten veranderd. Dat is het voorrecht der goden.’ Een glimlach sierde
al zijn gezichten. ‘Je had ze moeten zien, Yno! De finesse, de durf, de vingervlugheid!
Talent als dat moet niet worden afgestraft, maar bevorderd! Het zou
zonde zijn zulke drieste dievegges te bestelen!’
Yno, godin van toneelspelers, potsenmakers, jongleurs en muzikanten, glimlachte.
Ze herkende de symptomen. Haar vader was weer eens verliefd. Het
was duidelijk niet ernstig deze keer, slechts een bevlieging die voorbij zou zijn
als het volgende knappe gezichtje zijn pad kruiste. Hij zou echter de drie zussen
geen kwaad meer doen. Gelukkig maar.
Toneelspeelster die ze was, liet de godin niets van haar opluchting blijken,
alhoewel haar vader het waarschijnlijk toch niet zou merken. Het probleem
met haar vader was, dat hij enkel de diefstal zelf zag, maar nooit de gevolgen.
En élke misdaad had gevolgen. Cyrel zou haar geliefde Sjli zijn verloren, Mayl
haar uiterlijk en vertrouwen, en Asca haar zelfrespect en kracht. Drie zielen,
voor eeuwig verminkt.
Gelukkig was het niet zo gelopen, alhoewel geluk er weinig mee van doen
had.
47

Yno achter het masker van de kaartendeelster, deelde de kaarten aan de twee
spelers. En hoe hard de kaarten ook van Dinderd met de Drie Gezichten hielden,
zij dwong ze een andere weg te volgen.
Een koningshof voor haar vader.
Vijf magiërs voor de kleine slangendanseres, jongste dochter van Vial Twintigvinger.
Yno achter het masker van de donkere huismeesteres, wees met haar vinger
naar de drinkkom die geen slaapkruid bevatte.
De kus was een gelukkig toeval, maar Yno’s vinger bleef naar de onschuldige
drinkkom wijzen.
Gelukkig was haar vader nog bij zinnen genoeg om die kom te pakken en
Mayl aan te bieden. Zelf dronk hij gedachteloos zijn eigen kom met groen
vuur, suiker en slaapkruid leeg.
Yno achter het masker van de oude bes met het beddengoed, fluisterde onderaan
de trap het volgende toe aan zwaarddanseres Asca, oudste dochter van
Vial Twintigvinger: ‘Vertrouw die man niet! Hij is een bedrieger! Twee weken
geleden was hij zogenaamd een Keizerlijk beambte. Een maand geleden was
hij juwelenhandelaar, en daarvóór weer een schrijver van nieuwspamfletten.
Hij neemt jonge vrouwen mee naar boven en misbruikt ze!’
Asca schrok, en knikte toen. ‘Dank je, moedertje,’ sprak ze en ze duwde Yno
een duit in haar handen. ‘Ik zal hem krijgen!’
In het gipsen schijnpaleis in de Stad der Goden in de Hemelse Velden, zat de
god der dieven tevreden te mijmeren, terwijl Yno haar stille glimlach verborg
achter een brede waaier waarop dansende hondjes waren geschilderd.
Voorlopig was haar vader tevreden gesteld. In ieder geval tot zijn volgende
avontuur.
En wat dat zou zijn?
Ze had geen idee, maar ongetwijfeld iets met veel durf, complicaties en
spektakel. Het zou vast en zeker weer een mooi schouwspel worden.
48