training

Februari 1990, ik werd geboren
in het voorhuis terwijl de klok 6
keer sloeg. Mijn 4 broers waren
nog wat moe, maar keken aandachtig
toe.
Ik was een nakomertje, 7 jaar
jonger dan mijn jongste broer,
en het enige meisje. Mijn eerste roze speeltje, een enorm roze konijn,
werd dan ook in de kast gelegd: van roze moesten mijn ouders maar
niets hebben. Later kreeg ik echter wel jurkjes, staartjes in mijn haar en
een nachtjapon. Die ik overigens vreselijk vond, evenals de barbies...
Bomen klimmen, paardje spelen en in het maisveld rennen waren mijn
favoriete bezigheden.
Middelbare school
Op de middelbare school
werd Op de middelbare
school werd het lastig. Een
andere omgeving, ver reizen,
drukke klas, huiswerk. Ik
hield me afzijdig en was
vaak ziek. In de 2e klas besloot ik niet meer ziek te zijn, en dat was ik
dan ook niet meer. Dit was het leukste jaar van de middelbare school,
want in de 3e werd ik halverwege weer ziek: spanningshoofdpijn. Dat
heeft drie jaar geduurd, dag en nacht. Waardoor? Daar kom ik later
op terug.
In de 6e ging het wel weer redelijk met me, en ik was aan het flirten
met een meisje uit de 5e. Ik wist niet echt waarom ik dat deed en wat
het te betekenen had, daar dacht ik ook maar niet over na. Tot ze mij
een berichtje via Hyves stuurde: goh, val jij niet toevallig op meiden in
plaats van jongens?
Ik heb in een paar seconden alle emoties die je kunt hebben door mijn
lichaam voelen razen. Hoe kan zij dat weten, was mijn eerste gedachte.
Wat ik ook niet wist was of zij lesbisch was, en aangezien ik
met haar aan het flirten was, misschien vond ze dat wel niet fijn?
Coming out
Toch besloot ik haar terug
te mailen: “Nou, ik weet het
eigenlijk niet zeker.....” Het
antwoord was een opluchting
voor mij, ze bleek zelf
lesbisch te zijn.
Toen ik een weekend later
met een groepje vrienden weg was, wist ik niet
wat ik moest doen: ik sloot me geheel af. Een
meisje dat ik nog niet eerder had ontmoet had
het door en ging het gesprek met me aan, totdat
ik huilend ‘opbiechtte’ dat ik lesbisch was.
Ze was geheel verbaasd: is dat alles?
De volgende stap was mijn familie. Een paar
maanden na dat weekend zou ik negen
maanden vrijwilligerswerk gaan doen in
Letland. Van mezelf móest ik het daarvoor
aan mijn familie vertellen. Toen ik met mijn
moeder een dagje uit was in Amsterdam
besloot ik de nieuwste uitgave van ‘Zij aan
Zij’ (een lesbisch tijdschrift) te kopen terwijl
zij buiten de winkel stond te wachten. Toen
ik die eerste stap had gezet, besloot ik over
te gaan op stap twee: het vertellen. We
begonnen over mijn oudste broer, die het net
uit had gemaakt mijn zijn vriendin met wie
hij elf jaar een relatie had gehad. De familie
had altijd al gedacht dat ze niet erg bij
elkaar pasten, en ik vroeg mijn moeder wat
ze daarvan vond. Ze zei dat het enige wat
ze wilde is dat haar kinderen gelukkig zijn,
met wie dan ook. Perfecte insteek, vond ik,
en ik vroeg haar of ze mij ook gelukkig wilde
zien met wie dan ook. Ja, natuurlijk wilde ze
dat. Zelfs als het met een vrouw is? Stamelend
kwam er een ja uit, en ik was opgelucht
dat het erop zat. Een uur lang werd er nauwelijks
gepraat. We gingen in een restaurantje
zitten en ik las mijn nieuwe aanwinst,
het feit dat mijn moeder zwaar ongelukkig en
verward naast me zat negerend.
Onderweg naar huis barstte ze nog, zogenaamd
om een andere reden, in huilen uit,
boos: dat zij altijd tussen mij en mijn vader
in zat en dat ze niet wist wat ze daarmee
moest. Fijn, ik wist ook niet wat ik met een
huilende moeder moest.
Van mijn broers hoorde ik dat mijn moeder
nog maanden lang heel vaak heeft gehuild.
Ze heeft er voor zover ik weet nooit met mijn
vader over gesproken: mijn broer heeft het per
ongeluk aan mijn vader verteld. Met mij werd
er niet over geproken. Ik vond het eigenlijk allang
best, ik was van de druk af! En.... ik was
ook van mijn spanningshoofdpijn af!