Onbedaarlijk mooi langs - Fietsvakantiewinkel

30 REIZEN
COLOFON
Eindredactie: Marcha van Schijndel,
reizen@depersdienst.nl
Vormgeving: Mariëtta de Boer
Advertentieverkoop: Wegener Media Nationale Verkoop,
verkoop.dagbladen@wegener.nl
Artikelen in deze bijlage komen tot stand onder
verantwoordelijkheid van de redactie. Daarvoor werkt
zij soms samen met reisorganisaties en verkeersbureaus.
De redactie behoudt volledige zeggenschap over de
redactionele inhoud.
MEER WETEN?
De Drielandenfietsreis is een
ongeveer 350 kilometer lange
tocht door het grensgebied
rondom Maastricht. De
rit bestaat uit zes etappes
en begint en eindigt in Vlodrop
in Limburg. De andere
etappeplaatsen zijn: Genk
(België), Maastricht, Eupen
(België), Heimbach (Duitsland)
en Hückelhoven (Duitsland).
Er wordt geslapen in
drie- of viersterrenhotels, de
bagage wordt door een speciale
transportdienst van het
ene naar het andere hotel gebracht.
De route gaat bijna helemaal
over fietspaden en stille landweggetjes
en kent alleen op
de derde dag (Maastricht -
Eupen) een paar pittige hellingen.
Enige fietservaring is
daarom vereist, net als een
goede fiets met minstens
vijftien versnellingen, waaronder
een bergverzet. Kijk
op www.fietsrelax.nl voor
meer informatie.
Op voormalige spoor- en
tramtrajecten aangelegde
fietspaden maken deel uit
van de Drielandenroute.
ALTIJD ONDERWEG
Derk Bolt
Löw
De bijna 80-jarige uitbaatster
van ons hotel
in Innsbruck zit
te zonnen op het terras
van haar etablissement
in het centrum van de
stad. Ze heeft dun roze haar dat
stijf staat van de lak en zodoende
recht omhoog blijft staan. Onverwachte
bewegingen moet ze niet
maken, want dan zwaait het ‘haar-
torentje’ vervaarlijk heen en
weer. Zij ziet dat zelf niet. Ik,
twee tafels verderop, zie het maar
al te goed. De oude dame geniet
van de weldadige zonneschijn.
Dat heeft ze haar hele leven gedaan,
denk ik, want haar huid is
dusdanig gelooid dat er best een
paar mocassins van zouden kunnen
worden gefabriceerd. Gekleurd
door de zon, getaand door
de buitenlucht en gehard door de
ouderdom. Het geeft haar een speciaal
uiterlijk. Het is alsof je naar
een gedetailleerde kaart van het
omliggende hooggebergte kijkt.
Verder is ze gekleed in een lokale
bloemetjesjurk. Vanaf de kuit is
overduidelijk een lichtbruine pantykous
zichtbaar die het spatten
van de aderen in toom moet houden.
De vrouw zit wijdbeens
– niet echt charmant – en ze versterkt
de wat slonzige indruk die
ik van haar krijg door onophoudelijk
sigaretjes te roken.
Om 11 uur in de ochtend is het al
behoorlijk warm. Dat mist zijn
uitwerking niet op de oude dame.
Ze sukkelt langzaam in slaap.
Heel kunstig houdt zij daarbij de
brandende sigarettenpeuk nog
tussen de vingers. Nog minder
charmant is het geluid dat ze kort
Onbedaarlijk mooi langs

EINDHOVENS DAGBLAD ZATERDAG 23 FEBRUARI 2013 REIZEN 31
na het indommelen produceert.
Ze snurkt dat het een lieve lust
is. De meeste tafeltjes op het terras
zijn bezet en veel gasten kijken
geschrokken op als er weer
een knorrige uithaal opstijgt uit
de keel van mevrouw. Had ik al
gezegd dat zij ook een hondje
heeft? Zo’n klein opdondertje dat
gemakkelijk in een handtas past.
Het beestje ligt tevreden aan
haar voeten, trippelt af en toe
wat in de rondte en houdt daarbij
de ogen steeds gericht op de
oude dame. Het is een heel lelijk
hondje. Een bockworst op sprietige
poten die al lang geleden lijkt
te zijn opgezet en zich houterig
voortbeweegt. Het mormel luistert
naar de naam Löw. Misschien
een verwijzing naar de koning
van de jungle, maar ik vind
het leuker aan te nemen dat het
door Rob van den Dobbelsteen
Het is spannend weer vandaag.
De zon schijnt, maar
schuin achter ons kondigen
inktzwarte wolken doorschoten
door krakende bliksemschichten
een onbedaarlijk
zwaar onweer aan. Wat
doen we? Hard doortrappen en hopen dat
we het inferno voorblijven? Of toch schuilen
in de dichtstbijzijnde pleisterplaats?
Dat geluk heb je als fietser zelden. Dat je
zomaar een etablissement binnenduikt om
daar een uurtje later slechts met enige tegenzin
weer uit te vertrekken. Wij treffen
het met Hoeve De Witte Gans in Sint-Martens-Voeren,
net over de grens bij Maastricht.
Je vindt deze direct na een scherpe
rechtse bocht, vlak na een hoge spoorbrug.
Fietsen is mooi, maar je moet er wel iets
bij kunnen drinken. En eten niet te vergeten.
Zeker als de wereld buiten verandert
in een waterval. Dat aangenaam verpozen
in die Belgische taveerne is een van de vele,
zoete herinneringen van onze Drielanden
Fietsreis. Dat onbetamelijk mooie slingerdijkje
tussen Maaseik en Dilsen op de
beestje is vernoemd naar de trainer
van het Duitse nationale elftal,
Joachim Löw. Hoe onbeholpen
Löw ook lijkt, hij heeft een
gevoelig oog voor de toestand
van zijn baasje. Zodra zij snurkt
begint de hond afstand te nemen.
Heel langzaam trippelt hij
terug, steeds verder weg. Zoals
onderdanen afscheid nemen van
hun vorst, achteruit lopend, zo
probeert ook Löw zich uit de voeten
te maken. Ik heb geen flauw
idee of hij iets tegen zijn baasje
heeft, of dat het gewoon een aangeboren
verlangen naar vrijheid
betreft, maar duidelijk is wel dat
hij ervandoor wil.
Als Löw een meter of 10 van de
tafel verwijderd is, begint de
voorstelling pas echt. Ik ben blij
dat ik nog een kopje koffie besteld
heb, want ik had het niet
Het is een
bockworst op
sprietige poten die
al lang geleden lijkt
te zijn opgezet
willen missen. Aan de halsband
van het hondje hangt een apparaatje
dat in de gaten heeft hoe
groot de afstand tot het baasje inmiddels
is geworden. Te groot
blijkbaar, want het ding begint
luid te piepen, een fluittoon die
door merg en been gaat. Löw
schrikt zich het apelazarus, maar
dat is niets vergeleken bij de reactie
van zijn slapende bazin. Die
schiet wakker en grijp een sleutelbos
van haar schoot. Daaraan
de Limburgse grens
In 1992 introduceerde
de toen nog bestaande
Provinciale VVV Limburg
de Drielanden Fietsreis
tussen Maas en Rijn, een
6-daagse odyssee door
het grensgebied van Nederland,
België en Duitsland.
Een geweldige hit
die in korte tijd meer
dan 2.500 deelnemers
trok. Rond de eeuwwisseling
ging de Provinciale
VVV ten onder. En
daarmee de fietstocht.
Om twee jaar geleden
weer uit de as te herrijzen.
Het wordt opnieuw
een hit. Kan niet anders.
Vakwerkhuisjes in Monschau. foto Touristik Monschau
eerste dag is ook zo’n herinnering. En later,
in de vierde etappe, dat schitterende traject
langs de Rur van Monschau naar Heimbach.
Op een dag nota bene dat daar geen
motoren mochten rijden.
Maar de appeltaart van Hoeve De Witte
Gans bleef tijdens de zesdaagse in het
grensgebied van Nederland, België en
Duitsland onovertroffen. Dat voorvoelden
we waarschijnlijk. Na het eerste stuk bestelden
we immers een tweede. Wat, terug in
het zadel en drie kilometer verderop, een
prima beslissing bleek. Daar immers wachtte
een ‘muur’. Dat is nog een vriendelijke
omschrijving voor een smal, stinkend steil
weggetje, waarop we bovendien een lekke
band scoorden.
Maar wat gaf dat? We hadden het tenslotte
zien aankomen. Zon, regen, zon, regen,
zon: lekkebandenweer. Dat weet iedere fietser.
De nieuwe band lag er snel om. De
oude werd even verderop geplakt op alweer
zo’n feeërieke, in de Belgische heuvels
verstopte surprise: Knuppelstock. Aan
de naam lees het je het niet zo snel af.
Maar waar, tijdens deze etappe, was het uitzicht
fraaier? Het bunkertje (abris) werd in
1938 gebouwd als observatiepost van waaruit
men de naar Luik oprukkende vijand al
van verre zou kunnen zien aankomen.
Niet dat het veel hielp. Knuppelstock viel,
net als alle andere rondom Luik gebouwde
forten al op 10 mei 1940 in Duitse handen.
Inderdaad ja, op precies dezelfde dag dat de
oorlog was begonnen. Je kan het je, happend
in een mandarijntje, nauwelijks voorstellen.
Want hoe in hemelsnaam, kwamen
die Duitsers zo snel boven? Op de
fiets, leert de geschiedenis. Weinig bekend
onderdeel van de verrassingsaanval die
door de Duitsers Operatie Fall Gelb werd
genoemd.
De Belgen hebben van Knuppelstock nu
zit een fluitje waar zij onbedaarlijk
op begint te blazen.
Het hele terras verkeert plots in
opperste staat van paraatheid. De
vrouw speurt rond en krijgt haar
hondje in de smiezen. Als een
olympisch atlete springt zij overeind
en stormt op het verstijfde
beestje af. Verdammte Löw,
unverschämte Hund, du bist gans
böse, en meer van dit soort vermaningen
schreeuwend, rent ze
naar hem toe. De hond is zo geschrokken
dat hij een gemakkelijke
prooi is. Ze heeft hem zo te
pakken. Met het beest stevig onder
de arm loopt de waardin terug
naar haar tafeltje. Ze steekt
een verse Ernte 23 op en komt tot
rust. Na een paar minuten dommelt
ze weer in. Löw kijkt schuin
omhoog en neemt schuchter de
kuierlatten. Heel voorzichtig...
een picknickplaats gemaakt. Daar zijn ze
handig in, de Belgen. Van iets wat volstrekt
onbruikbaar lijkt toch nog iets bruikbaars
maken. Neem die oude, roestende spoorlijntjes,
waarop al sinds jaren geen trein
rijdt. Je haalt de rails weg, legt er beton of
asfalt voor in de plaats en voilà, een schitterend
fietspad. Zoals die 9 kilometer lange,
door dichte bossen afgezoomde strook na
de Zuid-Willemsvaart, die we op dag één
volgden. Of het met fraaie doorkijkjes gelardeerde
stuk na Froidthier op dag drie.
Daar kunnen de Duitsers nog wat van leren,
was de op enige ervaring gestoelde gedachte,
toen we bij Monschau de grens
overtrokken. Maar zie, opeens rolden we
zomaar over de buitengemeen fraaie, met
groen/blauwe bordjes gemarkeerde Rur
Ufer Radweg. Slingerend door eeuwenoude
beukenbossen en ver van het gemotoriseerde
verkeer. Gooiden we geheel en al
verrukt daarom onze oorspronkelijke plannen
overboord?
Het moet wel. Bij het ontbijt hadden we er
ons nog geweldig over verkneukeld. Heerlijk!
We zouden ons in Einruhr inschepen
op een van die salonboten van Rursee
Schiffahrt, richting Heimbach (einde van
“
Genk
Maaseik
Een smal, stinkend
steil weggetje,
waarop we nog
een lekke band
scoorden ook
Roermond
Maastricht
Sint-Martens-Voeren
BELGIË
NEDERLAND
Eupen
Tot hij ver genoeg weg is, de halsband
begint te piepen en het hele
circus weer van voren af aan begint.
Het heeft wel iets van een
scène uit zo’n tegendraadse tekenfilm,
zoals The Simpsons. Waar
halen ze de types toch vandaan,
heb ik me vaak afgevraagd. Nu
weet ik het. Die maffe figuren komen
gewoon uit het dagelijks leven.
Want hoe bizar je het ook bedenkt,
de werkelijkheid is altijd
nog veel gekker.
Vlodrop
Hückelhoven
DUITSLAND
Heimbach
de vierde etappe). En we zouden languit
liggend op het voordek, genieten van het
zonnetje dat die middag volop scheen. Aardige
bijkomstigheid: het scheelde nog 10 kilometer
fietsen ook. Een verdiende bonus
na die pittige rit van gisteren.
Maar wat stelt 10 kilometer voor, als je al
vroeg in de middag in Einruhr arriveert,
vaststelt dat de eerstvolgende boot nog
even op zich laat wachten en op de routebeschrijving
ziet dat er ook via National Park
Eifel naar Heimbach kan worden gefietst?
Niets! Jawel, het grotendeels halfverharde
pad naar de Staudamm Schwammenauel,
voert de fietser inderdaad omhoog. Maar
dat gebeurt zo geleidelijk, dat je het nauwelijks
merkt. Zo fraai ook was het uitzicht
over het groenblauwe, door een lauw briesje
gerimpelde water van de Stausee, dat we
ons voorgenomen bezoek aan de kerk van
Heimbach, met daarin het fameuze Antwerpener
Schnitzaltar, domweg vergaten.
Die fout maakten we de volgende ochtend
ruimschoots goed. We hadden immers tijd
zat. Op de Drielanden Fietsreis hoef je je
nooit te haasten. Zelfs niet als je op de
tweede dag naar Maastricht fietst. En onderweg
het imposante kastelencomplex
van Alden Biesen wilt bezoeken. Of – iets
profaner wellicht – domweg gelukkig wil
neerploffen op een terrasje op het Onze
Lieve Vrouwenplein van de Limburgse
hoofdstad.
Gemiddeld 60 kilometer per dag dient er
te worden afgelegd. Waarbij misschien op
de derde dag, als er af en toe echt geklommen
moet worden, enigszins moet worden
doorgetrapt. Maar daar is het een fietstocht
voor. Zonder twijfel de fraaiste die er tussen
Maas en Rijn kan worden gemaakt.
reageren?
reizen@depersdienst.nl