Klik hier - Alta

die eerste jaren al een hoogtepunt in het
verenigingsleven. Soms met incidenten
die uit de verte wat komiek aandoen: een
aantal spelers is ontevreden over de beproevingen
van het klimaat. De degelijke
verpakking waarin men in die tijd sport
bedreef, zal vast en zeker een rol gespeeld
hebben.
JEUGD
Bijzonder boeiend is het te zien hoe
de jeugd in de club is doorgedrongen.
Meent u vooral niet, dat onze tennisvoorouders
ruim baan maakten voor de
tennistoekomst. In 1923 werd met een
gedecideerde meerderheid de toelatingsleeftijd
op 20 jaar gesteld, en men
lichtte nooit de hand met dit voorschrift
zolang het geldig was, ook niet als het
bekwame tennissers zou betreffen. Het
eerste voorstel om een juniorenafdeling
op te richten (men denkt daarbij aan
jongelui van een jaar of 18 ). Kwam van
de heer Goekoop, ontelbare jaren onze
voortreffelijke penningmeester. Op de
algemene voorjaarsvergadering van 1926
kreeg hij maar weinig bijval, ondanks zijn
tweeledige motivering (‘omdat dit financieel
voordeliger is en tevens een res. voor
nieuwe leden gevormd wordt’) om aan
jeugdige(r) tennissers te komen, o.a. de
toekomstige voorzitter Mennega.
Als dan eind 1926 een groep jonge spelers
zelf het verzoek doet als juniorenafdeling
toegelaten te worden, krijgen ze toch nog
hun zin, zij het onder strenge voorwaarden.
Ze worden geen lid van ALTA, moeten
fl. 10,- contributie betalen (de helft
van de nieuwe, zo juist verhoogde seniorencontributie),
gezamenlijk minstens
fl. 200,- opbrengen
en ze krijgen maar
twee of drie speeltijden
op een van
de nieuwe banen,
naast drie speeltijden
op een van
de nieuwe banen,
naast drie speeltijden
op de oude.
En hiermee komen we op de samenhang
met de afsluiting van ons eerste
tijdperk: de verhuizing naar een nieuw
banencompex waar geld voor nodig
was! Toen in 1924 de twee teams kampioen
waren geworden, ging het bestuur
al uitkijken naar de mogelijkheden om
een tweede baan te krijgen. Met de heer
Sanders, de eigenaar van de Stort-baan,
knoopte men onderhandelingen aan, die
vrij moeizaam verliepen. Toen het bestuur
er lucht van kreeg, dat de gemeente een
terrein aan de Barchman Wuytierslaan
wel voor een tenniscomplex wilde verhuren,
was men hier meteen enthousiast
voor. Intussen ook met het Berghotel gevoerde
onderhandelingen – merkwaardige
voorloper van wat later zou gebeuren!
– kon men nu laten rusten, temeer omdat
er geen schot in zat.
Nu nog raak je, de notulen van 1926 en
1927 doorlezend, onder de indruk van het
werk dat toen is verzet, vooral door het
bestuur. Voorzitter Kalt, secretaris Kerling
en penningmeester Goekoop komt over
de jaren heen een dankbaar eresaluut toe.
En daarnaast de vele anderen, die met
werkelijk bewonderenswaardige offervaardigheid
de nieuwe droom tot werkelijkheid
maakten. In een half jaar plaatste
men de totale obligatielening van het
voor die tijd forse bedrag van fl. 7000,
- en daarmee zou men het grootste deel
van de kosten dekken. Voor alles onder, op
en om de banen, inclusief het clubhuis,
bleef men binnen de fl. 10.000, - Maar
daarvoor waren dan ook wel herhaaldelijk
de dubbeltjes omgedraaid, en men had
aan alle kanten offerte laten maken. Een
bezuiniging tot een W.C. werd overigens
op de algemene vergadering door een
snelle bijlap-actie ongedaan gemaakt……
Een bijzonder bewijs besluit werd tenslotte
- de eerlijkheid gebiedt te zeggen
- op financiële gronden genomen om de
banen van gravel te kunnen laten aanleggen.
Eerst wilde men redcover, een soort
asfaltprodukt. De oude betonbaan op ’t
Stort hield men in huur, om een voordelige
exploitatie in onderverhuur voort te
kunnen zetten. Alta zou de eigen nieuwe
banen overigens ook gedeeltelijk gaan
verhuren, zo was althans het voornemen.
En zo zou het seizoen 1927 van start kunnen
gaan op het trotse eigen, nieuwe park
met drie fraaie gravelbanen. Het ledental,
in 1926 al gestegen tot 65, zou men proberen
op te voeren tot 100.
ONDER DE ROOK VAN HET
STATION ( 1927-1955 )
(geschreven in 1970)
Op 26 maart 1927, om half drie ’s
middags, opende burgemeester Van
Randwijck met een geestig speechje en
het hijsen van de clubvlag het complex,
dat ouderen onder ons nog met een zekere
weemoed als ‘het oude ALTA’ plegen
aan te duiden. Maar toen was het nieuw,
splinternieuw. Helaas was het door de
bezuinigingen nog niet mogelijk gebleken
boven het toegangshek een fraaie
gesmede boog met de naam ALTA ( bezuiniging
fl. 36, - ) aan te brengen, maar
er bleef nog genoeg over om het park met
gerechtvaardigde trots te tonen.
Een van de eerste dingen die men op de
baan toonde was een ‘exhibition’, waarin
o.a. mej. Rollin Couquerque schitterde,
die velen zich nog als grand old lady van
ons tennis zullen herinneren.
Men pakte de zaken trouwens direct
voortvarend aan. Met gerechtvaardigde
trots en zelfbewustzijn stelde ALTA zich
met een eigen toernooi kandidaat voor
nationale topbelangstelling. Sterren als
Bryan en Timmer waren van de partij en
eerstgenoemde won het herenenkelspel.
Ook buiten de banen was de opzet niet
kinderachtig: op vrijdagavond kwam men
bijeen in het Berghotel, zaterdagavond
een soiree dansante in “Amicitia” en
zondag een slotdiner met prijsuitreiking
in “De Witte”.
In de competitie speelde men met vier
teams en respectievelijk eerste, tweede
en twee maal derde klasse met behoorlijke
resultaten. Het aantal leden groeide
sterk, en financieel bleek men het dan ook
makkelijk te kunnen rooien. De start van
het nieuwe ALTA was in een woord bijzonder
voorspoedig. Het is dan ook geen
wonder dat, toen in 1929 de heer Kalt het
voorzitterschap moest neerleggen en in
1931 de heer Kerling het secretariaat,
beiden tot erelid werden benoemd en
beiden het blijkbaar in die tijd gangbare
geschenk van een luie stoel kregen aangeboden!
Met penningmeester Goekoop, die pas in
1945 uit het bestuur zou treden (eveneens
uiteraard als erelid) hebben zij de
vaste kern gevormd die Alta van een
clubje van 20 leden tot een vereniging
van 120 leden met een trotse banencomplex
hebben gemaakt.
CRISISJAREN
Onder voorzitterschap van Mennega koos
Alta een vaste koers door de moeilijke
crisisjaren. Men zag kans bij voortduring
batige saldi te kweken, loste op de
obligaties af dat het een lieve lust was,
en zorgde voor goed onderhoud en ook
uitbreiding van de accommodatie. Op
de kleintjes werd intussen goed gelet:
terugkijkend vinden we allerlei touwtrekkereitjes
met de terreinknecht Blackstone
hoogst vermakelijk, maar in die tijd was
het bloedige ernst. Laten we zo’n kwestie
even wat nader bekijken. We kunnen
niet beter doen, dan de notulen van een
bestuursvergadering letterlijk te citeren
(25-1-32):
‘Als 4e punt van bezuinigingsobject wordt
besproken het buffet en het salaris van
Blackstone. Het is opgevallen dat er in het
afgelopen jaar zoo veel handdoeken zijn
gebruikt. Blackstone heeft opgegeven
292 stuks te hebben gewasschen. Waar
de controle hierop bijna onmogelijk is,
wordt voorgesteld Blackstone te zeggen
dat hij voor den vervolge de handdoeken
tegen fl. 0,10 kan afgeven, het geld zelf
moet innen, de inkomsten geheel voor
zich kan houden, maar daarvoor de overige
wasch (theedoeken enz.) gratis moet
doen. Hiermede wordt ingestemd, evenals
met het voorstel van den penningmeester
om het salaris van Blackstone voorlopig
niet te verminderen, maar om wel het
percentage dat hem wordt uitgekeerd
van de consumptie te halveren en terug
te brengen tot 10%’.
Tot 1935 blijft Blackstone de Alta-pet
dragende van tijd tot tijd onderwerp van
gedachtenwisseling in het bestuur vormen.
Dan verlaat hij, moegestreden de
alta-burcht: hij voelde zich vooral tegen
de opkomende juniores niet meer opgewassen.
Het ontslag wordt hem verleend
met getuigschrift en een cheque van fl.
25,-. Z’n opvolger Gijs (van Diest ) zal het
met de jeugd heel goed gaan rooien.
Het probleem van de aankloppende jeugd
hebben we in de eerste periode al ontmoet.
In de B.W. –laanperiode wordt het
steeds belangrijker. De aankomende tennissers
vonden aanvankelijk vooral in de
heer Goekoop een pleitbezorger. Op zijn
voorstel krijgen ze in 1933 meer speeltijd,
in 1934 worden ze helemaal op het complex
aan de B.W. laan gehaald en krijgen
ze meer begeleiding. In 1938 zijn er 50
juniores en hebben ze al vrij veel speeltijden
en in de naoorlogse jaren vormt de
noodzaak naar een nieuwe behuizing! De
dames Sormani en De Kat hebben zich in
de late dertiger, de hele veertiger en de
vroege vijftiger jaren bijzonder verdienstelijk
gemaakt voor jong-Alta, en in de
rest van het bestuur steeds williger oren
gevonden voor de jeugd. Voor problemen
ook, want niet zelden dienden vermanende
vingers geheven te worden. Ouderen
onder ons zullen het beeld van mevrouw
de Kat, waakzaam spiedend over haar
hekje geleund, niet licht vergeten.
Mochten de onderlinge voorjaars- en
najaarswedstrijden, gespeeld met allerlei
systemen van handicap, indeling in klassen,
mixed-systemen, en uitgestreden
om allerlei trofeeën misschien de hoogtepunten
van het clubleven zijn geweest,
naar buiten waren het vooral competitie
en toernooien die het Alta-gezicht bepaalden.
Sinds 1926 speelde het eerste in
de eerste klasse. Tot en met 1931 ging alles
vrij florissant. Het eerste handhaafde
zich, in 1930 wisten zelf het tweede en
het derde het bol te werken in de tweede
klasse, en kwam alleen het vierde uit in
de derde klasse. In 1932 ging het echter
bergafwaarts: diverse prominente spelers
waren vertrokken en men schreef in voor
de tweede klasse. In 1934 kon men zelfs
8 P r e s e n t a t i e g i d s 2 0 0 5 9