• Er is méér dan zeeroverij • Antizeeroof operaties • Somalië ... - Kvmo

We mochten één zo’n drievoudige rails meenemen, en
een aantal lichtraketten. We sneden er twee rails vanaf
en bevestigden die aan het rechterschild van de 40mm
bakboord vóór, respectievelijk stuurboord achter.
Daarmee waren met de mitrailleur in sjorstand de rails
binnenboord (gemakkelijk voor het laden), en waren aan
de veiligste kant voor de linkerlader op de mitrailleur,
die daar nodig was als na verlichten direct vuur gewenst
was. Voor de raketten zelf vonden we plaats in de 40mm
gereedheidsmunitiekasten.
De raketten moesten elektrisch worden afgevuurd. We
probeerden daarvoor eerst de voeding van de tolvizieren
op de opstelling, maar het vermogen daarvan was onvoldoende.
De spanning zakte in elkaar en de raket bleef
rustig zitten. Dan maar een voedingsbron aan dek waar
meer ‘achter zat’ en een lange kabel, en daarvoor konden
we een algemene 115V wandcontactdoos aan het dekhuis
benutten.
Dat ging prima.
De vuurstraal bij lanceren bekijkend leek het inderdaad
verantwoord om gelijktijdig op de linkerladers plaats te
nemen. Als proef op de som ging ik dat zelf proberen: netjes
met helm en anti-flash gear, en wegduikend achter het
schild bij afvuren. Dat gaf geen problemen, je voelde nauwelijks
hitte. De relatief lichte raket was heel gauw weg.
We hadden er een wapen bij.
En er werd meegeleefd met ons knutselwerk! Er kwamen
via de verbindingsdienst ter felicitatie een reeks nepberichten
binnen uit de meest onverwachte hoeken (ik herinner
mij er één ‘van de astronaut John Glenn’ (die ongeveer
in die tijd zijn rondjes draaide) en in die berichten
was voor het eerst sprake van de kalfjes . . .
CARTOON
marineblad | oktober 2009
Drie lanceerrailsen aan een kanonsschild. (foto: P.R. Wouters)
Sindsdien voeren we in het donker met geladen rails bij
de twee 40mm’s, met een blokje hout tussen de raket en
de afvuurcontacten achter aan de rails. De man die de
afvuurkabel aansloot moest dezelfde zijn die eerst het
blokje hout wegnam, en dan was hij meteen aan de veilige
kant van de mitrailleur. Geregeld!
En nu de anti-climax: er heeft zich geen gelegenheid
voorgedaan om ze echt te gebruiken . . . .
Terug in Nederland heb ik onze uitvinding met trots aan
‘Den Haag’ gemeld. Het antwoord was venijnig, kort en
krachtig:
op eigen houtje de bewapening veranderen was verboden, in
de Atlantische Oceaan kwamen geen prauwen met
Indonesiërs voor en of ik de zaak maar direct wilde aftuigen
Eigenlijk was dat wel te verwachten.
Ł
29