'Wie je bent zit tussen je oren, niet tussen je benen'

‘Wie je bent zit tussen je oren,
niet tussen je benen’
Coen wordt geboren in het
verkeerde lichaam. Door
nagellak en kleding van
zijn zus ontdekt hij zijn
ware ik: Conny. Een halve
eeuw later gooit hij het roer
radicaal om en krijgt die
ware ik definitief gestalte.
Op het voetbalveld waar
hij als man én als vrouw
speelde, vertelt Conny
Koreman (58) over de
eerste en de tweede helft
van haar leven.
door Lennaert Lubberding
Coen / Conny
‘Pak je man!’ klinkt het terwijl elf vrouwen op het
kunstgrasveld van JOS/WGM in de Amsterdamse
Watergraafsmeer bevlogen achter een bal aan hollen.
Een groepje mannelijke bobo’s van de club slaat
het schouwspel vanaf de zijlijn gade en maakt hier
en daar een schunnige opmerking.
Tussen het elftal van dames loopt een opvallende
verschijning: grove bouw en ietwat hoekig. Ze
is met haar 1 meter 95 een stuk langer en grover
gebouwd dan haar teamgenoten, maar ze beweegt
zich niet minder sierlijk over het veld. De zweetdruppels
sijpelen langs haar geschoren benen naar
beneden; haar oogschaduw lijkt door het druilerige
weer wat te zijn uitgelopen.
De opvallende verschijning is Conny Dirkje Koreman,
ooit geboren en opgegroeid als Coenraad
Dirk Koreman.
Eerste helft
Coen groeit op in een typisch Amsterdams jaren
-zestiggezin. Vader werkt in de bouw, moeder is
huisvrouw. Zijn zus - met wie hij gezonde broeder-zustertwisten
heeft - zit op school twee klassen
hoger en beschermt haar broertje als hij geplaagd
wordt. Coen zit op voetbal, zijn zus op ballet. Op
zondag gaat de familie Koreman naar de Muiderkerk
aan de Linaeusstraat. In niets lijkt het gezin af
te wijken van de familie Doorsnee.
Maar al op jonge leeftijd voelt Coen een gemis
in zijn leven. Een gemis dat hij maar moeilijk kan
plaatsen. ‘Vanaf mijn achtste had ik al het gevoel dat
ik iemand anders was dan Coen Koreman. Ik had
veel affiniteit met dingen die niet bij het gedragspatroon
van jongens horen. Ik speelde liever met een
pop dan met een speelgoedauto. Vriendjes rolden
door de modder; ik was heel zuinig op mijn kleding.’
Tijdens zijn puberteit merkt Coen langzaam maar
zeker waarin hij verschilt van zijn mannelijke leeftijdsgenootjes.
Terwijl zijn vrienden trots zijn op
hun eerste stoppels, vindt hij het verschrikkelijk
dat zijn lichaam verandert. ‘Ik kreeg de baard in
de keel, alles werd hoekig en overal begon haar te
groeien. Ik begon echte mannelijkheid uit te stralen.
Dat vond ik vreselijk.’
Door die lichamelijke veranderingen ontdekt
hij wel meer en meer zijn eigen persoonlijkheid
en zijn fascinatie voor alles wat met het leven van
een vrouw te maken heeft. ‘Ik ontvreemdde stiekem
kleding van mijn zus en merkte dat ik me in
vrouwenkleding prettiger voelde en zelfs beter ging
functioneren. Er kwam een bepaalde gemoedsrust
over me heen omdat ik op die momenten eindelijk
mezelf kon zijn.’
‘Ik camoufleerde alles
door nog harder te
zuipen, te boeren en te
schreeuwen dan de rest’
Vanaf die ontdekking leidt Coen een dubbelleven.
Voor de buitenwereld is hij Coen: een grote, sterke
macho die civiele techniek studeert aan de hts in
Amsterdam. Thuis kruipt hij als het even kan in de
huid van zijn ware ik: Conny. Die verkleedpartijen
houdt hij altijd verborgen. Niemand heeft het door.
Coen imiteert zoveel mogelijk het haantjesgedrag
van zijn vrienden. ‘Ik camoufleerde alles door nog
harder te zuipen, te boeren en te schreeuwen dan
de rest.’
Machoman
Tussen zijn twintigste en dertigste bouwt hij zijn
machostatus alleen maar uit. ‘Ik was een populaire
jongen die altijd met de mooiste meiden thuiskwam.
Maar zodra het intiemer werd, kapte ik het
af. Ik kreeg ook altijd het verwijt dat ik lomp met
vrouwen omging. Intussen wist ik wel beter. Het
was juist de angst dat het te dichtbij kwam. Ik viel
2

‘Ik was een grens voorbij. Mijn
tweede leven kon nu echt beginnen.’
niet op het meisje zelf, maar op haar leven en op
haar kledingkast.’
Ondanks die angst trekt Coen in bij zijn zus, die
samen met een vriendin een appartement huurt in
Amsterdam-Oost. Beide vrouwen zijn stewardess,
voor Coens grote geheim het ideale beroep. ‘Als zij
op reis waren, was ik alleen thuis met twee overvolle
kledingkasten. Dan voelde ik me koning te rijk.
Of...koningin te rijk eigenlijk.’
Coen krijgt herhaaldelijk het beklemmende gevoel
dat hij zijn vrienden en familie besodemietert
en wil zijn tweede persoonlijkheid uit zijn leven
bannen. Daarin lijkt hij te slagen. Hij krijgt een relatie
met zijn huisgenoot - de vriendin van zijn zus. .
Het gaat de twee voor de wind. Op zijn dertigste
stapt Coen met haar in het huwelijksbootje en
vijf jaar later is Coen zelfs de trotse vader van twee
zoons.
Toch kan hij zijn fascinatie voor het leven als een
vrouw nooit loslaten. Als zijn echtgenote met de
kinderen de deur uit is, hult hij zich in een jurk en
staat hij urenlang met lippenstift en oogschaduw
in zijn hand te ‘tutten’ voor de spiegel. Op de zolderkamer
ligt nog steevast een goedgevulde plastic
tas met vrouwenkleding. Goed verstopt, zodat niemand
het hoeft te weten. Althans dat denkt hij.
Op een nazomermiddag komt Coen thuis van zijn
werk. Zijn vrouw zit op de bank met naast zich de
tas met vrouwenkleding. Daarop volgt de onvermijdelijke
confrontatie. ‘Aanvankelijk probeerde ik het
3
‘Op zaterdagmiddag
ouwehoerde ik met elf
kerels over lekkere
wijven. ‘s Avonds was
ik zelf een lekker wijf ’
Transgender
De term transgender is de paraplubenaming
voor alles wat zich
tussen man en vrouw bevindt
en wordt gebruikt voor iedereen
die zichzelf op welke manier dan
ook als lid van de andere sekse
laat zien.
Travestieten kleden zich alleen
als iemand van het andere
geslacht; transseksuelen voelen
zich gevangen in het verkeerde
lichaam en hebben een medische
behandeling ondergaan.
In Nederland wonen negenhonderd
transseksuelen die een
geslachtsverandering hebben
ondergaan en deze verandering
juridisch hebben vastgesteld.
Van dit aantal is 62 procent
transvrouw (een man die zich
tot vrouw laat aanpassen) en 38
procent transman (een vrouw die
zich tot man laat aanpassen).
nog af te doen met een kletsverhaal. Dat het slechts
een hobby was, zoals elke andere hobby. Maar het
was zo klaar als een klontje. Ik heb alles verteld.’ Een
scheiding blijkt onafwendbaar.
Coen heeft genoeg van het stiekeme gedoe en
zijn dubbelleven. Hij licht zijn familie en vrienden
in. Zijn zus reageert bemoedigend en bekent het al
tijden in de gaten te hebben gehad. ‘Jarenlang heb
ik haar nagellak gebruikt, dat is blijkbaar toch opgevallen.’
Voor zijn vrienden komt het bericht als
donderslag bij heldere hemel, maar het is tegelijkertijd
ook een verklaring voor zijn onverklaarbare en
soms lompe houding tegenover vrouwen.
Steeds meer mensen weten van zijn dubbele persoonlijkheid
en het bestaan van Conny. Er gaat een
wereld voor hem open. ‘Ik was een grens voorbij.
Mijn tweede leven kon nu echt beginnen.’
T&T-avonden
Conny durft en onderneemt ineens van alles en
belandt al gauw in het circuit van travestieten en
transseksuelen. ‘Die T&T-avonden voelden als een
verademing. Er bleken nog veel meer mensen zoals
ik te zijn.’
Voor de buitenwereld krijgt Conny weliswaar een
gezicht, maar ook Coen bestaat nog. ‘Op zaterdagmiddag
voetbalde ik als Coen met elf kerels en ouwehoerden
we na de wedstrijd over lekkere wijven.
’s Avonds was ik zelf een lekker wijf.’
Na geëxperimenteerd te hebben met hormonen
meldt Conny zich in 2003 aan bij het VU Medisch
Centrum voor de Gender Reassignment Surgery:
de geslachtsaanpassende operatie die haar voorgoed
en volledig vrouw zal maken. ‘Een aanpassing’,
benadrukt Conny. ‘Ombouwen doe je met een auto.’
Voor het zover is, volgt ze een traject van psychologische
tests, hormoonbehandelingen en de zogeheten
reallifetest, volgens Conny het moeilijkste
onderdeel van het proces. ‘Coen bestond niet meer.
Ik werd geacht vierentwintig uur per dag als Conny
te leven, terwijl ik alle mannelijke uiterlijkheden
nog had. Ik was nog flink hoekig en behaard.’
Op haar werk leidt deze gedaanteverwisseling tot
stomverbaasde reacties. Voor veel collega’s valt het
niet te bevatten dat Coen - de machoman - voortaan
als vrouw door het leven zal gaan. ‘Het is ook
‘Mijn gedrag is misschien wel iets
anders geworden, maar ook weer niet
zo drastisch. Voetballen doe ik nog net
zo graag als toen ik nog als Coen door
het ‘Mijn leven gedrag ging.’ is niet zo drastisch veranderd. Voetballen doe ik
nog net zo graag als toen ik nog als Coen door het leven ging.’
‘Je gaat op vrijdag als
Coen de deur uit, om
op maandag als Conny
weer achter je bureau
plaats te nemen’
nogal wat. Op vrijdagmiddag ga je als Coenraad
Dirk Koreman naar buiten, om op maandagochtend
als Conny Dirkje Koreman weer achter je bureau
plaats te nemen.’
Tweede helft
Na een reeks operaties en aanpassingen aan neus,
borsten, kik en kaak gaat in de zomer van 2006
Conny’s ultieme wens in vervulling: de vaginaplastiek.
De huid van de penis wordt teruggevouwen en
aangepast naar een nieuwe vagina. Een ingrijpende,
zes uur durende en levensveranderende operatie,
waar Conny tot op de dag van vandaag geen spijt
van heeft. Integendeel.
Conny voelt zich sinds de geslachtsaanpassing
als nooit tevoren. Ze zit lekkerder in haar vel dan
de eerste vijftig jaar van haar leven. ‘Mijn hele leven
voel ik me al vrouw, maar nu kan ik me ook uiten
als Conny. Ik hoef geen gevoelens meer te verbergen.’
Haar twee zoons - nu 26 en 28 jaar - accepteren
hun vader en ook met haar ex-vrouw leeft Conny
op goede voet. ‘Mijn gedrag is misschien wel iets
anders geworden, maar ook weer niet zo drastisch.
Winkelen met mijn zus vind ik fantastisch, maar
ook voetballen doe ik nog net zo graag als toen ik
nog als Coen door het leven ging. Wie je bent zit
tussen je oren, niet tussen je benen.’