LEUTHERPRAET 1-03 - Presstige

Bij dit nummer
Voor u ligt het eerste nummer
van LeutherPraet van 2003.
Ook in dit nummer gaan we
verder met het verhaal van
stadspfeiffer Kullmann, de navolger van
onze voorvader als Stadspijper in Weilburg.
Dit verhaal geeft ons een goed
inzicht in de vaak erbarmelijke omstandigheden
waarin de stadspfeiffers toentertijd
leefden. Echt blij hoeven we daar
dus niet van te worden.
Ons onderzoek stokt nog steeds in Solms
Braunfels, maar geduld is een schone
zaak. Het duurde immers jaren nadat we
de binding naar Weilburg ontdekten en er
achter kwamen dat de ouders van onze
stadspfeiffer uit Solms vandaan kwamen.
Nog steeds is volstrekt onduidelijk hoe de
graaf van Solms onze voorvader in Weilburg
kon benoemen, dat lijkt ons meer
voorbehouden aan de graaf van Nassau-
Weilburg. In dit nummer een artikeltje
over slot Solms.
Verrassend genoeg ontving ik in januari
weer een mail uit Brazilië, maar net als de
vorige keer kreeg ik geen antwoord op
mijn onmiddellijke reactie van Fernando,
ook niet op mijn verzoek om een ontvangstbevestiging.
Vreemd.
Net wanneer ik mij eind februari afvraag
waar ik LeutherPraet nu weer mee moet
vullen bereikt mij de nodige post en emails
waarmee ik weer even voorruit kan.
Leuther
Praet
Kwartaalnieuwsbrief voor de familie Le(e)ther nr. 1 - 2003
Frank
Nogmaals OGS
Na.v. het artikeltje over de Oorlogsgraven
Stichting in het
vorige nummer van Leuther-
Praet schreef Xj Max Robert
(mrlether@planet.nl) mij:
“LeutherPraet lezend kan ik je ten aanzien
van het stukje Oorlogsgravenstichting
verblijden met een foto. Ik kwam er
twee jaar geleden achter op de Pasar
Malam waar de OGS een standje had. Ik
heb een bloemetje laten leggen bij het
graf van mijn vaders vader, mijn opa dus.
Dat schijnt te kunnen, ik meen voor toen
15 gulden worden er bloemen gelegd en
een foto gemaakt; vervolgens krijg je een
afdruk en het negatief van de foto.”
En hier is ie dan. Bedankt Max.
Robert McComb overleden
In het vorige nummer maakte ik u bekend met de Amerikaanse Lether-meisjes waaronder
Linda Wilson – Lether. Uit een eerder huwelijk heeft zij kinderen, waaronder
Robert McComb. Robert (36) kwam op 28 januari op tragische wijze om het leven,
hij werd door de politie neergeschoten.
In een krantenartikel in de
Orange County Register staat
dat hij z’n auto uitvluchtte toen
hij door de politie van Orange
County werd aangehouden en ergens tijdens
zijn vlucht een wapen trok. Dat is
natuurlijk iets wat je in Amerika niet moet
doen. Robert laat drie dochters (Briane,
Britini, Jordan Emily) en een zoon
(Jacob) na. Hij werd op 2 februari begraven.
Uiteraard heb ik Linda gecondoleerd
en zij bevestigde dat het verliezen van een
kind –hoe oud ook– het ergste is wat je
als ouder kunt overkomen. Ze schrijft
terug:
“Het politierapport stelt dat hij een vuurwapen
heeft getrokken. Hij werd aangehouden
nadat hij door een oranje licht
was gereden dat op rood sprong. Hij
sprong uit z’n auto en nam de benen, erg
dom om dat te doen trouwens. Je moet
hier nooit voor de politie op de loop
gaan. We hebben inmiddels een getuige
gevonden die in het huis woont waar
Robert werd doodgeschoten. In haar verklaring
staat dat Robert stopte met rennen,
z’n handen in de lucht stak en naar
de agenten toeliep om zich aan hen over
te geven. Op dat moment schoot men 5
keer op hem. De politie van Riverside
gaat regelmatig in de fout met onnodige
schietpartijen. Wanneer we kunnen bewijzen
dat het ook in dit geval om een
onrechtmatig ingrijpen gaat, kunnen we
ze een proces aandoen en op z’n minst
een financiële genoegdoening eisen. Het
geld wat daarbij vrijkomt willen we
gebruiken voor de opvoeding en de toekomst
van zijn kinderen, waarvan de
jongste nog maar 4 jaar oud is. Deze hele
zaak is uiteraard een nachtmerrie.
Mijn angst is dat mijn familie in Holland
denkt dat hij is gedood om een verkeerde
rede. Maar in feite is hij doodgeschoten
om helemaal geen reden”.
Ze vervolgt: “De broer van mijn man
1

heeft een dochter en haar man is een
advocaat die Ed Masry heet. Als je de
film ‘ Erin Brocovitz’ hebt gezien, herinner
je je wellicht nog dat hij die advocaat
in die film speelde. Hij werd enorm
beroemd na de zaak die hij in de film
behandelde en los daarvan is hij ook een
Gevonden
In het vorige nummer verhaalde
ik over mijn toen recentste ontdekkingen
op het Internet en in
het eerste nummer van vorig
jaar schreef ik over ene N. Pabon die mij
benaderde of ik wist wie die Lether op
Schiphol was. Naar aanleiding daarvan
ontving ik een briefje van IXn1 Fenneke
Koekoek – Lether. Een paar vragen kan zij
beantwoorden. Die Lether op Schiphol
zegt Fenny moet mijn vader zijn geweest,
die daar tot mei 1950 werkzaam was als
radio-technicus bij de Luchtverkeersleiding
van de Rijks Luchtvaart Dienst.
Vanaf mei van dat jaar werkte hij kort op
Vliegveld Leeuwarden (totdat dat een
militair vliegveld werd) en aansluitend op
Eelde alwaar hij verantwoordelijk was
Koning en Koningin Lether
hele goede advocaat. Onze politie staat
bekend als zijnde ‘trigger happy’. Vorig
jaar schoten ze een vrouw in een auto
dood die een epileptische aanval had. Ze
werd maar liefst 21 keer geraakt door
politiekogels omdat men dacht dat ze aan
de drugs was. Zowel de politie als de
voor het onderhoud van de radiobakens.
Ook vond ik een Lether op het net die erelid
was van de VRZA, de Vereniging van
Radio Zend Amateurs, maar ik kon er niet
achter komen wie dat was. Volgens Fenny
is ook dat haar vader, immers hij was een
van de oprichters van de vereniging en
jarenlang bestuurslid. Toen de vereniging
50 jaar bestond werd haar vader Martinus
Lether en de andere nog levende oprichters
op Soesterberg op 24 november 2001
benoemd tot erelid. Bijgaand de foto die
Fenny van haar vader meestuurde, zichtbaar
is Martinus’ call sign PAOBX.
Verder schept Fenny duidelijkheid over
Annemarie, de beleidsmedewerker in
Gorinchem die meehielp met het Gorinchems
festival. Dat schijnt de vrouw te
Ook in het vorige nummer vertelde ik wat er zoal op het internet over onze familie
is te vinden. Wat er toen niet uitkwam, maar wat ik onlangs via track.nl vond, is te
leuk om niet hier te melden.
Ik vond daar IXs Johannes M.
Lether en zijn sponde Riet
(M.H.A.) Lether – Wanders.
Zij zijn, of waren in ieder geval
in 1999 het koningspaar van de Koninklijke
Schuttersvereniging Eendracht
maakt Macht in Ooy-Zevenaar. De vereniging
heeft 450 leden in de leeftijd vanaf
8 tot ongeveer 80 jaar en kent maar liefst
2 koningswachten, 1 officier met standaardvaandel,
12 vendeliers, 8 jeugdven-
deliers van 12 tot 16 jaar, 10 pupillenvendeliers
van 8 tot 12 jaar, 4 acrobatische
vendeliers, 18 geweerschutters, 15 officieren,
12 boogschutters, 2 bielemannen
(vraagt u mij niet wat dat zijn), 2 kanonniers,
2 koetsiers en 2 amazone ruiters.
Als de vereniging naar buiten toe uit
treedt wordt zij muzikaal begeleid door
muziekvereniging Crescendo, die bestaat
uit een fanfare afdeling van 50 personen
en een tamboerkorps van 20 personen.
Amerikaanse burgers zijn zo ‘out of control’
met wapens, ik heb nog nooit een
wapen in mijn handen gehad, wil dat ook
niet en ik wil ze ook niet in mijn huis. Te
veel mensen krijgen en veroorzaken ongelukken
met die dingen. Love Linda.” T.z.t.
zullen we hier nog wel meer over horen
zijn van Jan Willem Lether die lid is van
de Utrechtse Atletiek Vereniging. De
Gerard Hendrik die ik noemde als scout
van de Stichting American Sports, is de
broer van Jan Willem. De laatste twee zijn
zonen van Gerard Hendrik Lether, een
broer van Fenny’s vader. Dank voor de
informatie Fenny.
Eendracht maakt Macht organiseert allerlei
festiviteiten zoals: de kermis, een
schuttersfeest, het koningschieten, schietwedstrijden
en andere dorps en regionale
activiteiten.
Te gek Johan en Riet! Op z’n minst verwacht
ik van jullie een nadere uitleg over
het bovenstaande.
2

Nieuw e-mail adressen/adreswijzigingen
Mijn achternichtje, nou ja, tje, laat weten
van Amsterdam naar het landelijke te zijn
verhuisd. IXww1 Michele M. Lether is
met partner Joost Tel en dochter Renée van
Amsterdam verhuisd naar De Merodelaan
13, 1422 GB Uithoorn, tel. 0297-526 359.
IXc2 Margretha (M.S.) Hommers–Lether
is verhuisd van Heemstede naar de Vinkenburg
30, 2135 BN Hoofddorp, zo deelde
haar broer Chris mij telefonisch mede
na ontvangst van de laatste LeutherPraet.
Een week later mailde ze mij dat ook, het
e-mail adres van haar en haar man is
f.hommers@planet.nl
IXaa4 Petra Pals–Lether deelt mede m.i.v.
1 maart te zijn verhuisd van Duiven naar
de Huttenstraat 16, 6951 DP Huissen. Via
e-mail fpals@cs.com is zij bereikbaar.
Petra deelde eveneens mede dat op 18 juni
Het slot Braunfels
2002 haar en haar man een dochter Sabina
Janna is geboren. Petra werkt al weer 13
jaar bij de Kema in Arnhem en coördineert
daar de inspecties die worden uitgevoerd
bij fabrieken over de hele wereld die
b.v. voor strijkijzers of magnetrons het
Kema-keurmerk voeren.
De al eerdergenoemde IXs Johan en Rietje
Lether zijn nu per e-mail bereikbaar.
Hun adres is r.lether@hetnet.nl
Xss Eric Allan uit Amerika wijzigde van
provider. Zijn nieuwe e-mail is
elether@cox.net waarmee het oude
account bij Earthlink is komen te vervallen.
De in het vorige nummer genoemde email
adres van de Amerikaanse IXh3 Jeanette
Matza–Lether queenjeany@aol.com
schijnt al weer buiten werking te zijn.
Zoals bekend hebben we onze voorouders teruggevonden rond 1600 in Solms
Braunfels. In de geschiedenis van de Nederlanden is de naam Solms een bekende,
denk maar aan Amalia von Solms, de vrouw van Frederik Hendrik, zoon van Willem
de Zwijger. Op het Internet is over die familie veel te vinden, maar over het
plaatsje zelf maar weinig.
Het stadje Braunfels met zijn
mooie vakwerkhuizen ligt in de
noordelijke Taunus, ten zuiden
van het middendeel van de rivier
de Lahn. Vlak naast het stadje ligt het
gelijknamige slot op een basalt-heuvel,
omgeven door bossen.
Dit kasteel werd in 1246 door Heinrich von
Solms gebouwd toen werd het al als is een
‘Castellum Bruninvels’ vermeld, dat o.m.
bestond uit een wachttoren met nevengebouwen
en een omwalling. Later, na de
komst van vuurwapens, is het complex in
de 15e eeuw verder uitgebouwd met nieuwe
verdedigingsgordels. Graaf Bernhard II
heeft in de eerste helft van de 15e eeuw een
nieuwe burcht-kapel met drie altaren laten
bouwen. Zijn zoon Otto II gaf omstreeks
1500 opdracht voor de bouw van de huidige
laat-gotische slotkerk.
In de 30-jarige oorlog, van 1618-1648
werd het slot van de graven van Solms-
Braunfels echter herhaaldelijk ingenomen,
en door twee grote branden verwoest.
De burcht werd omstreeks 1693
door graaf Heinrich Trajectum als barokslot
herbouwd, waarbij het hele stadje
werd betrokken. Het exterieur van het huidige
complex wordt in belangrijke mate
bepaald door 19-eeuwse aanbouwen,
maar er zijn nog steeds gedeelten uit de
15e en 16e eeuw. In de ringmuren bevinden
zich vier poorten. Met zijn vele torens
is het een indrukwekkend kasteel, schitterend
gelegen in het omvangrijke natuurpark
Hoch-Taunus.
Het kasteel is thans als museum in
gebruik, met veel oude meubels en
wapens, alsmede beelden en schilderijen
uit de 14e tot de 18e eeuw. In de zalen van
het slot bevinden zich verscheidene portretten
van de familie Van Solms-Braunfels
en hun verwanten, zoals van Philips en
zijn zoon Konrad. Maar ook van Wolphard
van Brederode en prins Willem II, de zoon
Nog steeds adressen gezocht
Wie weet waar Xw Bert Lether; IXb2?
mevr. C.J. Lether; IXj2 mevr. E.O.D. Coolegem-Lether;
IXb1 mevr. G.H. Wieland -
Lether; Xb mevr.wed. G.H. Lether-Gerritsen;
VIIn6 mevr. H.G. Spiegelenberg-
Lether; IXx mevr. wed. H.J. Lether-Gerrits;
Xa5 mevr. Nancy Angela Lether; zich
bevinden; mij ontbreken nog steeds hun
adressen.
Wie is de 52 jaar oude Ann Lether, die met
de nickname Rosalien is te vinden op ICQ
102721883 en de 21 jarige Chris Lether
uit Arnhem, geboren op 25 oktober 1980,
ICQ 113817432 en zijn/haar e-mail crazyandhappygirl@hotmail.com
Wie is mevr. drs. E. Lether, mentor van 4
Atheneum aan het Don Bosco College in
Volendam.
Bedankt
Op mijn oproep in het
vorige nummer ontving
ik een reactie van
Gerrit en Greet (ik
neem aan VIIIf4
Smeenk) via een kerstkaart
met bijdrage en
van A.C. en C. Lether
(ik denk IXff uit Haarlem)
en van R.H.
Lether (Ralph Haakon
uit Den Haag) werd op
mijn bankrekening wat
bijgeschreven. IXn1
Berend Koekoek en
Fenny Koekoek-Lether
uit Eelde deden mij een
aantal postzegels toekomen.
Dank voor de
gulle giften.
3
286
280
260
240
220
200
180
160
140
120
100
80
60
40
20
0
van erfstadhouder Frederik-Hendrik en
zijn gemalin Amalia van Solms-Braunfels.
Aan één van de wanden is een oud stamboom-overzicht
aangebracht.
Bijzonder fraai is het grafmonument van
Konrad van Solms-Braunfels en zijn
gemalin Elisabeth van Nassau-Dillenburg.
Een bezoek aan dit slot Braunfels is beslist
een aanrader, evenals trouwens Weilburg.

De Stadspijper - 3
door Wilhelm Heinrich Riehl
vertaling Frank D.P.M. Lether, 2001
Voorwoord
In het vorige hoofdstuk arriveerden stadspfeiffer Kullman en zijn vrouw Christine
dan eindelijk in Weilburg, alwaar zij hun woning in de ons inmiddels overbekende
stadspfeiffertoren in bezit namen. Het leven van de jonggehuwden gaat niet over
rozen. De Frans-Duitse oorlog woedt in alle hevigheid, reden waarom er geen
feesten meer worden gegeven, reden waarom de stadspfeiffer niet iets extra’s kan
bijverdienen. Armoede troef dus. Zelfs zo erg dat er op een avond geen brood meer
in de stadspfeifferwoning is. Kullmann verlaat verdrietig en boos zijn woning en de
stad. Eenmaal buiten de poorten komt hij wat bij zinnen en wandelt terug. Op die
terugtocht vindt hij een aantal geldstukken en een … vondeling. En zo keert hij
terug met een inmiddels gekocht brood en een kind. Vrouw Christine zegt dat ze
het kind de volgende dag bij het gemeentebestuur zullen afleveren. Er zijn altijd
wel mensen te vinden die zo’n vondeling willen hebben omdat de gemeente hen
voor de opvoeding betaalt. De stadspfeiffer beslist anders. Het kind dat hij
inmiddels de namen Johann Friedrich heeft gegeven blijft wat hem betreft.
Hoofdstuk 3
Het brood verliet het huis van de Stadspijper
niet meer. En ook het kind hebben ze
gehouden. Met water en melk – een toentertijd
nauwelijks gehoord waagstuk –
werd de knaap niet zonder moeite opgevoed.
De vrouw van de hofbakker stuurde
de melk. Anderen schonken linnen en kleding.
Maar ook allerlei kleine dingen kwamen
in grote hoeveelheden aan, zo lang de
zaak van de vondeling nog nieuws was.
Daarna verslapte de barmhartigheid en na
een jaar bleven alleen die paar gulden over,
die de gemeente bijdroeg – volgens de
Stadspijper, kon men zelfs een hond daarvan
niet behoorlijk grootbrengen. Alleen,
Heinrich Kullmann had nu wél een nieuw
mensje in zijn leven. IJver om te werken,
om werk te krijgen gloeide in hem, zozeer
zelfs dat Christine er bang van werd. Tartanis
Bogenstrich (vermoedelijk wordt hier
virtuoos bespelen van de viool door ene
Tartanis bewierookt) was allang weer vergeten,
onze vriend was een echte Stadspijper
geworden, maar, en dat merkte iedereen,
alleen om God’s wil, en omwille van
zijn vrouw en kind. Tweemaal per week
liep hij vier uur naar Wetzlar, om bij de
heren van het hooggerechtshof de muziekuren
te maken, die hij in Weilburg had
verloren. Daar hij zich gedurende die
dagen door een hulpje moest laten vervangen,
had hij eerst dispensatie moeten vragen
bij de schout. Die gaf onverwijld uitsluitsel.
Vroeger zou de Stadspijper zich
beschaamd in zichzelf hebben terugge-
trokken en geen verdere stap meer hebben
gezet. Maar nu ging hij manmoedig naar
de schout en legde hem de zaak op zo’n
manier voor, dat hij met een goedkeuring
op zak huiswaarts kon keren. Vanaf het
moment dat hij werkelijk in de problemen
was gekomen, sinds er in zijn huis eenmaal
op een avond bijna geen brood meer was,
was hij een man geworden.
En als hij als door een wonder toch over
wat brood beschikte, stond hij zijn portie
vrijwillig af aan het kind, alsof hij een man
wilde zijn, die voor twee mannen staat.
Het brood verdween niet meer uit zijn
huis, zij het niet overvloedig, en dat jaar in
jaar uit. Drie eigen kinderen kwamen er
nog na de vondst van de vondeling, zodat
de woning van de Stadspijper in de toren
overvol werd. Het hart van de vader
behoorde zijn eigen kinderen toe, dat van
de kunstenaar aan de gevondene. Toen
Johann Friedrich nog geen veertien jaar
oud was en de grote viool nog niet
meester, zei de Stadspijper: “Achter de
stadsmuur heb ik in de buitenlucht over
grote musici gelezen, die ik in mijzelf zo
vaak tevergeefs heb gezocht.”
En zo ging het achttien jaren vol plagen en
tegenspoed voort. De kleine lieden begrepen
toen uitstekend de kunst om tegelijkertijd
ongelukkig en gelukkig te zijn.
Heinrich Kullmann bleef hangen in zijn
baan als Stadspijper. Vet werd hij er niet
van, maar verhongeren deed hij ook niet.
4
Wanneer hij zijn lederen broekriem twee
gaatjes strakker deed, voelde hij geen honger
meer in zijn halflege maag. Omdat in
deze oorlogstijd iedereen een stap terug
moest doen, hoefde niemand zich te schamen
voor de slechte toestand waarin hij
verkeerde. De Stadspijper diende iedere
drie jaar een verzoek in om zelfstandig te
mogen worden, maar viel iedere keer in het
oude nest op de slottoren terug. Hij liet het
er bij, alsof hij niets anders worden kon, en
bleef goedmoedig, trouwhartig en onpraktisch
als altijd, maar nu ook een man. Was
Christine bij tijd en wijle ongeduldig, dan
zei hij: “Gods zegen is met het kind en met
het brood over ons gekomen, wellicht niet
zo rijkelijk als wij ons dat graag gewenst
hadden. Het paard dat de haver verdient,
krijgt het niet, maar wees ervan verzekerd,
omwille van het kind, de wereld deze haver
zal terugbetalen – met rente.”
Het was inmiddels vrede geworden in
Duitsland; maar ver in het westen bij de
oceaan diende zich zwaar weer aan. Maar
zo ver kon men vanaf de Stadspijpertoren
van Weilburg niet kijken.
Kermis was altijd een groot feest geweest
in deze stad, en die zou ook in het jaar
1778 stijlvol georganiseerd worden. Het
vorstelijke hof zat weer in zijn oude residentie,
en de kleine patriarchale vorsten
lieten in deze jaren de zonneschijn gemoedelijker
en warmer dan anders op de burger
vallen, gelijk de zon op een zomerse
avond vaak bijzonder warm gloeit, direct
voor hij wil ondergaan. Wanneer bij de
beroemde Weilburger kermis het hof niet
even uitgelaten was als de burgers en de
boeren, dan kon men het eigenlijk ook
geen kermis noemen.
’s-Morgens trokken de burgers naar de
schietbaan - met hun vorst, die, zo vertelde
de trotse vader de knaap, als eerste burger
van de stad het recht had het eerste
schot te lossen, de eerste dronk uit te brengen
en de eerste dans te dansen. En zo
werd hij door de Weilburgers ook als de
eerste vorst geprezen.
De Stadspijper, in steenrood rijksuniform,
had de mars gespeeld voor de intocht en
de vorst zelf. Nu speelde hij bij de schutterij,
alleen bijgestaan door een hoornblazer.
En ’s-avonds liet hij de vorst en daarna
alle burgers naar zijn pijpen dansen.

Kermis was altijd een trotse dag voor een
Stadspijper.
De burgers traden in rijen aan, en eenieder
loste zijn schot. Dan legde ook de Stadspijper
zijn instrument voor een tijdje weg,
en zette de hoornblazer de muziek alleen
voort. Heinrich Kullmann was een Weilburger
burger, en dus had hij, bij vorstelijke
genade, het recht op een vrij schot, en
dat liet hij zich niet ontgaan. Op een
muurtje voor het schietlokaal zat zijn
vrouw Christine met haar jongstgeborene
in haar armen, samen met een paar andere
vrouwen; Friedrich – in de herfst werd het
achttien jaar dat men hem aan de stadsmuur
had gevonden – zat daaronder met
de twee grotere zussen.
Heinrich Kullmann richtte kort: en toen
knalde de buks. Hij had midden in de roos
geschoten! Wie had zulk een boerengeluk
de Stadspijper toevertrouwd, die maar één
keer per jaar een geweer in zijn hand nam!
Christine sprong bij het zien van haar man’s
gelukkige schot van blijdschap zó op, dat
haar het kind zowat uit de armen viel.
Even later werd hij nog trotser, toen de
bestuurders van het feest naar voren traden
en op de gelukkige schutter een eredronk
uitbrachten, de jonge vrouwen hem
een bloemenkrans omhingen die van het
middelste knoopsgat van zijn uniform tot
zijn neus reikte en de vorst zelf hem de
hand drukte, hem feliciteerde en hem aan
de vorstin en de prinsessen als de schutterskoning
voorstelde! Toen kwamen de
jongens die de schietschijven bedienden
fier aangemarcheerd met de eerste prijs,
namelijk een dozijn zinken borden, twaalf
lepels, vorken en messen, soepkommen,
schalen – al het gerei van nieuw blinkend
tin. En in het zoutvat had de vorst een
dukaat gelegd en de vorstin een nassauweilburgise
Krontaler, geslagen in 1778.
Dat alles overhandigde de schout aan de
Stadspijper hem aangereikt door de jongens
van de schietschijven. Hoe klaarde
het gezicht van de veelbeproefde op toen
hij de bokaal boven zijn hoofd hield, heimelijk
naar zijn vrouw en kinderen kijkend,
en vervolgens op het welzijn van de
vorst, het hele vorstenhuis en die goede
stad Weilburg dronk!
Hij wilde terugtreden naar zijn plaats en
zijn hobo weer oppakken, maar de burgers
lieten dat niet toe en zeiden dat de hoorn
alleen voor hun muziek genoeg was en
troonden de Stadspijper mee naar het
gelag in de grote kermistent. Wat waren ze
vriendelijk onder het oog van de vorst, de
velen die de arme Stadspijper anders niet
zagen staan. Zelfs ettelijke heren mengden
zich erin en brachten een toost uit op
de schutterskoning en noemden hem
‘beste Kullmann’. Het waren dezelfde lieden
die hem tot dan nooit teruggegroet
hadden, wanneer hij hen op straat begroette.
Maar de Stadspijper had niet opgehouden
hen altijd een groet te brengen,
indachtig de verordening van de Heer, dat
wanneer men iemand groet die dat waard
is, de vrede vindt die hem wordt gewenst,
en dat die vrede tot onszelf komt als
iemand die groet niet waard blijkt te zijn.
Doch ook in dit gelukkige uur moest de
Stadspijper niet onverbitterd blijven. Nu
hij zwelgde in een roes van vreugde – hij
kwam niets te kort, ook zijn vrouw en kinderen
zaten naast hem en zagen er gelukkig
uit - trad de hoftrompetter vanachter
zijn stoel vandaan, een statige man maar
met een verweert boosaardig gezicht. Hij
draaide aan zijn lange Hongaarse snorrenbaard
en zei: “Meneer de Stadspijper, kan
ik u even spreken!” en trok hem terzijde.
“U heeft het verzoek gedaan, dat het u toegestaan
wordt, met ons aan de vorstelijke
tafel te blazen. Ei, meneer de Stadspijper,
u moet toch hebben geweten, dat ik en
mijn kameraden geschoolde trompetters
zijn, leden van de trompettersbroederschap,
die haar privilege in 1623 van keizer
Ferdinandus gekregen heeft, en dat wij
niemand toelaten met ons te blazen, die
niet door een brief met een zegel bewijst,
dat hij in de broederschap thuishoort. U
speelt heel mooi, maar hoe komt u daaraan?
Bent u in de broederschap opgegroeid,
of heeft u zich ingedrongen in de
geheimen van ons spraakgebruik, die voor
de broederschap heilig zijn? Kijk, wanneer
de opperhofkapelmeester Hasse uit
Dresden kwam en tegen mij zei: ik wil
met u spelen, dan zou ik antwoorden: met
permissie, Maestro, u mag dan wel de
meest geprezen componist in Duitsland en
Welschland zijn en ook nog de beste trompetter,
maar een ongeschoolde trompetter
blijft u, en naar de regels van mijn broederschap
mag ik niet samen met u spelen.”
Met deze woorden liet hij de schutterskoning
achter. Die bleef een tijdje staan, verstard
door de kwaadaardigheid van de
snorbaardige satan, die gewacht had op
5
zijn gelukkigste moment om hem elke
hoop de bodem in te slaan. Hij ging terug
om een glas te halen en zette dat met zo’n
zuur gezicht aan zijn mond, alsof de goede
wijn verzuurd was.
Toen zei zijn vrouw, die graag wilde
weten, wat hij met de hoftrompetter had
besproken: “Je bent een narrige man,
Heinrich! Wanneer het slecht met je gaat,
dan ben je goedgemutst, en wanneer je
eindelijk geluk vindt, dan wil je huilen.”
“Nee, zo is het niet!”, antwoordde hij.
“Zie je, wanneer ik soms over het slotplein
liep en de hoftrompetter in zijn van tressen
voorziene uniform op de hoge trap bij de
eetzaal zag staan, met zijn fanfaregeschal
de hoge gasten aan tafel blazend, dan
dacht ik: die heeft het beter dan ik, ik kan
even goed op de trompet spelen – hij heeft
een lichtere dienst, een mooier uniform,
meer geld, grotere eer! En ik was een ezel
en solliciteerde in het geheim naar de
functie van tweede trompetter naast hem.
Ik wilde weer eens vooruit komen – niet
waar, Christine, dat hebben we toch vaker
gewild. Ik heb het je niet verteld, omdat ik
je verrassen wilde. Nu is het weer niets
geworden, ik ben maar een ongeschoolde
trompettist, zo is mij zojuist te verstaan
gegeven. Ik heb mijn kunst gestolen,
omdat ik geen met een zegel gewaarmerkte
brief van de trompettersbroederschap
bezit. Ach, wat geeft het ook? Geef mij de
kleine eens aan, zodat ik hem kan kussen,
misschien wordt híj wel ooit een
geschoolde trompettist, ik zie hem al staan
in zijn met tressen versierde pak op de
grote slottrap. Maar ondertussen laat ik de
armen en de geringsten nog steeds mijn
koralen horen, die ik van de toren blaas
alsof zij vanuit de hemel komen en die
vermanen, troosten en opbeuren. Dat is
toch wel wat anders, dan wanneer ik voorname
gasten, die niet eens hongerig zijn,
aan tafel moet blazen. O Christina, je
overleden vader had het bij het rechte
eind. Stadspijper zal ik mijn leven lang
blijven en er is ook helemaal niets tegen
de Stadspijperij, wanneer een vrouw als jij
over de toren de scepter zwaait!”
Toen het dansen aanving was de Stadspijper
alweer getroost, en blies er op los,
alsof er geen geschoolde trompettisten in
de wereld waren.
En de tweede kermisdag ging voorbij met

nog harder werken en nog meer onrustgevoelens
dan de eerste dag; er werd ook
wilder en langer gedanst. De vrolijkheid
was pas echt begonnen. De hobo liet de
musicus niet tot bezinning komen, en toen
hij op het laatst adem te kort kwam, dacht
hij al nergens meer aan.
Pas op de derde dag hervond hij zichzelf in
de vredigheid van de torenwoning. Maar
met de weergekeerde rust kwam ook het
nadenken over de vorige dagen weer op
gang. En hoe vriendelijk het spiegelblanke
tinnen servies, het goudstuk en de nieuwe
Krontaler hem ook toelachten, hun aanblik
was toch verbonden met de wrede gedachte,
dat hij als schutter, waarin hij zich nooit
had bekwaamd, direct midden in de roos
had geschoten, terwijl hij als musicus,
ondanks onophoudelijk leren nooit tot
zo’n prestatie was gekomen.
Christine merkte, dat de boze geest weer
over haar man kwam, daarom riep ze haar
Johan Friedrich, die in de bovenste torenkamer
bij het kraaiennest direct onder de
torenspits met zijn viool aan het studeren
was. Hij had zijn instrument bij zich, en
de vrouw vroeg heel zacht aan haar sombere
man, of hij niet tot aller vermaak een
duet met Friedrich spelen wilde.
De Stadspijper wreef zich de ogen uit,
lachte en voldeed aan het verzoek.
Het was iets heel aparts wanneer die twee
hun duetten speelden. Vrouw Christina zei
vaak: ‘Ik zou willen, dat hier eens een echte
meester naar kwam luisteren, hij zou de
vioolspelers alle eer geven.” Wij weten dat
de Stadspijper geen duivelskunstenaar met
een strijkstok was, maar wanneer hij een
duet met zijn Friedrich speelde – en alleen
dan – steeg zijn spel naar grote hoogte. Het
was glad en soms wat stuurloos en bepaald
nog niet met de streek van Tartini, maar het
bezat een oneindig trouwhartige, goede
ziel, een echte Duitse gemoedelijkheid.
Kortom, de hele Stadspijper legde zijn hele
ziel in zijn spel. Die streek was hem aangeboren.
Daarvan was hij zich bewust geworden
- in de streek ligt de ziel van de violist.
En dan hebben zelden twee mensen zo een
duet gespeeld; de tonen waren zó afgestemd
dat het leek alsof zij uit één viool
kwamen. Maar het lukte de Stadspijper
alleen zo te spelen als hij helemaal alleen
was met zijn Friedrich en zijn vrouw.
Luisterde een ander mee dan verdween op
slag de ziel uit de viool en was de aangeboren
streek weer vergeten. De Stadspijper
leek dan een beginneling naast het immer
meesterlijke spel van de jongen.
Wanneer Christine in deze hemelse, gelukkige
uren haar Friedrich aankeek, dan
werd ze ook vaak treurig van hart. Friedrich
was vaal, mager – men weet hoe een
boerenkind een magere voor een zieke
houdt. Vroegrijp van lichaam en geest, had
hij met een onbedwingbare ijver de
muziek geleerd. Zijn jeugd stond meer in
het teken van geestelijke dan lichamelijke
waarden. Christine dacht steeds, dat Friedrich
niet lang meer duetten met haar man
spelen kon. Ze probeerde het eens bij haar
man aan de orde te stellen, wanneer hij de
ongehoorde vooruitgang van de knaap
roemde, en zei op haar eigen manier: “Een
vogel die zo vroeg fluit, wordt door de kat
opgegeten”. Maar dan sneed haar man
haar de pas af door snel ergens anders over
te beginnen. Maar nu wist ze, dat hij haar
angst deelde, maar dat hij daar niets van
horen wilde, laat staan erover praten.
Als de twee hun duetten begonnen, sloot
de oude man als altijd de deur. Dan gingen
ze tegenover elkaar zitten en speelden,
zonder bladmuziek (ze kenden de stukken
sinds jaren uit hun hoofd). En de vader
keek zijn zoon en de zoon zijn vader in de
ogen op een wijze dat men dacht, die zien
de muziek in elkanders ogen en daarom
paste strijk na strijk zo precies, als was het
één hand die beiden leidde. Zo mooi als
nu hadden ze bijna nog nooit gespeeld.
Toen ze aan het mooiste stuk toekwamen,
sloop Christine al luistervinkend naar het
sleutelgat; ze mochten eens voetstappen
horen daarbuiten!
Nu kwam het slot van het duet, zo mooi, zo
zuiver! Toen de laatste klanken waren vervlogen,
moesten zij alle drie onwillekeurig
de adem inhouden. Toen buiten aan de deur
een luid geklap en een stem die luid riep:
“Bravo! Bravo!” en de klink ging omlaag
om de deur te openen. De Stadspijper legde
geërgerd zijn viool weg en sloot af.
Een jongen, hoogstens twintig jaar oud,
kwam binnen. “Dat was prachtig
gespeeld!”, riep hij uit, “ik ben dan ook op
de juiste plaats. Goedenavond, meester
Stadspijper!”
De aangesprokene dankte niet echt vriendelijk
voor deze overmoedig gebrachte
6
groet en hield de lamp wat omhoog om de
vreemdeling wat beter te kunnen zien. De
jonge man zag er enigszins verdacht uit.
Zijn kleding wees weliswaar op voorname
afkomst, was sterk afgedragen, en het
jeugdige gezicht toonde ietwat verlopen
trekken van een losbandige jongeling.
“Ik ben Franz Anton Neubauer, de Bohemer”,
zei de ongenode gast in een sterk
Oostenrijks accent. “Jullie vrienden in het
klooster Arnstein laten jullie groeten en
bevelen mij jullie gastvrijheid aan.” Daarop
deed hij, ongehoord, alsof hij thuis was,
legde zijn stok en hoed neer en ging zitten.
Vrouw Christine trok een zuinig gezicht
en trok Heinrich aan zijn jas. Die kwam
snel tot bezinning, schudde de vreemde de
hand en sprak: “Alleen omwille van mijn
vrienden zal een uur rust mij welkom zijn,
tenminste wanneer u, net als ik, een musicus
bent.”
“Ei!”, zei Neubauer, “dat zult u gauw
genoeg weten. Ik ben weliswaar jong,
maar men kent mijn symfonieën en kwartetten
van Wenen tot Parijs, en waar mijn
muziek niet bekend is, daar ben ik het zelf
wel. Kijk, ik trek al twee jaren door de
kleinere landen, vooral om de geestelijkheid
te bezoeken, en waar ik een muzikale
ziel vind, daar ga ik heen, het liefst naar
het klooster, bij kanunniken of bij lekenbroeders.
Lutherse dominees vermijd ik,
die hebben vaak veel kinderen en weinig
wijn. Overal betaal ik met muziek. Bij
onmuzikale mensen te gast zijn zou op
schaamteloze bedelarij lijken, maar ik
denk, dat twee nieuw gecomponeerde
menuetten genoeg betaling zijn voor een
overnachting. Voor een pianosolo kan ik
een middagmaal aannemen en voor een
nieuwe mis moeten de monniken van het
opdrachtgevende klooster mij minstens
een maand gratis laten teren, drank en
onderdak geven. Zo reis ik de afgelopen
twee jaren door de landen. Wie doet me
dat na? Bij ons in Bohemen heeft men een
familiespreekwoord: Het is een Neubauer,
gooi hem midden in de Moldau, en ook
als hij niet zwemmen kan, hij zal toch niet
verdrinken. Daar denk ik altijd aan als ik
overmoedig in een maalstroom spring,
wetende dat ik toch niet verzuipen kan”.
De Stadspijper vond de verhalen van de
knaap gaandeweg erg geestig, zijn tong was
zo goed geolied, dat die, eenmaal in beweging
gezet, nauwelijks tot stilstand kwam.
Met genoegen lachte hij op het laatst de
jonge maestro toe, die in Wenen aan de

voeten van Joseph Haydn heeft gezeten en
wiens geniale symfonieën men reeds in
Parijs drukte en uitvoerde. Neubauer had
niets te veel gezegd, De veertigjarige
Stadspijper voelde bij de verhalen van de
twintigjarige avonturier, die met zijn talent
zo vermetel speelt, nog éénmaal zijn oude
verlangen opkomen om uit de cocon van
de stadspijperij te breken en in één klap een
gevierd muzikant te zijn. Maar toen hij
opkeek en in een stukje spiegel, dat Christine
bij gebrek aan een hele spiegel (precies
tegenover zijn stoel) aan de wand bevestigd
had, zag hij zijn inmiddels grijzende haar,
schaamde zich en ging dan gelaten de aangrenzende
kamer in, om met de kinderen
het avondgebed te bidden.
Ook vrouw Christine was inmiddels wat
milder gestemd ten opzichte van de
vreemdeling. Zij dacht echter dat de hele
geschiedenis was verzonnen, maar wel
erg goed verzonnen. De man scheen het
liegen zodanig tot kunst te hebben verheven,
dacht zij, dat ze uiteindelijk wel enig
respect voor hem kon opbrengen.
“Zie”, sprak hij tegen het echtpaar, toen de
Stadspijper weer terugkwam, “daar ligt een
grote stapel noten; laten we die op de vloer
leggen; als mijn hoofdkussen, verder heb
ik voor de nacht niets nodig. Ik wikkel mij
in mijn wijde kleren, beveel mijn ziel aan
de Heilige Franciscus en de Heilige Antonius
aan en slaap vandaag op de vloer, even
goed als gisteren in een heerlijk kloosterbed.
Wie moe is, rust ook op een mesthoop
zacht. Ik had ook naar een hofmusicus kunnen
gaan, alleen dat mag ik niet. In vertrouwen,
vriend, ik kom hierheen met
goede hoop als mogelijk opvolger van de
Hofkapelmeester (lieg de duivel een oor af!
dacht vrouw Christine in stilte)- maar de
meeste lieden zullen het respect voor mij
verliezen, wanneer ik hen in deze kleding
moet aanspreken. Stadspijper, ik werp mij
in uw armen. Gisteren vroeg ik in het
klooster Arnstein die eerwaardige broeders:
“Wie is onder de muzikale mannen
van Weilburg de oprechtste, betrouwbaarste
en minst afgunstige?” Toen antwoordde
de aardige Pater Placidus: “Degene die het
hoogst gezet is onder de muzikanten van de
stad, de Stadspijper boven in de slottoren”.
“Daarop besloot ik bij u te komen logeren,
mezelf aan jullie toe te vertrouwen. Ik heb
niet de kleren aan die de man maken.
Stadspijper, u moet mij morgen uw uniform
lenen, want ik moet mij zo snel
mogelijk aan de vorst laten voorstellen.”
“Wat? Het zegelrode uniform, dat de hele
stad kent?, riep Christine verstijfd van
ontzetting.
“Ja, inderdaad, die bedoel ik”, vervolgde
Neubauwer doodgemoedereerd. “Maar
dat zullen we morgenvroeg bij de koffie
verder bespreken – ik zie het aan de huisvrouw:
U bent nog van het oude stempel –
bij de dunne pap.”
De Stadspijper zat als betoverd. Tegenover
deze dolle overmoed vol van geniale
invallen voelde hij zich bekrompen, en
omdat Neubauer hem vertelde, dat hij het
meest in het woud, in de buitenlucht, zelf
in de goot, het allerliefste in cafe’s componeerde
– dronken of nuchter, dat maakte
niet uit - dan had hij mogen wenen over
zijn eerlijke, angstige, vruchteloze
inspanningen hier, boven op de toren.
“Ik heb nooit kunnen bewerkstelligen wat
er in me opkwam”, bekende hij met roerende
openhartigheid, “en hoezeer mij het
middelmatige ook ergert, ik ben zelf altijd
een middelmatig mens gebleven. Mij is
maar één keer in mijn leven wat uit de
hemel gevallen, en dat was een kleine jongen
en geld voor een groot rond brood, die
ik op straat vond. Daar staat die kleine -
hij is nu zo lang als een bonenstaak – en
poetst zijn viool op. Van hem een goede
violist maken is het enige wat mij gelukt
is. Ik heb eigenlijk toch wat meer dan iets
middelmatigs op aarde bereikt, daarom
wil ik in mijn kind mijn vrede vinden.”
“Dat is waar”, zei Neubauer zelfgenoegzaam,
“de jongen is uit het goede hout
gesneden en goed geschoold; maar hij
moet er op uit, de wereld in, naar Wenen,
naar Italië, zodat hij leert zingen en in de
elegantie en fijnheid van de symfonieën
en in alle geheimen van de kunst wordt
ingewijd door de grote meesters zelf.”
“Dat is al heel lang mijn grootste wens”,
zei de Stadspijper, “maar” . . . “Ik weet
wat je wil gaan zeggen. Je hebt geen
begunstiger, geen geld. Wacht eens even;
ik wil deze zaak in mijn oren knopen,
mijn God”- Neubauers ogen lichtten op -
“de jongen verdient het! Denk aan Franz
Anton Neubauer, die jullie een schurk
kunnen noemen als hij jullie Friedrich niet
de weg naar Wenen wijst. Naar Joseph
Haydn moet jij gaan, Friedrich, de koning
van de Duitse meesters. Daar leert men
symfonieën schrijven! Denk aan mij
Stadspijper, een man, een woord!”
7
Vrouw Christine fluisterde haar man toe:
“Laat je door die opschepper opvrolijken,
maar geloof hem voor geen steek. Toch
zal ik een strozak voor hem op de vloer
leggen, omdat hij zich vanavond helemaal
moe gelogen heeft.”
“Alleen een bereisde musicus is klaar, de
andere zijn maar halfbakken”, ging Neubauer
door. “Weten jullie dat ik vorige
maand in Bückeburg was en concertmeester
Bach, die net als de rest van de
Bach-kliek nooit van zijn nest gevlogen
is, heb uitgedaagd tot drie vrij te improviseren
fuga’s?
“Nee! Dat heeft u niet gedaan”, riep de
Stadspijper vastbesloten. Want fuga’s doet
hij alleen nog maar met zijn broeders
sinds de oude in Leipzig gestorven is.”
“Heel juist. Ik heb ook de ene bok na de
andere gemaakt, en die geleerde heer
speelde wanhopig grondig en houterig.
Maar hij is in de wereld nooit verder
gekomen dan van Leipzig via Eisenach
naar Bückeburg. Nooit heeft hij een temperamentvolle
primadonna gestreeld, om
de fijnheid van het gezang te doorgronden.
Hij speelt wanhopig grondig, maar
mijn verkeerd gecomponeerde fuga’s
waren toch vermakelijker en de netste
heren vielen mij bij in applaus. Het
publiek beslist; het domme publiek geeft
mij nog eten, drinken, kleding en opmontering
voor zelfs de slechtste muziek. Van
die zogenaamde kenners heeft er niet één
mij ooit een glas wijn of een stuk worst
voor de beste muziek gegeven. Overigens
heb ik mij alleen maar over een beroemde
fugavreter vrolijk gemaakt.”
“Dat was vlegelachtig, dat was goddeloos”,
bestrafte de Stadspijper ijverig.
“Weet je dan niet dat deze Bach niet alleen
een eerbiedwaardig meester is, maar ook
een onschuldig en goedaardig mens?”
“Zeker weten. Als hij niet zo goedaardig
was, had hij mij wel van achter zijn orgel
weggeslagen. Maar als musicus heeft hij
niets van de wereld gezien, en dat wilde ik
hem laten zien. Betuig de oude uw respect,
niets op tegen. Ik wil alleen, dat men
de jeugd ook zijn dartelheid gunt.”
“Narren zijn ook mensen”, sprak de
Stadspijper zich verontwaardigd afwendend.
“En u bent niet de eerste die mij een nar
noemt”, antwoordde de jonge reiziger met
een zelfgenoegzame glimlach.

Gefeliciteerd
Onze felicitaties dit keer aan Xx Aschwin
en zijn vrouw Marianne en dochter
Nanouschka met de geboorte van een 2e
dochter en zusje met de welluidende
namen Chynouck Titania Bellana, die op
25 februari j.l. werd geboren. Uiteraard
ook felicitaties aan het adres van opa Cees
en oma Joke, tante Tatjana en oom Jeremy.
De Marshall's
Ik onving onlangs een e-mail van Kathleen
Marshall. Zij had ons gevonden op het net
en blijkt familie. Uiteraard stuurde ik haar
de nodige informatie, waaronder mijn artikel
The American Lether's alwaar alleen
de Amerikanen in worden vermeld. Ze
was zeer onder de indruk dat we al zo ver
terug waren. Ik stuurde haar ook mijn
essay over onze laatste reis naar U naait de
states en daar heeft ze behoorlijk om kunnen
lachen. We e-mailen elkaar nu regelmatig
en kreeg ik ook wat foto's. Hier is zij
met haar broers (links Michael Patrick
Marshall (geboren Walnut Creek, California,
2 december 1962), Kathleen Jane
Marshall (geboren Pasadena, California,
29 juli 1961) en rechts William Henry
Marshall (geboren Reno, Nevada, 26 oktober
1965). Kathy, zoals ik haar mag noemen
is advocate en leeft in Seattle. Wat
baalde ze toen ze vernam dat wij daar in
augustus vorig jaar waren geweest.
Hun opa is VIIIy HENRY (Hank) Lether
wordt op 25 september 1913 in Salt Lake
City, UT geboren. Van beroep is hij loodgieter.
Hij trouwt in zijn geboorteplaats op
1 juni 1934 met x1) Helene D. Freeman
(geb. Salt Lake City 18/5/1914; overl.
Arcadia, Californië 14/7/1975; begr. Forrest
Lawn Memorial Park, Covina Hills,
CA. 17/9/1975) x2) 14 mei 1976 Isabel
Ramey (of Ranney)(geb. Los Angeles,
31/8/1911). Hij overlijdt in Arcadia, CA
op 7 mei 1992 en wordt op de 12e begraven
op Forest Lawn Memorial Park, Covina
Hills, CA. Uit dit huwelijk:
1. Paddy Joan Lether
wordt op 10 mei 1935 in Salt Lake City
geboren. Ze trouwt 1) 1955 N.N. en 2)
Reno, NV 26 maart 1960 Michael Murphy
Marshall, uit welk huwelijk twee kinderen.
Michael was chemical engineer bij Dow
Chemical, reden waarom de familie op verschillende
plaatsen in Amerika en Euopa
heeft gewoond. Hij werkte van 1976-1979
bij Dow in Rotterdam en woonde met zij
gezin in Wassenaar, en konden de kinderen
naar de Amican School in Den Haag,
alwaar Kathy in 1979 gradueerde. William
komt uit het eerste huwelijk.
Ik verwacht binnen niet al te lange tijd ook
van haar moeder en broers te vernemen.
Kathleen is bereikbaar via k_jmarshall@msn.com
Amerikaans bezoek
De eerder in dit nummer genoemde Linda
Wilson - Lether deelt mij mede samen met
haar zuster Margy a.s. mei in Nederland te
komen om oma (van moederszijde) in
Beverwijk te bezoeken. Ook gaan ze naar
Den Haag om neef Frank Deuning te ontmoeten
die aldaar een indisch restaurant
drijft. Linda wil mij graag ontmoeten en ik
haar en Margy uiteraard ook. Ik beloof u
foto's te zullen (laten) maken.
De Bielemannen
In het artikel over het Lether Koningspaar
komt de naam Bielemannen voor.
Bielemannen waren van vroeger uit
"wegbereiders" die met hun bijlen en
zagen de versperringen moesten opruimen
die mogelijk door vijanden van hun
kasteelheer op zijn weg waren geworpen.
De herkomst van het dansen van de bielemannen
wordt op verschillende manieren
uitgelegd. Een ervan is het vroegere
heidense oogstfeest. Verklede priesters
dansten dan als vruchtbaarheidsdemonen
om de meiboom.
Heden ten dage dansen de bielemannen
nog steeds en vormen ze een plezierig kermisvermaak.
In de kermisoptocht lopen zij
voorop en verwijderen ze eventuele versperringen.
Meer info hierover kun je vinden op:
http://www.volksfeesthummelo.nl/organisatie/organisatie.html
Lether-Tijd
Het lijkt wel of er met het ingaan van de
zomertijd ook Lether-tijd is aangebroken.
Onlangs hadden wij Cees en Joke Lether
uit Biddingshuizen weer op bezoek, zijn
we zelf bij nichtje Ingrid (en haar man
Jaap) en haar moeder in Voorthuizen op
bezoek geweest, ontvingen we bericht uit
Amerika dat er een paar overkomen in mei
en hoorde we dat Willem en Marianne hun
spullen van Weesp weer naar de camping
in Soest hebben verhuisd, dus ook die zullen
we weer vaker gaan zien.
Nieuwsbrief
voor de familie Le(e)ther
8
Ingrid C. Lether
Jaargang 9, nr. 1 maart 2003
Redactie:
Frank D.P.M. Lether
Aan dit nummer werkten mee:
Max Robert Lether
Fenny Koekoek Lether
Linda Wilson - Lether
Redactieadres:
Dorpsstraat 143,
3751 EP Bunschoten
T 033 – 298 65 87
F 033 – 299 65 43
E flether@wxs.nl
Rabo-Bank Harderwijk
11.69.22.044