vijftig ,jaren beoefening van de geschiedenis der ... - Gewina

201-209, 1951 en infra, bij onze classificatie der materia biohistorica,
sub "Biocontrole").
Wenden wij ons tot de systematische biologie, dan vinden wij dat
de taxonomische methodologie allerlei historisch onderzoek vereist,
allereerst door onze nomenclatuurregels en verder door de noodzaak
op b.v. exploratiegeschiedenis of de geschiedenis van planten- en
dierennamen in te gaan. Andere takken der biologie weer lenen
zich bij de didaktiek daarvan op voorbeeldige wijze voor een historische
behandeling (cf. b.v. W. A. F. Saris' "De geschiedenis der
biologie in het middelbaar onderwijs", Vakb!. Bio!' 36:201-214,
1956 en de in de bibliografie vermelde bijdragen tot de serie "Problemen
der natuurwetenschap in hun historische ontwikkeling").
Al dit brengt met zich mee, dat velerlei biologen, ook al voelen zij
zich niet speciaal geroepen biologiegeschiedenis te bedrijven, toch
historisch denken of werkzaam zijn. Hierbij mag ook nog aangestipt
worden, dat de methodiek en techniek van bepaalde takken
der biologie, i.h.b. van de taxonomie, veel gemeen heeft met die der
historiografie. Hoewel het, b.v. bij de botanische historiografie, in
wezen om een geestes- en nier om een natuurwetenschap gaat, zo
staat het door systematici geproduceerde historische werk veelal op
een hoger niveau dan het nogal eens volgens de anecdotische methode
geproduceerde werk van sommige andere beoefenaren der
natuurwetenschappen. Ook al heeft de systematicus b.v. zich nooit
bekommerd zulke typische historische bezigheden als ,,heuristiek"
of "historische kritiek" te bestuderen, toch doet hij dit soorr werk
veelal even goed als het geval zou zijn, indien hij zich ingespannen
had eerst deze of gene handleiding tot de methodiek en filosofie der
geschiedschrijving door te nemen.
Hier staat tegenover, dat de biologiegeschiedenis te vaak als een
hulpmiddel der biologie beschouwd wordt en nier als een zelfstandig
vak met zijn eigen doelstelling.
Op biologisch en medisch gebied, waar de mens zowel als subject
als object optreedt, vinden wij zó talrijke grens- en overgangsgebieden
tussen onze vakken en diverse geesteswetenschappen, dat
het van belang is - en die biohistorie stelt zich dit tot doel
- dit complex nier als een conglomeraat van incidentele onderwerpen,
doch als één geheel te beschouwen, en van geesteswetenschappelijk
standpunt nader te analyseren. Biohistorie is niet
zonder meer een andere term voor biologiegeschiedenis, doch een
term, die zowel in de V.S. als in Europa sinds enige tijd gebezigd
43