t Klepke nr. 10 oktober 1998 - Verbond der Schuttersgilden Genk

Dit was zeker het einde niet van de St.-Hubertusgilde in Hemmen. Eerst werd er geschoten op
schietstanden van St.-Vincentius Voort (Zolder) In 1968 werd het Verbond Zonhoven
opgericht. Dit verbond bestond destijds uit 12 gilden. Even een opsomming. St.-Hubertus
Hemmen, St.-Barbara Eikenen, St.-Antonius Kolveren, St.-Jozef De Waard, St.-Jozef
Halveweg, St.- Barbara Kiewit, St.- Bernardus Termeulen, St.-Vincentius Voort, St.-Barbara
Heuven, St. Jacobus Bolderberg en St.-Hubertus Huibrechts-Lille later Overpelt. In 1984
werd het Verbond Zonhoven opgenomen in het Genker Verbond der Karabijnschutters. Van
toen af schoot de gilde op de schietstanden van St.-Renardus Camerlo.
Gedurende 13 jaar was Hemmen ieder jaar kampioen met de A-ploeg in het Verbond
Zonhoven, het eerste jaar samen met Eikenen.
Af en toe werd ook eens bij een andere gilde buiten het verbond geschoten. "Zo gingen we
eens met die van Eikenen naar Leut (Maasmechelen)," vertelde Basiel. "Neen, niet met de
fiets maar met een oude auto, het was in 1935." Zijn ogen glinsterden en er kwam een lach op
zijn gezicht.
We gingen er mee in de optocht, maar schieten op de vogel mochten we niet. We hadden ons
geweer (zwaar kaliber) meegebracht en het ergste wat je een schutter kan aandoen is: niet
mogen mee schieten". Verveeld hadden ze zich echter niet. Tijdens de schieting hadden ze
plaats genomen aan de zijkant van het schietterrein en in het struikgewas ging een schutter op
handen voet staan, hij vormde zodoende een aanleg voor het geweer.
Plots viel er een schot, de vogel kloof in twee stukken maar viel gelukkig niet naar beneden.
Niemand wist vanwaar het schot kwam. De vogel hing daar in twee gekloven. "Ge kunt u
voorstellen," glunderde Basiel, "wat een heibel en ruzie dat daar ontstond. Vlug werd ons
geweer weg gefoefeld en wij wisten van niets." Volgens Basiel was het een schutter van
Eikenen geweest. De wijze echter waarop hij deze anekdote vertelde, met nog meer
glinstering in de ogen, doet ons niet meer twijfelen wie de eigenlijke schutter wel mag
geweest zijn.
s Avond laat, na nog veel meer pinten, kwam een oude man uit Leut naar ons toen, hij had
dit alles op afstand gezien en zei tegen de ongekende schutter; "Ge hebt goed geschoten
menneke," maar verder hield hij het wijselijk stil. Reeds toen waren de schutters uit Hemmen
te duchten tegenstanders bij de schietingen.
"Ik doe het werk in de gilde," aldus Basiel, "Jean en Maurice springen bij als het nodig is.
Neen, ik ben geen voorzitter. Vader zaliger was dat wel gedurende vele jaren. Vanaf 1954
werd mijn broer Armand voorzitter tot in 1988. Maar ik heb vanaf 1964 voor alles gezorgd,
Armand ging toen kleischieten. Zolang ik nog kan, kom ik. Zo blijf ik onder de mensen en
kom ik er nog eens uit."
Basiel wordt vertroeteld door zijn oudste dochter die bij hem inwoont.
Tijdens het roken van een sigaret, maar dan wel buiten, viel het ons op dat Basiel er een
mooie bloemen- en groentetuin onderhoudt. Het verbaasde ons echter niet, ook in deze
omgeving een jonge jachthond tegen te komen.
Enkele honderden meter achter zijn woning bezit Basiel een prachtige vijver in een rustige en
gezonde omgeving. Hier komt Basiel bijna dagelijks om de vissen te voeren en om zijn
jachtinstinct aan bod te laten komen. ''Neen, niet om te werken, " opperde Basiel. "De goei
lucht, die moet ik hebben".
We kennen allen Basiel als een rustige schutter. Meestal zoek hij een rustig plekje op bij de
schietingen, weg van rokerige omgevingen. Altijd bereid tot een gesprekje bij een pint of een
borrel.
Tevreden over de notities van ons eerste interview verlieten we Basiel. Een schutter van
9