juni 2011 - tennisclub Smalhorst

vierkante beeldscherm ogen mij nietszeggend aan.
Om vervolgens strak naar de grond te kijken, want stel je voor dat je iets over jezelf moet
vertellen tegen een groep mensen. En dat terwijl ze hun hele hebben en houwen via MSN en
Tweets de wereld inblazen. Zogenaamd anoniem en quasi veilig vanuit hun kamertje. Maar
een gesprek voeren en daarbij iemand aankijken is meestal een hopeloze onderneming. Tenzij
hun moeder Beatrix heet zullen zij straks een sollicitatiegesprek moeten voeren. Nou bij deze
veel succes met het niet aankijken van jullie toekomstige werkgever.
Vroeger. Heel vroeger. Toen wij een zwart-wit TV hadden en Sinterklaas nog echt bestond.
Mocht ik kiezen tussen voetbal en tennis. Kreeg ik mijn eerste houten Temzo racket die krom
trok achter op de hoedenplank van de Dauphine. Hing ik iedere middag op de tennisbaan rond
met m'n vriendjes. En kreeg ik als ik thuiskwam een pakkerd van mijn moeder. En een plak
koek met roomboter. En een chocomel. Één sport, pianospelen en school. Het bleek een goede
combinatie. Bedankt lieve ouders. Voor de ruimte die ik kreeg. En de warmte en aandacht. Ik
heb mij als enig kind nooit alleen gevoeld. Ik heb mij dank zei jullie kunnen ontwikkelen tot
een sociaal wezen die het heerlijk vindt om met mensen om te gaan. Bedankt dat jullie mij
hebben geleerd dat fatsoen niet te koop is. En dat liefde en sociale gevoelens belangrijker zijn
dan geld en macht. Jullie hebben alles met het hart gedaan. Zonder wetenschap. Niks
computers maar met gezond verstand. En met gevoel. En dat is het geheim......
Alles draait om gevoel
Daardoor kan ik mijn gevoel ook weer doorgeven.
Een speciaal gevoel.
Balgevoel.
Succes en tot ziens op de baan!
ITP /
Ronny Lammer
Familietoss 13 mei