Klik hier om de pdf te bekijken in een apart venster. - Pejjerlandj.nl

Wij leverden kritiek op het Engelse gesukkel, waarom braken zij niet door, waarom niet
rechtstreeks via St. Joost naar Montfort? Maar wij wisten de oorzaak niet en moesten op onze
bevrijding wachten met ongeduld en angst, meer dan 2 maanden lang onder hevig
granaatvuur,want op Hingen en St. Joost werden heel wat granaten afgevuurd om de duitsers op
de loop te jagen. De boeren hadden het vee moeten achterlaten, dus met wat schamele
bezittingen kwamen de geëvacueerden op St. Joost aan waar wij hartelijk en vriendelijk bij familie
of kennissen werden opgenomen. De Duitsers hadden nu vrij spel in Maasbracht, stalen en
vernielden en ontzagen de misgewaden niet, haalden de klokken uit de kerk en in de sacristie lag
alles overrompeld. De Rector van St. Joost had het druk met al die vreemden maar hij hielp en
zocht naar onderdak.
Van schuren en hokken werden woonplaatsen gemaakt, het achterste gedeelte van de kerk diende
als de stal van Bethlehem, vol stro met mensen en kleine kinderen.. Rector de Bey zorgde voor de
distributie van de melk, denkende vooral aan de moeders met babies. Wij hadden allemaal niet
veel en bedelden om wat warme pap. Het was natuurlijk behelpen en geduldig op eten wachten,
want bij vele families moest we om de beurt op dezelfde kachel ons potje koken. De
kookvrouwen werden wel wat zenuwachtig en daarom op den duur wat lastig, in ieder geval kon
men nooit van tevoren het uur van eten bepalen.Op St. Joost zetelde
een hoofdkwartier van de Duitse commando, daar moest men een Ausweisz halen om vrij op St.
Joost te wonen en zich daar ophouden.
Toen Heerdstraat 28 fam. Tholen-Engelen is nu Heerdstraat 48
In november waren wij allen in het bezit van zo’n “Bescheinigung”.
Wij zaten in ieder geval zeer dicht bij de bevrijding want het regende granaten op het kleine dorp
met nu zoveel inwoners. Er vielen doden die men vlug in een kist ergens in de tuin begroef, want
het kerkhof van Pey kon men niet meer bereiken, op weg zijn was te gevaarlijk.
In aller haast doopte ik in een huis op een tafel nog een schipperskindje, voordat het stierf, uit
mijn familie. Het werd daarna maar gauw in de tuin begraven.
16