Biologische informatie wasbeer - Diergaarde Blijdorp

De wasbeer was in de 19 de eeuw van groot belang voor de bonthandel. Er werden
jaarlijks wel een miljoen van deze dieren gedood vanwege hun dichte, langharige en
duurzame vacht. Ook het vlees van de wasbeer wordt vooral in het zuiden van de
Verenigde Staten en in Zuid-Amerika zeer gewaardeerd. Nu wordt de jacht op
wasbeertjes alleen nog als sport bedreven. Hiervoor worden speciale wasbeerhonden
(coonhounds) ingezet.
In Europa werden wasbeertjes uitgezet in Rusland en Duitsland voor de jacht. Omdat
ze oorspronkelijk niet behoren tot de Europese fauna, worden ze exoot genoemd. De
dieren weten goed te overleven dankzij hun intelligentie en aanpassingsvermogen.
Inmiddels komen er aardig wat klachten binnen over diefstal van fruit en pluimvee door
deze immigrant uit Amerika.
Wat eet een wasbeer zoal?
Wasberen vangen insecten, nestjongen van zoogdieren, regenwormen, kreeftachtigen,
slakken en schelpdieren, maar ook reptielen (vooral hun eieren) kikkers en vissen en af
en toe zelfs een vogel. Ook jonge muskusratten zijn niet
veilig, zij kunnen gewoon uit hun nest geroofd worden.
Het wasbeertje eet ook plantaardig voedsel: wilde
vruchten, bessen, grassen, bladeren en schors,
beukennootjes en maïs. Voor de winter kan hij zelfs een
grote voorraad eikels aanleggen.
Op het land vindt de wasbeer zijn eten in de eerste plaats
op de reuk. Hij jaagt zijn prooi niet na en besluipt hem
evenmin. Onder water tast hij ernaar met draaiende
bewegingen. Hij voelt in spleten en onder stenen en
graait door de modder van de bodem. Bij zijn speurtocht
naar voedsel klimt een wasbeer nooit in de boom.
Het bekende onderdompelen van voorwerpen waaraan de
wasbeer zijn Nederlandse naam ontleent, heeft zeker niet
de bedoeling het voedsel te reinigen of te bevochtigen. In
de vrije natuur 'wast' de wasbeer namelijk in het geheel
niet. Alleen in gevangenschap waar de dieren niet op
onderwaterdieren kunnen jagen, is deze handeling een uitvloeisel van instinctief
gedrag.
Hoe plant een wasbeer zich voort?
In de bronstijd, welke in de winter valt, zwerven de mannetjes rustloos rond op zoek
naar een wijfje. Zij kunnen dan soms per nacht wel 11 km afleggen. De mannetjes
paren met verscheidene wijfjes, elk wijfje paart echter slechts met één mannetje. Het
aanhoudende scherpe gekef van de wijfjes gedurende de paring is in de stille
winternachten tot op grote afstand te horen.
Bij hun geboorte zijn de jongen 16 cm lang, waarvan een derde voor rekening van de
staart komt. Ze wegen dan ca. 70 gram. Een begin van het karakteristieke masker is al