clubbad maart 2012 voor website proef 2 - tennisclub Smalhorst

Wie deze naam verzonnen heeft verdient het KNLTB erelidmaatschap en zou onmiddellijk moeten
worden uitgezonden naar Burkina Faso om aldaar het jeugdtennis te promoten. Enkele reis
weliswaar.Onze maatschappij is in een ongelooflijk snel tempo geïndividualiseerd. Iedereen heeft het
altijd druk en vooral met zichzelf. En daar zit 'm nou net de oorzaak van deze ellende bij de
sportverenigingen. Carrière moet. Kinderen horen erbij. The sky is the limit. Welvaart en opvoeding.
Porsche en peuter. Moeders vliegen met de "kids" van de ene vereniging naar de andere.
Kindercreche, voorschoolse, tussenschoolse, naschoolse opvang zijn de hedendaagse
modewoorden. Gelukkig is er de rust van de competitie. Hebben de ouders even de tijd voor zichzelf.
Kinderen dumpen.10 Euro in het handje. Bel maar als je klaar bent. .
Tegenwoordig genieten ouders meer aanzien als hun kroost op minimaal 3 sporten zit en 2
muziekinstrumenten bespeelt. Het kind als statussymbool.
En heeft Japie geen zin meer. Dan stopt Japie gewoon. Nee hoor, Japie hoeft het seizoen niet af te
maken. We zoeken wel iets leukers. En als ie daar op uitgekeken is, nog iets 'veul veul' leukers. Maar
thuis niet meer zeuren Japie want mama en papa hebben het te druk met hun nagelstudio en golfclub.
Sociaal gezien gaan we ook bergafwaarts. Wel eens geprobeerd om een afspraak te maken voor een
spontaan etentje met een kennis. Dan wordt de agenda getrokken en is er over een maand misschien
nog net een gaatje. 'Geef mijn portie maar aan fikkie'.
De tennisclub was vroeger een groot sociaal warm bad. Men ging ook naar de tennisclub om gewoon
te socializen met een drankje en een hapje.
Vandaag de dag komen er meestal vier strakke gezichten het park op. Slaan strak hun wekelijkse
balletje in het dubbelspel. En verdwijnen zo strak mogelijk naar hun drukke bestaan.
Als ik tijdens een jeugdtraining vraag of er nog iets leuks te melden is staren vaak 16 vierkante
beeldscherm ogen mij nietszeggend aan.
Om vervolgens strak naar de grond te kijken, want stel je voor dat je iets over jezelf moet vertellen
tegen een groep mensen. En dat terwijl ze hun hele hebben en houwen via MSN en Tweets de wereld
inblazen. Zogenaamd anoniem en quasi veilig vanuit hun kamertje. Maar een gesprek voeren en
daarbij iemand aankijken is meestal een hopeloze onderneming. Tenzij hun moeder Beatrix heet
zullen zij straks een sollicitatiegesprek moeten voeren. Nou bij deze veel succes met het niet
aankijken van jullie toekomstige werkgever.
Vroeger. Heel vroeger. Toen wij een zwart-wit TV hadden en Sinterklaas nog echt bestond. Mocht ik
kiezen tussen voetbal en tennis. Kreeg ik mijn eerste houten Temzo racket die krom trok achter op de
hoedenplank van de Dauphine. Hing ik iedere middag op de tennisbaan rond met m'n vriendjes. En
kreeg ik als ik thuiskwam een pakkerd van mijn moeder. En een plak koek met roomboter. En een
chocomel. Één sport, pianospelen en school. Het bleek een goede combinatie. Bedankt lieve ouders.
Voor de ruimte die ik kreeg. En de warmte en aandacht. Ik heb mij als enig kind nooit alleen gevoeld.
Ik heb mij dank zei jullie kunnen ontwikkelen tot een sociaal wezen die het heerlijk vindt om met
mensen om te gaan. Bedankt dat jullie mij hebben geleerd dat fatsoen niet te koop is. En dat liefde en
sociale gevoelens belangrijker zijn dan geld en macht. Jullie hebben alles met het hart gedaan.
Zonder wetenschap. Niks computers maar met gezond verstand. En met gevoel. En dat is het
geheim......
Alles draait om gevoel
Daardoor kan ik mijn gevoel ook weer doorgeven.
Een speciaal gevoel.
Balgevoel.
Succes en tot ziens op de baan!
ITP|
Ronny Lammers