Caleidoscoop van de thuiszorg - STOOM

P. Offerman en I. Pieterman, mantelzorgers
‘WIJ HEBBEN GROTE WAARDERING
VOOR DE THUISZORG’
Het echtpaar Offerman woont in Hoofddorp en bezoekt een paar keer per week de vader van de heer
Offerman die, hoewel hoogbejaard (90), nog steeds zelfstandig woont op de Veluwe. Dit is mogelijk dankzij
intensieve inzet van de thuiszorg én aanvullende dienstverlening.‘De snelheid waarmee de zorg is geregeld,
heeft me enorm verrast’, zegt de gepensioneerde KLM-persvoorlichter Offerman. Over de organisatie van
informele en professionele zorg rondom een cliënt.
Het is een winterse dag in maart. Er ligt voor Nederlandse
begrippen een dikke laag sneeuw. De dag voor mijn afspraak met
het echtpaar Offerman melden de media s avonds dat de medewerkers
van de thuiszorg in Friesland grote moeite hebben om
in ieder geval hun ernstig zieke cli nten op het platteland te kunnen
bezoeken. Wegen naar de boerderijen zijn met de auto
onbegaanbaar, maar inventieve zorgverleners laten zich niet
weerhouden en pakken de tractor. Ook bij de vader van Peter
Offerman, die zeer afgelegen woont op de Veluwe, laat de thuiszorg
niet verstek gaan. Nee hoor zegt hij even later, ze waren
er! Dat heeft mijn vader goed gedaan, want hij zag met deze
extreme kou best tegen de nacht op. Hij woont in een zeer oud
huis, dat slecht ge soleerd is.
Zijn vrouw, Ingrid Pieterman, die even later thuiskomt, vertelt
dat het huis zo afgelegen ligt, dat zelfs zorgverleners met een
navigatiesysteem in de auto regelmatig de weg kwijtraken.
In de omgeving staan weliswaar nog twee huizen, maar daar
wonen oudere weduwen die ook in geval van nood niet direct
hulp kunnen bieden.
De vader van Offerman is sinds tien jaar weduwnaar, maar kon
zich tot op hoge leeftijd nog redelijk goed zelf redden, vertelt zijn
zoon: Tot midden vorig jaar reed hij nog auto en deed hij twee
keer per week boodschappen bij Albert Heijn, een paar kilometer
verderop. Zijn rijbewijs verliep in augustus 2004 en dat heeft
hij niet meer verlengd.
Hij heeft het nog even geprobeerd met een brommobiel, zo n 45-
km-auto, maar dat beviel hem niet en hij heeft hem snel weer van
de hand gedaan. Vanaf die beslissing, denk ik nu achteraf, is hij
geestelijk verder achteruit gegaan.
Camouflage
Fysiek was mijn vader al minder mobiel , vervolgt Offerman zijn
verhaal, door het breken van zijn heup vijf jaar geleden. Dat
gebeurde bij ons thuis vlak voor de milenniumwisseling. In feite
een geluk bij een ongeluk, want na de operatie in het ziekenhuis,
waarvan hij wonderbaarlijk snel herstelde, kon hij hier in de
omgeving revalideren. Dankzij bemiddeling vanuit het ziekenhuis
is hij tijdelijk opgenomen in een gastenverblijf van een
verzorgingshuis in Hoofddorp. Dat kon niet anders, want destijds
werkten wij allebei nog fulltime.Toen hij enigszins hersteld was,
kon hij bij ons thuis verder revalideren, met een bed in de woonkamer.
‘Op een gegeven moment vroeg de huisarts
zeer direct: “Mijnheer, hebt u er nog wel
zin in?”’
Vijf jaar ging het redelijk goed, mede dankzij de werkster die
altijd al bij Offerman senior een keer per week een halve dag
kwam. En er werd een warme maaltijd geregeld die in de keuken
van het Harderwijkse Ziekenhuis St. Jansdal werd klaargemaakt
en twee keer per week aan huis werd bezorgd door vrijwilligers
van de Sichting Ouderenzorg. Maar in de zomer van 2004 kwamen
er signalen dat het mis ging. Pieterman: Bij ons bezoek konden
we op een gegeven moment geen kopjes, borden of bestek
meer vinden. Later bleek dat hij de afwas niet meer deed en dit
camoufleerde mijn schoonvader
door de vuile vaat
overal in huis op plaatsen
neer te zetten waar we niet
kwamen. Ook informeerden
we naar zijn medicijnen en
dan zei hij steeds dat hij alles
innam. Douchen en zijn kleding
wassen deed hij ook
niet meer. Maar dit hebben
we allemaal pas na enige tijd
ontdekt, hoewel we toch
enkele keren per week bij
hem komen.
De ernst van de situatie
kwam in oktober 2004 aan
het licht na een korte buitenlandse
reis van het echtpaar:
Ik belde na thuiskomst
mijn vader , vertelt Offerman, en zijn stem klonk erg schor. Ik
heb een beetje dorst , zei hij. Een dag later klonk hij nog hetzelfde.
Ik ben naar hem toe gegaan en heb de huisarts gewaarschuwd.Toen
bleek dat hij de hik had, de hele dag, en uitdrogingsverschijnselen.
De huisarts vermoedde al dat er iets anders achter
zat, maar mijn vader gaf toch aan dat het allemaal nog best
wel ging.
Begin december, kort na ons bezoek op zijn 90ste verjaardag,
hebben we weer de huisarts gebeld.
Pieterman: Die trad doortastend op. Hij vroeg mijn schoonvader
op een gegeven moment heel direct: Mijnheer, hebt u er eigenlijk
nog wel zin in? Daarop kwam een ontkennend antwoord,
waaruit bleek dat hij aan een behoorlijk zware depressie leed.
Samen met de huisarts hebben we toen de thuiszorg ingeschakeld.
Wat ik echt fantastisch vond is de snelheid waarmee er
hulp geregeld werd , zegt Offerman. Op 20 december kwam er
iemand van het RIO voor
een indicatie, een dag later
kwam er al iemand van de
thuiszorg om mijn vader te
douchen.
Introvert karakter
Over de late diagnose van
deze depressie bij zijn vader
zegt Offerman: Mijn vader is
altijd een zeer introverte
man geweest en naarmate
hij ouder wordt zie ik deze
eigenschap alleen maar verscherpen.
Hij zegt nooit wat
hem dwarszit en klaagt
nooit. Mijn moeder was ook
Naam P. Offerman
altijd degene die de sociale
contacten onderhield. Toen
zij wegviel, heeft mijn vader nog enige tijd de contacten met haar
vriendinnen aangehouden. Maar later liet hij die contacten los.
(Liefdevol) Hij had wel een goed contact met zijn broers en zussen
hoor, maar die zijn langzamerhand ook allemaal overleden.
Hij was de jongste van het gezin. Hij is altijd een einzelg nger
geweest, kan moeilijk contacten leggen.
Liber Amicorum STOOM
12
13 Caleidoscoop van de thuiszorg