27-feb-2012-strafaangifte-tegen-staat-der-nederlanden

1994
De (merk)naam Billiton is in 1994 overgegaan van Shell naar het Zuid-Afrikaanse mijnbouwbedrijf
Gencor, waarna alle activiteiten in Arnhem zijn gestopt en de grond van het fabrieksterrein aan de Rijn
is gesaneerd. Een van de zwaarste verontreinigingen werd veroorzaakt door de accubreker, waarbij
grote hoeveelheden zwavelzuur en Lood vrijkwamen. In 1996 sloot de tinsmelter in Arnhem voorgoed
haar poorten. Het terrein werd gesaneerd.
1994 tot 1998
Dick Tommel (D66) was vanaf 1994 tot 1998 staatssecretaris van het Ministerie van VROM. Vanuit die
functie heeft hij honderden miljoenen guldens milieusubsidie (gemeenschapsgeld) uitgegeven om
onder de dekmantels van 'KOMO-keur geïmpregneerd hout' en 'Duurzaam bouwen' hout vol te persen
met onder andere de zwarte lijststoffen arseenzuur, chroomtrioxide en vele onbekende chemische
stoffen, de zogenaamde niet werkzame stoffen, om daarmee de metaalindustrie (Shell/Billiton) met
grote kostenbesparingen van hun hoogproblematisch gevaarlijk afval af te helpen. Daarbij worden de
houtimpregneerbedrijven als 'dekmantel' gebruikt. Dit alles kon Tommel toentertijd realiseren omdat
de Bestrijdingsmiddelenwet ernstige tekortkomingen kent; ze houdt namelijk geen rekening met de
niet werkzame chemische stoffen in het bestrijdingsmiddel en ook niet met de milieu- en
gezondheidsconsequenties als het betreffende bestrijdingsmiddel in de afvalfase is beland. Met deze
tekortkomingen in de Bestrijdingsmiddelenwet kan elk soort gevaarlijk afval worden omgezet tot het
product 'bestrijdingsmiddel'. Het ministerie van VROM weet dit al ruim 10 jaar lang, maar weigert deze
tekortkomingen in de Bestrijdingsmiddelenwet te repareren. Dit zegt genoeg zowel wat ons ministerie
van VROM betreft als over Dick Tommel. [Artikel: D66 Tommel en de milieumaffia uit Kleintje
Muurkrant nr 366, 29 maart 2002]
1997
Het bedrijf Edelchemie te Panheel (nu in België gevestigt) beschikt over de 'nuloptie-technologie'
waarmee deze milieuvergiftiging grotendeels kan worden opgelost. De minister van VROM erkent dat.
Desondanks werd in 1997 door Stichting Natuur en Milieu, die voor 80% afhankelijk is van
milieusubsidie van VROM, een kort geding gestart tegen Edelchemie, waarin zij de president van de
rechtbank te Roermond, hebben verzocht om dat bedrijf een dwangsom van f.25.000,- per dag op te
leggen voor elke dag dat Edelchemie de geurnorm overtreedt. Het is hierbij goed te weten dat de
stank grotendeels werd en wordt veroorzaakt door de rioolzuiveringsinstallatie van het Zuiveringschap
Limburg dat pal naast het bedrijf van Edelchemie is gelegen, en dat de Stichting Natuur en Milieu
deze geuremissie ten onrechte toeschrijft aan Edelchemie. Het is hierbij tevens goed te weten dat
Stichting Natuur en Milieu de geconstateerde geuremissie niet heeft gebaseerd op geurmetingen
maar op bevindingen van snuffelaars. Dit zijn mensen die met hun neus snuffelen en dan op papier
zetten wat de geuremissie is. Stichting Natuur en Milieu (VROM) heeft deze snuffelaars betaald en
dus bepaald wat zij over geuremissie afkomstig van Edelchemie in hun rapport moesten opschrijven.
Op deze manier heeft Stichting Natuur en Milieu het bedrijf Edelchemie te Panheel gesloten gekregen.
Dit alles met de bedoeling om hiermee de nuloptie-ontgiftigingstechniek van Edelchemie uit te
schakelen, zodat verdere vergiftiging van natuur en milieu ongestoord kan doorgaan. Inmiddels heeft
het ministerie van VROM een 'alternatieve' route bedacht voor verwerking van fotografisch gevaarlijk
afval via de AVR in Rotterdam. Onder andere het totaal niet afbreekbare bromide gaat nu diffuus het
milieu in. De verglazingstechnologie (nuloptie) van Edelchemie, geroemd in het meerjarenplan II
verwerking gevaarlijk afval, geroemd als minimum standaard, is afgedankt door het Ministerie van
VROM, zogenaamd omdat Edelchemie milieuproblemen zou hebben (de snuffelaars van de Stichting
Natuur en Milieu). Zo werkt de subsidieverlening in Nederland. De Tweede Kamer lijkt niet te bestaan.
Ook ir. G.C. van Wijnbergen (CDA), de vice-voorzitter van het College van de Toelating
bestrijdingsmiddelen (CTB), speelde een belangrijke rol bij de toelating van giftige wolmanzouten voor
de verduurzaming van hout. De ontgiftigingstechniek van Edelchemie was hem dan ook een doorn in
het oog. Om die reden heeft de heer Wijnbergen, als voorzitter van het Zuiveringschap Limburg, aan
Edelchemie zodanige lozingsvoorschriften opgelegd dat betreffend bedrijf die altijd moest overtreden,
waarna hij vervolgens middels het opleggen van allerlei dwangsommen Edelchemie naar hartelust
honderdduizenden guldens afhandig kon maken. Hier is dan ook sprake van een
dwangsomcriminaliteit in zijn meest ernstige vorm (voor bewijs lees: http://www.sdnl.nl/column-6.htm).
Bij brief d.d. 17 december 1997 heb ik R. Beckers (voorzitter). A. van den Biggelaar (directeur) en
Prof. L. Reijnders (milieukundige) van de Stichting Natuur en Milieu hierover letterlijke het volgende
geschreven: “Geachte Mevrouw Beckers en Heren van den Biggelaar en Reijnders; U bent
verantwoordelijk voor hetgeen Stichting Natuur en Milieu doet. Ik richt deze brief om die reden aan: 1)
R. Beckers als voorzitter; 2) A. van den Biggelaar als directeur; 3) Prof. L. Reijnders als milieukundige;
63