15 jaar!

AMEN
omdat dit niet voor hem is weggelegd. Het is de plaats die bestemd
was en is voor de Here Jezus Christus. En… die ´zoonplaats´ (letterlijke
vertaling van Efe. 1:5) is, zoals we in de vorige aflevering
zagen, ook gegeven aan de Gemeente, het Lichaam van Christus.
Zoals Christus gezet is aan Gods rechterhand (Efe. 1:20), zo is ook
het Lichaam daar mede een plaats gegeven (Efe. 2:6). Dit alles
wordt ons uit genade geschonken!
Overdekkende cherub
Zo wordt dezelfde engelmacht aangeduid in Ezechiël 28. We citeren
hier een gedeelte uit een artikelenserie van G.J. Pauptit, die eerder
in AMEN verscheen:
“De verzen 1-11 handelen over de vorst van Tyrus. Hier staat duidelijk
dat de vorst van Tyrus een mens is geweest. Hij verhief zijn hart;
hij waande zich een god, omdat hij zo wijs en verstandig meende te
zijn en zoveel vermogen van goud en zilver en schatten had verkregen,
maar hij zou ter groeve nederdalen door in de strijd te sneuvelen.
Zijn stad Tyrus werd, na 13 jaar belegerd te zijn, door Nebukadnezar
verwoest. Later werd het op een eilandje gebouwde nieuwe
Tyrus door Alexander de Grote ook verwoest (Ez. 26 en 27).
De verzen 12-19 spreken over de koning van Tyrus. Hierin wordt
een aantal markante dingen gezegd over deze persoon:
- Vers 13 Deze koning is geschapen
- Vers 14 Hij is een overdekkende cherub en verblijft op
Gods heilige berg
- Vers 15 Hij was onberispelijk in zijn wegen vanaf zijn
schepping
- Vers 17 Hij wordt op de aarde geworpen
- Vers 18 Hij wordt tot as op de aarde
Vers 2 zegt dat de vorst van Tyrus een mens is. Dat nemen we letterlijk.
Vers 14 en 16 zeggen, dat de koning van Tyrus een cherub is.
Waarom dit dan ook niet letterlijk aanvaarden? Vers 2 zegt dat de
vorst een godenwoning bezit ´midden in de zee´ of Statenvertaling:
"Hart der zeeën". Dit is een Hebreeuwse uitdrukking voor: 'midden
in het water, geheel door water omgeven' (zie Spr. 30:19). Vóór de
val van de oude stad hadden de Tyriërs het grootste deel van hun
schatten overgebracht naar een eilandje dat een kleine kilometer
van de kust lag. Daar werd het nieuwe Tyrus gebouwd, in het hart
der zeeën. Van de cherub staat dat hij in Eden, Gods hof, was.
De overdekkende cherub
In Genesis 3 komen voor het eerst de cherubs voor. God stelde cherubs
tegen het oosten van de hof van Eden, Genesis 3:24. Deze cherubs
staan tegenover de nachash, de slang. Dit wordt nu begrijpelijk:
de latere slang was eenmaal de overdekkende cherub. Hij was
boven de andere. Dat zijn o.a. de vier dieren van Ezechiël 1:5. Dat
blijkt uit hoofdstuk 10:1, 4. 'Dieren' moet zijn: 'levende (wezens)'.
Het zijn wonderlijke wezens: elk had vier aangezichten, ook vier
vleugels. Hun voeten glinsterden als de kleur van glad koper, vers 7.
Hier vindt men de reden waarom de slang nachash heet, de glanzende.
Hun aangezichten hadden de gelijkenis van dat van een
mens, van een leeuw, van een os en van een arend. Zie ook 10:14.
Het zijn dezelfde als de vier dieren van Openbaring 4:6, 7. Hier worden
ze gezien met zes vleugels, vers 8. Ze riepen steeds: "Heilig,
heilig, heilig is de Here God, de Almachtige, Die was en Die is en Die
komen zal." Dit vereenzelvigt hen naar ons inzicht met de serafs van
Jesaja 6, de brandenden. Eén der serafs vloog tot Jesaja en had een
gloeiende kool in zijn hand. In Ezechiël lezen we ook dat er vuur bij
De pianist
Column
Van klassieke pianomuziek weet ik niet veel, maar elke
werkdag word ik meegenomen in de wereld van wereldberoemde
componisten en leer ik per rit een nieuwe
klassieker kennen. Ik rij de voorstelling De Pianist over het
verhaal van Wladyslaw Szpilman die het getto in Warschau
overleefde mede dankzij zijn pianomuziek. De voorstelling
wordt gespeeld door één acteur en één pianist. Eerst haal ik
onze Wit-Russische pianist op. Nog voor we op snelweg
zijn, haalt hij een cd uit zijn tas en zegt: 'Zullen wij een stukje
muziek luisteren?' Terwijl hij de cd in de cd-speler laat glijden
vertelt hij dat dit die en die meesterpianist is en dat we
gaan luisteren naar Bach, Mozart of Schubert. Vanaf dat
moment verstrijkt de tijd niet meer in minuten, maar in symfonieën.
Van het huis van de pianist naar het huis van de
acteur is, met file, één symfonie.
Halverwege de voorstelling speelt de pianist een stuk dat
mij elke keer weer ontroert, hoe vaak ik het ook hoor. Als
we in het verre Leeuwarden een nacht verblijven, vraag ik
hem de volgende ochtend bij het ontbijt hoe dat stuk heet.
'Het gaat van; tadada dada, tadada dada,' probeer ik op
mijn best pianomuziek na te zingen. Vreemd genoeg roept
hij niet direct 'je bedoelt Bach met…' maar kijkt hij me fronsend
aan en probeert iets te herkennen in mijn geneurie.
'Wacht, ik zal wat spelen op die vleugel.' Een paar hotelgasten
genieten nog van hun late ontbijt. De pianist neemt
plaats achter de vleugel die in de eetzaal staat en produceert
uit het niets prachtige melodieën, zijn handen
zweven over de toetsen, alsof hij ze nauwelijks aanraakt. Ik
sta naast de vleugel en zeg dingen als: 'Nee, nee, dat bedoel
ik niet' en 'ehm..speel nog een klein stukje door' tot ik na 5
minuten roep 'Ja! Ja! Dat bedoel ik!'. Het blijkt de tweede
sonate van Chopin. Zo mooi.
In de kerk hebben we ook een pianist. Hij speelt geen
Johann Sebastian Bach, maar Johannes de Heer. Hij speelt
niet op een Steinway vleugel, maar op een elektrische
piano. Hij speelt niet onder theaterspots, maar onder gele
tl-verlichting. Maar als hij begint te spelen vullen de eerste
tonen van de lofliederen de kerk en bij het couplet zingt hij
mee. De pianist zingt uit volle borst mee. Dát vind ik mooi.
Maaike Neven
NUMMER 90 MEI & JUNI 2010 5