Krant 8e 't Stokertje Survivalrun Westerbork

Soepvrijwilligers Sandra van Dalen en Mark Wolting
“Als wij komen aanrijden, zie je alleen maar blije gezichten”
Op de wedstrijddag zijn er zo’n 250 vrijwilligers in touw
om de meer dan 1300 survivalatleten een mooie wedstrijd
te bezorgen. Voor de atleten zijn de juryleden bij
de hindernissen het meest bekend. Van die juryleden krijg je immers
instructie hoe je een hindernis moet nemen en ze nemen je
bandje in als je de hindernis niet op de voorgeschreven manier
probeert te bedwingen. Ook de vrijwilligers bij start en finish
zijn voor atleten en publiek heel zichtbaar. Maar die 250 vrijwilligers
moeten ook van een natje en een droogje worden voorzien.
Dat doen de ‘Soepploegen’. Mark Wolting en Sandra van
Dalen vormen één zo’n team. “In totaal zijn er drie soepploegen”,
zegt Sandra. “Arjan Beugels en Harry Eefting vormen samen de
tweede ploeg en Jans en Grea Dobben de derde.”
“Door het jaar heen mogen we elkaar graag stangen,
maar tijdens de survivalrun zijn we gefocust. “
“Onze taak is eigenlijk heel simpel:
zorgen dat alle posten bij de
hindernissen op tijd van warme
soep zijn voorzien. Behalve met
soep bevoorraden we ook de
verversingsposten die de atleten
tijdens de survivalrun voorzien
van water, sportdrank en
banaan.” vult Mark aan.
Soep bij de posten is geen overbodige
luxe bij de Westerborker
Survivalrun. In januari kan het
gemeen koud zijn. Twee jaar
geleden was de gevoelstemperatuur
zo’n min 15 graden. “Dan
zijn de mensen erg blij met je
soep.”
Hectisch
’t Stokertje survivalrun begint
voor de twee vrijwilligers om
half 9. Ruim voor de eerste atleet
wordt weggeschoten stapt Sandra
in de Four Wheel Drive van
Mark. “Mark is mijn zwager, het
hele jaar mogen we elkaar graag
stangen, maar op deze dag zijn
we gefocust op onze taak. We
verkennen eerst de route. Deze
is elk jaar ietsje anders. We willen
de posten snel kunnen voorzien
van hun soep. Zij zitten immers
de hele dag in de kou. Het eerste
jaar zijn we wel eens verkeerd
gereden en hebben we een post
overgeslagen. Dat willen we niet
nog een keer. Zij zijn immers ook
vrijwilligers en verdienen een
warme soep.” Mark vult aan: “We
beginnen rustig met een kopje
koffie. Maar zodra de wedstrijd
begonnen is, dan wordt het erg
hectisch. Juryleden, andere vrijwilligers
en de survivalatleten
verdienen dat ze op tijd worden
voorzien van eten en drinken.”
Sandra vervolgt: “Het is wel gezellig
met zijn tweeën. In de
auto praten we over zaken die
we door het jaar heen nooit met
elkaar bespreken. En het is ook
gewoon leuk om te doen. Wij komen
overal. We zien de wedstrijdlopers,
maar ook de juryleden,
EHBO, wedstrijdleiding. Wat dat
betreft is de Survivalrun Westerbork
ook wel één van de mooiste
evenementen uit het dorp. Nergens
zie je zoveel vrijwilligers
in één dag in touw en nergens
proef je de saamhorigheid zo
goed als tijdens deze dag. Wat
mensen vaak niet beseffen dat al
weken voor de run veel mensen
bezig zijn. Natuurlijk de Stichting
Survivalrun Westerbork met het
bouwen van de hindernissen, die
beginnen al in november. Maar
er moeten in de dagen voor de
run tasjes gemaakt worden voor
de vrijwilligers, meer dan 1300
bandjes gesorteerd en pakketjes
gemaakt die aan de deelnemers
voor de start moeten worden uitgereikt
en ga zo maar door. Een
gigantische klus.”
Soepauto
Het duo rijdt al voor het zevende
jaar samen in de ‘soepauto’. “Wat
erg leuk is dat je de laatste jaren
steeds meer mensen uit Westerbork
en Beilen mee ziet doen
met de run. Mensen die eerst bijvoorbeeld
jurylid waren, en toch
eens zelf de run willen lopen. Het
is toch een overwinning om met
bandje over de streep te komen.
Sowieso is het evenement hard
gegroeid. Toen we begonnen
deden zo’n 350 mensen mee. Nu
zitten we al op 1300”, zegt Mark.
Zelf zullen ze niet zo snel meedoen.
“Ik werk in een sportschool
in Beilen. Ik heb vroeger
wel een tijd aan survivaltraining
gedaan, maar dat viel niet meer
te combineren met mijn werk, “
zegt Sandra. Mark heeft geen surivalambities.
“Ik vind het knap
wat ze doen, maar laat mij maar
vrijwilliger zijn. Dat vind ik een
mooie taak.”
Frank Schröer: info@haarvanhem.nl
Gek loopje
Als ik hardloop, ziet dat er gracieus uit. Ik noem mijzelf
wel eens de Usain Bold van de middellange afstand,
qua loopstijl. Of om het wat chauvinistischer te houden:
de Dafne Schippers van de survivallopers. Ik loop
eigenlijk niet, ik zweef als het ware. Als een vliegend
hert tiptoets ik de grond alleen als dat nodig is. In mijn
geval en met mijn snelheid is dat bijna niet nodig. Hoe
anders is dat met de gemiddelde hardloper of survivalrunner.
Lomperiken zijn het. Slagers op dure Nikes.
Schotse Hooglanders op geavanceerde Asics. Let maar
eens op. Kijk om u heen als u op de fiets of in de auto zit
en u komt een hardloper tegen. Doorgaans een miezerig
gesjok waar de honden geen brood van lusten.
Ook mijn broer heeft zo’n een merkwaardig loopje, of
vreemd, gek zo u wilt. Hij schokschoudert een beetje
door het survivalveld heen. Het gaat niet hard, het ziet
er niet uit, maar hij maakt wel meters.
Nee dan ik.
Hoewel…. Een tijd geleden zei een vriendin tegen mijn
dochter: je moet het niet tegen je vader zeggen hoor,
maar als hij hardloopt ziet dat er wat mal uit. Mmh, ach
de mening van één sport-hatende-vriendin zegt meer
over haar dan over mij dacht ik nog.
Voorval twee.
Ik werd tijdens de survivalrun in Wesepe aangemoedigd
door mijn schoonzus. Behalve hartverwarmende
aanmoedigingsteksten riep ze ook nog: “Goh, je loopt
op de zelfde manier als je broer.” Hé ho, hoe kan dat
nou Ik loop op dezelfde manier als mijn broer Dat
kan helemaal niet. Ik loop als een gezwinde hinde en
hij loopt als een debiel appeltje!
Ok, u voelt hem al aankomen. De nekslag! Deze werd
uitgedeeld tijdens de survivalrun in Dronten. Ik werd
ingehaald door een survivalatleet die in het voorbijgaan
riep: “jij bent zeker een broer van Thomas
Schröer” Ik brulde terug: “Ja, maar hoe weet jij dat
nou”. Het antwoord was meedogenloos: “Je hebt net
zo’n gek loopje als je broer”.
Het is nooit te laat om tot zelfinzicht te komen: ik loop
als een gebraden ui, een Quasimodo met evenwichtsstoornissen.
Kortom: ik heb een gek loopje.
Dus, mocht u als toeschouwer of als deelnemer tijdens
’t Stokertje Survivalrun een debiel appeltje voorbij zien
rollen, waarvan u denkt: “Als ik hem was zou ik nooooit
gaan hardlopen, dat ziet er toch niet uit!” Heb meelij
en besef dat ik dat ben…… Of mijn broer natuurlijk.
Frank Schröer: info@haarvanhem.nl