snRZR0

De rauwe werkelijkheid
Een huiveringwekkend en bloedstollend verhaal uit de dossiers van de politie Gelderland-Midden.
Het is geen romantisch of geromantiseerd politieverhaal maar een praktijkdossier van de politie
over moord en doodslag. Er is gesproken met rechercheurs die het onderzoek gedaan hebben, maar
ook komen nabestaanden, slachtoffers en zelfs de dader aan het woord. Het is de praktijk waarmee
politiemensen dagelijks worden geconfronteerd. We hopen dat het lezen van dit verhaal u, ondanks
gruwelijkheden en leed, de andere kant laat zien van de “rauwe werkelijkheid”.
“Achter mijn horizon is niets...”
Een aantal jaren geleden wordt Arnhem, in de zomer,
opgeschrikt door de gewelddadige dood van een jong
meisje. Op zaterdag 2 augustus brachten de kranten met
grote koppen het bericht van de vermissing van de 12-jarige
Karin Nathans. Er wordt direct een rechercheteam
geformeerd. Tientallen collega’s worden thuis gebeld. Zij
worden ingeschakeld bij een uitgebreide zoekactie naar
het meisje. Het klapperende geluid van de rotorbladen
van de politieheli, die vanuit de lucht foto’s maakt van het
te doorzoeken gebied, doet veel mensen op de Rijnbrug
stilstaan en in de richting van de zoekende politiemensen
kijken.
meiden veel met elkaar op. De afgelopen week hebben ze
samen in Nijmegen nog kleren gekocht voor Karin. Een
echte Ball broek en witte mocassins met daarop geborduurde
kraaltjes. Niet dat mevrouw Hermsen bang is dat
er iets met de meisjes gebeurt, maar af en toe eens kijken
kan nooit kwaad. In de late namiddag, zo rond kwart voor
zes, houden de meisjes het voor gezien. En omdat de bikini’s
al lekker droog zijn, schieten ze in de kleren en lopen
richting Meinerswijk. “Nee”, antwoordt Karin op de vraag
van mevrouw Hermsen of ze blijft eten. “Ik denk dat ze
thuis op me zitten te wachten. Een andere keer graag”.
Nog net voordat Karin op haar kleine blauwe heren
racefiets stapt om naar haar huis aan de Watermuntstraat in
Arnhem Zuid te rijden, krijgt ze van de moeder van Jannie
Vanuit haar keukenraam heeft mevrouw Hermsen een
prachtig uitzicht over het water van het grindgat dat achter
haar woning in de Arnhemse wijk Meinerswijk ligt. Met
een verrekijker tuurt ze naar de activiteiten in en rond de
grote plas. De temperatuur is de laatste weken van juli tot
bijna tropische hoogte gestegen en veel mensen zoeken
verkoeling in het water van de grindgaten. Hermsen heeft
echter weinig belangstelling voor de grote massa. In de
glazen van haar verrekijker heeft ze regelmatig haar 20
jarige dochter Jannie en haar 12 jarige vriendin Karin
in beeld. Beide meisjes zijn, ondanks het grote leeftijdsverschil,
dikke vriendinnen. Jannie heeft verkering met
Nico, de broer van Karin en zodoende trekken beide
nog wat vakantiegeld. Het briefje van vijf vouwt ze op en
stopt dit samen met een gulden in haar broekzak. Om even
na zessen rijdt Karin weg in de richting van de Stadsblokkenweg,
nagezwaaid door Jannie. Haar bikinihesje zit in een
handdoek gerold onder de snelbinders van de fiets. Vol
trots draagt ze nu al het felrode T-shirt van het Nederrijn
college, de school waar ze na de grote vakantie naar toe
gaat. Die avond hebben de vader en moeder van Karin
nog tot een uur of elf in de tuin bij de overburen gezeten.
Lekker rustig genietend van de zomeravond. Nico, hun
zoon, is naar de duivenvereniging en Karin is bij de vriendin
van Nico met wie ze die middag is gaan zwemmen. Karin
is nog niet thuis. Ze zal wel bij de familie Hermsen zijn
25