snRZR0

Recommendations

Info

Ook zij verklaarden gelogen te hebben. In de vroege ochtend van dinsdag 26 augustus werd George door de Engelse politie in zijn woning aangehouden als verdachte van de moord op Karin. Tijdens het verhoor dat volgde op zijn aanhouding bekende hij vrijwel direct zijn betrokkenheid bij de dood van de 12 jarige scholiere. Ook verklaarde hij op vrijwillige basis met de Nederlandse politie mee te willen gaan naar Arnhem. In Arnhem wordt de bekentenis van George met gepaste vreugde ontvangen. In een schuur achter een woning in Belfast worden een zadel, een dynamo en een koplamp in beslag genomen. Later die avond wordt de verdachte uit Engeland opgehaald. Ondanks zijn verklaring dat hij vrijwillig mee zou gaan, was dat toch even spannend. Stel je voor dat de man op Nederlandse bodem had gezegd: “Ik kom niet uit het vliegtuig”, dan was er een flink probleem geweest. Maar de verdachte werkte mee aan het onderzoek en legde gedetailleerde verklaringen af. George wordt uiteindelijk veroordeeld tot 12 jaar gevangenisstraf en TBS. Het is zeventien jaar later. De zaak Karin Nathans, vastgelegd in een vuistdik dossier, ligt opgeslagen in de kelders van het politiebureau in Velp. In een vergaderkamer van het Arnhemse bureau kijkt Nico Nathans om zich heen. Hij is zichtbaar nerveus. “Het hier in dit bureau aanwezig zijn, doet me toch meer dan ik dacht. Raar, maar ik heb weer datzelfde beklemmende gevoel over me als 17 jaar geleden. Toen kwam ik op die bewuste zaterdagmiddag ook op dit politiebureau in een kamer en zag daar mijn huilende vader en moeder zitten. Ik begreep meteen dat het fout zat, ja goed fout. Mijn leven zou daarna compleet op zijn kop gezet worden. De eerste week na de dood van mijn zusje heb ik, achteraf in een roes geleefd. Zo goed en zo kwaad als het ging eerst mijn vader en moeder opvangen, want Karin was het tweede meisje dat mijn ouders verloren. Mijn andere zusje was een aantal jaren daarvoor verdronken. Daarnaast was ik voor de politie aanspreekpunt van de familie. Wat me tot op de dag van vandaag is bijgebleven is, dat politiemensen ook echte mensen bleken te zijn. Ze kwamen bijna iedere dag bij ons over de vloer. Wij werden niet alleen op de hoogte gehouden van de stand van zaken tijdens het onderzoek, maar ook konden we bij die mensen onze emoties kwijt. Zij toonden ook hun eigen emoties en huilden en lachten met ons mee. Nee, van mij zul je nooit meer een kwaad woord over de politie horen. De crematie van Karin in Dieren was indrukwekkend. Er waren honderden belangstellenden, zoveel dat ze niet eens allemaal in de aula konden. Ook thuis werden we overstelpt met rouwkaarten, veel van ons onbekende mensen. Maar we kregen ook hele rare kaarten en telefoontjes. Verknipte lui die schreven of vertelden dat zij Karin hadden vermoord. Gek werden we ervan. En steeds waren er die rechercheurs om ons op te vangen, te waarschuwen en de zaken uit te leggen. Een aantal weken na de dood van Karin klapte ik in elkaar. Ik trok het ineens niet meer. Als ik bijvoorbeeld ergens kwam en ik noemde mijn naam, dan begon men direct over Karin. Ook hoefde ik nooit meer mijn naam te spellen want die had inmiddels in bijna alle Nederlandse kranten gestaan. Met Jannie, mijn vriendin, had Karin die middag voor haar dood gezwommen in het baggergat op Meinerswijk. Ze konden het goed met elkaar vinden. In de relatie met mijn vriendin ontstonden na de dood van Karin zoveel spanningen dat we uiteindelijk uit elkaar zijn gegaan. De moord op mijn zusje heeft mijn verdere leven op z’n kop gezet. Ook een andere relatie en een huwelijk zijn aan de spanningen kapot gegaan. Ik lijd nog steeds aan concentratiestoornissen. Ik heb een goede opleiding en prima werk gehad, maar uiteindelijk ben ik in de W.A.O. terecht gekomen. Door de moord op Karin verloor ik veel vrienden en ben uiteindelijk in een sociaal isolement beland. Op dit moment zit er weer enige stabiliteit in mijn leven. Ik ben gelukkig getrouwd en vader van een wolk van een zoon. Samen met mijn huidige vrouw durf ik af en toe naar de horizon te kijken. Ondanks gigantische slaapproblemen heb ik nu het gevoel dat er in mijn leven weer lijn komt. Maatschappelijk is mijn positie hopeloos, maar sociaal gezien gaat het nu goed”, aldus Nico. Op een avond in maart, vele jaren na de moord op Karin, vertelt in een klein dorpje in het noorden van Drenthe, Wilma, moeder van drie kinderen, aan de keukentafel haar verhaal. Al weer een groot aantal jaren is ze weg bij de politie. Ze geeft nu Engels op een middelbare school in het noorden van het land. “Tja, de zaak Karin Nathans. Die ben ik niet vergeten en zal ik ook nooit meer vergeten”, begint Wilma haar verhaal. “Ik denk nog veel aan die bewuste zaterdag in augustus. De dood van de 12 jarige scholiere is nooit meer weggeweest uit mijn leven. Ik ben al heel jong bij de politie begonnen. Achteraf veel te jong. Ik ben er nu wel achter dat een beetje levenservaring nodig is om dat vak goed te kunnen doen. Ik kwam bij de recherche terecht. Lachen deden we bijna de hele dag. Achteraf denk ik dat het een soort provocatie tegen dat formele apparaat was. Er was nauwelijks ruimte voor intermenselijke contacten. Misschien heb ik me juist daarom wel met alle energie die ik in me had, gestort op de zaak Karin. Ik wilde meehelpen deze zaak op te lossen en vooral de familie Nathans niets te kort doen. Samen met mijn collega Arie heb ik uren bij hen op de bank gezeten om hen te troosten en om steeds maar weer hun verhaal aan te horen. Sinds die tijd heb ik diep respect voor die familie. Sommige politiebazen hebben mij in die tijd wel verweten dat ik te betrokken was. Ze vonden het niet professioneel, maar ze vroegen ook niet aan ons hoe wij ons voelden. Gelukkig spraken Arie en ik wel over onze emoties. Toen ik op een keer jankend van onmacht in de dienstauto naast Arie zat, stopte hij plotseling bij een bloemenwinkel en drukte mij even later een bos bloemen in de hand. Vanaf die tijd hanteer ik beslist andere normen en waarden. De dood van Karin is bepalend geweest voor de manier waarop ik nu in het leven sta. Ruim zeven jaar geleden zijn mijn man en ik naar het hoge noorden verhuisd omdat hij daar een baan kreeg. Daarvoor was ik al weg bij de politie. Ik heb het gevoel dat ik bij de politie niet goed uit de verf ben gekomen. Ik verwijt niemand iets want ik heb, voor wat het werk betreft, een prachtige tijd gehad. En nog steeds heb ik dagelijks in mijn huidige werk, profijt van mijn politie achtergrond. Ik heb nog jaren contact gehad 29
met de familie Nathans. De kandelaar die ik van hen kreeg als symbool voor warmte en vriendschap, koester ik. De dood van Karin heeft mij zeker gevormd. Ik geniet nu nog veel meer dan voorheen van alle dingen van de dag. Ik voel dat ik leef en daarom wil ik er nu voor iedereen zijn.” “Iedere dag voor ik ga slapen, denk ik terug aan die fatale dag in augustus. Spijt heb ik er van. Grote spijt. In mijn gedachten probeer ik de gebeurtenissen terug te draaien, te geloven dat het niet gebeurd is, maar het is gebeurd. Ik kan daar niet om heen.” Ergens in Nederland in een behandelkliniek zit George Mason. Zonder verder nog maar één woord gezegd te hebben, betuigt hij zijn spijt. George die totaal niet meer lijkt op de politiefoto van toen, heeft van de 12 jaar gevangenisstraf waartoe hij is veroordeeld er zeven en een half uitgezeten in verschillende gevangenissen in Nederland. Daarna is hij in het TBS circuit terecht gekomen. Een circuit waarin hij tot op de dag van vandaag nog zit. Hij wil niet inhoudelijk op de gewelddadige dood van Karin terugkomen. Wel op zijn huidige realiteit en toekomst. “Welke toekomst Achter de horizon is voor mij niets. De toekomst is nu, morgen zie ik wel verder. In al die tijd dat ik nu vastzit, heb ik afgeleerd om in de toekomst te denken. De enige familieleden waar ik tijdens mijn gevangenschap contact mee had, mijn vader en mijn zus, zijn overleden. Toen ik mijn moeder op haar verjaardag belde, zei ze tegen mij dat ze geen zoon had die George heette. Dus voor haar besta ik ook niet meer. Jarenlang heb ik in de bajes geprobeerd mijn ellende te verdrijven met alle soorten drugs die daar te krijgen waren. Daar ben ik mee gestopt. Die rotzooi is niet de oplossing. Ook gebruik ik al geruime tijd geen medicijnen meer. Ik probeer nu zo goed als ik kan te overleven. Sta om half acht op, douchen, aankleden en de boel opruimen. Dan ga ik naar muziek luisteren en wekelijks naar de dominee. Soms mag ik onder begeleiding de kliniek verlaten. Ik fiets dan veel en af en toe mag ik darten. Ze hoeven niet bang te zijn dat ik de benen neem, want ik heb de begeleiders beloofd dat ik er nooit tussenuit zal knijpen en wat ik beloof doe ik. Ik probeer me ook aan niemand te hechten. Nee, achter de horizon is niets…..” Geschreven door: Jos Rouwen en Jos Koehorst 30
Page 1 and 2: ipa INTERNATIONAL POLICE ASSOCIATIO
Page 3 and 4: Van de redacteur Eigenlijk zou ik d
Page 5 and 6: GIMBORN International IPA education
Page 7 and 8: IPARC op bezoek bij IPA Haaglanden
Page 9 and 10: Excursie Paleis Soestdijk Het Distr
Page 11 and 12: oliewinning rond Schoonebeek waarbi
Page 13 and 14: De rauwe werkelijkheid Een huiverin
Page 15: die op zondag 3 augustus plaatsvind

snRZR0

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?