Klik hier om het ledenblad te lezen - KVG Limburg

Manager Jan Molmans van Exodus
“We zijn zeer zuinig op
onze vrijwilligers”
C O L U M N
Tijdens de besturenbijeenkomst op 8 oktober hebben we een bijzondere
gastspreker in ons midden: Jan Molmans. Hij is manager van het Exodushuis
in Den Bosch en Zuid-Limburg (Heerlen). “De stichting Exodus biedt (ex-)
gedetineerden een kans om de wankele brug van integratie over te komen”.
Exodus biedt in elf huizen opvang en
ondersteuning aan ex-gedetineerden en
gedetineerden in de laatste fase van hun
straf. Zij moeten gemotiveerd zijn uit de
criminaliteit te stappen. “We bieden hen
een dak boven hun hoofd, verwarming,
warm water en gezond eten”, vertelt
Jan vol vuur. “Wat ze moeten leren, is
communiceren. De mensen die bij ons
komen hebben vaak niet geleerd hoe ze
op een respectvolle manier met anderen
moeten omgaan. Daarnaast hebben ze
vaak trauma’s van wat ze hebben gedaan
of wat hen is aangedaan. Door het samenwonen
ontstaat er groepsdynamiek.
Ieder doet dingen op zijn eigen manier
en er ontstaan onvermijdelijk irritaties.
Bewoners moeten dit leren accepteren of
erover praten. Als je er niet over praat,
ontstaat er druk. Onze aanpak is erop gericht
dat bewoners zelf uitproberen wat
werkt. Een mentor ondersteunt hen.”
Zinvinding
Kenmerkend voor Exodus is de integrale
en structurele aanpak, die ingrijpt op alle
aspecten van het leven: wonen, werken,
relaties en zingeving. Zingeving is het cement
dat de andere bouwstenen bijeen
houdt. Jan: “Ik noem het altijd ‘zinvinding’.
Zingeving klinkt alsof ik jou zin in
het leven ga geven. Het gaat echter om
zin hebben in het leven. Hoe je dat
invult, is voor iedereen anders.”
Jan benadrukt dat bewoners gemotiveerd
moeten zijn om terug te keren in
de maatschappij. “Er zijn altijd types die
denken er makkelijk vanaf te komen. Dan
moet je niet bij Exodus zijn! Na een tijdje
valt het masker af en komt hun ware
aard boven.”
Gedreven vrijwilligers
De Exodushuizen drijven voor een groot
deel op vrijwilligers. Jan: “Zij bemoeien
zich niet met het begeleidingsproces,
maar gaan bijvoorbeeld mee naar de
dokter of op familiebezoek. Of ze leren
de bewoners strijken. Dat werkt aan
twee kanten: de vrijwilligers brengen
iets, maar krijgen ook iets terug vanuit
de interactie met de bewoners. Ze zijn
enorm gedreven en meestal meer vergevingsgezind
dan de professionals; ze bouwen
echt een band op met bewoners. We
zijn zeer zuinig op onze vrijwilligers!”
In zijn lezing tijdens de besturenbijeenkomst
op 8 oktober zal Jan zijn enthousiaste
verhaal uit de doeken doen vanuit
het zesde werk van barmachtigheid: de
gevangenen bezoeken.
Samenleven,
de gewoonste zaak
van de wereld?
Daar ben ik nog niet zo zeker van! Als
ik lees, dat één op de drie huwelijken
tegenwoordig op een echtscheiding
uitloopt, heb ik er een hard hoofd
in. Nederlanders hebben er kennelijk
geen kaas (meer) van gegeten, hoe je
dat doet. Samenleven is een werkwoord,
of je het nu met twee of
twintig mensen wilt doen en als wij
het ‘in het klein’ al niet kunnen, wat
verwachten we er dan van ‘in het
groot’, met allerlei - ons onbekende
dus onbeminde? - mensen in één
land, één stad, één straat of in één
huis? Jaarlijks aanschuiven voor de
kerstmaaltijd tijdens de ‘kerst-in’
is nog overzichtelijk, maar dag in
dag uit aan dezelfde tafel eten met
iemand die geen tafelmanieren
geleerd heeft, in het bejaardenhuis,
of de verpleegkliniek bijvoorbeeld,
terwijl jij juist zo op decorum gesteld
bent? En hoe te reageren op de
komst van mensen met een heel
andere achtergrond dan wijzelf,
in onze straat, ons trappenhuis of
ons dure appartementencomplex?
Buitenlanders misschien? Of Roma’s
of Sinti’s? Of ex-gedetineerden?
En – nóg erger – ooit veroordeelde
pedofielen? Staan wij dan niet direct
klaar met ons (voor-) oordeel, ons
commentaar en ons onverzettelijk
afgrijzen?
De gewoonste zaak van de
wereld?
Ik blijf er een hard hoofd
in hebben.
Cora M.S. Okhuizen -
Zuurveld ©
3