download - de Moelie

VERENIGINGSNIEUWS
14
Nieuws van de Judoclub Linkebeek
De voorbije weken stonden
er voor onze judoka’s
verschillende competities
op het programma. De
eerste afspraak was het
Vlaams-Brabantse kampioenschap
voor senioren,
waar we met vijf judoka’s
naar toe trokken. Het
moet gezegd worden:
ondanks het felle verweer
van de onzen, kwamen de
mannelijke judoka’s nooit
in aanmerking om aanspraak
te kunnen maken
op een medaille. Ben Houbrechts, Jan De Sauter, Jeroen Pierret
en Matthias Swaelens behaalden verschillende individuele
overwinningen, maar kwamen tekort toen het om de medailles
ging. Momenteel is het zo dat de kampioenschappen in Vlaams-
Brabant volledig beheerst worden door enkele clubs die hun
judoka’s overal recruteren. Deze clubs leggen zich volledig toe
op competitie. De enige medaille voor onze club werd behaald
door Katrien Swaelens die tweede werd in haar reeks. De waarheid
moet gezegd worden: in die reeks waren er maar twee
deelnemers. Zaterdag 22 oktober namen we deel aan twee
verschillende competities. De pupillen en miniemen gingen naar
Opwijk, terwijl twee moedige volwassenen naar Lokeren afzakten.
Onze pupillen en miniemen wisselden goede met minder
goede momenten af. Maar niet getreurd, deze judoka’s hebben
nog een hele weg af te leggen, waarbij ze nog heel wat kunnen
leren. Deelnemen aan een competitie is voor deze meisjes en
jongens al een overwinning op zich. Proficiat aan Jessie Leemans,
Fiona Van Rossum, Benjamin Desmet en Fabian Debruyn,
die bij de pupillen uitkwamen, proficiat ook aan Abdusalam
Abdulov en Tim Demunter die bij de miniemen voor de eerste
maal op een wedstrijdmat stonden. In Lokeren veroverde Solal
Kauffmann bij de beloften een mooie zilveren medaille. Janik
De Goÿ, die debuteerde bij de volwassenen, verloor zijn eerste
kamp en had jammer genoeg geen herkansingen. Volgende
maand gaan we met kadetten, beloften, juniors en volwassenen
naar het tornooi in Neerpelt. Daarover meer in een volgend
sjoenke. Ondertussen trokken we ook op shiai naar Zele. Zoals ik
reeds vroeger uitlegde, zijn dit wedstrijden tussen bruine en
zwarte gordels, die onder mekaar 10 individuele overwinningen
moeten behalen vooraleer ze een examen voor een graadverhoging
mogen afleggen. Ook hier groeien onze judoka’s langzaam
door. Ben, Matthias, Katrien, Jan en Jeroen zijn aardig opgeschoten
bij het behalen van de 10 punten.
In de club zelf is het ook één en al bezigheid. Alle trainingen
worden met een groot enthousiasme bijgewoond door onze
jonge en oudere judoka’s. Zo ben ik dit jaar zeer tevreden over
de opkomst en de inzet van de volwassenen. Iedere les wordt er
hard gewerkt om mekaar in een houdgreep te krijgen of met een
mooie worp te gooien! Nu we al begin november zijn, wordt het
ook tijd om te denken aan Sinterklaas. Ook dit jaar komt hij, in
gezelschap van zijn Pieten, langs in onze club op vrijdag 2
december. Iedereen op post !
Vital Swaelens, trainer
SJOENKE I jaargang 45, nr 270 november 2005
Een lid van Teek-it-iezie in de
marathon van Eindhoven
De grote vraag was: haalt ie het of haalt ie het niet? Met die
gedachte vetrokken we met zijn drieën (Dirk, Werner en ikzelf)
richting Eindhoven om Roel een hart onder de riem te steken bij
zijn eerste marathon. Toen we daar aan kwamen, was Roel al
een tijdje aan het lopen. Het was even zoeken naar de aankomstlijn.
Toen we die eindelijk gevonden hadden (pal in het
centrum van de stad), belden we Els op om te weten waar zij
zich had geplaatst en waar Roel ergens was.
We wisten dat Roel twee rondes moest afleggen van iets meer
dan 20 km (vermits een marathon 42,195 km is). Hij had ons
ook verteld dat hij het waarschijnlijk lastig zou krijgen rond
kilometer 30. Al vrij snel konden we Els telefonisch bereiken. Ze
was een beetje (18 km) meegelopen met Roel om het geheel
minder saai te maken. Terwijl wij gezellig een pintje stonden te
pakken langs het parcours en de eerste marathonlopers aan een
hels tempo voorbij liepen, keken we vol ongeduld uit naar de
eerste keer dat Roel voorbij zou komen. Het was een verrassing,
want Roel wist helemaal niets van onze komst. Zijn gezicht
lichtte op toen hij ons tussen de menigte zag staan (dan weet
je ook dat dit hem zeker wat energie heeft gegeven). We riepen
hem toe dat hij al halverwege was. Wat zag hij er nog fris uit.
Hij liep in onze ogen ook vrij snel.
Het parcours was makkelijk te volgen. We konden Roel dus ook
een paar keer aanmoedigen door binnendoor te steken. Na een
tijdje belden we Els op om te weten of zij verderop Roel opnieuw
zou vergezellen. Geladen met rugzak en gsm in de hand
liep ze terug naast hem rond kilometer 25. Het zou nog even
wachten worden voor we Roel terug zouden zien. We belden Els
een derde keer op, omdat we vonden dat deze tweede ronde
nogal lang begon te duren. Toen kwam de gevreesde zin: “Roel
is bij kilometer 27 de man met de hamer tegengekomen”. We
vroegen haar of we iets konden doen, of met hem meelopen zou
helpen, maar ze zei dat hij vooral last had van krampen. Na
lang, heel lang bang afwachten, verscheen Roel opnieuw in de
binnenstad. Opgelucht haalden we adem. We wisten nu dat hij
het zou halen vermits wij zelf op amper twee kilometer van de
eindmeet stonden. We riepen zo hard we konden: “Komaan Roel,
je bent er bijna.” Na ruim vier uur lopen, kwam Roel moe maar
voldaan over de aankomstlijn. Wat een prestatie! Roel, die sushi
heb je dubbel en dik verdiend.
Carine