VLOK-CI vzw Vlaamse Ouders van Kinderen met Cochleaire Inplant ...

In 2000 werden Marieke en Annelies beiden geïmplanteerd. Marieke was 12, haar zus 17. De revalidatie waszwaar en alles klonk anders. Toch verbeterde Mariekes gehoor en kon ze ook beter praten. Na een tijdjekon Marieke niet meer zonder haar CI. Ondanks het feit dat Marieke nu beter hoorde en beter koncommuniceren met de horenden, blijven bijvoorbeeld groepsgesprekken of gesprekken thuis aan tafelmoeilijk te volgen, waardoor ze zich toch dikwijls wat geïsoleerd en alleen voelt. Marieke behoudt contactmet andere dove GONjongeren. De communicatie met hen is wel vlotter dan met horenden, maar toch niethelemaal optimaal omdat deze GONjongeren geen VGT gebruiken.Drie jaar geleden nam Annelies Marieke mee naar een dovenclub. Dat was een hele openbaring. Omdat ereen vlotte communicatie was, verstond iereen elkaar en Marieke wist dat ze er zich, na verloop van tijd, zouthuis voelen. Vanaf dat ogenblik doet Marieke haar CI uit als ze onder de doven is. Het is voor haargemakkelijker om gebaren te volgen als haar gehoor uitgeschakeld is en haar ogen het kunnen overnemen.Het is voor Marieke ook gewoon fijn om haar apparaat uit te doen want dan voelt ze zich bevrijd van veelonbekende en storende geluiden. Door naar de dovenclub te gaan, heeft ze een gemeenschap gevonden waarze zich goed voelt. Door de contacten met de Dovengemeenschap, is haar doofbewustzijn gegroeid. Ze voeltzich er steeds beter bij, krijgt meer zelfvertrouwen en voelt zich vrij. In de horende wereld gebruikt zewel nog haar CI. Terwijl ze vroeger vond dat ze met twee voeten in de horende wereld stond, heeft ze nueen evenwicht gevonden tussen de horende en de dove wereld.10. Getuigenis van Valerie Vanuytrecht ‘Geen CI?’Valerie, de mama van Stijn, vertelt in haar getuigenis waarom zij doelbewust niet gekozen heeft voor eenCI.Stijn werd geboren vóór het ‘Algotest-tijdperk’. Toen Stijn anderhalf jaar oud was, kregen de ouders eensterk vermoeden dat Stijn niet goed hoorde en pas toen hij twee jaar was, werd vastgesteld dat hij eengehoorverlies had van 75 dB. Ondertussen was er al veel kostbare tijd verloren gegaan en wilden de ouders,naast het gebruik van hoorapparaatjes, zo snel mogelijk een bijkomend communicatiemiddel vinden voor hunzoon. In het revalidatiecentrum vroegen de ouders dan ook informatie over gebarentaal.Op vierjarige leeftijd was het gehoor van Stijn zo ernstig achteruitgegaan en bleken hoorapparaatjes nietmeer voldoende. Zo kwam een CI ter sprake, een onderwerp waarover de ouders reeds veel informatiehadden ingewonnen. Zij wilden zich echter niet laten beïnvloeden door enige druk vanuit de medischewereld, noch door de wonderverhalen van de CI die doven weer horend maakt. Neen, ze wilden vooralbegrijpen hoe het voor hun kind zou zijn om op te groeien binnen de Dovengemeenschap en gebarentaal tegebruiken, een mooie taal die voor hem echt altijd en volledig toegankelijk is. Het voelde voor heninstinctief verkeerd om hun zoon een CI te geven. Het zou aanvoelen alsof ze hem niet accepteren zoals hijis.Als Stijn later toch beslist om zich te laten implanteren, zullen zijn ouders hem daarin ten volle steunen,maar voorlopig is het hoofdstuk van een CI afgesloten. De ouders van Stijn hebben veel respect vooriedereen die deze moeilijke keuze moet maken. Voor hen maakt het echter niet uit of je kiest voor een CIof niet. Ze gaan ervan uit dat elke ouder het beste voor zijn of haar kind kiest en vinden dan ook dat iederskeuze moet worden gerespecteerd.Voor hun eigen zoon hopen ze dat hij mag opgroeien tot een Doofbewuste jongen die stevig in zijn schoenenstaat, gelukkig is, fier is op zijn taal en opkomt voor zijn eigenheid. Ze willen dat hij openstaat voor allemensen in de maatschappij, ook al zijn ze anders.III. REACTIESUit de talrijke reacties die we na afloop van het Symposium ontvingen, konden we er niet naast kijken: er isinderdaad een grote nood aan meer informatie over de sociaal-en emotionele ontwikkeling van dove enslechthorende kinderen. Hoewel onze CI-kinderen het over het algemeen goed doen in de horende wereld, ishet toch van belang dat we ook hun ‘Doof’ zijn een plaats geven. Daarom moeten we er in de toekomst zekerop toezien dat het bilinguale en biculturele aanbod voor ouders, thuisbegeleidingsdiensten, ziekenhuizen enVLOK-CI vzw, Nieuwsbrief 26, jaargang 6, nr. 4. 12