Najaarspecial regio 1

Bennie Jolink over Normaal en daarna
‘Normaal is straks ec
TEKST HENRI WALTERBOS / FOTO’S LISA WELLINK
De koffie staat klaar, de gastheer serveert krentenbollen en excuseert zich dat hij zijn
‘oude plunje’ nog aan heeft. “Ik ben gisteren op jacht geweest en kom rechtstreeks uit
Haaksbergen.”
Bennie Jolink (69), thuis in Hummelo. In niets
lijkt hij op de soms ruige voorman van het ooit
zo roemruchte Normaal. Hier zit gewoon die
aardige, grappige oom, de vriendelijke buurman
uit de straat aan tafel. En ‘familyman’ bovenal,
want voordat het gesprek goed en wel
op gang komt begint hij al over zijn gezondheid
en zijn kleinkinderen die zijn alles zijn.
Bennie: ‘Ik ga echt
aan mijn gezondheid
werken’
“Mijn gezondheid is slechter dan dat je zo op
het oog ziet”, kijkt hij direct ernstig. “Ik ga
vanaf 20 december eerst aan mijn gezondheid
werken. Naast mijn astma heb ik ook nog
tinnitus, 24 uur per dag een constante piep in
mijn oren.”
Zijn gezondheid speelde hem vaker parten
in zijn leven. Onder meer botbreuken
door auto- en motorongevallen,
die
hij soms weglacht. Het hoort een beetje bij
hem. “De periode dat hij depressief was maak-
te echter zeer veel indruk op hem. “Je kunt
beter al je botten in je lichaam breken dan dat
je één uur depressief bent. Dat was een zware
periode waaruit je zelf weer op moet krabbelen.
Iedereen om mij heem was zeer met mij
begaan en hield me goed in de gaten.”
Het medicijn dat hem er uiteindelijk
bovenop hielp
waren zijn kleinkinderen.
Direct schitteren
zijn ogen en
verschijnt een tedere
lach op zijn
gezicht
zoals
alleen trotse
opa’s
kunnen
hebben.
“Ik was al een beetje aan het herstellen toen
ik Luna op mocht passen. Daar knapte ik ontzettend
van op.” Inmiddels is hij gezegend met zeven
kleinkinderen. “Ze wonen gelukkig allemaal
dicht in de buurt. Ze zeggen wel eens dat als
je van kinderen de poepluier hebt verschoond,
dat dit direct een band voor het leven schept.
Dat is echt zo.” Dan direct een anekdote waar-
bij hij voordat hij begint te vertellen al begint te
lachen. “Ik zeg tegen een van de kleinen. Bun ie
opa’s engeltjen nog? ‘Nee’. Bun ie opa’s knuffelknientjen
dan? ‘Nee’. Toen ik vroog of ze dan
opa’s varkentjen was, direct ‘jaaaa.’ Of de olders
doar zo bli-j met bunt wet ik neet”, lacht hij.
Erkenning
De laatste loodjes vallen de enige echte
‘Ambassadeur van de Achterhoek’ zichtbaar
zwaar, maar ook geniet hij enorm van de enorme
belangstelling die de band ten deel valt
deze laatste veldtocht. Het is naast de hit Oerend
Hard, toen hij zichzelf wel eens ‘The King’
voelde, hetgeen waar hij het meest trots op
is. Overal uitverkochte feesttenten, opscha-
ling van 4.000 naar 8.000 kaarten in Bentelo
zelfs en dan nog uitverkocht. In alle provincies
waar Normaal voor het laatst optrad grote
media-aandacht. Normaal slaat overduidelijk
een groot gat en het doet Bennie meer dan
ooit beseffen dat Normaal toch wel heel erg
veel betekend heeft, voor veel mensen. Het
doet hem veel. “Het doet me goed dat de be-
langstelling zo ontzettend groot is. En niet
alleen een bepaalde groep mensen. Ook art-
sen en directeuren. Dan he’w toch wal wat in
de wege ebrach.” Erkenning? “Ja, zeer zeker.”
De reacties op de optredens doen hem ook
goed. “Ons slotnummer ‘De ballade van een
muzikant’ is een ode aan Jan Manschot. Dan
stoat sommige leu gewoon te huulen. Ja, dat
dut oe wat.”